IPTPP4/443-690/12-4/UNR - Prawo do obniżenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2012 r. (data wpływu 4 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 grudnia 2012 r. (data wpływu 21 grudnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodów osobowych przeznaczonych na nagrody w zakresie:

* loterii skierowanej do klientów punktów sprzedaży Spółki - jest prawidłowe,

* loterii skierowanej do klientów kontrahentów Spółki - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodów osobowych przeznaczonych na nagrody.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 grudnia 2012 r. w zakresie doprecyzowania opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny. (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako "podatnik VAT czynny". Spółka zajmuje się między innymi handlem materiałami budowlanymi. Sprzedaż materiałów prowadzona jest bądź to przez punkty sprzedaży Spółki, bądź też punkty handlowe należące do jej kontrahentów: akcjonariuszy lub podmiotów, które zawarły ze Spółką stosowną umowę licencyjną. Kontrahenci ci nabywają materiały od Spółki.

W ramach działań intensyfikujących sprzedaż materiałów budowlanych Spółka zorganizowała loterię audiotekstową o nazwie "....." (zwaną dalej "Loterią"), skierowaną do klientów punktów sprzedaży Spółki oraz klientów jej kontrahentów. Organem wydającym zezwolenie na organizację Loterii był Dyrektor Izby Celnej. Loteria została przeprowadzona w terminie od 02.03.2012 do 15.08.2012, zgodnie z obowiązującymi przepisami i stosownym regulaminem.

W ramach Loterii były wydawane kupony zawierające kod alfanumeryczny. Warunkiem otrzymania jednego kuponu było uzyskanie w kasie punktu sprzedaży paragonu fiskalnego lub faktury, dokumentujących jednorazowy zakup na kwotę większą niż 70 zł. Przystąpienie uczestnika do Loterii odbywało się poprzez wysłanie wiadomości SMS zawierającej w treści prefiks.... oraz kod podany na kuponie, na odpowiedni numer telefonu komórkowego. Wysłanie takiej wiadomości SMS skutkowało automatyczną rejestracją zgłoszenia uczestnika do Loterii w systemie informatycznym, co było potwierdzone zwrotnym SMS-em. Każdy uczestnik Loterii mógł zwiększyć swoją szansę na wygraną wielokrotnie dokonując zakupów towarów i dokonując większej ilości zgłoszeń na wskazany numer telefonu.

Tak dokonane zgłoszenia uczestników brały udział w losowaniach nagród, które przeprowadzane były zgodnie z regulaminem Loterii.

Nagrodami w Loterii były między innymi trzy samochody osobowe o wartości brutto 35.100,00 PLN zł każdy (słownie: trzydzieści pięć tysięcy sto złotych 00/100), kwota netto 28.536,59 PLN (słownie: dwadzieścia osiem tysięcy pięćset trzydzieści sześć złotych 59/100), podatek VAT 23% - 6.563,41 PLN (słownie: sześć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 41/100). Zakup tych samochodów dokumentowany był każdorazowo fakturami VAT wystawionymi w miesiącach: kwiecień, maj, czerwiec 2012. Spółka nie użytkowała żadnego z samochodów zakupionych z przeznaczeniem na nagrody. Każdy z nich przekazany został osobie wyłonionej w drodze losowania - laureatowi loterii.

Przekazanie nagród dokonane zostało przez Komisję Nadzoru Loterii Audiotekstowej potwierdzone stosownymi dokumentami. W miesiącach, w których następowało wydanie nagród laureatom, Spółka wystawiała faktury wewnętrzne i naliczała podatek VAT związany z nieodpłatnym przekazaniem samochodów. Faktury te opiewały na następujące kwoty: wartość brutto 35.100,00 PLN zł (słownie: trzydzieści pięć tysięcy sto złotych 00/100), kwota netto 28.536,59 PLN (słownie: dwadzieścia osiem tysięcy pięćset trzydzieści sześć złotych 59/100), podatek VAT 23% - 6.563,41 PLN (słownie: sześć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 41/100).

Z tytułu organizacji Loterii Spółka wystawiła na kontrahentów faktury VAT. Wynagrodzenie Spółki wskazane na fakturze zawiera nie tylko koszt nagród wylosowanych w Loterii, ale również koszty plakatów, ulotek i kuponów.

Zakupione samochody osobowe, przeznaczone na nagrody dla laureatów loterii są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu nabycia samochodów osobowych, przeznaczonych na nagrody w ramach organizowanej przez Wnioskodawcę Loterii, Spółka powinna zastosować częściowe odliczenie kwoty podatku naliczonego zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawę o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, w przypadku nabycia samochodów osobowych w celu przeznaczenia ich na nagrody wydawane w ramach loterii organizowanej przez Spółkę, prawo do odliczenia kwoty podatku VAT nie podlega ograniczeniu zawartemu w art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawę o VAT. Brak podstaw do zastosowania tego przepisu, w przedstawionym stanie faktycznym, uzasadnione jest brzmieniem art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a tej ustawy.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej ustawę o VAT w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze - nie więcej jednak niż 6.000 zł. Jednocześnie ustawodawca przewidział wyjątek od tego ograniczenia. Otóż w świetle art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a przywołanej ustawy pełne prawo do odliczenia VAT przysługuje w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów).

W tym zakresie należy odnieść się do ratio legis zmian wprowadzonych ustawą zmieniającą ustawę o VAT. W uzasadnieniu do projektu tej ustawy wskazano, że "W sytuacji, gdy - z uwagi na uwarunkowania budżetowe - brak jest możliwości przyznania pełnego prawa do odliczenia podatku od towarów i usług przy nabyciu samochodów osobowych (odliczenie takie wiązałoby się również z koniecznością zapewnienia odpowiednich środków na kontrolę jednostkowego wykorzystania takich pojazdów) Rzeczpospolita Polska złożyła do Komisji Europejskiej wniosek o uzyskanie derogacji na stosowanie szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a oraz art. 168 dyrektywy Rady 2006/112/WE w zakresie ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego od niektórych pojazdów samochodowych nią objętych oraz braku konieczności rozliczania podatku od towarów i usług w przypadku wykorzystywania tych pojazdów do celów prywatnych. Projekt stosownej decyzji "derogacyjnej" Komisja Europejska przedstawiła 7 czerwca 2010 r. Rada przyjęła ww. decyzję w dniu 27 września 2010 r."

Z przytoczonego uzasadnienia wynika w sposób jednoznaczny, że intencją ustawodawcy było ograniczenie niekorzystnych dla budżetu państwa skutków podatkowych wykorzystywania przez podatników samochodów do celów prywatnych.

Zarówno treść wniosku Rzeczypospolitej Polskiej do Komisji Europejskiej, jak i decyzja wykonawcza Rady w sprawie derogacji na stosowanie szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od pełnego prawa do odliczenia VAT wyraźnie wskazują na możliwość stosowania ograniczenia prawa do odliczenia VAT z uwagi na fakt, że "niektóre pojazdy silnikowe, inne niż pojazdy osobowe, mogą być również, ze względu na swoją konstrukcję, wykorzystywane zarówno do celów prywatnych, jak i do celów prowadzonej działalności". Możliwość wprowadzenia derogacji podatkowej miała zatem na celu uproszczenia procedury poboru podatku od wartości dodanej (VAT) oraz zapobieżenie uchylania się od opodatkowania lub jego unikania w przypadku pojazdów wykorzystywanych zarówno do celów prowadzonej działalności, jak i do celów prywatnych. W opisanym na wstępie niniejszego wniosku stanie faktycznym Spółka nie korzystała z samochodów osobowych w bieżącej działalności gospodarczej, ani też nie przekazała ich w żadnym momencie do korzystania swoim pracownikom lub współpracownikom (osobom trzecim) na cele prywatne. Nie można zatem uznać, iż w takiej sytuacji odliczenie VAT od nabytych samochodów powinno podlegać ograniczeniu. Cel wprowadzenia takiego ograniczenia, mającego zwalczać nadużycia podatkowe, w przypadku takim jak wskazała Spółka, nie występuje. Nie ma zatem podstaw do tego, by Spółka organizując loterię w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT, dającą jednocześnie prawo do odliczenia VAT-u naliczonego, musiała ponosić częściowo ciężar podatku od samochodów, choć zgodnie z podstawową zasadą tego podatku powinien być on neutralny dla przedsiębiorcy. Należy mieć bowiem na względzie, że przepisy przewidujące odstępstwa od zasady prawa do odliczenia podatku VAT, gwarantującego neutralność tego podatku, podlegają ścisłej wykładni (wyrok z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie C 409/99 Metropol i Stadler).

Ponadto istotne z punktu widzenia analizowanego zagadnienia są również wyroki Trybunału Sprawiedliwości UE wskazujące na zakres możliwości zmian dokonywanych w zakresie ograniczenia prawa do odliczenia VAT, wydane na podstawę przepisów VI Dyrektywy. Zgodnie z nimi państwa członkowskie mają zatem prawo zachować w mocy ustawodawstwo obowiązujące na dzień wejścia w życie VI Dyrektywy (ewentualnie w dniu wstąpienia do UE) w odniesieniu do wyłączeń, który przewiduje zachowanie krajowych wyłączeń prawa do odliczenia, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy (wyrok z dnia 19 września 2000 r. w sprawach C-177/99 oraz C-181/99 Ampafrance i Sanofi). W przypadku, gdy po wejściu w życie VI Dyrektywy (obecnie Dyrektywy 112), ustawodawstwo państwa członkowskiego zostanie zmienione w taki sposób, iż ograniczony zostanie zakres istniejących wyłączeń, a w ten sposób spełni cel VI Dyrektywy (Dyrektywy 112), należy uznać takie ustawodawstwo za objęte derogacją przewidzianą w drugim akapicie art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy oraz nie naruszające art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy (wyrok TSWE z 14 czerwca 2001 r., sprawa C-345/99 Komisja v. Francja). Natomiast po dacie wejścia w życie VI Dyrektywy (ewentualnie po wstąpieniu danego kraju do UE) państwo członkowskie nie ma możliwości ograniczyć zakresu prawa do odliczenia (wyrok TSWE z 14 czerwca 2001 r., sprawa C-40/00 i Komisja Europejska v. Francja). Zatem celem przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy jest zezwolenie państwom członkowskim do czasu stworzenia przez Radę wspólnotowego systemu wyłączeń prawa do odliczenia VAT, utrzymania w mocy wszelkich zasad prawa krajowego wyłączających prawo do odliczenia, które były rzeczywiście stosowane przez władze publiczne na dzień wejścia w życie VI Dyrektywy, ewentualnie, jak w przypadku Polski, w dniu wstąpienia do UE. Przepis ten zabrania państwu członkowskiemu wyłączenia, po wejściu w życie VI Dyrektywy, wydatków z zakresu prawa do odliczeń VAT, gdy w dniu wejścia w życie tej dyrektywy wydatki te dawały prawo do odliczenia VAT zgodnie z utrwaloną praktyką, władz publicznych tego państwa członkowskiego na podstawie okólnika ministerialnego (wyrok TSWE z 8 stycznia 2002 r., sprawa C-409/99 Metropol treuhand Wirtschaftstreuhand Gmbh/Finanzlanesdirektion fur Steiermak oraz Michael Stadle v. Finanzlandesdirektion fur Voraiberg). Przepis ten zezwala również po wejściu w życie dyrektywy na zmniejszenie zakresu istniejących ograniczeń prawa do odliczenia, nie jest możliwym zaś jego zwiększenie (por. wyrok TSWE z 14 czerwca 2001 r., sprawa C-345/99 Komisja v. Francja).

Tym samym konsekwentnie przyjąć należy, że przepisy unijne nie pozwalają na zwiększenie ograniczeń w odliczeniu VAT, jeżeli już po wstąpieniu przez Polskę do Unii Europejskiej podatnik miał prawo do pełnego odliczenia podatku. A z taką niedopuszczalną sytuacją mielibyśmy do czynienia, gdyby jedynie literalnie odczytywać art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 7 lit. a ustawy zmieniającej ustawę o VAT. Skoro bowiem podatnik przed 1 stycznia 2011 r. miał prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego (por. wyrok z 22 grudnia 2008 r. w sprawie C- 414/07 Magoora sp. z o.o. oraz jego skutki jednolicie ujmowane w licznych wyrokach sądów administracyjnych), to również wykładnia przepisów obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. musi uwzględniać tę zasadę. Na tle omawianej kwestii należy więc przyjąć, że niezależnie od językowej wykładni przepisów, trzeba badać relację sytuacji podatnika w stosunku do sytuacji w jakiej znajdował się przed zmianą przepisów podatkowych już po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Skoro zatem Spółka, przed wskazanym dniem, miałaby prawo do odliczenia podatku naliczonego, to brak jest podstaw do akceptowania pogorszenia jej sytuacji po wejściu w życie ustawy zmieniającej ustawę o VAT. Konkluzji takiej nie zmienia nowelizacja ustawy o VAT na podstawie decyzji wykonawczej Rady w sprawie derogacji na stosowanie szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od pełnego prawa do odliczenia VAT, gdyż - jak już podniesiono - decyzja ta upoważnia jedynie do wprowadzenia ograniczenia odliczenia VAT od samochodów wykorzystywanych w celach gospodarczych i prywatnych.

W wyroku z 28 czerwca 2011 r., sygn. I FSK 1014/10, wydanym na tle analogicznych przepisów podatkowych, Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że użyty "w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) termin "odprzedaż" obejmuje takie rodzaje działalności gospodarczej podatnika, w ramach których nabywane samochody (pojazdy), o jakich mowa w art. 86 ust. 3 ustawy są-jako towary handlowe - przeznaczone do ich dalszego zbycia.

Możliwość odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia takich samochodów (pojazdów) przez podatników, których przedmiotem działalności jest szeroko pojęte ich zbywanie jako towarów handlowych, nie jest zatem ograniczona normą art. 86 ust. 3 u.p.t.u., a jedynie zasadami wynikającymi z art. 86 ust. 1 w zw. z art. 90 u.p.t.u., czyli zakresem związku ich nabycia z wykorzystaniem ich w działalności opodatkowanej.

Nieuzasadnionym ekonomicznie byłoby bowiem różnicowanie - w zakresie prawa odliczenia podatku naliczonego - sytuacji prawnej podatników, którzy prowadzą działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu samochodów określonych w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. w celu ich odprzedaży oraz podatników, których przedmiotem działalności jest nabywanie tych pojazdów w celu realizacji innych form ich zbycia (podkreślenia Spółki).

Mając na uwadze zaprezentowany stan faktyczny bezpodstawne byłoby zatem pozbawianie Spółki prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabywania przez nią samochodów osobowych, które jako towary o charakterze obrotowym (handlowym), przeznaczone są do zbycia w ramach wykonywanych przez podatnika opodatkowanych czynności, dających prawo do odliczenia VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu samochodów osobowych przeznaczonych na nagrody uznaje się za:

* prawidłowe - w zakresie loterii skierowanej do klientów punktów sprzedaży Spółki,

* nieprawidłowe - w zakresie loterii skierowanej do klientów kontrahentów Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca przyznał zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodów oraz paliwa wykorzystywanego do ich napędu zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, w okresie od dnia wejścia w życie tej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Przepis art. 3 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

Z brzmienia przepisu art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a ww. ustawy zmieniającej, jednoznacznie wynika, że pełne odliczenie podatku naliczonego od nabytych samochodów osobowych dotyczy tylko takich przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż nabytych przez niego samochodów osobowych. Przy czym sformułowanie "przedmiotem działalności podatnika" w zestawieniu z dalszą częścią zdania w brzmieniu "jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów)" nie oznacza przedmiotu działalności w sensie generalnym (formalnym), lecz w kontekście zadysponowania konkretnym samochodem w ściśle określony sposób. Mówiąc o przedmiocie działalności podatnika, przepis ten wiąże go jednocześnie z odprzedażą konkretnych samochodów poprzez użycie wyrazu "tych", przy czym ich odprzedaż jest jedyną okolicznością wymienioną w tym przepisie, która uzasadnia jego zastosowanie. Zatem do nabycia uprawnienia pełnego odliczenia podatku naliczonego konieczne jest równoczesne przeznaczenie danego, konkretnego samochodu do odsprzedaży. Pełne odliczenie podatku naliczonego nie dotyczy natomiast podatku naliczonego przy zakupie tych samochodów osobowych, które są wykorzystywane (używane) przez podatnika w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w inny sposób niż wskazany w art. 3 ust. 2 pkt 7 ustawy.

Odprzedaż na gruncie ustawy należy rozumieć szeroko. Pojęcie "odprzedaż", którym posłużył się ustawodawca w tym przepisie, powinno być rozumiane jako nabycie pojazdów w celu dokonania dostawy towaru.

Użyty zatem termin "odprzedaż" obejmuje takie rodzaje działalności gospodarczej podatnika, w ramach których nabywane samochody (pojazdy), są traktowane jako towary handlowe - przeznaczone do ich dalszego zbycia.

Nie można jednak mówić o odprzedaży, gdy nabyty towar zostanie wykorzystany w celu wyświadczenia usługi na rzecz innego podmiotu i nie występuje odrębna dostawa tego towaru.

Z odrębną dostawą towarów (w tym przypadku samochodu osobowego) mamy więc do czynienia np. w sytuacji, gdy organizator loterii, nie świadcząc usługi organizacji loterii na rzecz innego podmiotu, przekaże samochód bezpośrednio konkretnemu zwycięzcy tej loterii.

Jeżeli jednak nabycie samochodu odbędzie się w celu wykorzystania go do wyświadczenia usługi organizacji loterii na rzecz kontrahenta, to nie można mówić o nabyciu samochodu w celach jego dalszej odprzedaży. Brak jest bowiem podstaw do uznania, że samochód osobowy został nabyty w celu jego dalszej odprzedaży, bowiem podmiot świadczący usługę organizacji loterii na rzecz innego podmiotu spożytkował nabyty towar (samochód osobowy) nie w celu jego odprzedaży, lecz w celu wyświadczenia usługi. W tym przypadku okoliczność, iż samochody zostały wydane zwycięzcom konkursu nie zmienia faktu, że podstawowym przeznaczeniem tych samochodów jest użycie ich na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej - w niniejszym przypadku, świadczenie usług organizacji loterii.

Z opisu treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca, będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zajmuje się między innymi handlem materiałami budowlanymi. Sprzedaż materiałów prowadzona jest bądź to przez punkty sprzedaży Spółki, bądź też punkty handlowe należące do jej kontrahentów: akcjonariuszy lub podmiotów, które zawarły z Wnioskodawcą stosowną umowę licencyjną. Kontrahenci ci nabywają materiały od Zainteresowanego. W ramach działań intensyfikujących sprzedaż materiałów budowlanych Wnioskodawca zorganizował loterię audiotekstową o nazwie "....", skierowaną do klientów punktów sprzedaży Spółki oraz klientów jej kontrahentów. Loteria została przeprowadzona w terminie od....2012 do....2012, zgodnie z obowiązującymi przepisami i stosownym regulaminem. W ramach loterii były wydawane kupony zawierające kod alfanumeryczny. Warunkiem otrzymania jednego kuponu było uzyskanie w kasie punktu sprzedaży paragonu fiskalnego lub faktury, dokumentujących jednorazowy zakup na kwotę większą niż 70 zł. Nagrodami w Loterii były między innymi trzy samochody osobowe. Zakup tych samochodów udokumentowany został każdorazowo fakturą VAT. Wnioskodawca nie użytkował żadnego z samochodów zakupionych z przeznaczeniem na nagrody. Każdy z nich przekazany został osobie wyłonionej w drodze losowania - laureatowi loterii. Przekazanie nagród dokonane zostało przez Komisję Nadzoru Loterii Audiotekstowej potwierdzone stosownymi dokumentami. W miesiącach, w których następowało wydanie nagród laureatom, Spółka wystawiała faktury wewnętrzne i naliczała podatek VAT związany z nieodpłatnym przekazaniem samochodów. Z tytułu organizacji Loterii Spółka wystawiła na kontrahentów faktury VAT. Wynagrodzenie Spółki wskazane na fakturze zawiera nie tylko koszt nagród wylosowanych w Loterii, ale również koszty plakatów, ulotek i kuponów. Zakupione samochody osobowe, przeznaczone na nagrody dla laureatów loterii są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

W przedmiotowej sprawie należy zatem rozróżnić dwie sytuacje. Wnioskodawca organizuje loterię skierowaną do klientów punktów sprzedaży Spółki i wydanie samochodu laureatowi loterii dokumentuje fakturą wewnętrzną naliczając podatek od towarów i usług. W drugiej sytuacji Wnioskodawca organizuje loterię dla klientów kontrahentów Spółki i w tym przypadku wydanie samochodu dokumentuje fakturą VAT, a wynagrodzenie Spółki wskazane na fakturze zawiera nie tylko koszt nagród wylosowanych w Loterii, ale również koszty plakatów, ulotek i kuponów.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, w sytuacji gdy Wnioskodawca organizuje loterię skierowaną do klientów punktów sprzedaży Spółki, w związku z faktem, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przyjąć należy, że Wnioskodawca nabywając samochody osobowe (nagrody) związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT, w świetle art. 86 ust. 1 ustawy, jest uprawniony do pełnego odliczenia podatku od towarów i usług z faktur dokumentujących nabycie przedmiotowych samochodów (nagród) wydawanych następnie uczestnikom loterii. Odprzedaż tych samochodów (wydanie jako nagrody w loterii) jest bowiem podstawowym przeznaczeniem tych pojazdów.

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca organizuje loterię skierowaną do klientów kontrahentów Spółki, i wynagrodzenie Spółki zawiera w sobie zarówno koszt nagród, jak i koszty plakatów, ulotek i kuponów czyli dokumentuje wykonaną na rzecz kontrahenta usługę organizacji loterii, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od zakupu przedmiotowych samochodów. Podstawowym przeznaczeniem tych samochodów nie jest bowiem ich odprzedaż. Podstawowym przeznaczeniem tych pojazdów jest ich użycie w celu wyświadczenia konkretnej usługi - organizacji loterii na rzecz kontrahenta Spółki. Oznacza to, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, przy zakupie przedmiotowych pojazdów - samochodów osobowych - Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 60%, nie więcej niż 6.000 zł, nie zaś 100% wartości podatku naliczonego z faktur nabycia powyższych samochodów osobowych

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2011 r. (sygn. I FSK 1014/10), tut. Organ potraktował powyższe rozstrzygnięcia jako element argumentacji, lecz nie mogły one stanowić podstawy do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Należy również stwierdzić, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok sądu jest rozstrzygnięciem, który zapadł w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i w określonych uregulowaniach prawnych i tylko do nich się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto, należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwo, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.