ITPB1/415-148/14/PSZ - Zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od wartości początkowej budynku mieszkalnego z pokojami gościnnymi.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 12 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku - jest prawidłowe.

W dniu 12 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Posiada Pan budynek mieszkalny z pokojami gościnnymi. Jest to zakończony pierwszy etap budowy, ponieważ wg projektu jest jeszcze do wykonania drugi etap budowy obejmujący drugi segment budynku z 32 pokojami.

W roku 2008 otrzymał Pan pozwolenie na użytkowanie pierwszego etapu budynku mieszkalnego z 32 pokojami.

Budynek, który powstał w wyniku zakończenia pierwszego etapu budowy jest budynkiem całkowicie samodzielnym, posiada wszystkie przyłącza, wyposażony jest we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Jest zdatny do użytkowania faktycznego i prawnego. Otoczenie budynku zabezpieczone jest pełną infrastrukturą służącą komfortowi w użytkowaniu.

W odniesieniu do drugiego etapu budowy, to obecnie i w najbliższej przyszłości nie ma możliwości dobudowy. Budynek, który w tej chwili jest wykorzystywany na cele działalności gospodarczej całkowicie zaspokaja potrzeby tej działalności i rozważa Pan możliwość rezygnacji z budowy drugiego segmentu.

Od 2008 r. istniejący budynek jest faktycznie użytkowany na cele działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania.

Czy budynek użytkowany w działalności gospodarczej może być wpisany do ewidencji środków trwałych i można dokonywać odpisów amortyzacyjnych wg odpowiednich stawek.

Zdaniem Wnioskodawcy budynek może być wpisany do ewidencji środków trwałych i można dokonywać odpisów amortyzacyjnych, bowiem zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można uznać za środek trwały.

Budynek ten:

* stanowi Pana własność,

* jest kompletny i zdatny do użytkowania,

* przewidywany okres jego użytkowania jest dłuższy niż rok,

* jest wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Do grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;

* stanowią własność lub współwłasność podatnika;

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Mając na uwadze powyższe przepisy stwierdzić należy, że każda rzecz nabyta lub wytworzona na potrzeby prowadzonej działalności, spełniająca wskazane w niej kryteria, stanowi dla celów podatku dochodowego środek trwały. Środkiem trwałym będzie niezależnie od tego, czy rzecz ta została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, czy też nie.

Jeżeli podatnik, pomimo ciążącego na nim obowiązku, nie zaliczy składnika majątku do środków trwałych wówczas nie będzie miał możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od takiego składnika.

Dla oceny, od kiedy podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, konieczne jest ustalenie, kiedy nastąpiło oddanie środka trwałego do użytkowania, a także to, czy w dacie oddania do użytkowania był on kompletny i zdatny do użytku. O tym, kiedy budynek może być oddany do użytkowania decydują przepisy prawa budowlanego.

Przed przystąpieniem do użytkowania budynku należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, o czym stanowi art. 55 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.). Podatnik ma prawo rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od kolejnego miesiąca. Przepisy przewidują, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Ponownie należy podkreślić, że budynek w chwili rozpoczęcia amortyzacji powinien być kompletny i zdatny do użytku w dniu jego przyjęcia do używania.

Przy czym sformułowanie "zdatny do użytku" oznacza możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W odniesieniu do obiektu budowlanego kryterium kompletności i zdatności jest potwierdzane między innymi w decyzji o pozwoleniu na użytkowanie.

Z treści wniosku wynika, że posiada Pan budynek mieszkalny z pokojami gościnnymi. Jest to zakończony pierwszy etap budowy, ponieważ wg projektu jest jeszcze do wykonania drugi etap budowy obejmujący drugi segment budynku z 32 pokojami. W roku 2008 otrzymał Pan pozwolenie na użytkowanie pierwszego etapu budynku mieszkalnego z 32 pokojami.

Budynek, który powstał w wyniku zakończenia pierwszego etapu budowy jest budynkiem całkowicie samodzielnym, posiada wszystkie przyłącza, wyposażony jest we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Jest zdatny do użytkowania faktycznego i prawnego. Otoczenie budynku zabezpieczone jest pełną infrastrukturą służącą komfortowi w użytkowaniu.

W odniesieniu do drugiego etapu budowy, to obecnie i w najbliższej przyszłości nie ma możliwości dobudowy. Budynek, który w tej chwili jest wykorzystywany na cele działalności gospodarczej całkowicie zaspokaja potrzeby tej działalności i rozważa Pan możliwość rezygnacji z budowy drugiego segmentu.

Od 2008 r. istniejący budynek jest faktycznie użytkowany na cele działalności gospodarczej.

Mając na uwadze zaprezentowane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro - jak wskazano we wniosku - budynek, o którym mowa we wniosku jest kompletny i zdatny do używania oraz uzyskał Pan decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, to budynek ten spełnia warunki do uznania go za środek trwały. Przysługuje więc Panu prawo ujęcia budynku w ewidencji środków trwałych i rozpoczęcia amortyzacji, przy zastosowaniu odpowiednich stawek amortyzacyjnych.

Końcowo należy zauważyć, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi ocenę stanowiska w zakresie przedstawionym w pytaniu (poz. 69 wniosku ORD-IN). Kwestia wysokości stawki amortyzacyjnej, nie została objęta pytaniem ani stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, wobec czego nie została poddana analizie w niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.