ITPB1/415-1246/11/PSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2011 r. (data wpływu 13 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Uzyskuje Pan dochody z wynajmu lokalu użytkowego na zasadzie najmu prywatnego, opodatkowanego zryczałtowanym podatkiem dochodowym (8,5%) od niektórych przychodów, osiąganych przez osoby fizyczne. Nie jest Pan podatnikiem (korzysta z ustawowego zwolnienia) podatku od towarów i usług. W przyszłości otrzyma Pan w drodze darowizny od żony (współwłasność ustawowa zniesiona) lokale użytkowe, w tej chwili będące przedmiotem najmu w ramach działalności gospodarczej, prowadzonej przez żonę. Lokale są wprowadzone do ewidencji środków trwałych firmy i amortyzowane wg obowiązujących stawek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

* Czy jeśli zdecyduje się Pan amortyzować przejęte lokale, to powinien przyjąć dla celów amortyzacji ich wartość rynkową z dnia nabycia, czy też winien przyjąć wartość początkową, określoną w momencie ich wciągnięcia do ewidencji środków trwałych przez darczyńcę, czyli żonę.

* Czy w momencie przyjęcia lokali na stan ewidencji środków trwałych obdarowanego, będzie Pan miał obowiązek stosowania tej samej metody amortyzacji, stosowanej wcześniej przez darczyńcę, czy też ma prawo od nowa ustalić status lokali, metodę amortyzacji i związaną z nią stawkę amortyzacyjną.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ nabycie lokali nastąpiło w drodze darowizny, przyjęcie środków trwałych do ewidencji tychże, winno nastąpić w wartości rynkowej z dnia nabycia. Jest to zgodne z treścią art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W Pana ocenie, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie zachodzi konieczność stosowania zasady kontynuacji, ponieważ nie mamy do czynienia z sytuacją, określoną w art. 22g ust. 13 pkt 5 powołanej wyżej ustawy. Nie dokonuje się tu bowiem zmiana działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków, na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków. Przede wszystkim obie działalności wykonywane są równolegle, więc nie można mówić o zmianie. Tym bardziej, że to darczyńca prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pan uzyskuje dochody z najmu prywatnego, czyli formy aktywności, niebędącej działalnością gospodarczą. Dlatego zdaniem Pana, powołany art. 22g ust. 13 ustawy nie ma zastosowania do sytuacji przedstawionej we wniosku. Stąd wprowadzenie do ewidencji środków trwałych lokali otrzymanych w darowiźnie, wymaga ponownego określenia ich statusu oraz przyjęcia metody amortyzacji, dopuszczalnej przepisami prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Odpisów amortyzacyjnych w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przepis art. 22g ust. 1 ww. ustawy, stanowi ze za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

Z treści art. 22g ust. 12 ustawy wynika, że w razie zmiany formy prawnej a także połączenia lub podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego.

Przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:

Podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7 (art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak więc wynika z art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podmiot powstały w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13 tej ustawy, powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuować metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot, w którym środki trwałe były dotychczas wykorzystywane.

Możliwe jest jedynie stosowanie podwyższonych lub obniżonych stawek amortyzacyjnych, przewidzianych w art. 22i ust. 2-7 ww. ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Ze złożonego wniosku wynika, że w prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej żona Pana wykorzystywała lokale użytkowe, które zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. Lokale przekazane zostaną Panu w formie darowizny, wykorzystywane będą przez Pana na potrzeby "najmu prywatnego" i zaliczone będą do Pana środków trwałych.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż samo wycofanie lokali użytkowych z ewidencji środków trwałych przez jednego z małżonków i wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych drugiego małżonka, nie wyczerpuje znamion art. 22g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W niniejszej sprawie nie zachodzi zmiana działalności prowadzonej przez jednego małżonka na działalność wykonywaną przez drugiego z małżonków.

Niezależnie od tego, czy środek trwały w firmie darczyńcy został w pełni zamortyzowany, czy też nie, za podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych należy przyjąć wartość środka trwałego na dzień dokonania darowizny środka wg cen rynkowych, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości - zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego przepisu, wartością początkową jest cena rynkowa z dnia nabycia, tym samym ustalenie wartości winno być dokonane z tą samą datą, co dokument dotyczący darowizny.

Od ustalonej wartości początkowej środka trwałego, odpisy amortyzacyjne mogą być dokonywane, według wybranej przez Pana metody amortyzacji, aż do zrównania sumy tych odpisów z wartością początkową. Oznacza to, iż decyzję o wyborze danej metody obliczenia wartości początkowej nieruchomości należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji i jeśli podatnik decyduje się na wybór jednej z tych metod musi ją stosować konsekwentnie przez cały okres amortyzacji.

Podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Zaznaczyć należy, iż tutejszy organ podatkowy nie oceniał prawidłowości (skuteczności) zawarcia umowy darowizny pomiędzy małżonkami. Kwestię tę regulują przepisy prawa cywilnego, które nie są przepisami podatkowymi, wobec czego tut. organ nie posiada kompetencji do ich interpretacji w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.