IPTPP4/443-467/13-6/UNR - Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości gruntowych lub lokali, stanowiących majątek prywatny sprzedającego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2013 r. (data wpływu 4 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismami z dnia 23 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) oraz z dnia 11 października 2013 r. (data wpływu 14 października 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu czynności sprzedaży nieruchomości lub lokali oraz opodatkowania podatkiem VAT ww. transakcji - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu czynności sprzedaży nieruchomości lub lokali oraz opodatkowania podatkiem VAT ww. transakcji.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 23 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) oraz z dnia 11 października 2013 r. (data wpływu 14 października 2013 r.) w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego oraz w zakresie złożenia oświadczenia, o którym mowa w części J wniosku ORD-IN.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe. (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Wnioskodawca, osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej jest właścicielem nieruchomości gruntowej o pow. 1000 m^2, oznaczonej działką o numerze ewidencyjnym 234/23, którą nabył w 2010 r. (nieruchomość) oraz znajdującego się na tym gruncie budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej o łącznej pow. 298,94 m² (budynek), nieruchomość oraz budynek stanowią osobisty majątek Wnioskodawcy.

Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę z zamiarem pobudowania na niej budynku mieszkalnego służącego zaspokajaniu własnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie wyklucza, iż w przyszłości dokona zbycia nieruchomości oraz budynku (transakcja sprzedaży nieruchomości). Na potrzeby sprzedaży, z uwagi na fakt, że budynek jest w zabudowie bliźniaczej, Wnioskodawca może ustanowić odrębną własność samodzielnych lokali mieszkalnych i dokonać ich oddzielnej sprzedaży wraz z odpowiednim udziałem w gruncie (transakcja sprzedaży lokali). Środki uzyskane z transakcji sprzedaży nieruchomości oraz lokali zamierza Wnioskodawca pozostawić w majątku prywatnym.

W piśmie z dnia 23 września 2013 r. Wnioskodawca wskazał, że nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży nieruchomości. Przed dokonaniem przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawca zamierza jedynie zakończyć prace związane z ogrodzeniem. Ogłoszenie o sprzedaży będzie przez Wnioskodawcę zamieszczone dopiero po uzyskaniu interpretacji. Przedmiotowa nieruchomość nie była i nie będzie przez Wnioskodawcę udostępniania odpłatnie bądź nieodpłatnie przed dokonaniem jej sprzedaży. Nabycie nieruchomości miało miejsce na podstawie umowy sprzedaży potwierdzonej aktem notarialnym. Zakup przedmiotowej nieruchomości nie był dokonany w celu odsprzedaży. Podział budynku zostanie dokonany z powodów rodzinnych. Powodem podziału oraz sprzedaży są względy rodzinne. W związku z zakupem przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży lokali mieszkalnych łącznie z gruntem. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy transakcja sprzedaży nieruchomości lub lokali będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (podatek VAT) i czy w związku z realizowaną transakcją Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży nieruchomości lub lokali nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, a Wnioskodawca nie będzie wstępował jako podatnik VAT w odniesieniu do tej transakcji.

UZASADNIENIE stanowiska wnioskodawcy

W ocenie Wnioskodawcy przy transakcji sprzedaży nieruchomości lub lokali Wnioskodawca nie będzie występował w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT w związku z czym transakcji sprzedaży nieruchomości lub lokali nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podatek VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielne działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja pojęcia podatnika ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania podatkiem VAT. O ile bowiem określenie czynności podlegających opodatkowaniu wyznacza zakres przedmiotowy opodatkowania, to zdefiniowanie pojęcia podatnika wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Należy w tym miejscu zauważyć, że obie te cechy powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika, nawet jeśli tak w ogóle jest on podatnikiem z innego tytułu, pozostaje poza zakresem opodatkowania. Tak samo wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu przez podatnika jest neutralne z punktu widzenia VAT. Co prawda, przepisy ustawy o VAT nie wyrażają tego wprost, niemniej z ogólnych reguł konstrukcyjnych podatku w ogólności, w tym również podatku od towarów i usług, wynika konieczność, aby podmiot wykonujący czynność opodatkowaną występował w odniesieniu do niej jako podatnik. Regulacje Dyrektywy 2006/112 WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wyrażają ten wymóg wprost stanowiąc o wykonywaniu czynności opodatkowanych przez podatnika działającego w takim charakterze (ang. taxable person acting as such).

Mimo braku precyzyjnego wyrażenia powyższego wymogu, już na tle poprzednio obowiązujących przepisów trafnie przyjmowano, iż: "Nie jest słuszny pogląd, że u zarejestrowanego podatnika podatku od towarów i usług każda sprzedaż towarów lub odpłatne świadczenie usług jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W każdym przypadku indywidualnie muszą być badane zarówno podmiotowe, jak przedmiotowe przesłanki wystąpienia obowiązku podatkowego" - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) 4 października 2000 r., sygn. III SA 1901/99. Powyższy pogląd w pełni zachowuje aktualność także w obecnym stanie prawnym, a zyskał tym mocniejsze oparcie w treści przepisów wspólnotowych, które wprowadzają wymóg podwójnej identyfikacji podatnika VAT (tekst jedn.: podatnika działającego w tym charakterze).

W odniesieniu do stanu faktycznego opisanego we wniosku Wnioskodawca pragnie wskazać, że wiele wątpliwości w praktyce wywołuje status podatkowy osób fizycznych, które nie prowadząc formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej, dokonują sprzedaży działek budowlanych (czy też w ogóle gruntów). Początkowo organy podatkowe uważały, że takie osoby zawsze są podatnikami. Poglądy te zaczęło korygować orzecznictwo sadów administracyjnych. Przyjęto bowiem, te w sytuacji, w której dany podmiot dokonuje sprzedaży towarów z majątku prywatnego (nienabytego w celu odprzedaży, choć z dopuszczeniem takiej możliwości), nie jest podatnikiem VAT w zakresie tych czynności, choćby takich transakcji (sprzedaży gruntów) było kilka lub nawet kilkanaście. Tego rodzaju pogląd odnaleźć można na przykład w wyroku składu 7 sędziów NSA Z 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07.

W orzecznictwie sądowym wskazuje się także, iż działalność handlowa (utożsamiana tu z gospodarczą w tym zakresie) nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Z tego powodu nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). NSA w wyroku z 12 stycznia 2010 r., sygn. I FSK 1626/08 wysnuł tezę, zgodnie z którą jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za podatnika w tym zakresie.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że w każdym przypadku decydujące znaczenie powinien mieć zamiar nabycia gruntów (które są później sprzedawane przez nabywcę). Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to zasadniczo należałoby takiego sprzedawcę uznać za podatnika VAT w zakresie tych sprzedaży - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Białymstoku z 27 czerwca 2007 r., sygn. I SA/Bk 399/06/. Jeśli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, wówczas co do zasady w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być traktowany jako podatnik VAT.

Podobnie przyjął NSA w wyroku z 23 stycznia 2009 r., sygn. I FSK 1629/07, w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością handlową.

Oczywiście zamiar, o którym mowa, w okolicznościach konkretnego przypadku będzie trudno ustalić. Należy wówczas zwrócić uwagę na okoliczności towarzyszące nabyciu, a także na moment nabycia oraz na czas dzielący nabycie i zbycie oraz okoliczności sprzedaży i przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży (czy konsekwentnie pozostają one w majątku prywatnym, czy też są używane w działalności gospodarczej). Podkreślić w tym miejscu należy, że nie jest możliwe sformułowanie ogólnej reguły czy też recepty, na podstawie której można by skutecznie zakwalifikować każdy przypadek, jednoznacznie i szybko oceniając, czy dany sprzedawca działa jako podatnik, czy też nie.

Mając na uwadze przytoczone powyżej argumenty Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z tym, iż:

- to przy sprzedaży tych składników majątkowych Wnioskodawca nie będzie działał jako podatnik podatku VAT. Dlatego też ewentualna sprzedaż osobistych składników majątkowych na zasadach opisanych w stanie faktycznym do niniejszego wniosku nie jest związana z wykonywaniem działalności gospodarczej, nie ma charakteru handlowego a w związku z powyższym nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na potwierdzenie przytoczonych powyżej argumentów Wnioskodawca pragnie również wskazać na przykładowe piśmiennictwo organów podatkowych, które potwierdza stanowisko zaprezentowanie we wniosku:

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi, jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie zatem ww. przepisów, zarówno grunty, jak i budynki i budowle na nich posadowione spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

I tak, na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem, w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości lub lokali podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.U.UE.L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 140 Kodeks cywilny, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 Kodeksu cywilnego uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzania. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzania. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzania testamentowego (...) (Edward Gniewek, Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, niebędący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT - osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej jest właścicielem położonej nieruchomości gruntowej, którą nabył w 2010 r. oraz znajdującego się na tym gruncie budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej, nieruchomość oraz budynek stanowią osobisty majątek Wnioskodawcy. Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę z zamiarem pobudowania na niej budynku mieszkalnego służącego zaspokajaniu własnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie wyklucza, iż w przyszłości dokona zbycia nieruchomości oraz budynku. Na potrzeby sprzedaży, z uwagi na fakt, że budynek jest w zabudowie bliźniaczej, Wnioskodawca może ustanowić odrębną własność samodzielnych lokali mieszkalnych i dokonać ich oddzielnej sprzedaży wraz z odpowiednim udziałem w gruncie. Środki uzyskane z transakcji sprzedaży nieruchomości oraz lokali zamierza Wnioskodawca pozostawić w majątku prywatnym. Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży nieruchomości. Przed dokonaniem przedmiotowej sprzedaży Wnioskodawca zamierza jedynie zakończyć prace związane z ogrodzeniem. Przedmiotowa nieruchomość nie była i nie będzie przez Wnioskodawcę udostępniania odpłatnie bądź nieodpłatnie przed dokonaniem jej sprzedaży. Nabycie nieruchomości miało miejsce na podstawie umowy sprzedaży potwierdzonej aktem notarialnym. Zakup przedmiotowej nieruchomości nie był dokonany w celu odsprzedaży. Podział budynku zostanie dokonany z powodów rodzinnych. Powodem podziału oraz sprzedaży są względy rodzinne. W związku z zakupem przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży lokali mieszkalnych łącznie z gruntem.

W kontekście powyższego istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania, które można uznać za charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie podjął bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, wykorzystywanej w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Zainteresowany nie udostępniał przedmiotowej nieruchomości innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy, użyczenia. Z opisu sprawy wynika także, że Wnioskodawca nigdy nie dokonywał sprzedaży innych nieruchomości.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy nieruchomości lub lokali wraz z gruntem Wnioskodawca będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość z zamiarem wykorzystania jej w celu zaspokojenia potrzeb mieszkalnych. Zatem, w stosunku do dostawy nieruchomości lub lokali wraz z gruntem, należy uznać, iż Zainteresowany będzie wykonywał czynności w ramach zarządu majątkiem własnym. W powyższym przypadku, Wnioskodawca nie podejmował aktywnie działań, które można uznać za charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. W konsekwencji stwierdzić należy, iż dla transakcji zbycia nieruchomości lub lokali wraz z gruntem Wnioskodawca nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Reasumując, w odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż sprzedaż nieruchomości lub lokali wraz z gruntem nie będzie stanowiło działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany, w związku z dostawą nieruchomości lub dostawą lokali wraz z gruntem będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie będzie wypełniał przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, pod warunkiem, że przed dokonaniem sprzedaży nie będzie podejmował działań wykraczających poza zakres zarządu majątkiem prywatnym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Ponadto podkreślić należy, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.