ITPB1/415-486/08/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2008 r. (data wpływu 8 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wybudowanego na dzierżawionym gruncie budynku oraz kosztów związanych z rozbiórką tego budynku - jest prawidłowe.

W dniu 8 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wybudowanego na dzierżawionym gruncie budynku oraz kosztów związanych z rozbiórką tego budynku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje za pomocą ksiąg rachunkowych. W 1998 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy gruntu. Następnie w 2004 r. ukończył na tym gruncie, budowę budynku magazynowo-biurowego wykorzystywanego do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. W 2007 r. Wnioskodawca otrzymał wypowiedzenie umowy dzierżawy, co wiąże się z rozbiórką budynku, ponieważ właściciel gruntu nie był zainteresowany zakupem budynku. Obecnie Wnioskodawca buduje budynek magazynowo - biurowy na własnym gruncie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość budynku pomniejszona o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne oraz koszty związane z rozbiórką budynku na dzierżawionym gruncie stanowią koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki po wyłączeniu wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy stanowią koszty uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu źródła przychodów. Wnioskodawca twierdzi, iż rozwiązanie umowy dzierżawy i konieczność rozbiórki budynku to zdarzenia niezależne od Niego. Nie umorzona wartość budynku jak i wydatki na rozbiórkę budynku stanowią koszty uzyskania przychodu ponieważ nastąpił brak możliwości wykorzystania budynku w prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż nie nastąpiła zmiana przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie podaje enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony koszt mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

* musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

* nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

* musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zwrot "w celu" użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Natomiast w myśl przepisów art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przypadku likwidacji środka trwałego rozstrzygnięcie kwestii, czy nieumorzona wartość likwidowanego składnika majątku stanowi koszty uzyskania przychodów, zależy od przyczyny likwidacji tego środka. Likwidacja może być bowiem przeprowadzana z różnych powodów, co jest istotne podatkowo, bowiem w zależności od rodzaju i charakteru przyczyny likwidacji, inny jest sposób rozliczania kosztów.

Z powyższego przepisu wynika, że w przypadku gdyby likwidacji środka trwałego dokonano w związku z utratą jego przydatności z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

W konsekwencji, w oparciu o wykładnię a contrario, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w związku z wypowiedzeniem przez wydzierżawiającego umowy dzierżawy gruntu, Wnioskodawca został zobowiązany do rozbiórki budynku, ponieważ właściciel gruntu nie był zainteresowany kupnem tego budynku. Obecnie Wnioskodawca buduje nowy budynek magazynowo-biurowy na własnym gruncie, w którym będzie prowadził tę samą działalność gospodarczą, gdyż w związku z rozbiórką budynku nie nastąpiła zmiana rodzaju działalności. Zatem należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca dokonał przywrócenia stanu pierwotnego dzierżawionego gruntu tj. dokonał rozbiórki wybudowanego budynku, to doszło do likwidacji środka trwałego. Wobec tego, że wyburzenie budynku nastąpiło w związku wypowiedzeniem umowy dzierżawy gruntu przez wydzierżawiającego, a z umownych ustaleń zawartych między stronami umowy dzierżawy wynikało, że dzierżawca winien dokonać przywrócenia stanu pierwotnego - należy przyjąć, iż likwidacja nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego była uzasadniona. Wnioskodawca wskazał, iż likwidacja środka trwałego nie miała związku ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej, tym samym strata powstała w jej wyniku może być uznana za koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do kwestii kosztów związanych z rozbiórką budynku na dzierżawionym gruncie stwierdzić należy, iż - jak uprzednio wykazano - z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego wydatku za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie. Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem takim związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż koszty dotyczące rozbiórki budynku stanowią gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, bowiem mają związek z przywróceniem stanu pierwotnego dzierżawionego gruntu, zaś obowiązek ten związany jest z wypowiedzeniem przez właściciela gruntu umowy dzierżawy oraz brakiem możliwości odkupienia budynku przez wydzierżawiającego.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż poniesione przez Wnioskodawcę wydatki, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy jedynie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Tutejszy organ w ramach procedury wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. W konsekwencji, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że analiza opisanej we wniosku umowy dzierżawy, oraz zgodności z prawem cywilnym ustaleń stron tej umowy związanych z jej wypowiedzeniem i zwrotem gruntu nie mieści się w ramach określonych art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa w myśl, którego Minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego (w jego indywidualnej sprawie) wydaje pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego, w związku z czym kwestie te nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.