ITPB1/415-1009c/12/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2012 r. (data wpływu 13 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika w formie bezpłatnego zakwaterowania - jest prawidłowe.

W dniu 13 września 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika w formie bezpłatnego zakwaterowania.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą przy zatrudnieniu pracowników z miejscowości położonych w znacznej odległości od siedziby firmy. W związku z tym wynajmuje Pan niektórym pracownikom mieszkania oraz je opłaca. Jest też stroną umów najmu takich mieszkań. Za pracowników ponoszone są następujące koszty: czynsz, media związane z tymi mieszkaniami (energia, gaz, itd.) Wszystkie wydatki są udokumentowane fakturami VAT wystawianymi na Pana. Pracownicy mieszkają po dwóch w jednym wynajmowanym mieszkaniu. Każdy ma do dyspozycji jeden z pokoi (na wyłączność) oraz do wspólnego korzystania kuchnię, łazienkę. Wyliczając zaliczkę na podatek dochodowy pracownikom, dla których wynajmowane są mieszkania, nie stosuje się podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, wymienionych w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidzianych dla osób, których miejsce zamieszkania położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. W celu wyposażenia wynajętych dla pracowników mieszkań dokonał Pan zakupu niezbędnych mebli. Wynajęte mieszkania nie posiadały bowiem żadnego wyposażenia. Meble stanowią własność Pana. Wartość udostępnionych pracownikom mieszkań służbowych ze wszystkimi opłatami jest przychodem pracownika z tytułu stosunku pracy i stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników. Stąd też dokonuje Pan naliczenia składek na ubezpieczenia społeczne od wskazanych świadczeń niepieniężnych dokonywanych na rzecz pracowników. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, tj. ustawą z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.) część składek jest pokrywana przez płatnika, tj. Pana.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie trzecie. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustalając kwotę przychodu przypadającego na jednego pracownika, aby ustalić czy przekroczył on kwotę 500 zł należy dodać wszystkie opłaty związane z jednym mieszkaniem, tj. czynsz i inne opłaty ponoszone w danym miesiącu, wskazane w opisie stanu faktycznego i podzielić sumę tych opłat przez ilość mieszkających tam pracowników w danym miesiącu. Uważa Pan, że przez świadczenia ponoszone przez pracodawcę należy rozumieć wszystkie opłaty związane z danym mieszkaniem, czyli czynsz, opłaty za media itd., bo są to niewątpliwie opłaty związane z zakwaterowaniem pracownika w danym mieszkaniu i są one ponoszone przez Pana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów jest określony w art. 10 ust. 1 pkt 1 stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się, zgodnie z treścią art. 12 ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Do przychodów pracownika zaliczyć należy zatem wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, w tym świadczenia nieodpłatne, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z faktem wykonywania przez niego pracy.

Pojęcie "świadczenia" dla celów podatkowych ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. W sytuacji bowiem, gdy w ujęciu cywilistycznym interpretuje się je najczęściej na tle stosunku zobowiązaniowego, w ten sposób, iż rozumie się je jako zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania, polegające na zadośćuczynieniu interesowi wierzyciela, będące działaniem czy też zaniechaniem, to na gruncie prawa podatkowego pod pojęciem "świadczenia nieodpłatnego" rozumieć należy te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Zaprezentowana definicja, mająca swoje źródło w orzecznictwie sądów administracyjnych, znajduje odzwierciedlenie w definicji słownikowej omawianego pojęcia, zgodnie z którą "nieodpłatne świadczenie" oznacza wszelkie świadczenia nie wymagające opłaty; takie za które się nie płaci, bezpłatne.

Sposób obliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia, otrzymanego przez pracownika od pracodawcy, określony został w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zatrudnia Pan pracowników z miejscowości położonych w znacznej odległości od siedziby firmy. W związku z tym wynajmuje Pan niektórym pracownikom mieszkania oraz je opłaca. Jest też stroną umów najmu takich mieszkań. Za pracowników ponoszone są następujące koszty: czynsz, media związane z tymi mieszkaniami (energia, gaz, itd.) Wszystkie wydatki są udokumentowane fakturami VAT wystawianymi na Pana. Pracownicy mieszkają po dwóch w jednym wynajmowanym mieszkaniu. Każdy ma do dyspozycji jeden z pokoi (na wyłączność) oraz do wspólnego korzystania kuchnię, łazienkę.

Odnosząc stan faktyczny na grunt wyżej przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że iż po stronie zatrudnionych pracowników w związku z postawionym im do dyspozycji nieodpłatnym świadczeniem w formie bezpłatnego zakwaterowania, powstanie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość tego świadczenia należy ustalić wg ceny zakupu usługi zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy. Tym samym przychodem każdego z pracowników w poszczególnych miesiącach, w których zostało postawione im do dyspozycji skorzystanie z wynajmowanych miejsc noclegowych w kwaterach prywatnych będzie przypadająca w danym miesiącu ustalona proporcjonalnie na niego część poszczególnych wydatków wymienionych we wniosku.

Tym samym stanowisko Pana zaprezentowane we wniosku, iż ustalając kwotę przychodu przypadającego w danym miesiącu na jednego pracownika należy dodać wszystkie opłaty związane z jednym mieszkaniem (czynsz i inne opłaty ponoszone w tym miesiącu) i podzielić sumę tych opłat przez ilość mieszkających tam pracowników w tym miesiącu - uznać należy za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-561 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.