IPTPP4/443-63/14-7/OS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2014 r. (data wpływu 29 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 16 kwietnia 2014 r.) oraz 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 17 kwietnia 2014 r.) oraz z dnia 6 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży mieszkalnej części nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży mieszkalnej części nieruchomości.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 16 kwietnia 2014 r.) oraz z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 17 kwietnia 2014 r.) oraz z dnia 6 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą w zakresie robót budowlanych i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakres działalności Wnioskodawcy nie obejmuje kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek.

W dniu 13 września 2012 r. Wnioskodawca nabył w drodze umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego zabudowaną nieruchomość położoną od I. Z kolei I. nabyła tę nieruchomość jako zabudowaną w dniu 5 października 1994 r. w drodze umowy darowizny. I. nie była z tytułu sprzedaży nieruchomości podatnikiem w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym o powierzchni 105 metrów kwadratowych, budynkiem handlowo-usługowym o powierzchni 120 metrów kwadratowych oraz budynkiem niemieszkalnym o powierzchni 53 metrów kwadratowych. Nabyta przez Wnioskodawcę nieruchomość miała być wykorzystywana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zakupioną nieruchomość ujął w ewidencji środków trwałych. Ostatecznie budynek mieszkalny o powierzchni 105 metrów kwadratowych nigdy nie był wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej. W związku z tym nigdy nie dokonywano w tym zakresie odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca poniósł wydatki na remont oraz ulepszenie tego budynku, jednakże wydatki na ulepszenie były niższe niż 30% wartości początkowej budynku. Wydatki poniesione na rzecz remontu i ulepszenia budynku nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu z tytułu działalności gospodarczej.

Wnioskodawca zamierza dokonać podziału nieruchomości w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w celu wydzielenia nieruchomości zabudowanej wskazanym wyżej budynkiem mieszkalnym, a następnie zbyć wydzieloną nieruchomość na rzecz syna.

W uzupełnieniach wniosku z dnia 14 kwietnia 2014 r., Wnioskodawca wskazał, że:

1. 19 lat temu dokonał sprzedaży nieruchomości oraz spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu to jest: w dniu 14 sierpnia 1995 r. Dokonał sprzedaży działki budowlanej z rozpoczętą budową domu, zaś w dniu 20 października 1995 r. dokonał sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. W późniejszym niemal 19 letnim okresie czasu Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży nieruchomości.

2. Przedmiotowa nieruchomość nie była udostępniana odpłatnie ani nieodpłatnie innym osobom.

3. budynek na wydzielonej nieruchomości, którą zamierza zbyć wnioskodawca jest typowym budynkiem mieszkalnym, nie został jednak formalnie sklasyfikowany na podstawie rozporządzenia rady ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Natomiast w uzupełnieniu z dnia 6 maja 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wnioskodawca w momencie zakupu nie podjął decyzji do jakich celów będzie wykorzystywał przedmiotową nieruchomość ostatecznie Wnioskodawca nie podjął z wykorzystaniem budynku żadnej czynności opodatkowanej, zwolnionej ani nieopodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

2. Wnioskodawca nie odliczał podatku naliczonego od wydatków poniesionych na remont oraz ulepszenie budynku.

3. Budynek został przez Wnioskodawcę wycofany do majątku prywatnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność prawna dostawy (zbycia) wydzielonej nieruchomości zabudowanej budynkiem na rzecz syna Wnioskodawcy będzie podlegała opodatkowaniu, na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 j.t. z późn. zm.), podatkiem od towarów i usług, a jeśli tak, to czy będzie podlegała zwolnieniu spod opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ewentualnie zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy czynność prawna zbycia wydzielonej nieruchomości nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 j.t. z późn. zm.) (dalej: ustawa).

Czynność ta nie stanowi bowiem dostawy wykonanej przez podatnika w rozumieniu ustawy, dokonana zostanie bowiem poza działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Nabyty przez Wnioskodawcę budynek mieszkalny nigdy nie był wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jednocześnie Wnioskodawcy w związku z nabyciem nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Bez znaczenia pozostaje fakt, iż budynek został wraz z całą nieruchomością ujęty w ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa, bowiem wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych jest w tym wypadku transparentne z punktu widzenia podatku od towarów i usług. Na marginesie należy podkreślić, iż zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie obejmuje kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek.

Gdyby jednak przyjąć, iż czynność zbycia (dostawy) nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na jej zbycie w ramach działalności gospodarczej, to dostawa ta będzie zwolniona od opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ewentualnie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

W sprawie decydujący jest moment pierwszego zasiedlenia budynku mieszkalnego będącego przedmiotem dostawy. Zdaniem Wnioskodawcy pierwsze zasiedlenie budynku miało miejsce w dniu 5 października 1994 r. Oznacza to, że nabycie nieruchomości przez Wnioskodawcę miało miejsce w ramach kolejnego zasiedlenia. Tym bardziej zbycie nieruchomości na rzecz syna nie będzie miało miejsca w ramach pierwszego zasiedlenia, a zatem zwolnione będzie od podatku od towarów i usług. Wnioskodawca w międzyczasie poniósł wydatki na remont oraz ulepszenie budynku, jednakże wydatki na ulepszenie były jednak niższe niż 30% wartości początkowej budynku. Na marginesie część wydatków została poniesiona jedynie na remont budynku rozumiany jako przywrócenie wartości użytkowej budynku, a jedynie część na ulepszenie podnoszące wartość początkową. W żadnym jednak wypadku wydatki na ulepszenie nie przekroczyły 30% wartości początkowej budynku.

Zdaniem wnioskodawcy zwolnienie od podatku od towarów i usług wynika również z treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na podstawie art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Według art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowej, jest ustalenie, czy majątek został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. cytowanej wyżej ustawy - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 Kodeksu cywilnego uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek, Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakres działalności Wnioskodawcy nie obejmuje kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek. W dniu 13 września 2012 r. Wnioskodawca nabył w drodze umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego zabudowaną nieruchomość od I. Z kolei I. nabyła tę nieruchomość jako zabudowaną w dniu 5 października 1994 r. w drodze umowy darowizny. I. nie była z tytułu sprzedaży nieruchomości podatnikiem w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nieruchomość zabudowana jest budynkiem mieszkalnym o powierzchni 105 metrów kwadratowych, budynkiem handlowo-usługowym o powierzchni 120 metrów kwadratowych oraz budynkiem niemieszkalnym o powierzchni 53 metrów kwadratowych. Nabyta przez Wnioskodawcę nieruchomość miała być wykorzystywana w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zakupioną nieruchomość ujął w ewidencji środków trwałych. Ostatecznie budynek mieszkalny o powierzchni 105 metrów kwadratowych nigdy nie był wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej. W związku z tym nigdy nie dokonywano w tym zakresie odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca poniósł wydatki na remont oraz ulepszenie tego budynku, jednakże wydatki na ulepszenie były niższe niż 30% wartości początkowej budynku. Wydatki poniesione na rzecz remontu i ulepszenia budynku nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu z tytułu działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza dokonać podziału nieruchomości w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w celu wydzielenia nieruchomości zabudowanej wskazanym wyżej budynkiem mieszkalnym, a następnie zbyć wydzieloną nieruchomość na rzecz syna. Wnioskodawca 19 lat temu dokonał sprzedaży nieruchomości oraz spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu to jest: w dniu 14 sierpnia 1995 r. Dokonał sprzedaży działki budowlanej z rozpoczętą budową domu, zaś w dniu 20 października 1995 r. Dokonał sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. W późniejszym niemal 19 letnim okresie czasu Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość nie była udostępniana odpłatnie ani nieodpłatnie innym osobom. Budynek na wydzielanej nieruchomości, którą zamierza zbyć Wnioskodawca jest typowym budynkiem mieszkalnym. Wnioskodawca w momencie zakupu nie podjął decyzji do jakich celów będzie wykorzystywał przedmiotową nieruchomość ostatecznie Wnioskodawca nie podjął z wykorzystaniem budynku żadnej czynności opodatkowanej, zwolnionej ani nieopodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie odliczał podatku naliczonego od wydatków poniesionych na remont oraz ulepszenie budynku. Budynek został przez Wnioskodawcę wycofany do majątku prywatnego.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Wnioskodawcy, które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Zainteresowany co prawda zakupił całą nieruchomość w celu wykorzystywania w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Jednak budynek mieszkalny o powierzchni 105 metrów kwadratowych, który Wnioskodawca zamierza zbyć na rzecz swojego syna, nigdy nie był wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął z wykorzystaniem budynku żadnej czynności opodatkowanej, zwolnionej ani nieopodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W związku z tym nigdy nie dokonywano w tym zakresie odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca nie odliczał podatku naliczonego od wydatków poniesionych na remont oraz ulepszenie budynku. Ponadto przedmiotowa nieruchomość nie była udostępniana odpłatnie ani nieodpłatnie innym osobom. Zakres działalności Wnioskodawcy nie obejmuje kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek.

W przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca nie będzie zatem działał jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność sprzedaży mieszkalnej części nieruchomości będzie stanowić jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez Zainteresowanego prywatnego majątku. Wnioskodawca sprzedając przedmiotową nieruchomość będzie korzystał z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie będzie oznaczała wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż towaru z majątku osobistego nie ma charakteru handlowego, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta oznacza bowiem działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Ze względu na powyższe, dostawa przez Wnioskodawcę mieszkalnej części nieruchomości, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Bowiem Wnioskodawca, w związku z dostawą przedmiotowej nieruchomości, o ile nie zmienią się okoliczności przedstawione we wniosku, będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji przedmiotowa sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego zapytanie dotyczące możliwości zastosowania zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług - stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.