IPTPP4/443-633/13-2/ALN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 30 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działki - jest prawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) Wnioskodawca zwraca się z uprzejmą prośbą o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki w drodze przetargu nieograniczonego.

Przedmiotowa nieruchomość położona jest w K. przy ulicy W., oznaczona w ewidencji gruntów i budynków Miasta jako działka nr Z, o po w. 1796 m² objęta księgą wieczystą KW nr X stanowi własność Gminy K. W ewidencji gruntów i budynków Miasta K. działka ewidencyjna X, jest użytkiem sklasyfikowanym jako B - tereny mieszkaniowe.

Zgodnie z opisem zawartym w operacie szacunkowym działka nr X, ma nieregularny kształt zbliżony do równoległoboku i zabudowana jest murowanym, parterowym budynkiem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi. Budynek mieszkalny usytuowany jest w środku działki, budynki gospodarcze usytuowane wzdłuż północno zachodniej granicy działki. Budynek mieszkalny, w wieku około 100 lat jest od dawna niezamieszkały w bardzo złym stanie technicznym. Dach częściowo uszkodzony. Budynki gospodarcze wybudowane w różnych latach, począwszy od 1954 r., dostawiane jeden do drugiego. Budynki stanowią całość gospodarczą są zdewastowane w bardzo złym stanie technicznym, co potwierdzają załączone zdjęcia. (w załączeniu)

Ze względu na wiek i bardzo zły stan techniczny budynku mieszkalnego, budynek mieszkalny jak i budynki gospodarcze kwalifikują się do rozbiórki. Zgodnie z opisem z operatu szacunkowego Rzeczoznawca Majątkowy przyjął, że wartość nieruchomości stanowi więc wartość gruntu niezabudowanego, pomniejszona o koszty rozbiórki budynków. Przedmiotowa budynki są zaznaczone na załączniku graficznym do uchwały jako ruiny.

Czy zgodnie z przedstawionym powyżej opisem nieruchomości zawartym w operacie szacunkowym można uznać dla celów podatkowych ww. nieruchomość za nieruchomość niezabudowaną.

Jeżeli Wnioskodawca przyjmie to stanowisko za słuszne to czy zbycie nieruchomości niezabudowanej oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków Miasta K. jako działka X, dla której nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz dla której nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego będzie zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług VAT.

Gmina K. uważa, że ruiny znajdujące się na działce nr X, nie spełniają definicji budynku i budowli określonej w art. 3 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), a więc art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku VAT w tym przypadku nie będzie miał zastosowania.

Zatem przyjęcie, że działka nr 10 jest zabudowana i zwolniona z zapłaty podatku VAT od sprzedaży ww. działki na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, nie może mieć w tej sprawie zastosowania. Czy stanowisko Gminy K. jest słuszne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zgodnie z przedstawionym powyżej opisem można uznać nieruchomość oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków Miasta K. jako dz. X za nieruchomość niezabudowaną.

2. Czy sprzedaż nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków Miasta K. jako działka nr X oznaczonej symbolem B - tereny mieszkaniowe, dla której nie obowiązuje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego oraz dla której nie wydano prawomocnej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług w stawce VAT 23%, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT.

3. Czy słuszne jest stanowisko, że dostawę nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków Miasta K. jako działki nr X nie można objąć zwolnieniem od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, z uwagi na to, że znajdujące się na działce ruiny nie spełniają definicji budynku, budowli zawartej w ustawie - Prawo Budowlane.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, że działka nr 10 jest niezabudowana, a po nowelizacji ustawy o VAT sprzedaż nieruchomości gruntowych dla których nie ma planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, będzie zwolniona z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Gmina K. uważa, że ruiny znajdujące się na działce nr 10, zaznaczone na załączniku graficznym do uchwały, nie spełniają definicji budynku, budowli określonej w art. 3 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1394 r. - Prawo Budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), a więc art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku VAT w tym przypadku nie będzie miał zastosowania.

Gmina prosi o potwierdzenie słuszności stanowiska.

Gmina oświadczyła, że w tym przypadku nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa, ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 247, z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż sprzedaż nieruchomości będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalania się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższego wynika, iż nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę fakt, iż ustawodawca nie zawarł w ustawie o VAT definicji terenu niezabudowanego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9, rozpatrując czy pozostałości ruin budynków znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości czynią powyższą nieruchomość terenem zabudowanym, należy sięgnąć do przepisów ustawy - Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:

2a) budynku mieszkalnym jednorodzinnym - należy przez to rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku;

3. budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Gmina zamierza sprzedać działkę zabudowaną murowanym, stuletnim budynkiem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi, w drodze przetargu nieograniczonego, która w ewidencji gruntów i budynków Miasta jest sklasyfikowana jako B - tereny mieszkaniowe. Dla przedmiotowej nieruchomości nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz brak jest planu zagospodarowania przestrzennego.

Ze względu na wiek i bardzo zły stan techniczny budynku mieszkalnego, budynek mieszkalny jak i budynki gospodarcze kwalifikują się do rozbiórki. Zgodnie z opisem z operatu szacunkowego Rzeczoznawca Majątkowy przyjął, że wartość nieruchomości stanowi więc wartość gruntu niezabudowanego, pomniejszona o koszty rozbiórki budynków. Przedmiotowa budynki są zaznaczone na załączniku graficznym do uchwały jako ruiny.

Ruiny znajdujące się na przedmiotowej działce nie spełniają definicji budynku i budowli określonej w art. 3 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.

W konsekwencji powyższego sprzedaż działki, na której znajdują się ruiny budynków należy traktować jako sprzedaż nieruchomości niezabudowanej.

We wniosku wskazano, iż dla powyższej działki brak jest planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Wobec powyższego, skoro dla przedmiotowej działki nie ma planu zagospodarowania przestrzennego gminy, ani nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, to działka ta nie stanowi terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, przy sprzedaży działki nr x, Wnioskodawca będzie mógł zastosować zwolnienie z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem, że na dzień sprzedaży działka nadal nie będzie stanowić terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Zauważyć należy, iż dla opisanej we wniosku czynności sprzedaży działki, którą należy traktować jako nieruchomości niezabudowaną nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo tut. Organ zwraca uwagę, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Należy zatem zaznaczyć, iż w niniejszej interpretacji Organ nie oceniał czy budynki spełniają definicję budynku i budowli określoną w art. 3 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawa budowlanego, powyższe organ przyjął jako element stanu faktycznego. Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na opisie sprawy, w którym jednoznacznie wskazano, iż ruiny znajdujące się na działce nr x, nie spełniają definicji budynku i budowli określonej w art. 3 pkt 2 i 3 ww. ustawy. Powyższe zostało przyjęte jako element przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego i nie było przedmiotem oceny. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Odnośnie dokumentów stanowiących załączniki do wniosku, tutejszy organ wyjaśnia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.