ITPB1/415-108/09/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2009 r. (data wpływu 10 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania przychodu ze sprzedaży środka trwałego do właściwego źródła przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania przychodu ze sprzedaży środka trwałego do właściwego źródła przychodu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w przedmiocie handlu artykułami gospodarstwa domowego. W roku 1996 nabył wolnostojący budynek mieszkalny (dom jednorodzinny). Powyższy budynek w całości wprowadził do majątku swojego przedsiębiorstwa prowadzonego w ramach ww. działalności, a następnie ujął go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przedmiotowy budynek w początkowym okresie służył Wnioskodawcy jako siedziba firmy oraz magazyn. Po przeniesieniu siedziby firmy i magazynu w inne miejsce, budynek ten, stanowiący nieprzerwanie majątek ww. działalności gospodarczej był przedmiotem najmu, w ramach działalności. Tak jest do chwili obecnej. W przeważającym okresie, aż do 2007 r. budynek był wynajmowany różnym podmiotom na cele mieszkalne. Od 2007 r. budynek jest wynajmowany placówce konsularnej w przeważającej (powyżej 50%) części na cele tejże placówki, w pozostałej części na cele mieszkaniowe personelu placówki. Ponadto na mocy decyzji organu administracji samorządowej Wnioskodawca uzyskał w 1998 r. pozwolenie na zmianę sposobu użytkowania części przedmiotowego budynku na cele usługowe (biura).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży w przyszłości budynku, o którym mowa w przedstawionym stanie faktycznym, będzie miał zastosowanie przepis art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych t.j. sprzedaż przedmiotowego budynku nie będzie przychodem z działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przyszłej sprzedaży budynku, nie będzie miał zastosowania przepis art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ sprzedaż tego budynku będzie przychodem z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 14 ust. 2 ww. ustawy. Uzasadnieniem dla powyższego stanowiska jest fakt aktualnego, w ramach umowy najmu, przeznaczenia ww. budynku w przeważającej części na cele niemieszkalne (konsularne). Powyższy fakt w świetle zasad metodycznych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych przesądza o tym, że powyższy budynek jest budynkiem niemieszkalnym gdyż mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej przeznaczona jest na cele mieszkalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie zaś do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

* ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 2c cytowanej ustawy do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W świetle objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) o zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie. W cytowanym rozporządzeniu podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne dokonany został w grupie 1 w oparciu o Polską Klasyfikację Obiektów Budowlanych. Budynki mieszkalne według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest, jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia wynika, iż przedmiotowy budynek od 2007 r. wynajmowany jest placówce konsularnej w przeważającej (powyżej 50%) części na cele tejże placówki, w pozostałej części na cele mieszkaniowe personelu placówki. Ponadto na mocy decyzji organu administracji samorządowej Wnioskodawca w 1998 r. uzyskał pozwolenie na zmianę sposobu użytkowania części przedmiotowego budynku na cele usługowe (biura). Zatem w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze zbyciem budynku mieszkalnego, tak więc art. 14 ust. 2c nie znajduje zastosowania. Przychód ze sprzedaży przedmiotowego lokalu jest zatem przychodem z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.