ITPB1/415-12/12/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2011 r. (data wpływu 2 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 20 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji urządzeń technicznych do zastosowań medycznych oraz w zakresie badań i prac rozwojowych ww. urządzeń i sposobów ich wytwarzania. Wnioskodawca jest podmiotem należącym do firmy matki z Danii. Zgodnie z polityką duńskiej centrali do Polski został oddelegowany pracownik spółki duńskiej (rezydent podatkowy Danii), który pełni rolę koordynatora prac z zakresu industrializacji. Z uwagi na międzynarodowy zakres jego obowiązków osoba ta przebywa na terytorium Polski ponad 183 dni liczone w okresach 12 miesięcznych, jak i w danym roku kalendarzowym. Przedmiotem jego działalności są obowiązki wypełniane na rzecz duńskiej spółki, w tym pośrednio na rzecz Wnioskodawcy. Osoba ta nie jest związana umową o pracę ani żadną inną umową cywilnoprawną z Wnioskodawcą. Cele postawione delegowanej osobie fizycznej są celami postawionymi w odniesieniu do spółki w Danii. Jednocześnie za rezultat tej pracy oraz realizację powyższych celów, osoba fizyczna odpowiada przed kadrą kierowniczą w Danii. Kadra ta podejmuje takie decyzje jak m.in.: czas delegowania, finalna akceptacja dodatkowych wydatków związanych z miejscem zamieszkania. Za pracę wykonywaną w trakcie delegacji do Polski osoba fizyczna jest wynagradzana bezpośrednio przez spółkę delegującą, tj. spółkę duńską w oparciu o stosunek zatrudnienia - umowę o pracę. Występują natomiast pewne świadczenia rzeczowe, które otrzymuje ww. osoba fizyczna, tj. finansowanie wynajmu mieszkania zapewniane przez Wnioskodawcę. Świadczenie to jest bezpośrednio związane z wykonywaniem obowiązków służbowych oddelegowanego pracownika firmy duńskiej. Całkowicie koszty wynagrodzeń wypłacane na rzecz osoby fizycznej podlegają rozliczeniu pomiędzy spółkami wg schematu:

* wynagrodzenie zasadnicze wypłacane jest przez spółkę delegującą,

* koszty świadczenia rzeczowego, którymi jest wynajem mieszkania, ponosi Wnioskodawca, a następnie koszty te w całości przenosi (refakturuje) na firmę duńską, która oddelegowuje swojego pracownika do pracy na terenie Polski. Wysokość tego świadczenia jest wliczana do dochodu osoby fizycznej w macierzystym zakładzie i tam też odprowadzany jest podatek od całości dochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zachodzi obowiązek wystawienia przez Wnioskodawcę informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy IFT-1/IFT-1R osobie fizycznej delegowanej do Wnioskodawcy, za otrzymywane świadczenie rzeczowe, które w zakładzie macierzystym, tj. przez spółkę duńską są dopisane do dochodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku wystawienia informacji IFT-1/IFT-1R osobie fizycznej oddelegowanej do Polski przez spółkę duńską, ponieważ koszt najmu lokalu nie jest kosztem Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów nie będących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zobowiązane są do opodatkowania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak miejsca zamieszkania na terytorium Polski.

Przytoczony przepis nakłada ograniczony obowiązek podatkowy na osoby fizyczne, które nie mają w Polsce miejsca zamieszkania.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Wnioskodawca, zapewnia oddelegowanemu pracownikowi firmy duńskiej świadczenie rzeczowe w postaci finansowania wynajmu mieszkania podczas pobytu tego pracownika w Polsce. Pracownika tego nie łączy z Wnioskodawcą umowa o pracę, ani żadna inna umowa cywilnoprawna. Wynagrodzenie zasadnicze pracownika wypłacane jest przez firmę duńską. Koszty świadczenia rzeczowego Wnioskodawca refakturuje na firmę duńską. Świadczenie rzeczowe jest związane bezpośrednio z wykonywaniem obowiązków służbowych oddelegowanego pracownika.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak wynika z treści art. 41 ust. 4 ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Przepis art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy stanowi, iż płatnicy są zobowiązani przesłać nierezydentom oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych imienne informacje o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne nie mające w Polsce miejsca zamieszkania IFT-1/IFT-1R - w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym lub do dnia zaprzestania działalności, w razie zaprzestania działalności przed ww. dniem.

Zgodnie z art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacje IFT-1/IFT-1R sporządzają i przekazują podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a.

Ponadto zgodnie z art. 42a ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż skoro - jak stwierdzono we wniosku - Wnioskodawcy nie łączy z oddelegowanym pracownikiem firmy duńskiej stosunek pracy ani żadna inna umowa, wynagrodzenie zasadnicze wypłaca firma duńska, to Wnioskodawca w świetle powołanego wyżej art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie występuje w roli płatnika.

Z treści wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca przekazywał bezpośrednio oddelegowanemu pracownikowi jakiekolwiek świadczenia. Koszty przedmiotowego świadczenia rzeczowego nie są kosztami Wnioskodawcy, podlegają refakturowaniu na firmę duńską. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek wystawienia informacji IFT-1/IFT-1R, ani też PIT-8C o przychodach z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika i nie wywołuje skutków prawnych dla innych podmiotów (podatników).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.