ITPB1/415-1016/11/MR - Amortyzacja budynku biurowo-magazynowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2011 r. (data wpływu 10 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 5 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku biurowo-magazynowego - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku biurowo-magazynowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli nieruchomość na podstawie aktu notarialnego w dniu 29 sierpnia 2011 r., za kwotę 1.000.000 zł. Nieruchomość ta składa się z placu (gruntu) oraz budynku biurowo-magazynowego (parterowy). Za powyższą nieruchomość zapłacono kwotę 660.000 zł, natomiast kwota 340.000 zł została podzielona do spłaty na okres 5 lat. W zamian za rozłożenie na raty spłaty za nieruchomość kupujący ustalili, iż do 16 sierpnia 2016 r. sprzedający będą mogli nieodpłatnie korzystać z budynku położonego na przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawca jako dealer samochodowy użytkuje plac na skład samochodów nowych do sprzedaży dla klientów. Budynek natomiast jest użytkowany w części parterowej przez sprzedających do 16 sierpnia 2016 r. Pomieszczenia piwniczne zostaną zamienione na magazyn ogumienia jak również do odpłatnego przechowywania opon zamiennych z letnich na zimowe i odwrotnie dla klientów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może amortyzować budynek biurowo-magazynowy od chwili zakupu, tj. od września 2011 r., jeżeli nie jest on w całości zapłacony przez Niego (kupującego), czy dopiero w momencie całkowitej zapłaty za ten obiekt.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiada prawo własności do budynku zgodnie z podpisanym aktem notarialnym, pomimo niezapłacenia całości za obiekt. Dla celów podatkowych może rozpocząć amortyzację obiektu od września 2011 r., a nie w chwili całkowitej zapłaty za obiekt.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z powyższego wynika więc, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

Z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy wynika zaś, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów

Według art. 22d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały (budowla, budynek oraz lokal będący odrębną własnością) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby nabyty przez Wnioskodawcę budynek biurowo-magazynowy mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Brzmienie art. 22a ust. 1 nie pozostawia też wątpliwości co do tego, że aby składnik majątkowy mógł zostać zaliczony do środków trwałych podatnika - z wyjątkami dot. obcych środków trwałych - musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W piśmiennictwie podkreśla się, iż sprzedaż jest umową dwustronnie zobowiązującą. Skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy lub prawa na kupującego oraz zobowiązanie się kupującego do zapłacenia sprzedawcy umówionej ceny. Ważność umowy zależy więc wyłącznie od zgodnych oświadczeń woli stron, a wydanie rzeczy czy też zapłata ceny są zdarzeniami będącymi wyłącznie przejawami jej wykonania.

Na mocy art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Jak stanowi art. 157 § 1 Kodeksu cywilnego, własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani z zastrzeżeniem terminu.

Jeżeli umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości została zawarta pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, do przeniesienia własności potrzebne jest dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności (§ 2 art. 157 Kodeksu cywilnego).

Warunek i termin muszą odnosić się do przejścia własności, a nie do innych postanowień umowy. Zawarte w umowie sprzedaży nieruchomości, poza oświadczeniami woli o kupnie i sprzedaży, postanowienia regulujące np. kwestię płatności ceny i terminy rat, zagadnienia dotyczące terminu przekazania poszczególnych części składowych nie oznaczają, iż umowę sprzedaży zawarto z zastrzeżeniem warunku lub terminu w sensie art. 157. Zastrzeżenie warunku i terminu w sensie art. 157 § 1 musi dotyczyć przede wszystkim samego przeniesienia własności nieruchomości (por. wyr. SN z 7 kwietnia 1975 r., II CR 97/75, OSPiKA 1977, Nr 4, poz. 76 z glosą E. Drozda).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił w 2011 r. nieruchomość za kwotę 1.000.000 zł, w skład której wchodzi m.in. budynek biurowo-magazynowy. Własność nieruchomości przeniesiono na podstawie aktu notarialnego sporządzonego na tę okoliczność w dniu 29 sierpnia 2011 r. Cena sprzedaży w kwocie 660.000 zł została zapłacona, natomiast pozostała część ceny, tj. kwota 340.000 zł została podzielona na raty płatne ostatecznie do 16 sierpnia 2016 r.

Wobec powyższego, wskazany we wniosku budynek biurowo-magazynowy może podlegać amortyzacji, co do zasady, w momencie spełnienia przez niego wszystkich przesłanek wynikających z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli więc został przekazany do używania w sierpniu 2011 r. to zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, amortyzacja winna rozpocząć się od września 2011 r. Kwestia uiszczenia pozostałej ceny sprzedaży - 340.000 zł, w tej sytuacji nie wpływa na możliwość amortyzacji przedmiotowego budynku.

Należy również podkreślić, iż zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.