ITPB1/415-472/07/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2007 r. (data wpływu 7 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego z tytułu dochodów uzyskanych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 10 grudnia 2007 r. (data wpływu 11 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego z tytułu dochodów uzyskanych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Posiada Pani podwójne obywatelstwo - polskie i australijskie. Jest rezydentem Australii. Od roku 1979 do 2004 (25 lat) mieszkała Pani i pracowała w Australii. W Australii posiada dom i mieszkanie. Obie nieruchomości są Pani własnością. Obecnie Pani nie pracuje (jest w wieku emerytalnym). Wszystkie uzyskiwane przez Panią dochody pochodzą ze źródeł położonych w Australii (emerytura, nieruchomości), gdzie również płaci Pani z tego tytułu podatek. W Australii jest Pani objęta ubezpieczeniem, które zapewnia Pani opiekę lekarską i szpitalną. Dodatkowo posiada także Pani liczne grono przyjaciół i byłych współpracowników, z których wynika możliwość zawarcia kontraktów i zleceń. W maju 2004 r. przyjechała Pani do Polski. Podczas Pani pobytów w Polsce mieszka Pani w G., w lokalu będącym Pani własnością. W Polsce nie posiada Pani żadnych źródeł dochodu (poza oprocentowaniem bieżącego konta bankowego). W Polsce nie korzysta Pani z żadnych ubezpieczeń społecznych oraz medycznych, nie posiada uprawnień emerytalnych. W 2004 r., kiedy przyjechała Pani do Polski, nie miała sprecyzowanych planów co do stałego pobytu w Polsce. W dwa miesiące po przyjeździe dostała Pani udaru mózgu i musiała poddać się leczeniu szpitalnemu i dłuższej rehabilitacji. To zadecydowało, że musiała Pani spędzić dłuższy czas w Polsce. Koszt leczenia szpitalnego i rehabilitacji pokryła Pani z własnych środków. W 2005 r. wyszła Pani za mąż za obywatela polskiego. Przed zawarciem związku małżeńskiego zawarła Pani z mężem notarialną umowę o rozdzielności majątkowej. W 2007 r. mąż Pani przeszedł na emeryturę i obecnie zamierzają Państwo spędzać więcej czasu w Australii, gdzie jest Pani obecnie od dnia 27 listopada 2007 r. Przyjazd do Polski przewiduje Pani na dzień 8 kwietnia 2008 r. W 2007 r. przebywała Pani w Polsce dłużej niż 183 dni.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie stanu faktycznego przedstawionego w przedmiotowym wniosku, biorąc pod uwagę obowiązującą umowę między Polską a Australią o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 2a osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r., pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane, należało zatem odnosić się do definicji sformułowanej w prawie cywilnym. Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Od 1 stycznia 2007 r. pojęcie "miejsca zamieszkania" zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepis art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy z dnia 7 maja 1991 r. zawartej pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1992 r. Nr 41, poz. 177), określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

W myśl natomiast art. 4 ust. 3 umowy, jeżeli stosownie do powyższych postanowień niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to status tej osoby będzie określony według następujących zasad:

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, z uwagi na kolizję ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania, w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy art. 4 ust. 3 umowy.

Zgodnie z Pani oświadczeniem jest Pani rezydentem Australii, zamieszkuje i przebywa na terytorium obydwu państw, wobec powyższego dla ustalenia Pani miejsca zamieszkania, decydującym czynnikiem jest określenie, z którym z tych krajów ma Pani ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż od roku 1979 do 2004 (25 lat) mieszkała Pani i pracowała w Australii. W Australii posiada Pani dom i mieszkanie, będące Pani własnością. W Polsce nie korzysta Pani z żadnych ubezpieczeń społecznych oraz medycznych, nie posiada Pani uprawnień emerytalnych. W Australii jest Pani objęta ubezpieczeniem, ma zapewnioną opiekę lekarską i szpitalną, posiada Pani liczne grono przyjaciół i byłych współpracowników oraz uzyskuje tam Pani dochody z emerytury i nieruchomości. Mąż Pani jest obywatelem polskim.

Zgodnie z pkt 12 - 15 Komentarza do art. 4 Modelowej Konwencji w sprawie ustalenia miejsca zamieszkania, poprzez koncepcję określenia "ogniska domowego" uważa się, iż miejsce zamieszkania osoby fizycznej znajduje się tam, gdzie osoba ta posiada stałe ognisko domowe, ognisko to musi być trwałe, co oznacza, że osoba ta urządziła je i zastrzegła dla swego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony. Należy zaznaczyć, że każda forma mieszkania może być wzięta pod uwagę (dom będący własnością, wynajęty lokal mieszkalny). Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, a oznacza to, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych powodów może mieć krótkotrwały charakter.

W przypadku, kiedy osoba fizyczna posiada stałe ognisko domowe w obu Umawiających się państwach decydujące znaczenie dla określenia, w którym z państw osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania ma to, czy stworzyła w danym państwie ośrodek (centrum) interesów życiowych, rozumiany jako suma okoliczności osobistych i gospodarczych. Ośrodek interesów życiowych obejmuje powiązania osobiste i ekonomiczne (m.in. źródła dochodu, miejsce przebywania najbliższej rodziny podatnika, znajomi, miejsce położenia jego składników majątku). Dokonując oceny gdzie dana osoba ma centrum interesów życiowych, wszelkie okoliczności należy rozważyć w całości, lecz niewątpliwie należy zwrócić szczególną uwagę na indywidualne postępowanie danej osoby. Jeżeli osoba, mająca ognisko domowe w jednym państwie, utworzyła ognisko domowe w drugim państwie, z zachowaniem w całej pełni pierwszego ogniska, to fakt, iż pierwsze z nich zostało zachowane w środowisku, w którym osoba ta zawsze mieszkała, pracowała i w którym znajduje się jej rodzina, znajomi i mienie, może w połączeniu z innymi elementami wskazywać, że osoba ta zachowała ośrodek swych życiowych interesów w pierwszym państwie.

Wymienione przez Panią w przedmiotowym wniosku okoliczności (była praca, znajomi, mienie, emerytura, opieka lekarska i szpitalna, czasowy pobyt w Polsce) świadczą, że w całej pełni zachowała Pani swoje ognisko domowe w Australii. Jego charakter jest bardziej trwały. Pani pobyty w Polsce związane były z chorobą i leczeniem. W 2007 r. mąż Pani przeszedł na emeryturę i obecnie zamierzają Państwo spędzać więcej czasu w Australii.

Z powyższego wynika, iż w okresie, którego dotyczy wniosek z Australią łączyły Panią ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, a tym samym za lata 2004/2007 podlegała Pani ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlegała Pani opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem treści umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, należy stwierdzić, iż dochody uzyskane przez Panią w latach 2004/2007 z tytułu emerytury i nieruchomości na terytorium Australii należy rozliczyć w miejscu ich uzyskania, tj. w Australii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.