ITPB1/415-1229/12/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu 16 listopada 2012 r.) uzupełnionego pismem z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia miesięcznych rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia miesięcznych rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką (wraz z mężem) kamienicy w której zamieszkuje oraz wynajmuje mieszkania i lokale użytkowe (sklepy) w ramach najmu prywatnego. W ramach tego wynajmu Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i to ona w całości rozlicza przychody z tego tytułu oraz jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć umowę leasingu konsumenckiego na zakup samochodu osobowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy miesięczne raty leasingowe będą kosztem uzyskania przychodu przy najmie prywatnym.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wynajmem lokali użytkowych, Wnioskodawczyni zmuszona jest pokonywać trasy do najemców, którzy nie zawsze przebywają w wynajmowanych lokalach. Ponadto samochód ma służyć Wnioskodawczyni do przejazdów do urzędów i innych instytucji oraz zakupów związanych z inwestycjami remontowo - budowlanymi. Wnioskodawczyni wskazuje również, że jej mąż posiada grupę inwalidzką i nie może korzystać z komunikacji miejskiej. Zatem Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu prywatnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Przychodem ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przede wszystkim wynikający z umowy czynsz. Zarówno bowiem najem (podnajem), jak i dzierżawa (poddzierżawa) mają charakter odpłatny, a wynagrodzeniem wynajmującego, czy też wydzierżawiającego, jest czynsz.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przez pojęcie "zachować" należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" oznacza "uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę". Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania źródła przychodów poniesienie ich jest uzasadnione.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale 4a ustawy jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

Stosownie natomiast do przepisu art. 23b ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

* do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z przepisów powyższych wynika, iż co do zasady, jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie (w tym raty leasingowe), z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Ustawa nie zawęża uregulowań związanych z umowami leasingu wyłącznie do umów zawieranych przez korzystającego prowadzącego działalność gospodarczą, jednakże przy zaliczaniu wydatków związanych z umową leasingu do kosztów uzyskania przychodów nie można pomijać zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tą zasadą, do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone wyłącznie wydatki związane z umową leasingu, której przedmiotem są środki trwałe służące podatnikowi do osiągania przychodów.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazano, że Wnioskodawczyni osiąga dochody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (najem), opodatkowane na zasadach ogólnych. Dla potrzeb związanych z administrowaniem nieruchomości będzie Pani wykorzystywać samochód osobowy, na który zamierza zawrzeć umowę leasingu.

Oceniając możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z najmu rat leasingowych w sytuacji zawarcia umowy leasingu samochodu osobowego należy rozważyć, czy wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy, zatem decydujące znaczenie dla możliwości zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów ma kryterium związku z uzyskiwanym przychodem lub źródłem tego przychodu.

Uzyskiwanie przychodu z najmu nieruchomości nie jest uzależnione od tego czy Wnioskodawczyni będzie opłacała raty leasingowe. Opłacanie tych rat nie przyczyni się również do zwiększenia tych przychodów. Pomiędzy ponoszonymi kosztami w postaci rat leasingowych, a uzyskiwanymi przychodami z najmu nie występuje zatem związek przyczynowo-skutkowy. Wydatki związane z wykorzystywaniem samochodu na podstawie umowy leasingu nie wpływają również na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest najem nieruchomości.

Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni może natomiast zaliczyć poniesione wydatki na eksploatację (np. na paliwo) leasingowanego samochodu w części w jakiej wydatki te mają związek z osiąganiem przychodu z najmu. Podkreślić należy, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodu osobowego, możliwe jest wyłącznie pod warunkiem, że Wnioskodawczyni wykaże i udokumentuje, iż dany wydatek pozostawał w związku z czynnościami związanymi z najmem i mógł przyczynić się do osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z najmu.

Gdyby jednak samochód, o którym mowa we wniosku został wykorzystany do innych celów niż najmu, to w tej części wydatki związane z jego eksploatacją nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów z tego źródła przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.