ITPB1/415-278/09/PSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2009 r. (data wpływu 2 kwietnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 czerwca 2009 r. (data wpływu 8 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu, odpisów amortyzacyjnych, podatku od środków transportu, ubezpieczenia, paliwa, bieżących napraw, wydatków związanych z zatrudnieniem kierowców - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu, odpisów amortyzacyjnych, podatku od środków transportu, ubezpieczenia, paliwa, bieżących napraw, wydatków związanych z zatrudnieniem kierowców.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 czerwca 2009 r. (data wpływu 8 czerwca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2007 rozpoczęła Pani prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług transportowych. Środki transportowe (samochody, naczepy, przyczepy) przejęła Pani od męża, który ze względu na stan zdrowia zmuszony był do ograniczenia swojej działalności. Niemniej jednak małżonek nadal prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Między małżonkami istnieje ustrój wspólności majątkowej.

Środki transportu należą do majątku wspólnego, nabyte zostały w trakcie trwania małżeństwa. Mąż Pani, w ramach swojej działalności wystawia faktury VAT za wynajem środków transportu, wpisując wartość netto do podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Pani natomiast, wartość z faktury zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto do kosztów uzyskania przychodów zalicza Pani ubezpieczenia, podatek od środków transportu, zakup paliwa, naprawy bieżące, wynagrodzenie zatrudnionych pracowników (kierowców), delegacji, a także - na zasadzie kontynuacji - odpisy amortyzacyjne. Środki trwałe, które wykorzystywane są w Pani działalności, nie są wykorzystywane i amortyzowane w działalności męża.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. Wniosek Pani w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo zalicza do kosztów uzyskania przychodów wydatki, o których mowa powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.)

Stosownie do art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest wspólnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cytowanej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zgodnie z treścią art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Zatem współmałżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Przepis art. 22g ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

W myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie do treści art. 22g ust. 12 ustawy, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Na podstawie art. 22g ust. 13 pkt 5 ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków - jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Ze złożonego wniosku wynika, iż w roku 2007 rozpoczęła Pani prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług transportowych. Środki transportowe przejęła Pani od męża, który ze względu na stan zdrowia zmuszony był do ograniczenia swojej działalności. Małżonek Pani nadal prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Między małżonkami istnieje ustrój wspólności majątkowej.

Środki transportu należą do majątku wspólnego, nabyte zostały w trakcie trwania małżeństwa. Obecnie środki transportu, wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wykorzystywane w Pani działalności, nie są wykorzystywane i amortyzowane w działalności męża.

Z cytowanych uprzednio przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wynika w sposób jednoznaczny, że skoro między Panią a małżonkiem istnieje majątkowa wspólność ustawowa, to małżonkowie są współwłaścicielami środków trwałych.

W opisanej sytuacji środki transportu stanowią więc dla Pani środki trwałe, a nie składniki majątku wykorzystywane na podstawie umowy najmu.

W związku z tym - nawet w sytuacji wypłaty mężowi "czynszu" z tytułu używania przez Panią tych środków transportu - taki wydatek nie może być zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów może Pani natomiast zaliczyć odpisy amortyzacyjne od przedmiotowych środków transportu. Za wartość początkową środków trwałych winna Pani przyjąć wartość początkową określoną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez współmałżonka, kontynuować przyjętą przez niego metodę amortyzacyjną oraz uwzględnić dotychczasową wysokość odpisów amortyzacyjnych.

Z przytoczonych uprzednio przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, iż ten sam składnik majątkowy może być przejęty przez drugiego małżonka na potrzeby jego działalności gospodarczej. W przypadku zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków następuje kontynuacja amortyzacji, o czym stanowi art. 22g ust. 13 pkt 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kontynuacja amortyzacji będzie miała również miejsce w sytuacji, gdy jeden z małżonków przejmie do swojej działalności środek trwały wykorzystywany wcześniej w działalności współmałżonka.

Odnośnie wydatków ponoszonych na naprawy bieżące środków trwałych należy zauważyć w myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z kolei, istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

W przypadku, gdy wydatki zostaną poniesione na remont środka trwałego - bez względu na ich wielkość stanowią koszty uzyskania przychodów.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Należy przy tym zaznaczyć, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż do kosztów uzyskania przychodów zamierza Pani zaliczać wydatki związane z bieżącymi naprawami środków trwałych. Jeżeli ponoszone wydatki nie dotyczą remontów powypadkowych samochodów nieobjętych ubezpieczeniem dobrowolnym i nie spowodują wzrostu wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji, będzie miała Pani prawo zaliczać poniesione wydatki bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Kosztami uzyskania przychodów będą również wydatki ponoszone na zakup paliwa i podatek od środków transportu, ponoszone w związku z wykorzystywaniem środków transportu w działalności gospodarczej.

Należy również zwrócić uwagę na to, iż w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ograniczają więc możliwość zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z ubezpieczeniem samochodów osobowych.

Konstrukcja cyt. uprzednio przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podatnikowi możliwość zaliczenia dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy) pod warunkiem, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio prowadzą do uzyskania konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia. Kosztami podatkowymi są zatem między innymi koszty pracownicze, które obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz pochodne od tych wynagrodzeń - składki na ubezpieczenie społeczne.

W konsekwencji, niezależnie od tego czy wypłacane pracownikom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie przepisów z prawa pracy - dietą lub inną należnością, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście spełniają dyspozycję cyt. art. 22 ust. 1.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w odniesieniu do zadanego pytania w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów - na zasadzie kontynuacji - odpisów amortyzacyjnych, a także wydatków związanych z ubezpieczeniem, podatkiem od środków transportu, zakupem paliwa, naprawami bieżącymi, wynagrodzeniem kierowców, stanowisko Pani jest prawidłowe (z zastrzeżeniem opisanych warunków), skoro przedmiotowe środki transportu są dla Pani środkami trwałymi.

Natomiast wydatki wynikające z wystawionej przez męża Pani faktury VAT za wynajem środków transportu, nie mogą być zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.