IPTPP4/443-469/13-4/MK - Określenie stawki podatku od towarów i usług właściwej dla dzierżawy pojemników na odpady komunalne.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2013 r. (data wpływu 5 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku od towarów i usług dla dzierżawy pojemników na odpady komunalne - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku od towarów i usług dla dzierżawy pojemników na odpady komunalne.

Ww. wniosek został uzupełnionym pismem z dnia 25 września 2013 r. w zakresie uzupełnienia stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny. (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)

Do dnia 30 czerwca br. Wnioskodawca wykonywał na terenie Gminy dla ludności i firm usługi związane ze zbieraniem odpadów komunalnych innych niż niebezpieczne nadające się do recyklingu sklasyfikowane wg PKWiU pod nr 38.11.11.0.

Zgodnie z art. 41 pkt 2 (załącznik nr 3) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, usługi te są objęte stawką VAT 8%. W tych usługach mieści się dzierżawa pojemników na odpady, którą Wnioskodawca obciążał niektóre firmy nie posiadające swoich pojemników.

Obecnie od 1 lipca br. właścicielem odpadów zgodnie z ustawą o odpadach staje się Gmina i Spółka zawarła umowę na odbieranie, zbieranie, transport i zagospodarowanie odpadów komunalnych powstałych na terenie Gminy.

Za odbiór, transport i zagospodarowanie odpadów budynków zamieszkałych i niezamieszkałych płacić będzie Gmina opłatą zryczałtowaną na podstawie jednej Faktury VAT wystawionej za dany miesiąc przez Spółkę. Usługi te opodatkowane będą stawką VAT 8%. Mieszkańcy Gminy i firmy z budynków niezamieszkałych płacić będą na podstawie złożonych deklaracji Gminie za odbieranie odpadów. Spółka zabezpieczy pojemniki na odpady dla budynków zamieszkałych, natomiast firmy z budynków niezamieszkałych mają obowiązek posiadać swoje pojemniki.

Do tej pory dla większości firm Wnioskodawca prowadził dzierżawę pojemników jako usługę wykonywaną w ramach umowy na odbiór i transport odpadów opodatkowaną stawką VAT 8%, obecnie firmy dalej chcą dzierżawić od nas pojemniki, gdyż nie posiadają swoich.

Spółka zawiera umowy cywilno-prawne na dzierżawę pojemników z podmiotami (przedsiębiorcami i innymi jednostkami nie prowadzącymi działalności gospodarczej) z budynków niezamieszkałych.

Dotyczy to podmiotów zobowiązanych Uchwałą Rady Gminy do zbiórki odpadów komunalnych.

Dzierżawa pojemników zawarta jest w odrębnej umowie, lecz nie jest traktowana jako odrębna usługa, gdyż w przedmiocie umowy zawartej z Gminą w sprawie odbierania transportu i zagospodarowywania odpadów nie został ujęty obowiązek dostarczania pojemników przedsiębiorcom, jak ma to miejsce w przypadku mieszkańców.

Spółka uważa, że dzierżawa pojemników przez przedsiębiorców od podmiotu, który wykonuje usługę odbierania, transportu i składowania w tych pojemnikach stanowi część tej usługi dlatego stawka podatku VAT wynosi 8% zgodnie z PKWiU nr 38.11.10.0

W przypadku gdyby Spółka wydzierżawiałaby pojemniki na rzecz podmiotu nie objętego umową z Gminą, usługa ta traktowana byłaby jako odrębna i opodatkowana byłaby podatkiem VAT w stawce 23% zgodnie z PKWiU nr 77.39.19.0.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dzierżawę pojemników na odpady Wnioskodawca może przyporządkować usłudze zbierania odpadów komunalnych innych niż niebezpieczne nadające się do recyklingu sklasyfikowane wg PKWiU pod nr 38.11.11.0 ze stawką VAT 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo że, Spółka nie posiada z firmami umowy na wywóz odpadów to Spółka realizuje usługę odbierania, transportu i zagospodarowania odpadów od firm którym dzierżawi pojemniki i usługa ta stanowi element składowy usługi związanej ze zbieraniem odpadów komunalnych innych niż niebezpieczne nadające się do recyklingu sklasyfikowanej pod nr PKWiU 38.11.10.0 ze stawką VAT 8%, za którą płatnikiem jest Gmina.

Pojemniki dzierżawione służą tylko do realizacji zbiórki, transportu i zagospodarowania odpadów, które są własnością Gminy ale wytwarzane są przez firmy, które u Wnioskodawcy je dzierżawią.

Zdaniem Spółki dzierżawę za pojemniki należy opodatkować stawką 8% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 5a ww. ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. dla potrzeb podatku od towarów i usług stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług, wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,

* stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

Zastosowanie obniżonych stawek podatku lub zwolnienie od podatku możliwe jest jednak tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych do ustawy.

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółka zawarła umowę z Gminą, która od 1 lipca 2013 r. zgodnie z ustawą o odpadach jest właścicielem odpadów, na odbieranie, transport i zagospodarowywanie odpadów komunalnych powstałych na terenie Gminy.

Za odbiór, transport i zagospodarowywanie odpadów płacić będzie Gmina opłatą zryczałtowaną na podstawie faktury VAT wystawianej za dany miesiąc przez Spółkę.

Usługi te opodatkowane będą stawką 8%.

Mieszkańcy Gminy i firmy z budynków niezamieszkałych płacić będą na podstawie złożonych deklaracji Gminie za odbieranie odpadów.

Spółka zabezpieczy pojemniki na odpady dla budynków zamieszkałych, natomiast firmy mają obowiązek posiadać swoje pojemniki.

Dotychczas większość firm dzierżawiła od Wnioskodawcy pojemniki na odpady komunalne w ramach umowy na odbiór i transport odpadów opodatkowanej stawką 8%.

Obecnie firmy dalej chcą dzierżawić pojemniki od Spółki, gdyż nie posiadają swoich.

Spółka zawiera umowy cywilno-prawne na dzierżawę pojemników z podmiotami (przedsiębiorcami i innymi jednostkami nieprowadzącymi działalności gospodarczej) z budynków niezamieszkałych.

Dzierżawa pojemników zawarta jest w odrębnej umowie, lecz nie jest traktowana przez Wnioskodawcę jako odrębna usługa, gdyż w przedmiocie umowy zawartej z Gminą w sprawie odbierania transportu i zagospodarowywania odpadów nie został ujęty obowiązek dostarczania pojemników przedsiębiorcom, jak ma to miejsce w przypadku mieszkańców.

Spółka uważa, że dzierżawa pojemników przez przedsiębiorców od podmiotu, który wykonuje usługę odbierania, transportu i składowania w tych pojemnikach stanowi część tej usługi dlatego stawka podatku VAT wynosi 8% zgodnie z PKWiU nr 38.11.10.0.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku wyjaśnienia wymaga, czy usługa dzierżawienia pojemników na odpady komunalne stanowi usługę pomocniczą do usługi zbierania odpadów komunalnych innych niż niebezpieczne nadające się do recyklingu sklasyfikowane wg PKWiU pod nr 38.11.11.0 i w związku z tym opodatkowaną stawką VAT w wysokości 8%, w przypadku gdy dzierżawa pojemników odbywa się na rzecz Firm i z tymi Firmami są zawarte umowy na dzierżawę, a umowa na odbiór odpadów zawarta jest z Gminą.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej.

Natomiast aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy VAT.

W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

W orzeczeniu w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen, TSUE analizował problem związany z dostarczeniem nabywcy typowego, standardowego oprogramowania oraz - jednocześnie - usługi jego dostosowania do indywidualnych potrzeb klienta, przy czym klient otrzymywał od dostawcy od razu oprogramowanie dostosowane do jego potrzeb. Powstała więc wątpliwość co do tego, czy podatnik wykonał, de facto, dwa odrębne świadczenia - dostawę typowego oprogramowania i usługę jego dostosowania do potrzeb klienta, czy też świadczenie podatnika miało charakter jednego świadczenia kompleksowego (złożonego).

W wyroku tym TSUE zawarł kilka uwag pozwalających na zidentyfikowanie usług złożonych. Trybunał wskazał mianowicie, że istotne jest założenie, z jakim należy podejść do analizy każdego takiego zdarzenia. Tym założeniem jest to, by - po pierwsze - każda czynność była zwykle uznawana za odrębną i niezależną (pkt 20 uzasadnienia), jednocześnie - po drugie - trzeba mieć na względzie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania systemu podatku VAT (pkt 20).

W celu określenia, czy mamy do czynienia z tzw. usługą kompleksową należy - wg TSUE - przede wszystkim poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie. W orzeczeniu tym TSUE wskazał na konieczność dokonania analizy charakteru transakcji także z punktu widzenia nabywcy. Bo przecież w omawianym przypadku to właśnie perspektywa nabywcy (dla którego wartość nabytego świadczenia jest tworzona przez fakt wejścia w posiadanie oprogramowania przystosowanego do jego indywidualnych potrzeb, a nie oprogramowania standardowego, które mogło być wręcz bezużyteczne - przystosowanie to zostało dokonane przez ten sam podmiot, który dokonał dostawy oprogramowania) była podstawą do ustalenia, jaki był rzeczywisty charakter świadczenia. Trybunał szczególnie wyraźnie w omawianym wyroku podkreśla fakt, iż: "(...) nabycie przez klienta samego standardowego oprogramowania nie było w żaden sposób użyteczne".

Warto także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 (RLRE Tellmer), w którym Trybunał rozstrzygał kwestię związaną z opodatkowaniem usługi wynajmu mieszkań i towarzyszącej jej usłudze sprzątania części wspólnych budynku mieszkalnego. W ocenie TSUE w sprawie spółki Tellmer nie występuje jedno świadczenie złożone. Dla takiej oceny TSUE, kluczowy charakter ma fakt, że: "(...) usługi sprzątania części wspólnych budynku mogą być świadczone na różnych zasadach, to znaczy na przykład przez osoby trzecie wystawiające faktury obejmujące koszt tych usług bezpośrednio lokatorom lub przez wynajmującego zatrudniającego w tym celu własnych pracowników lub posługującego się przedsiębiorstwem zajmującym się sprzątaniem".

A zatem, za szczególnie znaczące TSUE uznał to, że sprzątanie może być świadczone w sposób całkowicie niezależny od usługi najmu, np. poprzez samodzielny zakup danego świadczenia (sprzątania) przez najemcę. To sprawia, że związek pomiędzy najmem i sprzątaniem jest, w ocenie Trybunału na tyle swobodny, że nie można mówić o istnieniu świadczenia złożonego. A zatem, jeśli usługi mogą być rozdzielone bez uszczerbku dla każdej z nich, tj. w sposób naturalnie uzasadniony, wówczas nie można uznać, że stanowią one jedno świadczenie kompleksowe w rozumieniu Dyrektywy.

Powyższe poglądy znajdują również potwierdzenie w wyrokach: w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN, C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP, w sprawie C-88/09 Graphic Procede TSUE.

Z powyższego wynika zatem, że celem usługi pomocniczej tworzącej razem z usługą dominującą usługę złożoną jest lepsze wykorzystanie przez nabywcę usługi zasadniczej - dominującej. Na podstawie powyższego stwierdzić należy, że usługa pomocnicza nie może realizować tego samego celu co usługa zasadnicza.

W związku z tym, w każdym przypadku dla określenia skutków podatkowych transakcji złożonych należy badać, czy mamy do czynienia z kompozycją świadczenia głównego - dominującego, wzbogaconą jedynie o świadczenia pomocnicze, czy też dostawca realizuje kilka odrębnych i niezależnych świadczeń.

W przypadku, gdy w skład świadczonej usługi wchodzą usługi pomocnicze, czyli takie, które nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, a są jedynie uzupełnieniem usługi głównej, opodatkowanie całego świadczenia winno nastąpić wg stawki obowiązującej dla usługi zasadniczej.

Tak więc, o świadczeniu złożonym można mówić, gdy istnieje funkcjonalny związek pomiędzy poszczególnymi elementami świadczenia na tyle ścisły, by nie można było wydzielić z tego świadczenia jego poszczególnych elementów i potraktować ich jako świadczeń odrębnych. Muszą one stanowić jedną nierozerwalną całość.

Należy zauważyć, iż na gruncie ustawy VAT, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług ustawodawca powiązał z wystąpieniem określonych zdarzeń, tj. np. z dostawą towaru lub ze świadczeniem usługi. Dla opodatkowania podatkiem VAT istotne jest zatem tylko to, czy w danym przypadku mamy do czynienia z jedną z czynności enumeratywnie wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy VAT. Bez znaczenia dla opodatkowania pozostaje natomiast treść stosunku cywilnoprawnego łączącego strony. Niezależnie bowiem od tego, jak strony określiły przedmiot umowy, o stosowaniu określonej stawki podatku będzie decydować faktyczna czynność, z którą ustawa wiąże obowiązek podatkowy, a nie ustalenia co do tego, jak zakres tych czynności został w umowie przez strony oznaczony.

W kontekście powyższego, w przypadku usług o charakterze złożonym, o wysokości zastosowanej stawki podatku decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą kompleksową, czy też z szeregiem jednostkowych usług. Ocena tej okoliczności winna odbywać się przy tym w oderwaniu od treści umowy łączącej strony, a jedynie w oparciu o to, czy dokonywane przez podatnika czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy zauważyć, że usługa dzierżawy pojemników na odpady jest zawierana przez Wnioskodawcę w odrębnej umowie.

Wnioskodawca nie ma podpisanej z podmiotami (firmami), którym dzierżawi pojemniki, umowy na zbieranie, odbiór, transport i zagospodarowanie odpadów. Umowę taką Wnioskodawca zawarł z Gminą.

Wobec powyższego nie można uznać, że dzierżawa pojemników stanowi wraz z usługą zbierania, odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów usługę kompleksową, ponieważ Wnioskodawca świadczy powyższe usługi odrębnym podmiotom na podstawie odrębnych umów. W rozpatrywanym przypadku nie można mówić o kompleksowości usługi, ponieważ mamy do czynienia z dwoma odrębnymi usługami tj. dzierżawą pojemników oraz usługą zbierania, odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów. Usługi te są świadczone odrębnym podmiotom i służą zaspokojeniu ich indywidualnych i odrębnych potrzeb.

Ponadto należy zauważyć, że z punktu widzenia podmiotów (firm) które dzierżawią od Wnioskodawcy pojemniki na odpady komunalne zobligowane są one jedynie do posiadania pojemników na odpady komunalne. Natomiast sposób w jaki firmy spełnią ten warunek jest dowolny. Może odbyć się to poprzez dzierżawę pojemników na odpady u Wnioskodawcy lub innego podmiotu, jak również zakup niezbędnych pojemników. Usługa dzierżawy pojemników jest dla odbiorcy ostatecznego usługą odrębną, którą może nabyć u dowolnego podmiotu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz powołane powyżej uregulowania prawne, należy stwierdzić, że dzierżawa pojemników na odpady na rzecz firm, nie jest świadczona wraz z usługą zbierania, odbioru, transportu i zagospodarowania odpadów, która to usługa świadczona jest na rzecz Gminy. Usługa dzierżawy pojemników na rzecz podmiotów jest odrębnym świadczeniem opodatkowanym stawką podstawową w wysokości 23%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w niniejszym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że analiza prawidłowości klasyfikacji towarów i usług do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem ww. art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Zatem, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę w zakresie klasyfikacji statystycznej towarów będących przedmiotem wniosku. Wobec powyższego, niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Zainteresowanego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.