ITPB1/415-1267/11/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2011 r. (data wpływu 20 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 20 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu mięsem oraz wykonuje usługi transportowe. Posiada kontrahentów, którzy nie zapłacili za wykonane usługi i dostarczone mięso, pomimo upływu terminu zapłaty. Wnioskodawczyni zamierza dokonać sprzedaży tych wierzytelności. Jednakże sprzedaż nastąpi po cenie niższej niż rzeczywista wartość faktur, więc Wnioskodawczyni poniesie z tego tytułu stratę. Wierzytelności te zostały rozliczone jako przychody i opodatkowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można zaliczyć do kosztów podatkowych stratę z tytułu zbycia wierzytelności.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego, Wnioskodawczyni może przenieść wierzytelność na osobę trzecią, a zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zaliczyć do kosztów podatkowych stratę ze zbycia wierzytelności, jeżeli wcześniej na podstawie art. 14 ww. ustawy rozliczyła ją jako przychód należny.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawczyni może zaliczyć w ciężar kosztów podatkowych stratę ze zbycia wierzytelności, gdyż wcześniej na podstawie art. 14 ustawy, rozliczyła je jako przychód należny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do przepisów art. 23 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny.

Strata ze sprzedaży wierzytelności ma swoje "źródło" w przychodzie należnym (opodatkowanym), który jednak nie został uzyskany. Przychodu ze sprzedaży wierzytelności nie zalicza się zatem do przychodów podatkowych, bo przychód ten już wcześniej został wykazany w przychodach należnych. Nie uwzględnia się też w kosztach uzyskania przychodów wartości sprzedanej wierzytelności. Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlega sam wynik na operacji sprzedaży wierzytelności - strata.

Aby zatem możliwym było zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musiał uprzednio zarachować wierzytelność do przychodów należnych.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przy kwalifikacji straty z tytułu sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów należy również mieć na uwadze treść art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Wprawdzie w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione i nieprzedawnione, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie wynika z tego przepisu, należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy, a dokładniej, czy nie mieści się w wyłączeniu zawartym w tym przepisie. Wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy czytać łącznie. Zatem skoro w art. 23 ust. 1 pkt 17 wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności do kosztów podatkowych na podstawie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni posiada wierzytelności z tytułu braku zapłaty za wykonane usługi i dostarczone mięso. Zamierza dokonać sprzedaży tych wierzytelności, a sprzedaż ta nastąpi po cenie niższej niż rzeczywista wartość wynikająca z faktur. Wnioskodawczyni poniesie więc z tego tytułu stratę. Wierzytelności te zostały rozliczone jako przychody i opodatkowane, jednocześnie Wnioskodawczyni nie wskazuje, że którakolwiek z tych wierzytelności jest przedawniona.

Zatem, gdy Wnioskodawczyni zbywa wierzytelności "własne", zaliczone uprzednio do przychodu należnego, a wierzytelności te nie są przedawnione - stratą ze sprzedaży tych wierzytelności będzie różnica między ceną określoną w zawartej umowie sprzedaży (ceną sprzedaży), a kwotą zaliczoną do przychodu należnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.