ITPB1/415-1251/11/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2011 r. (data wpływu 14 grudnia 2011 r.) uzupełnionym pismami z dnia 24 lutego 2012 r. (data wpływu 2 marca 2012 r.) i z dnia 8 marca 2012 r. (data wpływu 13 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą w zakresie eksploatacji i wydobywania kruszywa, transportu drogowego na terenie Polski. Dodatkowo prowadzi działalność agroturystyczną. W skład jego majątku wchodzi budynek - stajnia wraz z hotelem z 10 pokojami. Nieruchomość zapisana jest w księgach rachunkowych dla celów amortyzacji w wartości 508.217 zł i amortyzowana była od 1 sierpnia 2008 r. Umorzenie do końca listopada 2011 r. wynosi 42.351 zł 20 gr. Wraz z żoną Wnioskodawca postanowił przekazać budynek stajenno-hotelowy córce w formie darowizny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pozostała niezamortyzowana wartość środka trwałego, stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowaną wartość budynku stajenno-hotelowego zaliczyć można do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 507 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie ustawodawca nie podaje enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony koszt mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

* musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

* nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

* musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Użyty przez ustawodawcę zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego rodzaju, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie źródła przychodu.

Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem takim związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalności gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W myśl art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

Natomiast w myśl art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zdanie drugie, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Jak wynika z powyższych przepisów, niezamortyzowana wartość środka trwałego stanowi koszt uzyskania przychodów przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia składnika majątku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca postanowił przekazać w formie darowizny na rzecz córki budynek stajenno-hotelowy stanowiący środek trwały w jego działalności gospodarczej. Budynek ten nie jest w pełni zamortyzowany.

Niewątpliwie w przedmiotowym przypadku, w przypadku przekazania budynku stajenno-hotelowego przez Wnioskodawcę na rzecz córki, będzie miało miejsce zbycie składnika majątkowego, jednakże będzie to zbycie nieodpłatne. Zatem nie będą miały zastosowania wskazane powyżej przepisy dotyczące odpłatnego zbycia składnika majątku.

Jednocześnie wskazać należy na treść art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W konsekwencji, w oparciu o wykładnię a contrario, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja, tj. zniszczenie, zużycie, czyli fizyczne unicestwienie. Natomiast samo wycofanie z ewidencji środka trwałego nie oznacza, że miała miejsce likwidacja środka trwałego. Z momentem postawienia środka trwałego w stan likwidacji (wycofania z ewidencji bilansowej) u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały nie dochodzi do jego likwidacji, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności. W tym momencie następuje utrata związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z tym środkiem trwałym, a przychodami, a zatem niezamortyzowana wartość składnika majątkowego nie spełnia generalnej zasady wynikającej z treści art. 22 ust. 1 ustawy, gdyż środek trwały przestaje być wykorzystywany w działalności.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia wyłącznie z wycofaniem składnika majątkowego z działalności gospodarczej Wnioskodawcy, bez fizycznej likwidacji tego składnika. Przyczyną wycofania środka trwałego z ewidencji środków trwałych, będzie nieodpłatne przekazanie (w formie darowizny) tego składnika, na rzecz córki.

A zatem, wskazany powyżej przepis art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, dotyczący możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, nie ma zastosowania.

Możliwość zaliczenia niezamortyzowanej wartości środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów, należy więc rozpatrzyć w związku z istnieniem przesłanek wskazanych w treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wskazano to już uprzednio, w przypadku wycofania składnika majątkowego z działalności gospodarczej Wnioskodawcy i przekazania go nieodpłatnie córce, następuje utrata związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z tym środkiem trwałym, a przychodami z działalności gospodarczej. Wobec powyższego, Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów - niezamortyzowanej wartości środka trwałego przekazanego nieodpłatnie na rzecz córki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.