ITPB1/415-384/08/AT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2008 r. (data wpływu 11 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji zakupionego budynku - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji zakupionego budynku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 11 grudnia 2001 r. za kwotę 1.419.760 zł w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabył Pan nieruchomość gminną zabudowaną budynkiem dawnych koszar, składającą się z:

Wszystkie ww. obiekty są bardzo zdewastowane, mają powyrywane instalacje, brakuje w nich stolarki okiennej i drzwiowej oraz mają dziurawe pokrycie dachu.

Obiekt wzniesiony został w latach 1819-1822. W latach 1920-1925 mieścił siedzibę F., w latach 1925-1938 polską Szkołę, zaś po drugiej wojnie światowej w latach 1957-1993 internat, stając się w 1999 r. własnością miasta.

Obecnie budynek jest w trakcie generalnego remontu z przeznaczeniem na hotel oraz rozbudowywany jest o część restauracyjno - konferencyjną.

Nakłady poniesione do chwili obecnej wynoszą 16.439.950 zł.

Wyremontowany hotel wraz z infrastrukturą będzie służył na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można przyjąć indywidualną stawkę amortyzacji dla budynku używanego.

Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalne jest przyjęcie stawki amortyzacji tak, aby w okresie 10 - letnim obiekt został całkowicie zamortyzowany, zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do postanowień art. 22a ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Aby zatem wyżej wskazane budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia, środki transportu i inne przedmioty stanowiły środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezbędne jest kumulatywne spełnienie ww. warunków. Tym samym jeżeli - jak wynika z okoliczności sprawy - obiekty nabyte przez Wnioskodawcę znajdowały się w zdewastowanym stanie, miały powyrywane wszystkie instalacje, brakowało w nich stolarki okiennej i drzwiowej, a pokrycie dachu było dziurawe, to nie sposób przyjąć, iż spełnione zostały przesłanki kompletności i zdatności do użytku tego budynku wskazane w normie ww. art. 22a ust. 1 ustawy, a zatem nie można ich uznać za środki trwałe.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4, o czym stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

Z kolei w myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika natomiast z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Z treści powyższego przepisu należy wywieść, że jeżeli budynek, budowla, budynki handlowo-usługowe, kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m ³ domki kempingowe i budynki zastępcze nie stanowią używanych lub ulepszonych środków trwałych, to wskazana norma prawa nie znajdzie zastosowania.

Ze stanu faktycznego sprawy - jak uprzednio zaznaczono - wynika, iż obiekty nabyte przez Wnioskodawcę znajdowały się w zdewastowanym stanie i tym samym nie wyczerpują one znamion ujętych w treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A skoro tak, to w świetle unormowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma Pan prawnej możliwości zastosowania w przedmiotowej sprawie przepisu art. 22j tej ustawy. Nie sposób bowiem przyjąć, iż ww. przepis znajduje zastosowanie w przypadku, gdy podatnik dokonuje jakichkolwiek nakładów w obiektach niebędących środkami trwałymi.

Okoliczności tej nie zmienia fakt, iż budynek ten był wcześniej używany przez okres przekraczający 60 miesięcy, a wydatki poniesione przez Wnioskodawcę do chwili obecnej wyniosły 16.439.950 zł.

Zaznaczyć należy, że z opisu stanu faktycznego wynika, iż dokonuje Pan wytworzenia środka trwałego, albowiem ponosi nakłady zmierzające do zmiany układu funkcjonalnego zakupionych budynków - które to nie spełniają przesłanek niezbędnych dla uznania ich za środki trwałe w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dokonując przy tym ich rozbudowy. Obiekt ten (budynek internatu, budynek gospodarczy, budynek pralni) pierwotnie wykorzystywany był - jak wskazano w treści wniosku - m.in. na cele Zespołu Szkół, zaś zamierzeniem Pana jest przeznaczenie go na hotel. Bez wątpienia zatem, uwzględniając stopień zdewastowania tego obiektu w chwili jego nabycia przez Pana oraz fakt, iż jak wskazano we wniosku począwszy od 1993 r. niszczał on, stwierdzić należy, że w związku z poczynionymi nakładami oraz rozmiarem tych czynności nastąpi zmiana jego układu funkcjonalnego powiązana z rozbudową w wyniku, której obiekt otrzyma nowe przeznaczenie. A zatem czynności, o których mowa we wniosku - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - nie mają charakteru generalnego remontu. Pojęcie "remontu" - jako że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują tego pojęcia - rozumieć należy bowiem w znaczeniu przyjętym w języku potocznym. W efekcie pojęcie "remont" - w kontekście omawianego przypadku oznacza doprowadzenie jakiegoś budynku lub urządzenia do stanu używalności (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, http://sjp.pwn.pl), a więc jest to przywrócenie wartości użytkowej danego urządzenia, wymianę i naprawę zużytych części na nowe, powodujące przywrócenie do stanu pierwotnej wartości użytkowej, odtworzenie stanu pierwotnego.

Jak stanowi natomiast art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W rezultacie ww. nakłady - pod warunkiem wytworzenia kompletnego i zdatnego do użytku środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to wprowadzony zostanie do ewidencji środków trwałych - mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy Wnioskodawca uprawniony będzie do wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k. Nie jest jednak możliwe zastosowanie metody ujętej w treści ww. art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.