ITPB1/415-389b/14/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 7 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 czerwca 2014 r. (data wpływu 27 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z nabyciem i utrzymaniem kuca - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów związanych z nabyciem i utrzymaniem kuca.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (przedszkola) nabyła w dniu 5 marca 2014 r. na podstawie umowy sprzedaży od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej nabyła klacz kuca. Zwierzę to hodowane jest na nieruchomości, na której znajduje się przedszkole. Dzieci uczęszczające do przedszkola mogą je obserwować, uczyć się postępowania ze zwierzętami. Jest to jeden z "punktów", które wyróżniają ofertę edukacyjną przedszkola prowadzonego przez Wnioskodawczynię. Klacz ta nie posiada paszportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku symbolem Ad. 2).

Czy nabycie zwierzęcia (klaczy kuca) w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej może zostać zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu.

Czy dla udokumentowania kosztu uzyskania przychodu w tymże przypadku (zakup od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej) wystarczy umowa sprzedaży.

Czy zakup pokarmu dla kuca może zostać uznany jako koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Czy Wnioskodawczyni zobowiązana jest do ewidencjonowania zakupionego kuca w ewidencji wyposażenia lub ewidencji środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawczyni zakup kuca - na podstawie umowy sprzedaży - należy traktować jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszt ten został poniesiony bowiem w celu osiągnięcia przychodów (uatrakcyjnienie oferty przedszkola). Nie zachodzi również żadna z przesłanek negatywnych wyłączających możliwość potraktowania tegoż wydatku jako kosztu uzyskania przychodu - wydatek ten nie mieści się w zamkniętym katalogu określonym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni dla udokumentowania poniesienia wydatku jako kosztu uzyskania przychodu wystarcza umowa sprzedaży (z osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej). Jej treść identyfikuje bowiem jednoznacznie cenę, przedmiot i strony umowy.

Stąd też - mając na uwadze treść - § 12 ust. 3, § 13 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, umowa sprzedaży w sposób dostateczny dokumentuje poniesiony przez Wnioskodawczynię koszt. Bez znaczenia pozostaje fakt, czy zwierzę posiada paszport.

Koszt zakupu pożywienia dla kuca stanowi również koszt uzyskania przychodu, jako poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Występuje bowiem związek między jego poniesieniem, a uzyskaniem przychodu z prowadzenia działalności gospodarczej, co zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest warunkiem sine qua non uznania poniesionego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Wydatek na pożywienie dla kuca nie został wymieniony wśród wydatków nieuznanych za koszty, o których mowa w myśl art. 23 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w myśl § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) ewidencją wyposażenia obejmuje się rzeczowe składniki majątku związane z wykonywaną działalnością, nie zaliczone do środków trwałych, a zwierzę stanowi inwentarz żywy, zatem zakup kucyka nie podlega wpisowi do ewidencji wyposażenia, czy też ewidencji środków trwałych. Koń jako inwentarz żywy nie stanowi rzeczowego składnika majątku podatnika. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. Nr 111, poz. 724 z późn. zm.), zwierzę jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia nie jest rzeczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów z tej działalności, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W odniesieniu do wydatków związanych ze składnikami majątku wykorzystywanymi przez podatników w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, co do zasady - poza wyjątkami przewidzianymi w ww. ustawie (dot. np. środków trwałych) - koszt uzyskania przychodu może stanowić jedynie wartość tych składników majątku, których nabycie wiązało się z poniesieniem przez podatnika ciężaru ekonomicznego ich nabycia. Jednocześnie za koszty uzyskania przychodów można uznać (co do zasady) jedynie te wydatki, które są należycie udokumentowane, tj. w sposób właściwy dla rodzaju dokumentacji księgowej, jaką prowadzi podatnik (podatkowa księga przychodów i rozchodów, bądź też księgi podatkowe).

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określone zostały w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

W myśl postanowień § 3 pkt 7 i 8 ww. rozporządzenia, użyte w rozporządzeniu określenia "wyposażenie" i "środki trwałe" oznaczają:

* wyposażenie - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;

* środki trwałe - środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

W myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą:

Ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł (§ 4 ust. 2).

Przepisy art. 22a-22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiują pojęcie środków trwałych. Stanowią one, iż są nimi: kompletne, zdatne do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą: budowle, budynki, maszyny, urządzenia, środki transportu, inne przedmioty, inwestycje w obcych środkach trwałych, wartości niematerialne i prawne.

Na gruncie prawa podatkowego, zwierzę jako inwentarz żywy nie stanowi rzeczowego składnika majątku podatnika (środka trwałego, czy wyposażenia). Przepisy ww. ustawy definiując pojęcie środków trwałych nie objęły jego zakresem zwierząt.

Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) klasyfikują inwentarz żywy do grupy 9, obejmującej zwierzęta hodowlane, zwierzęta gospodarskie, zwierzęta cyrkowe i w ogrodach zoologicznych oraz pozostałe zwierzęta żywe, zarówno pojedyncze sztuki zwierząt, jak i całe stada, jednak przepisy o statystyce nie są podstawą do rozstrzygnięcia prawnopodatkowych konsekwencji działań podejmowanych przez podatnika. Te można ocenić jedynie na gruncie przepisów ustawy podatkowej. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmują zwierząt pojęciem środków trwałych. Również, wymieniony w załączniku 1 do ustawy, wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, nie obejmuje grupy 9 KŚT dotyczącej zwierząt.

W świetle przytoczonych przepisów wydatek na zakup konia (kuca) nie stanowi wydatku na zakup środka trwałego podlegającego odpisom amortyzacyjnym, koń nie stanowi również wyposażenia w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. W związku z tym Wnioskodawczyni nie ma obowiązku wykazania wydatku na jego zakup w ewidencji wyposażenia, czy też ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Nie oznacza to jednak, że wydatki na zakup kuca, czy też koszty jego utrzymania, nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Muszą jednak zostać spełnione warunki o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. istnienie związku przyczynowego między poniesieniem wydatku, a możliwością uzyskania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przedszkola. W ramach tej działalności nabyła na podstawie umowy sprzedaży od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej klacz kuca. Zwierzę to hodowane jest na nieruchomości, na której znajduje się przedszkole. Dzieci uczęszczające do przedszkola mogą je obserwować, uczyć się postępowania ze zwierzętami. Jest to jeden z "punktów", które wyróżniają ofertę edukacyjną przedszkola prowadzonego przez Wnioskodawczynię, uatrakcyjniają ofertę przedszkola.

Mając na względzie przedstawione we wniosku okoliczności świadczące o związku utrzymania kuca z przychodami z działalności gospodarczej stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatki związane z zakupem kuca oraz jego utrzymaniem, tj. wydatki na jego wyżywienie.

Pamiętać przy tym należy, iż to na Wnioskodawczyni, jako odnoszącej korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ciąży obowiązek wykazania czy i w jakiej części wydatki te mają związek z prowadzoną przez nią pozarolniczą działalnością gospodarczą oraz obowiązek ich właściwego udokumentowania.

Podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W myśl postanowień § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej "fakturami", wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

1a) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów (zwiększenie przychodów) na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym (dowody zmniejszenia kosztów/zwiększenia przychodów), zawierające co najmniej:

1b) dokumenty określające zwiększenie kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 24d ustawy o podatku dochodowym (dowody zwiększenia kosztów), zawierające co najmniej:

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, stwierdzić należy, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być, co do zasady, faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jeżeli jednak osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą dokonuje zakupów na potrzeby działalności gospodarczej od osób fizycznych, które działalności gospodarczej nie prowadzą, to dokumentami stanowiącymi podstawę wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów mogą być umowy kupna-sprzedaży, a więc dokumenty, o których mowa w § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia, zawierające dane wymienione w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia - co ma miejsce w rozpatrywanej sprawie.

Reasumując, Wnioskodawczyni może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na zakup kuca oraz wydatki na jego wyżywienie, przy czym zakupu kuca, nie należy ujmować w ewidencji wyposażenia, czy też ewidencji środków trwałych.

Dokumentem stanowiącym podstawę ujęcia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zakupu kuca od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, może być umowa kupna-sprzedaży, spełniająca warunki określone w § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.