ITPB1/415-415b/09/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2009 r. (data wpływu 14 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wyposażenie dodatkowe leasingowanego samochodu oraz opłaty rejestracyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wyposażenie dodatkowe leasingowanego samochodu oraz opłaty rejestracyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzący samodzielną działalność gospodarczą zawarł w dniu 23 marca 2009 r. umowę leasingową z Firmą - Finansującym. Przedmiotem leasingu jest samochód osobowy marki Mercedes Benz o wartości 401.639 zł 34 gr, który to samochód jest przez stronę użytkowany przy prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej. Umowa leasingu między innymi przewiduje, iż wynagrodzenie finansującego będzie się składało z opłaty wstępnej w kwocie brutto 4.900 zł, raty leasingowej (figurującej w załączniku do umowy pod. Lp "0") w kwocie brutto 93.099 zł 99 gr oraz 35 rat leasingowych w wysokości brutto 12.558 zł 22 gr. Faktury dokumentujące ww. raty i opłatę wstępną zostały doręczone podatnikowi w dniu 24 kwietnia 2009 r. Nadto strona poniosła wydatki na doposażenie przedmiotowego samochodu osobowego na kwotę netto 3.317 zł 16 gr oraz na zarejestrowanie opisanego powyżej samochodu osobowego w kwocie 254 zł. Przedmiotowe wydatki zostały ujęte w księgach rachunkowych przedsiębiorcy w miesiącu kwietniu 2009 r. Z umowy leasingu wynika także, iż odpisów amortyzacyjnych z tytułu używania przedmiotu leasingu dokonuje Finansujący. Finansujący nie korzysta z ulg i zwolnień w podatku dochodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podatnik ma prawo zaliczyć w miesiącu kwietniu 2009 r. do kosztów uzyskania przychodu nabyte przez stronę wyposażenie dodatkowe do leasingowanego samochodu osobowego marki Mercedes Benz na kwotę brutto 4.046 zł 94 gr oraz wydatek z tytułu rejestracji ww. samochodu brutto 4.046 zł 94 gr oraz wydatek z tytułu rejestracji ww. samochodu osobowego na kwotę brutto 309 zł 88 gr.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ powyższe wydatki przekraczają kwotę o której mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. kwotę 3.500 zł) strona nie może ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu kwietniu 2009 r. Wydatki te mogą zostać uznane przez Wnioskodawcę za nakłady w obcym środku trwałym i mogą być od niniejszych wydatków naliczane odpisy amortyzacyjne zaliczane do kosztów uzyskania przychodu od miesiąca maja 2009 r. Odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 22ł ust. 1 ustawy mogą zostać naliczone przez podatnika wg metody indywidualnej, której podstawą będzie okres trwania umowy leasingowej tj. wartość początkowa nakładów podzielona przez 35 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ww. pytania uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

musi być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Z kolei stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego - art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Dotyczy to także środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, czyli również środka trwałego używanego na podstawie umowy leasingu.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wnioskodawca wskazał, iż poniósł wydatki w kwocie brutto 4.046 zł 94 gr na doposażenie samochodu osobowego będącego przedmiotem leasingu. Z zawartej umowy leasingu wynika, iż odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego pojazdu dokonuje Finansujący.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że ww. wydatki mogą stanowić dla Wnioskodawcy inwestycję w obcym środku trwałym i dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, stanowią koszty uzyskania przychodów w sposób pośredni, poprzez zaliczenie ich w koszty w formie odpisów amortyzacyjnych, pod warunkiem, że wydatki te zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Zgodnie z cyt. wyżej art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych inwestycje w obcych środkach trwałych są amortyzowane niezależnie od przewidywanego okresu używania.

Zgodnie z art. 22j ust. 4 ww. ustawy podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne także dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

Z kolei stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca dokonał nakładów w kwocie 4.046 zł 94 gr, celem doposażenia samochodu osobowego - przedmiotu umowy leasingu. Oznacza to, że w świetle cytowanych powyżej przepisów, okres amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

W kwestii wydatku z tytułu rejestracji przedmiotowego samochodu stwierdzić należy, iż jest to koszt dotyczący całej umowy leasingu, podlegający kwalifikacji podatkowej proporcjonalnie do okresu trwania umowy. Jednocześnie - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - brak jest podstaw prawnych, ażeby wydatek ten zaliczyć do inwestycji w obcym środku trwałym.

Z analizy złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe, czego konsekwencją jest obowiązek zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 22 ust. 5-5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów stosownie do art. 22 ust. 5d, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W konsekwencji ww. opłatę, Wnioskodawca winien podzielić proporcjonalnie do długości okresu, którego opłata ta dotyczy, tj proporcjonalnie do okresu trwania umowy.

Należy mieć również na uwadze ograniczenia wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy.

Z przepisu tego między innymi wynika, że kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Zatem, jeżeli Wnioskodawcy przysługiwało uprawnienie do obniżenia kwoty podatku od towarów i usług w części, to ta kwota podatku będzie wyłączona z kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w pozostałej części, co do której nie przysługiwało uprawnienie obniżenia podatku należnego, podatek naliczony będzie kosztem uzyskania przychodów.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.