IPTPP4/443-911/14-4/JM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2015 r. (data wpływu 17 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* prawa do pełnego odliczenia podatku od zakupu samochodu oraz wydatków eksploatacyjnych i zakupu paliwa - jest prawidłowe;

* braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług transportowych na rzecz pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku od zakupu samochodu oraz wydatków eksploatacyjnych i zakupu paliwa oraz braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług transportowych na rzecz pracowników.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 marca 2015 r. (data wpływu 17 marca 2015 r.) w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego oraz o dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ustawy z dn. 2 lipca 2004 r. o swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej oraz posiada status przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ust. 1 tej ustawy. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest produkcja okien aluminiowych i drewnianych.

Z tytułu prowadzonej działalności wnioskodawca uzyskuje przychody kwalifikowane jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność stanowi jednocześnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w związku z czym posiada status czynnego podatnika tego podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy. Sprzedaż okien aluminiowych i drewnianych opodatkowana jest podatkiem VAT.

Wnioskodawca jest podmiotem rozwijającym się co znajduje odzwierciedlenie w systematycznym wzroście produkcji okien. Z uwagi na ograniczenia w zatrudnieniu pracowników na rynku lokalnym tj. w miejscu prowadzenia działalności w niewielkiej miejscowości - X, woj., zmuszony jest proponować zatrudnienie osobom z innych miejscowości, w tym Y oddalonej o około 30 km, gdzie na rynku pracy znajdują się pracownicy zwolnieni z miejscowej Huty.

Z uwagi na wskazane okoliczności, Wnioskodawca zamierza zakupić samochód typu BUS 7-osobowy do celu dowożenia przyszłych pracowników do pracy i z pracy, z miejscowości Y do miejscowości X i z powrotem, w której znajduje się zakład pracy, zabezpieczając w ten sposób możliwość dalszej kontynuacji działalności i rozwoju firmy.

Zaznaczyć należy, że obecnie brak jest bezpośredniego połączenia komunikacyjnego z Y do X, a dojazd tzw. transportem łączonym trwa do kilku godzin, zatem ze względów praktycznych nie jest możliwy. Korzystanie ze zbiorowej komunikacji jest w tym przypadku niemożliwe, a racjonalnym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest dowóz pracowników do pracy i z pracy.

Powodem finansowania transportu pracowników jest - jak wskazano - lokalizacja zakładu, brak i utrudnienia w dopasowaniu komunikacji publicznej oraz sytuacja na lokalnym rynku pracy. Ponoszenie kosztów dowozu pracowników do pracy jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa i zapewnienia ciągłości produkcji.

Całkowite pokrycie kosztów przewozu pracowników dokonywane będzie w pełni ze środków obrotowych, a pracownicy nie będą dokonywać ich zwrotu na rzecz Wnioskodawcy.

Samochód, który zostanie zakupiony:

* wykorzystywany będzie przez Wnioskodawcę wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej,

* zostaną określone reguły zapewniające wyeliminowanie możliwości wykorzystania tego samochodu do celów prywatnych w formie zarządzenia wewnętrznego,

* prowadzona będzie do niego ewidencja przebiegu pojazdu,

* złożona zostanie do urzędu skarbowego informacja VAT-26.

Miejscem parkowania samochodu będzie plac parkingowy, który znajduje się na terenie nieruchomości należącej do Wnioskodawcy, w miejscowości Y. Nieruchomość ta jest składnikiem majątkowym związanym z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przez koszty eksploatacyjne należy rozumieć w szczególności koszty zakupu płynu do chłodnicy, oleju, koszty zużywających się części do samochodu, koszty naprawy i konserwacji pojazdu, koszty przeglądu technicznego, koszty wymiany opon - związane z normalnym używaniem pojazdu.

Pojazd, który zostanie zakupiony to: RENAULT JL TRAFIC, samochód osobowy, wielozadaniowy.

Dopuszczalna ładowność to 852 kg co będzie wynikać z karty pojazdu i dowodu rejestracyjnego oraz 9 miejsc siedzących.

Wydatki na zakup samochodu, wydatki dotyczące eksploatacji samochodu oraz paliwa zostaną udokumentowane fakturami na Wnioskodawcę.

Samochód nie będzie wykorzystywany do celów mieszanych.

Samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Ewidencja przebiegu pojazdu będzie zawierała wszystkie elementy wymienione w art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług a pojazd będzie udostępniony pracownikowi Wnioskodawcy tj. kierowcy, który będzie dowoził pracowników do i z pracy.

Z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów będzie obiektywnie wynikało, że pojazd ten będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej i wykluczone będzie wykorzystanie tego pojazdu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca wydał Zarządzenie z dnia 1 kwietnia 2014 r., którym wprowadzony został Regulamin używania pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy; tymi dokumentami i regulacjami wewnętrznymi objęty zostanie również pojazd, który zamierza nabyć Wnioskodawca.

Wnioskodawca w ww. Regulaminie wprowadził szczególne procedury, w które określają sposób używania pojazdów wykluczający ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Samochód będzie jeździł tylko na określonej trasie związanej z dowozem do i z pracy pracowników; kontroli ze strony Wnioskodawcy podlegać będzie ilość przejechanych kilometrów w danym dniu oraz będzie obowiązek pozostawiania pojazdu przez kierowcę na placu parkingowym, który znajduje się na terenie nieruchomości stanowiącej składnik majątkowy związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Pracowników do pracy i z pracy będzie dowoził pracownik Wnioskodawcy.

Wnioskodawca będzie nadzorował używanie pojazdu poprzez kontrole stanu licznika oraz wypełnianie przez kierowców obowiązku pozostawiana pojazdu na parkingu służbowym tj. na terenie prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę.

W firmie pojazd zostanie udostępniony pracownikowi (kierowcy), który będzie dowoził pracowników do i z pracy.

Będzie wprowadzony obowiązek pozostawiania po godzinach pracy pojazdu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, bez możliwości jego pobrania.

Parking nie znajduje się przy miejscu zamieszkania Wnioskodawcy; Wnioskodawca zamieszkuje poza terenem przedsiębiorstwa.

Będzie wykonywany systematyczny nadzór przez Wnioskodawcę nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych przez kierowcę poprzez kontrolę liczby przejechanych kilometrów, kontrolę parkowania pojazdu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, przede wszystkim Wnioskodawca bądź osoby wyznaczone przez Wnioskodawcę będą - zgodnie z Regulaminem - monitorowały sposób używania pojazdu przez pracownika, w tym wykluczenie użycia pojazdu do celów prywatnych; w Regulaminie używania pojazdów samochodowych wprowadzono zapisy o odpowiedzialności służbowej w razie stwierdzenia nieprzestrzegania postanowień w zakresie używania pojazdów;pojazdy służbowe mogą być wykorzystywane przez pracowników tylko w godzinach pracy i wyłącznie do celów służbowych, a po godzinach pracy pracownik ma obowiązek pozostawić samochód w wyznaczonym miejscu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Wnioskodawca dołoży należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych pracownika poprzez kontrolę liczby przejechanych kilometrów, kontrolę parkowania pojazdu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, przede wszystkim Wnioskodawca bądź osoby wyznaczone przez Wnioskodawcę będą - zgodnie z Regulaminem - monitorowały sposób używania pojazdu przez pracownika, w tym wykluczenie użycia pojazdu do celów prywatnych; pracownicy używający pojazdy służbowe zostali zapoznani z Regulaminem używania pojazdów samochodowych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na sankcje grożące za nierespektowanie jego postanowień; każdy pracownik ma obowiązek potwierdzić własnoręcznym podpisem zapoznanie się z treścią i zasadami używania pojazdów służbowych. Ponadto pracownicy zostali przeszkoleni w zakresie wymogów prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług i zobowiązani są do prowadzenia ewidencji w sposób prawidłowy pod względem formalnym i rzetelnie tj. zgodnie ze stanem faktycznym. Wnioskodawca lub osoba przez niego wyznaczona weryfikuje na bieżąco poprawność formalną i merytoryczną zapisów dokonanych w ewidencji a na koniec każdego miesiąca (okresu rozliczeniowego) Wnioskodawca potwierdza autentyczność wpisów osoby kierującej pojazdem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od zakupu ww. samochodu można będzie odliczyć w całości podatek naliczony oraz czy od ponoszonych w przyszłości kosztów eksploatacji tego samochodu i zakupu paliwa podatek naliczony będzie także do odliczenia w całości.

2. Czy nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników, w którym całość kosztów transportu pracowników ponosi Wnioskodawca, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy

Własne stanowisko dotyczy pytania nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy, od zakupu ww. samochodu można będzie odliczyć w całości podatek naliczony jak również oraz od ponoszonych w przyszłości kosztów eksploatacji tego samochodu i zakupu paliwa.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. mocą ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312), wprowadzono nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony.

Zgodnie z art. 86a. ust. 1 znowelizowanej ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Mocą art. 1 pkt 1 ustawy nowelizującej od dnia 1 kwietnia 2014 r. do ustawy o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 34 wprowadzono definicję pojazdów samochodowych - rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.)"pojazd samochodowy" to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Z ust. 6 i 7 art. 86a ustawy wynika, że ewidencja przebiegu pojazdu powinna być prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności i powinna zawierać:

* liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Z ust. 12, 13 i 14 art. 86a ustawy wynika, że podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami. W przypadku niezłożenia w terminie informacji, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia. W przypadku zmiany wykorzystywania pojazdu samochodowego podatnik jest obowiązany do aktualizacji informacji, najpóźniej przed dniem, w którym dokonuje tej zmiany.

Natomiast stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (ust. 2 ww. artykułu).

Dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 (ust 3 ww. artykułu).

Z okoliczności stanu faktycznego dotyczącego przyszłego zdarzenia wynika, że wnioskodawca spełnia wymagania wynikające z przedstawionego stanu prawnego aby w pełnej wysokości móc odliczyć podatek naliczony od planowanego zakupu pojazdu BUS 7-osobowego, jak również od zakupów eksploatacyjnych i zakupów paliwa do tego pojazdu ponieważ:

* po pierwsze: auto będzie wykorzystywane wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej bowiem zakupiony samochód typu BUS 7-osobowy przeznaczony zostanie do celu dowożenia przyszłych pracowników do pracy i z pracy, z miejscowości Y do miejscowości X i z powrotem, w której znajduje się zakład pracy, zabezpieczając w ten sposób możliwość dalszej kontynuacji działalności i rozwoju firmy; obecnie brak jest bezpośredniego połączenia komunikacyjnego z Y do X, a dojazd tzw. transportem łączonym trwa do kilku godzin - korzystanie ze zbiorowej komunikacji jest w tym przypadku niemożliwe, a racjonalnym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest dowóz pracowników do pracy i z pracy; ponoszenie kosztów dowozu pracowników do pracy jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa i zapewnienia ciągłości produkcji,

* po drugie zostaną określone reguły zapewniające wyeliminowanie możliwości wykorzystania tego samochodu do celów prywatnych w formie zarządzenia wewnętrznego, wprowadzony będzie obowiązek pozostawiania po godzinach pracy auta na parkingu Wnioskodawcy, bez możliwości korzystania z niego przez pracowników poza godzinami pracy, w tym w

* weekendy, na cele inne niż wyłącznie działalność przedsiębiorstwa; dodatkowo wskazać należy, że miejscem parkowania samochodu będzie plac parkingowy, który znajduje się na terenie nieruchomości należącej do wnioskodawcy, w miejscowości Y a nieruchomość ta jest składnikiem majątkowym związanym z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą,

* po trzecie prowadzona będzie do ww. samochodu stosowna ewidencja przebiegu pojazdu potwierdzająca brak użytku prywatnego pojazdu, potwierdzona także przez Wnioskodawcę na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem,

* złożona zostanie do urzędu skarbowego informacja VAT-26.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy od zakupu ww. samochodu można będzie odliczyć w całości podatek naliczony jak również oraz od ponoszonych w przyszłości kosztów eksploatacji tego samochodu i zakupu paliwa.

Własne stanowisko dotyczy pytania nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega, m.in. odpłatne świadczenie usług. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, za odpłatne świadczenie usług - a zatem opodatkowane VAT - uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Zakres ten obejmuje m.in. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste pracowników. Z brzmienia bowiem art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT wynika, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się: nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Dla uznania owych świadczeń za opodatkowane konieczne jest ustalenie ich celu. Jeżeli dotyczą one działalności gospodarczej przedsiębiorcy, to nie będą opodatkowane.

Zauważyć ponadto należy, że VAT należny wystąpi od nieodpłatnego świadczenia usług na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Firma musi zatem w każdej konkretnej sprawie rozpatrywać, czy nieodpłatne świadczenie usług dotyczy jej działalności gospodarczej, czy nie.

Co do zasady, gdy pracodawca dowozi swoich pracowników z domu do pracy, zaspokaja ich cele osobiste. Jak podkreśla się w orzecznictwie i doktrynie bywają jednak inne sytuacje, w których nieodpłatna usługa dowozu pracowników zaspokaja przede wszystkim cele pracodawcy. Może to wynikać z tego, że pracownicy napotykają trudności bądź wręcz niemożność znalezienia odpowiedniego środka transportu. Wynikać to może także ze zmienności miejsca lub czasu pracy.

Niejednokrotnie, zapewnienie przez pracodawcę dowozu jest jedyną możliwością, zapewniającą by te osoby mogły wykonywać świadczenie pracy, albowiem korzystanie ze zbiorowej komunikacji jest niemożliwe lub co najmniej znacznie utrudnione.

Zatem jeżeli firma uzna, że w celu prawidłowego jej funkcjonowania należy zapewnić pracownikom bezpłatny transport do i z pracy i jest to jedyna racjonalna możliwość dowozu pracowników, to wówczas usługi te służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Osobiste cele i korzyści pracowników mają w takim przypadku znacznie drugorzędne w stosunku do korzyści pracodawcy. I nie ma tu znaczenia, czy pracodawca przewozi pracowników własnym pojazdem, czy też zleca to innemu podmiotowi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że:

* po pierwsze Wnioskodawca w celu zapewnienia dalszego normalnego funkcjonowania firmy i jej rozwoju musi zatrudnić pracowników z miejscowości, w której rynek pracy pozwala na zatrudnienie nowych osób ponieważ lokalny rynek (w X) nie stwarza takich możliwości i

* po drugie z uwagi na brak połączeń w komunikacji publicznej pomiędzy miejscowościami X i Y zapewnić musi dowóz pracowników do pracy i z pracy w celu zapewnienia normalnego funkcjonowania przedsiębiorstwa.

W tych okolicznościach bezpłatny transport pracowników do i z pracy to jedyna racjonalna możliwość dowozu pracowników, zatem usługi te służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej i nie polegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej np. w wyroku w sprawie C-258/95. Trybunał rozstrzygał, czy bezpłatny dowóz pracowników na teren przedsiębiorstwa jest świadczeniem usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykułu 6 (2) (b) szóstej dyrektywy VAT, dotyczącego opodatkowania nieodpłatnych świadczeń. Trybunał wskazał, że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają regulacjom artykułu 6 (2) (b). Decyzja o wyborze środka transportu (lub lokalizacji zamieszkania) leży bowiem w gestii pracowników, a udostępnienie im dodatkowej możliwości dojazdu do pracy służy jedynie ich potrzebom osobistym.

Istnieją jednak sytuacje, w których usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy (co miało miejsce w rozpatrywanej sprawie). Wówczas takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych.

Innymi słowy, w przypadku gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu jego pracownikom do lub z miejsca pracy, uważa się, że usługi przewozu wykonywane są jedynie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. Artykuł 6 (2) (b) nie ma wówczas zastosowania.

Potwierdzenie stanowiska znajdujemy także w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 16 października 1997 w sprawie C-258/95 (Julius FillibeckSóhne GmbH Co. KG), gdzie Trybunał stwierdził, iż w sytuacji, gdy dotarcie do miejsca pracy jest utrudnione ze względu na niedostateczną infrastrukturę, nieodpłatny przewóz dla pracowników nie podlega opodatkowaniu VAT: "(...) gdy mając na uwadze specyficzne okoliczności, takie jak trudności w znalezieniu odpowiednich środków transportu, wymagania przedsiębiorstwa nakładają na pracodawcę obowiązek zapewnienia transportu dla pracowników. W takim przypadku świadczenie usług transportowych nie jest wykonywane w celach innych niż związanych z prowadzoną działalnością (...)".

Zaprezentowane stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych działających z upoważnienia Ministra Finansów. Tytułem przykładu wskazać można w tym zakresie na następujące interpretacje:

W interpretacji z 8 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (ILPP1/443-858/111-2/KG) rozpatrywał przypadek, w którym kilku pracowników zamieszkuje w niewielkich miejscowościach oddalonych od siedziby firmy o około 100 km W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania firmy i punktualnego rozpoczęcia pracy przedsiębiorca zapewnia takim pracownikom bezpłatny transport z miejsca zamieszkania na teren aktualnie prowadzonej budowy.

Organ podatkowy uznał, że w tej sprawie nieodpłatne świadczenie usług dowozu pracowników wykonywane jest do celów związanych z działalnością gospodarczą przedsiębiorcy. W konsekwencji nieodpłatne świadczenie przez spółkę usług dowozu pracowników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kiedy występuje cel osobisty przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazują. Brak jest w tych przepisach definicji pojęcia celów osobistych. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 29 lutego 2012 r. (IBPP1/443-1689/11/Azb) w poszukiwaniu znaczenia owych celów posłużył się słownikiem języka polskiego. Uznał, że potrzebami "osobistymi" są takie potrzeby, które "dotyczą danej osoby" i które są jej potrzebami "prywatnymi", tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Organ powołał się przy tym na wyrok NSA z 5 maja 2000 r. (I SA/Lu 176/99), w którym Sąd wyjaśnił, jak należy rozumieć pojęcie przekazania towarów na cele osobiste pracowników.

W wyroku tym czytamy, że: "przez przekazywanie towarów lub świadczenie usług na potrzeby osobiste pracowników należy rozumieć zaspokajanie takich potrzeb pojedynczych pracowników lub ogółu pracowników, które nie są przez odpowiednie przepisy prawa uznane za potrzeby pracownicze - nie są one, w świetle regulacji prawnej stosunku pracy, potrzebami pracowniczymi, są zatem potrzebami osobistymi pracowników.

Ustawa nie wiąże sposobu opodatkowania towarów przekazanych pracownikom z tym, czy obowiązek przekazania wynika z przepisów, czy też nie, to jednak zakres praw pracowniczych i odpowiadających im obowiązków pracodawcy rozgranicza potrzeby pracownicze (te potrzeby pracownika, które pracodawca obowiązany jest zaspokoić) od potrzeb osobistych pracowników (te potrzeby pracownika, których pracodawca nie jest obowiązany zaspokoić)".

Również inne organy podatkowe oraz sądy administracyjne potwierdzają stanowisko wnioskodawcy, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 29 listopada 2013 r., nr ITPP1/443-887b/13/IK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z 4 marca 2011 r., nr IPPP3/443-1200/10-2/k.c.

Z wyroku WSA we Wrocławiu z 29 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 266/13 wynika, iż w przypadku wystąpienia trudności w zapewnieniu innych odpowiednich środków transportu przy zmianie miejsca wykonywania pracy, lub gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu dla pracowników - wówczas usługi przewozu nie są wykonywane na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością. Jak stwierdził Sąd nie ma znaczenia także fakt, iż pracodawca nie przewozi pracownika własnym pojazdem, lecz zleca innemu pracownikowi świadczenie usług przewozu jego własnym samochodem.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy dowóz pracowników do miejsca pracy i z powrotem, przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa podatnika. W konsekwencji nieodpłatne świadczenie usług transportowych nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

* w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku od zakupu samochodu oraz wydatków eksploatacyjnych i zakupu paliwa - jest prawidłowe;

* w zakresie braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług transportowych na rzecz pracowników - jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku

Natomiast, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 353 z 28 grudnia 2013 r., str. 51).

Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11.....

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku "mieszanego".

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie "mieszane" należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób "mieszany".

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów "mieszanych".

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony - ze względu na swoje cechy konstrukcyjne - służy co do zasady użytkowi "mieszanemu", a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 i 2 występują jednakże wyjątki.

Na mocy art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Mocą art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

Jak wynika z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

- jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Stosownie do art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów - dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Podkreśla się, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu dla pojazdów wskazanych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy został wyłączony jedynie w przypadkach wskazanych w art. 86 ust. 5 ustawy.

Przy czym użycie w art. 86a ust. 5 ustawy wyrazu "wyłącznie" wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane - choćby przejściowo - do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do oddania w odpłatny najem, ale przed jego dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli nie jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać wskazane w przepisach elementy.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności - art. 86a ust. 6 ustawy.

Elementy jakie powinna zawierać ewidencja zostały wskazane w art. 86a ust. 7 ustawy, zgodnie z którym Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

* liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Przez "poniesienie wydatku" należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi, w zależności od tego która z tych sytuacji wystąpiła jako pierwsza.

Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r., paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

:

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy nowelizującej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest produkcja okien aluminiowych i drewnianych. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność stanowi jednocześnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z czym Wnioskodawca posiada status czynnego podatnika tego podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy. Wnioskodawca jest podmiotem rozwijającym się co znajduje odzwierciedlenie w systematycznym wzroście produkcji okien. Z uwagi na ograniczenia w zatrudnieniu pracowników na rynku lokalnym tj. w miejscu prowadzenia działalności w niewielkiej miejscowości - X Wnioskodawca zmuszony jest proponować zatrudnienie osobom z innych miejscowości, w tym Y oddalonej o około 30 km, gdzie na rynku pracy znajdują się pracownicy zwolnieni z miejscowej Huty. Obecnie brak jest bezpośredniego połączenia komunikacyjnego z Y do X, a dojazd tzw. transportem łączonym trwa do kilku godzin, zatem ze względów praktycznych nie jest możliwy. Korzystanie ze zbiorowej komunikacji jest w tym przypadku niemożliwe, a racjonalnym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest dowóz pracowników do pracy i z pracy. Z uwagi na wskazane okoliczności, Wnioskodawca zamierza zakupić samochód typu BUS do celu dowożenia przyszłych pracowników do pracy i z pracy, z miejscowości Y do miejscowości X i z powrotem, w której znajduje się zakład pracy, zabezpieczając w ten sposób możliwość dalszej kontynuacji działalności i rozwoju firmy. Całkowite pokrycie kosztów przewozu pracowników dokonywane będzie w pełni ze środków obrotowych, a pracownicy nie będą dokonywać ich zwrotu na rzecz Wnioskodawcy.

Samochód, który zostanie zakupiony:

* wykorzystywany będzie przez Wnioskodawcę wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej,

* zostaną określone reguły zapewniające wyeliminowanie możliwości wykorzystania tego samochodu do celów prywatnych w formie zarządzenia wewnętrznego,

* prowadzona będzie do niego ewidencja przebiegu pojazdu,

* złożona zostanie do urzędu skarbowego informacja VAT-26.

Pojazd, który zostanie zakupiony to: RENAULT JL TRAFIC, samochód osobowy, wielozadaniowy. Dopuszczalna ładowność to 852 kg co będzie wynikać z karty pojazdu i dowodu rejestracyjnego oraz 9 miejsc siedzących. Wydatki na zakup samochodu, wydatki dotyczące eksploatacji samochodu oraz paliwa zostaną udokumentowane fakturami na Wnioskodawcę. Przez koszty eksploatacyjne należy rozumieć w szczególności koszty zakupu płynu do chłodnicy, oleju, koszty zużywających się części do samochodu, koszty naprawy i konserwacji pojazdu, koszty przeglądu technicznego, koszty wymiany opon. Samochód nie będzie wykorzystywany do celów mieszanych. Samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Ewidencja przebiegu pojazdu będzie zawierała wszystkie elementy wymienione w art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług a pojazd będzie udostępniony pracownikowi Wnioskodawcy tj. kierowcy, który będzie dowoził pracowników do i z pracy. Z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów będzie obiektywnie wynikało, że pojazd ten będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej i wykluczone będzie wykorzystanie tego pojazdu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wydał Zarządzenie z dnia 1 kwietnia 2014 r., którym wprowadzony został Regulamin używania pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tymi dokumentami i regulacjami wewnętrznymi objęty zostanie również pojazd, który zamierza nabyć Wnioskodawca. Wnioskodawca w ww. Regulaminie wprowadził szczególne procedury, w które określają sposób używania pojazdów wykluczający ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Samochód będzie jeździł tylko na określonej trasie związanej z dowozem do i z pracy pracowników. Kontroli ze strony Wnioskodawcy podlegać będzie ilość przejechanych kilometrów w danym dniu oraz będzie obowiązek pozostawiania pojazdu przez kierowcę na placu parkingowym, który znajduje się na terenie nieruchomości stanowiącej składnik majątkowy związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, bez możliwości jego pobrania. Pracowników do pracy i z pracy będzie dowoził pracownik Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie nadzorował używanie pojazdu poprzez kontrole stanu licznika oraz wypełnianie przez kierowców obowiązku pozostawiana pojazdu na parkingu służbowym tj. na terenie prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę. W firmie pojazd zostanie udostępniony pracownikowi (kierowcy), który będzie dowoził pracowników do i z pracy. Parking nie znajduje się przy miejscu zamieszkania Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamieszkuje poza terenem przedsiębiorstwa. Będzie wykonywany systematyczny nadzór przez Wnioskodawcę nad używaniem pojazdu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych przez kierowcę poprzez kontrolę liczby przejechanych kilometrów, kontrolę parkowania pojazdu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, przede wszystkim Wnioskodawca bądź osoby wyznaczone przez Wnioskodawcę będą - zgodnie z Regulaminem - monitorowały sposób używania pojazdu przez pracownika, w tym wykluczenie użycia pojazdu do celów prywatnych. W Regulaminie używania pojazdów samochodowych wprowadzono zapisy o odpowiedzialności służbowej w razie stwierdzenia nieprzestrzegania postanowień w zakresie używania pojazdów. Pojazdy służbowe mogą być wykorzystywane przez pracowników tylko w godzinach pracy i wyłącznie do celów służbowych, a po godzinach pracy pracownik ma obowiązek pozostawić samochód w wyznaczonym miejscu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Wnioskodawca dołoży należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych pracownika poprzez kontrolę liczby przejechanych kilometrów, kontrolę parkowania pojazdu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, przede wszystkim Wnioskodawca bądź osoby wyznaczone przez Wnioskodawcę będą - zgodnie z Regulaminem - monitorowały sposób używania pojazdu przez pracownika, w tym wykluczenie użycia pojazdu do celów prywatnych. Pracownicy używający pojazdy służbowe zostali zapoznani z Regulaminem używania pojazdów samochodowych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na sankcje grożące za nierespektowanie jego postanowień. Każdy pracownik ma obowiązek potwierdzić własnoręcznym podpisem zapoznanie się z treścią i zasadami używania pojazdów służbowych. Ponadto pracownicy zostali przeszkoleni w zakresie wymogów prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług i zobowiązani są do prowadzenia ewidencji w sposób prawidłowy pod względem formalnym i rzetelnie tj. zgodnie ze stanem faktycznym. Wnioskodawca lub osoba przez niego wyznaczona weryfikuje na bieżąco poprawność formalną i merytoryczną zapisów dokonanych w ewidencji a na koniec każdego miesiąca (okresu rozliczeniowego) Wnioskodawca potwierdza autentyczność wpisów osoby kierującej pojazdem.

Należy zauważyć, że samochód, o którym mowa we wniosku nie jest żadnym z pojazdów wskazanym w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy, gdyż jest to pojazd samochodowy niespełniający wymogów określonych w art. 86a ust. 9 ustawy.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa zatem przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

W przedmiotowej sprawie należy przyjąć, że pojazd, o którym mowa we wniosku jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Opracowane przez Zainteresowanego reguły korzystania z pojazdu - w formie zarządzenia - wyklucza jego użycie do celów prywatnych. Podkreślić należy, że zgodnie z ww. zarządzeniem samochód będzie jeździł tylko na określonej trasie związanej z dowozem do i z pracy pracowników, kontroli ze strony Wnioskodawcy podlegać będzie ilość przejechanych kilometrów w danym dniu oraz będzie obowiązek pozostawiania pojazdu przez kierowcę na placu parkingowym, który znajduje się na terenie nieruchomości stanowiącej składnik majątkowy związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Nie bez znaczenia jest także fakt, że będzie wprowadzony obowiązek pozostawiania po godzinach pracy pojazdu na terenie przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, bez możliwości jego pobrania, a parking nie znajduje się przy miejscu zamieszkania Wnioskodawcy. Ewidencja przebiegu pojazdu będzie zawierała wszystkie elementy wymienione w art. 86a ust. 7 ustawy. Ponadto Wnioskodawca złoży do urzędu skarbowego informację VAT-26.

Mając na uwadze wskazane we wniosku reguły, sposób kontroli i wykorzystania pojazdu do działalności gospodarczej należy stwierdzić, że Wnioskodawca wprowadzi zasady wykluczające użycie pojazdu do celów prywatnych i prowadzi wymaganą przepisami ewidencję przebiegu pojazdów, należy zatem przyjąć, że pojazd ten będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. W konsekwencji powyższego Wnioskodawcy na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy w powiązaniu z art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku z tytułu zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu tego pojazdu oraz wydatków takich jak: płyn do chłodnicy, olej, zużywające się części do samochodu, naprawy i konserwacje pojazdu, przegląd techniczny, wymiana opon.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić że w świetle przedstawionych faktów - przestrzegając opisanych zasad - Wnioskodawca będzie miał prawo do pełnego odliczania podatku od zakupu samochodu oraz wydatków eksploatacyjnych (płyn do chłodnicy, olej, zużywające się części do samochodu, naprawy i konserwacje pojazdu, przegląd techniczny, wymiana opon) i paliwa.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy co do braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług transportowych na rzecz pracowników należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Powołane wyżej unormowania wskazują, iż przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT są czynności odpłatne, natomiast nieodpłatna dostawa towarów oraz nieodpłatne świadczenie usług, co do zasady nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na ograniczenia w zatrudnieniu pracowników na rynku lokalnym tj. w miejscu prowadzenia działalności w niewielkiej miejscowości zmuszony jest proponować zatrudnienie osobom z innych miejscowości, w tym oddalonej o około 30 km, gdzie na rynku pracy znajdują się pracownicy zwolnieni z miejscowej Huty. Obecnie brak jest bezpośredniego połączenia komunikacyjnego z Y do X, a dojazd tzw. transportem łączonym trwa do kilku godzin, zatem ze względów praktycznych nie jest możliwy. Korzystanie ze zbiorowej komunikacji jest w tym przypadku niemożliwe, a racjonalnym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest dowóz pracowników do pracy i z pracy. Z uwagi na wskazane okoliczności, Wnioskodawca zamierza zakupić samochód typu BUS do celu dowożenia przyszłych pracowników do pracy i z pracy, z miejscowości Y do miejscowości X i z powrotem, w której znajduje się zakład pracy, zabezpieczając w ten sposób możliwość dalszej kontynuacji działalności i rozwoju firmy. Całkowite pokrycie kosztów przewozu pracowników dokonywane będzie w pełni ze środków obrotowych, a pracownicy nie będą dokonywać ich zwrotu na rzecz Wnioskodawcy.

Z powyższego wynika, że w analizowanej sprawie, gdzie istnieją ograniczenia w zatrudnieniu pracowników na rynku lokalnym, a dojazd jest często utrudniony przy pomocy komunikacji ogólnodostępnej wymusza to niejako na pracodawcy zapewnienie pracownikom transportu do miejsca pracy. Istnieją bowiem sytuacje, kiedy usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną racjonalną możliwością dowozu pracowników do pracy. Wówczas, usługi te służą de facto celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, a osobiste cele i korzyści pracowników mają w takim przypadku znacznie drugorzędne w stosunku do korzyści pracodawcy (korzyści gospodarczych).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że, w sprawie będącej przedmiotem wniosku nieodpłatne świadczenie usług dowozu pracowników wykonywane będzie do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. W konsekwencji przesłanki o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie zostaną spełnione. Tym samym nieodpłatne świadczenie przez Wnioskodawcę usług transportowych na rzecz pracowników nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych lub Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.