ITPB1/415-1144/13-S/14/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 10 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 250/14 (data wpływu 12 września 2014 r.) - stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 8 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu ze sprzedaży kolekcji antyków - jest prawidłowe.

W dniu 8 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu ze sprzedaży kolekcji antyków opodatkowania sprzedaży kolekcji antyków.

W ww. wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada kolekcję antyków, na którą składają się liczne wiekowe ruchomości, a w szczególności: stare meble, porcelana, sztućce, obrazy, stare pieniądze, odznaczenia. Do kolekcji Wnioskodawcy wchodzą między innymi również stare książki, zegary i ich elementy, lampy naftowe i ich elementy, grafiki, platery i srebra, brązy (w tym figury z brązu), rzeźby wykonane z różnych materiałów, pióra wieczne, znaczki czy mapy. Przedmioty należące do kolekcji nabywane były przez Wnioskodawcę w okresie ostatnich 30 lat na rynkach, giełdach i targach staroci. Pojedyncze, nieliczne przedmioty zostały nabyte za pośrednictwem internetu. Ostatni przedmiot, wchodzący w skład kolekcji, został przez Wnioskodawcę nabyty przed około trzema laty. Wnioskodawca, w związku z tym, że zakupu przedmiotów dokonywał rynkach, giełdach i targach staroci, ani też nie planował późniejszej sprzedaży przedmiotów należących do kolekcji, nie gromadził dowodów zakupu przedmiotów, wchodzących w skład kolekcji i w następstwie nie dysponuje dowodami zakupu tych przedmiotów.

Wnioskodawca wszystkie przedmioty, objęte kolekcją, nabywał w ramach realizacji swojego "hobby", którym było gromadzenie wiekowych przedmiotów o wartości kolekcjonerskiej. Nabywanie, ani następnie posiadanie przedmiotowych ruchomości, nie było powiązane z prowadzeniem jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Przedmioty te stanowią (i stanowiły) wyłącznie majątek prywatny Wnioskodawcy. Żaden z przedmiotów należących do kolekcji nie był nabywany w zamiarze jego dalszej odsprzedaży. Przeciwnie, zamiarem Wnioskodawcy było zgromadzenie jak największej i jak najokazalszej kolekcji antyków. Cel w istocie został zrealizowany, wnioskodawca zgromadził około 3.000 (trzech tysięcy) przedmiotów.

W związku z pogorszeniem się sytuacji finansowej oraz zamiarem zmiany miejsca zamieszkania Wnioskodawca postanowił zbyć zgromadzoną kolekcję w całości. Jego zamiarem jest zbycie całości kolekcji w ten sposób, że, jeśli znaleziony zostanie potencjalny nabywca całości kolekcji, kolekcja zbyta zostanie w całości (jednorazowo na rzecz jednego podmiotu), albo, jeśli powyższe będzie niemożliwe, nastąpi sukcesywna sprzedaż poszczególnych przedmiotów ze zbioru na rzecz różnych podmiotów, tj. sprzedaż poszczególnych przedmiotów osobno, kolejno, jeden po drugim, aż do dokonania sprzedaży ostatniego ze zgromadzonych przedmiotów. Wnioskodawca dopuszcza możliwość sprzedaży kolekcji antyków za pośrednictwem portali i aukcji internetowych, za pośrednictwem galerii oraz organizowanych giełd staroci.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wyprzedaż kolekcji antyków będzie stanowiła czynność podlegającą podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyprzedaż kolekcji przedmiotów ruchomych, w sposób wskazany powyżej, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów jest odpłatne zbycie innych rzeczy, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że rzeczami innymi niż nieruchomości, o których mowa w przywoływanym przepisie, są rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 45 Kodeksu cywilnego rzeczą jest tylko przedmiot materialny, w odniesieniu do którego wskazuje się, że winien być wyraźnie wyodrębniony od innych rzeczy, czy też większych całości. Przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomych powstanie zgodnie z przywołanym powyżej art. 10 ust. 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pod warunkiem, że odpłatne zbycie nastąpiło przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie (tak m.in.: Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard, Komentarz do art. 10, art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Bartosiewicz Adam, Kubacki Ryszard, PIT. Komentarz., LEX, 2013).

W opisanej we wniosku sytuacji przedmioty, które mają być przedmiotem sprzedaży, stanowią ruchomości, a ich zbycie nastąpi najwcześniej po upływie trzech lat od nabycia ostatniej z tych ruchomości przez Wnioskodawcę. Zbycie nie będzie następowało, co wyżej już podniesiono, w wykonaniu działalności gospodarczej, co łącznie oznacza, że zbycie przedmiotów, należących do zgromadzonej przez Wnioskodawcę kolekcji nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 4 lutego 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr ITPB1/415-1144/13/MK, w której uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdził, że planowaną przez Wnioskodawcę wyprzedaż kolekcji antyków należy zakwalifikować do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pozarolnicza działalność gospodarcza). Uzyskany w ten sposób dochód będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych bez względu na upływ terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten nie ma bowiem w niniejszej sprawie zastosowania.

Nie zgadzając się z treścią rozstrzygnięcia, Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, wniósł w dniu 12 maja 2014 r. skargę na ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Wyrokiem z dnia 10 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Bk 250/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że nie może być wykonana w całości oraz zasądził od Ministra Finansów na rzecz Strony Skarżącej kwotę zwrotu kosztów postępowania. W dniu 12 września 2014 r. wpłynął do tutejszego organu odpis ww. prawomocnego wyroku.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd stwierdził, że zbycie przez Skarżącego ruchomości wchodzących w skład zgromadzonej przez Niego kolekcji prywatnej nie stanowi działalności gospodarczej i w związku z tym, że zostanie dokonane po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w wydanym w niniejszej sprawie orzeczeniu - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W katalogu źródeł przychodu zawartym w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ww. ustawy jako odrębne źródła przychodu wyszczególniono:

* pozarolniczą działalność gospodarczą;

* odpłatne zbycie rzeczy.

W myśl art. 5a pkt 6 wyżej powołanej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

* prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a- c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Wskazać jednak należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze - dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie - działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz po trzecie - w sposób ciągły.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

* jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,

* wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter.

* prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, iż podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Jeżeli więc rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku zbycie rzeczy spełnia przesłanki uznania ich za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winno zostać rozliczone na zasadach właściwych dla tej działalności.

Obowiązki podatkowe zależą zatem od okoliczności uzyskania przychodów, o których mowa w powołanych wyżej przepisach.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca posiada kolekcję antyków, na którą składają się liczne wiekowe ruchomości, a w szczególności: stare meble, porcelana, sztućce, obrazy, stare pieniądze, odznaczenia, książki, zegary i ich elementy, lampy naftowe i ich elementy, grafiki, platery i srebra, brązy (w tym figury z brązu), rzeźby wykonane z różnych materiałów, pióra wieczne, znaczki czy mapy. Przedmioty należące do kolekcji Wnioskodawca nabywał w okresie ostatnich 30 lat na rynkach, giełdach i targach staroci oraz nieliczne na Internecie i nie dysponuje dowodami zakupu tych przedmiotów. Wnioskodawca podkreślił, że wszystkie przedmioty, objęte kolekcją, nabywał w ramach realizacji swojego "hobby", którym było gromadzenie wiekowych przedmiotów o wartości kolekcjonerskiej. Nabywanie, ani następnie posiadanie przedmiotowych ruchomości, nie było powiązane z prowadzeniem jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Żaden z przedmiotów należących do kolekcji nie był nabywany w zamiarze jego dalszej odsprzedaży. Przeciwnie, jego zamiarem było zgromadzenie jak największej i jak najokazalszej kolekcji antyków. Cel w istocie został zrealizowany, gdyż wnioskodawca zgromadził około 3.000 (trzech tysięcy) przedmiotów. Wnioskodawca wskazał również, że ze względu na pogorszenie się sytuacji finansowej oraz zamiar zmiany miejsca zamieszkania postanowił zbyć zgromadzoną kolekcję w całości. Jego zamiarem było zbycie całości kolekcji w ten sposób, że, jeśli znaleziony zostanie potencjalny nabywca całości kolekcji, kolekcja zbyta zostanie w całości (jednorazowo na rzecz jednego podmiotu), albo, jeśli powyższe będzie niemożliwe, nastąpi sukcesywna sprzedaż poszczególnych przedmiotów ze zbioru na rzecz różnych podmiotów, tj. sprzedaż poszczególnych przedmiotów osobno, kolejno, jeden po drugim, aż do dokonania sprzedaży ostatniego ze zgromadzonych przedmiotów. Wnioskodawca dopuścił także możliwość sprzedaży kolekcji antyków za pośrednictwem portali i aukcji internetowych, za pośrednictwem galerii oraz organizowanych giełd staroci.

Biorąc zatem pod uwagę treść wniosku należy przyjąć, że prowadzone przez Wnioskodawcę w przyszłości czynności sprzedaży przedmiotów objętych kolekcją należy zakwalifikować jako sprzedaż innych rzeczy ruchomych, która nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykazał bowiem, że nabyte przez Niego przedmioty miały włącznie zaspokajać jego osobiste potrzeby związane z realizacją jego "hobby". Nie zostały one nabyte w celu odsprzedaży (w celach handlowych). Zamiar ich zbycia wynika zaś z sytuacji osobistej w jakiej znalazł się Wnioskodawca. Z treści wniosku wynika również, że sposób w jaki Wnioskodawca zamierza zbyć przedmioty uzależniony jest tylko od tego, czy znajdzie się potencjalny nabywca, który będzie gotów tę kolekcję zakupić. Czynności te będą miały zatem charakter okazjonalny, incydentalny, a nie stały. Cecha stałości nie wynika bowiem z samej liczby zbywanych przedmiotów, ale ciągłego dokonywania określonych czynności. Tymczasem działania Wnioskodawcy wiążą się ze sprzedażą określonej liczby przedmiotów wchodzących w skład kolekcji. Jest to zatem w istocie sprzedaż jednorazowa poszczególnych przedmiotów i wyzbycie się ich z osobistego majątku. Jej przebieg zależy od możliwości sprzedaży kolekcji, a nie jest wynikiem planowego charakteru działań i woli ich realizacji w sposób ciągły. Działania te ustaną bowiem wraz ze zbyciem całej kolekcji.

W konsekwencji, kierując się treścią wniosku, a zwłaszcza zawartego w nim oświadczenia, że przedmioty należące do kolekcji Wnioskodawca nabywał na cele prywatne w okresie ostatnich 30 lat - stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotów wchodzących w skład kolekcji - w związku z tym, że zostanie dokonana po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie - nie będzie stanowić źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie będzie skutkowała obowiązkiem uiszczenia podatku dochodowego.

Jednocześnie organ podatkowy wyjaśnia, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.