IPTPP4/443-430/12-6/OS - Możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach za usługi zarządzania, remontów oraz mediów dotyczących lokali użytkowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2012 r. (data wpływu 25 czerwca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 września 2012 r. (data wpływu września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach za usługi zarządzania, remontów oraz mediów dotyczących lokali użytkowych - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* ustalenia prawidłowej stawki VAT za media w lokalach mieszkalnych i w lokalach użytkowych,

* możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach za usługi zarządzania, remontów oraz mediów dotyczących lokali użytkowych,

* wykazania na fakturze dla najemcy lokalu użytkowego w oddzielnych pozycjach kwot czynszu i kwot opłat za media,

* wystawiania co miesiąc jednej zbiorczej faktury wewnętrznej dokumentującej naliczenia opłat czynszu i opłat za media w lokalach mieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe. (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Gmina posiada lokale użytkowe i mieszkalne, którymi administruje zarządca - Spółka z o.o. w tym celu powołana. Spółka w imieniu i na rzecz Gminy zawiera umowy najmu lokali mieszkalnych i użytkowych.

Z tytułu najmu najemca zgodnie z umową jest obowiązany opłacać czynsz oraz opłaty za media-wodę, odbiór ścieków, wywóz śmieci, dostawę energii cieplnej. Najemca lokalu nie ma podpisanych umów bezpośrednio z dostawcą mediów. Faktury VAT za czynsz oraz media m.in. woda, śmieci, c. o. dla najemców lokali użytkowych wystawia w imieniu Gminy zarządca- Spółka z o.o. Kopie faktur oraz kwoty wynikające z tych faktur są przekazywane, który obsługuje Gminę. Podatek VAT z tych faktur odprowadzany jest do Urzędu Skarbowego przez Gminę, która składa deklarację VAT-7. W wystawianych fakturach VAT dla najemców lokali użytkowych w oddzielnych pozycjach wyszczególniony jest czynsz i oddzielnie opłaty za media. Wszystkie pozycje na fakturze opodatkowane są stawką 23%.

Spółka nalicza czynsz i opłaty za media co miesiąc najemcom lokali mieszkalnych. Należności te najemcy powinni uiszczać w terminie do dnia 30 każdego miesiąca. Spółka przekazuje wpłaty najemców na konto. Na koniec każdego miesiąca wystawiana jest zbiorczo faktura wewnętrzna na ww. naliczenia czynszu i opłat za media ze stawką zwolnioną.

Spółka z o.o. zarządzająca lokalami komunalnymi obciąża Gminę fakturami za zarządzanie, za remonty oraz za media dot. lokali mieszkalnych i użytkowych m.in. za wodę i ścieki, wywóz śmieci, dostawę energii cieplnej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Spółka MPGK również jest podatnikiem podatku VAT.

W fakturach dotyczących sprzedaży mediów jako sprzedawca widnieje Wnioskodawca.

Faktury dokumentujące wydatki dotyczące usług zarządzania, remontów oraz mediów w lokalach użytkowych będą wystawione na Zainteresowanego.

Faktury, które otrzymuje Wnioskodawca od spółki za usługi zarządzania, media, remonty dotyczące lokali komunalnych są związane ze sprzedażą opodatkowana i zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Gmina stosuje stawkę 23% za czynsz i media za wynajem lokali użytkowych oraz stawkę zwolnioną za czynsz i media dla wynajmujących lokale mieszkalne.

Faktury wewnętrzne wystawia spółka w imieniu i na rzecz gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy gmina może odliczyć podatek VAT naliczony w fakturach za usługi zarządzania, remonty, oraz media dot. lokali użytkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, istnieje możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach za usługi świadczone przez Spółkę w zakresie lokali użytkowych zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Z treści powyższego przepisu wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym czynnym podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

Istnienie bezpośredniego związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 z późn. zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie ETS.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, zaś jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, min. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Gmina posiada lokale użytkowe i mieszkalne, którymi administruje zarządca - Spółka z o.o. w tym celu powołana. Spółka w imieniu i na rzecz Gminy zawiera umowy najmu lokali mieszkalnych i użytkowych.

Z tytułu najmu najemca zgodnie z umową jest obowiązany opłacać czynsz oraz opłaty za media-wodę, odbiór ścieków, wywóz śmieci, dostawę energii cieplnej. Najemca lokalu nie ma podpisanych umów bezpośrednio z dostawcą mediów. Faktury VAT za czynsz oraz media m.in. woda, śmieci, c. o. dla najemców lokali użytkowych wystawia w imieniu Gminy zarządca- Spółka z o.o. Kopie faktur oraz kwoty wynikające z tych faktur są przekazywane do UMIG, który obsługuje Gminę. Podatek VAT z tych faktur odprowadzany jest do Urzędu Skarbowego przez Gminę, która składa deklarację VAT-7. W wystawianych fakturach VAT dla najemców lokali użytkowych w oddzielnych pozycjach wyszczególniony jest czynsz i oddzielnie opłaty za media. Wszystkie pozycje na fakturze opodatkowane są stawką 23%.

Spółka nalicza czynsz i opłaty za media co miesiąc najemcom lokali mieszkalnych. Należności te najemcy powinni uiszczać w terminie do dnia 30 każdego miesiąca. Spółka przekazuje wpłaty najemców na konto UMIG. Na koniec każdego miesiąca wystawiana jest zbiorczo faktura wewnętrzna na ww. naliczenia czynszu i opłat za media ze stawką zwolnioną.

Spółka z o.o. zarządzająca lokalami komunalnymi obciąża Gminę fakturami za zarządzanie, za remonty oraz za media dot. lokali mieszkalnych i użytkowych m.in. za wodę i ścieki, wywóz śmieci, dostawę energii cieplnej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Spółka MPGK również jest podatnikiem podatku VAT.

W fakturach dotyczących sprzedaży mediów jako sprzedawca widnieje Wnioskodawca.

Faktury dokumentujące wydatki dotyczące usług zarządzania, remontów oraz mediów w lokalach użytkowych będą wystawione na Zainteresowanego.

Faktury, które otrzymuje Wnioskodawca od spółki za usługi zarządzania, media, remonty dotyczące lokali komunalnych są związane ze sprzedażą opodatkowana i zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Gmina stosuje stawkę 23% za czynsz i media za wynajem lokali użytkowych oraz stawkę zwolnioną za czynsz i media dla wynajmujących lokale mieszkalne.

Wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają w sposób techniczno prawny regulacje zawarte w art. 90 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. (art. 90 ust. 3 ustawy).

W myśl art. 90 ust. 4 ustawy proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalona proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

W świetle art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Ponadto, w myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Zgodnie z art. 90 ust. 8 ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Stosownie do przepisu art. 90 ust. 9 ustawy, przepis art. 90 ust. 8, stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Według art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

Z cytowanych powyżej regulacji art. 90 wynika, iż proporcja ustalana jest w oparciu o obrót. Natomiast obrotem, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy, jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z konstrukcji cyt. wyżej przepisów w zakresie odliczenia podatku naliczonego wynika, że obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia z realizacją jakich czynności związany jest podatek wynikający z otrzymanych faktur, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli do zakupów kwalifikowanych jako "zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną". Dopiero bowiem w przypadku, gdy w odniesieniu do poniesionych wydatków nie jest możliwe wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, w celu prawidłowej realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, podatnik winien zastosować metodę proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego, o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy.

Mając powyższe na uwadze, tut. Organ stwierdza, iż w przypadku, gdy Wnioskodawca ma możliwość wyodrębnienia całości lub części kwot podatku naliczonego w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w takim zakresie w jakim wydatki związane z nabyciem usług zarządzania, remontów oraz mediów służą czynnościom opodatkowanym. Natomiast Zainteresowany nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z czynnościami zwolnionymi. W sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest w stanie wyodrębnić całości lub części kwot podatku naliczonego, w stosunku do których Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, Zainteresowanemu będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego według ustalonej proporcji zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy. Proporcję, o której mowa wyżej, na mocy art. 90 ust. 3 ustawy, Wnioskodawca winien ustalić jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności opodatkowanych, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności opodatkowanych i zwolnionych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach za usługi zarządzania, remontów oraz mediów dotyczących lokali użytkowych. W zakresie ustalenia prawidłowej stawki VAT za media w lokalach mieszkalnych i w lokalach użytkowych w zdarzeniu przyszłym, wykazania na fakturze dla najemcy lokalu użytkowego w oddzielnych pozycjach kwot czynszu i kwot opłat za media, wystawiania co miesiąc jednej zbiorczej faktury wewnętrznej dokumentującej naliczenia opłat czynszu i opłat za media w lokalach mieszkalnych w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.