IPTPP4/4512-18/15-5/OS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dokonywanych transakcji pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na rzecz Wnioskodawcy przez kontrahenta a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych odnoszących się do pojazdów kwalifikowanych zgodnie z art. 86a ust. 9 pkt 2 - jest prawidłowe.

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dokonywanych transakcji pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na rzecz Wnioskodawcy przez kontrahenta a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy oraz dokumentu pełnomocnictwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej O., spółka lub Wnioskodawca) jest przedsiębiorstwem zatrudniającym ponad 300 osób którego główną działalnością jest produkcja tkanin wełnopodobnych z przędz poliestrowych, modyfikowanych, wiskozowych, bawełnianych, lnianych oraz z przędz z udziałem lycry i włókien bambusowych. Spółka jest pełnowydziałowym zakładem produkcyjnym zawierającym w swoim procesie technologicznym wszystkie etapy powstawania tkaniny: począwszy od projektowania aż do uzyskania wykończonej tkaniny jako wyrobu gotowego Spółka zajmuje się produkcją tkanin: ubraniowych, obrusowych, pościelowych, dekoracyjnych, obiciowych, zaawansowanych technologicznie - (laminowane i antyelektrostatyczne). Wnioskodawca wykonuje konfekcję stołową obrusy i serwety plamoodporne z impregnacją teflonową i konfekcję pościelową - worki bez szwów dla pralni, szpitali, urzędów, banków i poczty. Z uwagi no duży wymiar prowadzonej działalności niezbędne do realizacji zleceń i działania zakładu jest wykorzystywanie samochodów w celach służbowych (wraz z ich tankowaniem i naprawą). Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem. Przedmiotem umowy jest możliwość regulowania płatności przy pomocy kart paliwowych z tytułu różnych usług świadczonych przez dostawcę kontrahenta (dalej dostawca) - np. tankowanie paliwa, zakup płynów eksploatacyjnych etc. Usługi wykonywane przez dostawcę na rzecz O. dotyczą jedynie pojazdów, które są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Karty paliwowe udostępniane Wnioskodawcy przez kontrahenta mogą być wykorzystywane do nabywania jedynie określonych towarów lub usług w określonych punktach sprzedaży. Karta flotowa nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do poboru gotówki. Transakcja dokonywana jest przez okazanie karty flotowej i wpisanie nr PIN. Wnioskodawca posiada tylko karty flotowe wydane na numer rejestracyjny pojazdu. W wyniku kupna usługi lub paliwa przez Wnioskodawcę na stacji paliw, mają miejsce transakcje pomiędzy spółką a kontrahentem oraz w praktyce między kontrahentem i dostawcą. Po zakończeniu określonego okresu rozliczeniowego kontrahent wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę dokumentującą dokonanie przez wnioskodawcę zakupów u kontrahenta w danym okresie. Kontrahent dokonuje odliczenia podatku VAT wynikającego z otrzymanych faktur wystawionych przez Dostawcę. Zgodnie z umową zawartą pomiędzy O., a kontrahentem rozliczenia przebiegają w następujący sposób: Spółka zobowiązana jest wpłacić zaliczkę na konto kontrahenta. Następnie uzupełnia zaliczkę do wartości ustalonej w umowie. Na koniec kontrahent fakturuje O. za zakupy dokonane przez Wnioskodawcę w danym okresie rozliczeniowym. Wedle wiedzy Wnioskodawcy kontrahent wykazuje podatek należny z tytułu powyższych transakcji w składanych deklaracjach VAT-7

W warunkach handlowych zapisanych w umowie kontrahent udziela O. rabatu na każdy zakupiony litr paliwa.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Wnioskodawca jest aktualnie zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

2. Nabyte towary służą do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

3. Wnioskodawca użytkuje na dzień złożenia-wniosku 5 samochodów osobowych i 6 ciężarowych zgodnie z zapisami w dowodzie rejestracyjnym. Prawa rzeczowe przysługujące wnioskodawcy w odniesieniu do tych aut mają następujący zakres: 5 szt. jest własnością Wnioskodawcy (1 samochód osobowy i 4 samochody ciężarowe); 6 szt. jest w leasingu. Według przepisów prawa podatkowego jest to leasing operacyjny a względem prawa bilansowego - leasing finansowy (2 szt. to ciężarowe a 4 szt. to osobowe).

4. Cztery pojazdy ciężarowe kwalifikują się zgodnie z art. 86a ust. 9 pkt 2 (pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę, kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjne oddzielne elementy pojazdu). Wspomniane trzy (z czterech) pojazdy ciężarowe są własnością Wnioskodawcy. Czwarty pojazd - Volkswagen Craftcr spółka użytkuje na podstawie leasingu operacyjnego.

5. Dla pojazdów z punktu 4 Wnioskodawca posiada ważne badania techniczne i odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu.

6. Na pytanie z wezwania: "Czy pojazd samochodowy (pojazdy samochodowe), wymieniony w punkcie 3 niniejszego wezwania, w związku z którymi Wnioskodawca ponosi wydatki objęte zakresem pytania, to pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, czy z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie...", Wnioskodawca odpowiedział: Nie.

7. Na pytanie z wezwania: "Jaka jest dopuszczalna ładowność, liczba miejsc oraz dopuszczalna masa całkowita samochodu (samochodów) wymienionych w punkcie 3 niniejszego wezwania, w związku z którym Wnioskodawca ponosi wydatki objęte zakresem pytania, określona w karcie pojazdu; dowodzie rejestracyjnym...", Wnioskodawca odpowiedział:

a. Dacia Logan: ładowność - 800 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita - 2600 kg,

b. Renault Kango Expres: ładowność - 605 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita 1830 kg,

c. Renault Kango Expres: ładowność - 620 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita - 2500 kg,

d. Volkswagen Crafter: ładowność - 1100 kg, liczba miejsc - 3, dopuszczalna masa całkowita - 5490 kg.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem a O. dokonującym zakupów na stacjach paliw prowadzonych przez dostawcę stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a więc kontrahent jest zobowiązany do wystawienia faktury i wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji.

2. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez kontrahenta a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych, w sytuacji, w której towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności uprawniających do odliczenia tego podatku i nie występują przypadki wyłączenia tego prawa (np. w zakresie odliczenia VAT od paliwa do samochodów osobowych).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem a O. polegające na obciążeniu Wnioskodawcy za towary i usługi wydane im bezpośrednio przez dostawcę, stanowią odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Spółka, która ma podpisaną umowę z O. jest zobowiązana do udokumentowania tych transakcji fakturami VAT oraz do wykazania kwoty podatku należnego w swoich rozliczeniach podatkowych. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce zalicza się odpowiednio dostawę towarów lub świadczenie usług dokonane na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 8 ustawy w sytuacji, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w transakcji uczestniczą 3 podmioty: Wnioskodawca, kontrahent oraz dostawca paliwa i usług świadczonych na stacjach paliw. Jest to przykład transakcji łańcuchowej, czyli sytuacji gdy w rozliczeniach uczestniczą więcej niż 2 podmioty przy czym towar jest wydawany przez pierwszego dostawcę bezpośrednio na rzecz ostatniego (finalnego) nabywcy. Stwierdzić należy, że każdy z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw wykonał czynność opodatkowaną VAT (odpłatną dostawę towarów). Nie ma przy tym znaczenia, że podmiot "środkowy" nigdy nie otrzymał fizycznie tego towaru. Przyjąć należy ustawodawczą quasi fikcję prawną, oznaczającą to, że każdy z podatników uczestniczących w tego typu transakcji dokonał czynności opodatkowanej VAT, a w rezultacie jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury VAT dla dokonanej przez siebie dostawy towarów. Warto tu nadmienić o wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-520/10 Lebara Ltd przeciwko Commissioners for Her Majestys Revenue and Customs, w którym stwierdzono, że płatność realizowanego przez ostatecznego nabywcę towaru nie może zostać uznana za płatność dokonaną przez ostatecznego nabywcę tego towaru na rzecz faktycznego dostawcy, gdyż kwota jaką płaci ostateczny nabywca na rzecz pośrednika nie musi być tożsama z ceną uiszczaną przez pośrednika na rzecz dostawcy. Podobnie wypowiedział się TSUE w sprawie wyroku z 14 lipca 2011 r. C-464 Królestwo Belgii przeciwko Pierre Henfling.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się co do zasady każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Z kolei w sytuacji, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a ustawy o VAT).

Kontrahent nabywa od Dostawcy określone towary lub usługi, które następnie odprzedaje swoim Klientom, w tym O. Fizyczne wydanie towarów czy faktyczne świadczenie usług ma natomiast miejsce pomiędzy Dostawcą (podmiot pierwszy w łańcuchu) a O. (podmiot ostatni). Kontrahent występuje w tym wypadku zarówno jako nabywca, jak i dostawca, biorący udział w łańcuchu dostaw i świadczeniu usług. Jest podatnikiem VAT z tytułu powyższych transakcji. Nie ma znaczenia, że kontrahent nie dysponuje fizycznie tymi towarami i nie świadczy tych usług. Transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem a O. mają realną wartość ekonomiczną gdyż kontrahent negocjuje warunki z dostawcą, dokonuje uzgodnień z O. Kontrahent ustala ofertę usług dla Wnioskodawcy oraz dokonuje ich modyfikacji uzgadniając z dostawcą. Kontrahent ma ponadto wyłączną dyspozycję nad dostarczaniem towarów i świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy. Może wydać polecenie o zablokowaniu kart paliwowych i tym samym pozbawić możliwości uzyskania usług etc. przez Wnioskodawcę. Kontrahent jest także wyłącznie uprawniony do przyjmowania reklamacji z tytułu dostawy dokonywanej przez dostawcę.

Słuszność powyższego uzasadnienia Wnioskodawcy potwierdzono min.: w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2012 r. (nr IPPP3/443-259/12-4/JF); interpretacji z 12 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPP2/443-942/11-2/AK) czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 października 2011 (nr IPPP1/443-1053/11-2/ISz).

Wnioskodawca uważa świadczenia realizowane przez kontrahenta na rzecz Klientów (w tym O.) za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, które wymaga udokumentowania fakturami VAT, opodatkowania tej sprzedaży właściwymi stawkami podatku VAT i wykazania ich w deklaracjach podatkowych.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy O. przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez kontrahenta a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych, w sytuacji, w której towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności uprawniających do odliczenia tego podatku i nie występują przypadki wyłączenia tego prawa. Karty paliwowe umożliwiają bezgotówkowe rozliczenia z tytułu nabywanych od dostawcy towarów i usług (płatność dokonywana jest przelewem zamiast gotówką). Karty stanowią własność dostawcy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia usług lub towarów. Prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje gdy: odliczenie dokonywane jest przez zarejestrowany (czynny podatnik VAT) a nabycie towarów i usług jest związane z wykorzystywaniem czynności opodatkowanych. Należy zatem stwierdzić, że związek przyczynowy pomiędzy nabytymi usługami poprzez karty flotowe a działalnością gospodarczą nabywcy jest bezsprzeczny. Oznacza to, że podatnik zamierzający przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług.

Takie rozumowanie Wnioskodawcy jest też bliskie realizacji zasady neutralności podatku od wartości dodanej, stanowiącej, że możliwość odliczenia podatku naliczonego jest fundamentalnym prawem podatnika. W razie wątpliwości należy stosować zasadę in dubio pro tributario - wszelkie wątpliwości interpretuje się na korzyść podatnika.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znalazło uznanie organów podatkowych - jako przykład należy podać m.in. interpretacje indywidualną z 12 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, (nr ILPP2/443-942/11-2/AK), interpretacje indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w z 10 kwietnia 2013 r., nr IPTPP2/443-41/13-5/PR, interpretacje indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 października 2012 r.; nr IPPP1/433-674/12-2/MPe interpretacje indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 stycznia 2013 r. ITPP2/443-1300/12/AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zarówno przepisy ustawy, jak i przepisy wykonawcze do ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie, w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar, a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a kolejno w stanie "nieprzetworzonym" odsprzedaje go swojemu kontrahentowi.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w "stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy.

Wskazany wyżej artykuł opiera się na konstrukcji fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb podatku VAT - przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. Tym samym, istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest przedsiębiorstwem zatrudniającym ponad 300 osób którego główną działalnością jest produkcja tkanin wełnopodobnych z przędz poliestrowych, modyfikowanych, wiskozowych, bawełnianych, lnianych oraz z przędz z udziałem lycry i włókien bambusowych. Z uwagi no duży wymiar prowadzonej działalności niezbędne do realizacji zleceń i działania zakładu jest wykorzystywanie samochodów w celach służbowych (wraz z ich tankowaniem i naprawą). Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem. Przedmiotem umowy jest możliwość regulowania płatności przy pomocy kart paliwowych z tytułu różnych usług świadczonych przez dostawcę kontrahenta (dalej dostawca) - np. tankowanie paliwa, zakup płynów eksploatacyjnych etc. Usługi wykonywane przez dostawcę na rzecz O. dotyczą jedynie pojazdów, które są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Karty paliwowe udostępniane Wnioskodawcy przez kontrahenta mogą być wykorzystywane do nabywania jedynie określonych towarów lub usług w określonych punktach sprzedaży. Karta flotowa nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do poboru gotówki. Transakcja dokonywana jest przez okazanie karty flotowej i wpisanie nr PIN. Wnioskodawca posiada tylko karty flotowe wydane na numer rejestracyjny pojazdu. W wyniku kupna usługi lub paliwa przez Wnioskodawcę na stacji paliw, mają miejsce transakcje pomiędzy spółką a kontrahentem oraz w praktyce między kontrahentem i dostawcą. Po zakończeniu określonego okresu rozliczeniowego kontrahent wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę dokumentującą dokonanie przez wnioskodawcę zakupów u kontrahenta w danym okresie. Kontrahent dokonuje odliczenia podatku VAT wynikającego z otrzymanych faktur wystawionych przez Dostawcę. Zgodnie z umową zawartą pomiędzy O., a kontrahentem rozliczenia przebiegają w następujący sposób: Spółka zobowiązana jest wpłacić zaliczkę na konto kontrahenta. Następnie uzupełnia zaliczkę do wartości ustalonej w umowie. Na koniec kontrahent fakturuje O. za zakupy dokonane przez Wnioskodawcę w danym okresie rozliczeniowym. Wedle wiedzy Wnioskodawcy kontrahent wykazuje podatek należny z tytułu powyższych transakcji w składanych deklaracjach VAT-7. W warunkach handlowych zapisanych w umowie kontrahent udziela O. rabatu na każdy zakupiony litr paliwa. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcę mają realną wartość ekonomiczną gdyż kontrahent negocjuje warunki z dostawcą, dokonuje uzgodnień z Wnioskodawcą. Kontrahent ustala ofertę usług dla Wnioskodawcy oraz dokonuje ich modyfikacji uzgadniając z dostawcą. Kontrahent ma ponadto wyłączną dyspozycję nad dostarczaniem towarów i świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy. Może wydać polecenie o zablokowaniu kart paliwowych i tym samym pozbawić możliwości uzyskania usług etc. przez Wnioskodawcę. Kontrahent jest także wyłącznie uprawniony do przyjmowania reklamacji z tytułu dostawy dokonywanej przez dostawcę. Jednocześnie z opisu sprawy wynika, iż nabyte towary służą do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Pojazdy ciężarowe kwalifikują się zgodnie z art. 86a ust. 9 pkt 2 (pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę, kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjne oddzielne elementy pojazdu). Dla ww. pojazdów Wnioskodawca posiada ważne badania techniczne i odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu.

Dopuszczalna ładowność, liczba miejsc oraz dopuszczalna masa całkowita ww. samochodów, w związku z którym Wnioskodawca ponosi wydatki objęte zakresem pytania, określona w karcie pojazdu; dowodzie rejestracyjnym to:

a. Dacia Logan: ładowność - 800 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita - 2600 kg,

b. Renault Kango Expres: ładowność - 605 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita 1830 kg,

c. Renault Kango Expres: ładowność - 620 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita - 2500 kg,

d. Volkswagen Crafter: ładowność - 1100 kg, liczba miejsc - 3, dopuszczalna masa całkowita - 5490 kg.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o VAT należy podkreślić, iż warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, iż towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmiot pośredniczący w ogóle nie wchodzi w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb podatku od towarów i usług - przyjmuje się, iż dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie - przeniesienie (uznanie, iż dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że drugi w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli - biorąc pod uwagę analizowaną kwestię - jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Podkreślenia, w tym aspekcie wymaga również fakt, iż ust. 8 art. 7 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, iż "uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach", czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin "uznaje się" oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast, jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że kontrahent Wnioskodawcy, przykładowo, nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towaru oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, iż nie jest podmiotem, którego można by określić jako dostawcę (np. paliwo przekazywane jest bezpośrednio pomiędzy stacją paliw i Wnioskodawcą), zaś transakcja pomiędzy kontrahentem i Wnioskodawcą nie nosi znamion dostawy.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy czynności wykonywane pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą należy uznać za czynności podlegające opodatkowaniu tj. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług. Powyższe wynika z faktu, że kontrahent ustala odpowiednie zasady współpracy z Wnioskodawcą. W warunkach handlowych zapisanych w umowie kontrahent udziela O. rabatu na każdy zakupiony litr paliwa. Jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, transakcje dokonywane pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcę mają realną wartość ekonomiczną gdyż kontrahent negocjuje warunki z dostawcą, dokonuje uzgodnień z Wnioskodawcą. Kontrahent ustala ofertę usług dla Wnioskodawcy oraz dokonuje ich modyfikacji uzgadniając z dostawcą. Kontrahent ma ponadto wyłączną dyspozycję nad dostarczaniem towarów i świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy. Może wydać polecenie o zablokowaniu kart paliwowych i tym samym pozbawić możliwości uzyskania usług etc. przez Wnioskodawcę. Kontrahent jest także wyłącznie uprawniony do przyjmowania reklamacji z tytułu dostawy dokonywanej przez dostawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca (art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy).

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, nabyte przy użyciu kart paliwowych towary i usługi związane są wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Zatem Wnioskodawcy przysługuje co do zasady prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. wydatków.

Jednocześnie, obowiązująca od 1 kwietnia 2014 r. ustawa z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312) wprowadziła pewne ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

I tak, w art. 86a ust. 1 ustawy, wskazano, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Natomiast zgodnie z art. 86a ust. 3 przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

Ponadto, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Wnioskodawca wskazuje, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochody ciężarowe:

a. Dacia Logan: ładowność - 800 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita - 2600 kg,

b. Renault Kango Expres: ładowność - 605 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita 1830 kg,

c. Renault Kango Expres: ładowność - 620 kg, liczba miejsc - 2, dopuszczalna masa całkowita - 2500 kg,

d. Volkswagen Crafter: ładowność - 1100 kg, liczba miejsc - 3, dopuszczalna masa całkowita - 5490 kg.

Powyższe pojazdy spełniają wymagania art. 86a ust. 9 pkt 2 (pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę, kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjne oddzielne elementy pojazdu). Dla ww. pojazdów Wnioskodawca posiada ważne badania techniczne i odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym pojazdu. Nabyte towary za pomocą kart flotowych służą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy nowelizującej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż dla samochodów określonych przez Wnioskodawcę jako samochody ciężarowe, które to samochody spełniają wymagania określone w art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy o VAT, co potwierdza dodatkowo badanie techniczne oraz odpowiedni wpis w dowodzie rejestracyjnym, wskazać należy, że:

* zgodnie z art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, a więc do pojazdów, których konstrukcja wyłącza możliwość użycia ich do celów niezwiązanych z działalnością lub czyni takie użycie nieistotnym, należą pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

* zgodnie z art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zatem samochody określone przez Wnioskodawcę są samochodami, które należą do tej grupy pojazdów, które ze względu na swoją konstrukcję przeznaczone są wyłącznie do celów gospodarczych, zatem przy ich wykorzystywaniu nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada pełne prawo do odliczenia w wysokości 100% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup towarów i usług związanych z tymi samochodami, zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 2 i art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy.

Ponadto, w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących nabycie paliwa wykorzystywanego do napędu wskazanych wyżej pojazdów wykorzystywanych wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej, należy zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, art. 12 ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

W konsekwencji, Wnioskodawcy przysługuje również pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa do tych samochodów.

Zatem od towarów i usług zakupionych przy wykorzystaniu kart flotowych przypisanych do konkretnego pojazdu, który spełnia wymagania określone w art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy o VAT, Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT z faktur otrzymanych od kontrahenta Wnioskodawcy, dotyczących zakupów towarów i usług. Przy czym, Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu wskazanych pojazdów oraz zgłaszania ich naczelnikowi urzędu skarbowego, ponieważ art. 86a ust. 4 pkt 2 i art. 86a ust. 12 ustawy takiego obowiązku nie przewidują.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja dotyczy prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na rzecz Wnioskodawcy przez kontrahenta a dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart flotowych odnoszących się do pojazdów kwalifikowanych zgodnie z art. 86a ust. 9 pkt 2 i nie odnosi się do kwestii rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem, a w szczególności nie rozstrzyga w kwestii opodatkowania dokonywanych transakcji pomiędzy kontrahentem a Wnioskodawcą.

Jednocześnie należy wskazać, iż w pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.