IPTPP4/443-251/12-7/ALN - Faktury otrzymane w formie elektronicznej a prawo do odliczenia podatku VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2012 r. (data wpływu 4 kwietnia 2012 r.) uzupełnionym pismami z dnia 25 czerwca 2012 r. (data wpływu 28 czerwca 2012 r.) oraz 18 lipca 2012 r. (data wpływu 23 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy:

* otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT wyłącznie przez Wnioskodawcę spełnia wszystkie wymogi ustawy o VAT oraz rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r.,

* otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT wyłącznie przez Wnioskodawcę stanowi dla Spółki podstawę do odliczenia podatku VAT.

jest nieprawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy:

* otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT zarówno przez Wnioskodawcę jak i kontrahenta spełnia wszystkie wymogi ustawy o VAT oraz rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r.,

* otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT wyłącznie przez Wnioskodawcę spełnia wszystkie wymogi ustawy o VAT oraz rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r.,

* otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT zarówno przez Wnioskodawcę jak i jej wystawcę, stanowi dla Spółki podstawę do odliczenia podatku VAT,

* otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT wyłącznie przez Wnioskodawcę stanowi dla Spółki podstawę do odliczenia podatku VAT.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 25 czerwca 2012 r. (data wpływu 28 czerwca 2012 r.) oraz 18 lipca 2012 r. (data wpływu 23 lipca 2012 r.) w zakresie doprecyzowania zdarzenia przyszłego oraz dokumentu, z którego wynika sposób reprezentacji w Spółce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, jako podmiot zarejestrowany dla celów VAT - będący czynnym podatnikiem podatku VAT - prowadziła i prowadzi obecnie działalność w zakresie szeroko rozumianego obrotu materiałami budowlanymi. W związku z powyższym nabywa towary od dostawców i sprzedaje je nabywcom. Spółka nabywa również usługi i świadczy usługi. Jeden z dostawców towarów do Spółki - firma X, planuje przesyłać faktury VAT (faktury korygujące oraz duplikaty tych dokumentów) za pośrednictwem poczty elektronicznej (e-mail). Konsekwencją tego będzie zaprzestanie wysyłania faktur VAT w formie papierowej. Spółka otrzymała za pośrednictwem poczty elektronicznej propozycję próbnej elektronicznej faktury VAT, faktury korygującej oraz duplikatów tych dokumentów od firmy X. Dokumenty te zostały otrzymane od firmy X w formacie PDF. Następnie Spółka wydrukuje przesłany w formacie PDF dokument i zaksięguje go w swoim programie komputerowym (w ewidencji zakupów prowadzonej dla potrzeb VAT), oraz zarchiwizuje ten dokument tak jak pozostałe faktury VAT i inne dokumenty otrzymywane w formie papierowej od innych kontrahentów. Z informacji uzyskanych od firmy X wynika, że taką fakturę wysłaną za pośrednictwem poczty elektronicznej nie będą traktowali jako dokumentu elektronicznego w rozmienieniu rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur elektronicznych, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 249, poz. 1661, zwane dalej: "rozporządzeniem w sprawie wystawiania faktur elektronicznych"). Tym samym firma X, dokument przesłany pocztą elektroniczną do Spółki, również wydrukuje, zaewidencjonuje oraz będzie przechowywał w swoim archiwum, tak jak to czyni z innymi dokumentami wystawianym w związku z podatkiem VAT i przesyłanymi do kontrahentów w formie papierowej. Niemniej jednak jest to tylko zapewnienie ze strony firmy X, a Spółka ma świadomość, że firma X może nie wywiązać się z tego obowiązku, a co za tym idzie nie drukować przesyłanych do Spółki za pośrednictwem poczty elektronicznej dokumentów. Jednak w takim przypadku dokumenty te w formie elektronicznej będą jednak dostępne w firmie X. Spółka również nie będzie traktowała dokumentu przesłanego za pośrednictwem poczty elektronicznej jako faktury elektronicznej w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur elektronicznych. Spółka nie będzie zatem również udzielała zgody firmie X na przesyłanie tych faktur za pośrednictwem poczty elektronicznej w formacie PDF, ponieważ zgoda ta jest niezbędna wyłącznie w przypadku faktur elektronicznych.

Z uzyskiwanych informacji do pozostałych dostawców (towarów i usług) wynika, że planują oni również przesyłać faktury VAT (i inne dokumenty wynikające z przepisów o VAT), w analogicznym jak firmie X formacie pliku PDF, również za pośrednictwem poczty elektronicznej. Spółka będzie drukowała te faktury i postępowała z nim tak jak opisano powyżej. Natomiast nie będzie miała wpływu na to, czy dokumenty te będą drukowane przez podmioty je wystawiające, czy tylko przechowywane przez nich w formacie elektronicznym

Wnioskodawca wskazał, iż z powyższych przekazanych informacji jasno i bez wątpliwości wynikają odpowiedzi na zadane przez organ podatkowy pytania w wezwaniu.

Zainteresowany wskazał zatem, że Spółka będzie konwertować otrzymane faktury elektroniczne w formacie PDF na format elektroniczny, który będzie możliwy do zaksięgowania przy użyciu programu księgowego (komputerowego) Spółki. Natomiast pierwotne faktury, faktury korygujące oraz duplikaty faktur otrzymane od firmy X będą przechowywane na serwerach Spółki w podziale na okresy rozliczeniowe jednak nie będą zapewniać:

* autentyczności ich pochodzenia, integralności treści (czytelność natomiast będą zapewniać) od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia,

* ich łatwe odszukanie;

* organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej umożliwiający tym organom również przetwarzanie danych w nich zawartych.

Wnioskodawca podał, iż zgodnie z opisanym we wniosku z dnia 30 marca 2012 r. stanem faktycznym, faktury, faktury korygujące oraz duplikaty faktur sporządzone w formie elektronicznej (w formacie PDF) będą miały możliwość - przy użyciu dostępnego w Internecie oprogramowania - usunięcia danych w nich zawartych, a także ich modyfikacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, dokumenty w formacie PDF (faktury, faktury korygujące i duplikaty), które będą otrzymywane za pośrednictwem poczty elektronicznej od firmy X (a także innych dostawców), po ich wydrukowaniu w siedzibie Spółki należy traktować jako faktury VAT spełniające wszystkie wymogi przepisów ustawy o VAT oraz rozporządzenia fakturowego, w szczególności należy uznać, że Spółka będzie miała prawo do dokonywania odliczenia podatku naliczonego z tych dokumentów (faktur oraz duplikatów), a także będzie miała obowiązek zmniejszania kwot podatku naliczonego (w przypadku faktur korygujących i duplikatów tych dokumentów), oczywiście pod warunkiem, że nabywane towary (czy też usługi) udokumentowane tymi dokumentami elektronicznymi, na podstawie przepisów ustawy o VAT oraz przepisów wykonawczych, dają prawo do odliczenia podatku naliczanego w danych przypadkach (nie występują zakazy odliczeń wynikające z art. 88 ustawy o VAT, a także nabywane towary czy usługi służą sprzedaży opodatkowanej.

Powyższe stanowisko jest prawidłowe zarówno jeżeli firma X (lub inny wystawca dokumentu), będzie drukował w swojej siedzibie dokument przesłany do Spółki za pośrednictwem poczty elektronicznej w formacie PDF i przechowywał dokumenty w formie papierowej w swojej ewidencji, jak również w sytuacji gdy firma X (lub inny wystawca dokumentu), nie będzie drukował w swojej siedzibie, przesianych za pośrednictwem poczty elektronicznej do Spółki dokumentów w formacie PDF, a zatem będzie je przechowywał w formie elektronicznej w swojej ewidencji elektronicznej.

Na wstępie należy podkreślić, że prawodawca krajowy - expressis verbis - nie wypowiada się w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług co do ewentualnej konieczności wystawiania przez podatników VAT faktur w formie papierowej. Zgodnie z tym przepisem, "Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16". Prawodawca w ogóle nie wypowiada się w tym przepisie co do formy faktury. Czysto językowa analiza wspomnianego przepisu nie stoi - w ocenie Spółki - na przeszkodzie konstatacji, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa.

W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem "wystawia" nie ogranicza zakresu: formowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej. Jednocześnie w ocenie Spółki użyte przez prawodawcę pojęcie wystawienia faktury odnosi się jedynie do jej sporządzenia i nie obejmuje swym znaczeniem łącznie postrzegany proces sporządzenia faktury i jej przekazania nabywcy. Po pierwsze, wskazuje na to analiza leksykalna (zgodnie ze słownikiem języka polskiego "wystawić" znaczy tyle co "sporządzić dokument, rachunek" - por. http://sjp.pwn.pl/szukaj/wystawic). Po drugie, wskazuje na to treść pozostałych jednostek redakcyjnych art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług. Przykładowo w art. 106 ust. 7 ustawodawca posługuje się tym pojęciem w odniesieniu do faktur wewnętrznych, które są wystawiane w jednym egzemplarzu i nie są przekazywane nikomu przez wystawcę. Z kolei w art. 106 ust. 10 ustawy prawodawca upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia sposobów i warunków "wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej". Z powyższych fragmentów wynika zatem, że ustawodawca odróżnia wystawienie i (sporządzenie) faktury i jej przekazanie (wręczenie odbiorcy, przesłanie).

Należy wyróżnić mogące wystąpić w obrocie gospodarczym sytuacje, w których podatnik VAT dokonujący czynności opodatkowanych zarówno sporządza, jak i przesyła nabywcy faktury w formie elektronicznej, które następnie są przechowywane przez obie strony w tej samej formie (bez przenoszenia ich treści na dokument w formie papierowej). Jak również należy uznać, że w obrocie gospodarczym mogą wystąpić takie sytuacje, w ramach których podatnik sporządza i przesyła faktury w formie nie papierowej, ale są one przy tym - przez obie strony transakcji - drukowane i przechowywane w formie papierowej, a nie elektronicznej.

Możliwe jest również, że jedna ze stron będzie przechowywała te dokumenty w formie elektronicznej (wystawca dokumentu), a odbiorca dokumentu będzie drukował te dokumenty i przechowywał je w formie papierowej.

Analiza treści rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur w formie elektronicznej wyraźnie wskazuje, że prawodawca wprost uregulował w tym akcie prawnym tylko pierwszą ze wskazanych sytuacji. Dowodzi tego m.in. treść § 6 ust. 5 rozporządzenia: "Faktury przesłane w formie elektronicznej powinny być przechowywane przez ich, wystawcę oraz odbiorcę w formie elektronicznej w formacie, w którym zostały przesłane, w sposób gwarantujący autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści, jak również ich czytelność przez cały okres ich przechowywania". Zdecydowanie należy zatem uznać, że wskazane rozporządzenie expressis verbis nie odnosi się do faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej. Na wstępie należy zauważyć, że przepisy krajowe dotyczące faktur elektronicznych są oparte na przepisach Dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z art. 232 Dyrektywy, faktury mogą zostać przesłane w formie papierowej lub z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Natomiast w myśl art. 233 ust. 1 Dyrektywy, Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane tub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI).

Jednocześnie zgodnie z tym przepisem, faktury mogą być również przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie. Z kolei zgodnie z art. 234 Dyrektywy, państwa członkowskie nie mogą nakładać na podatników dostarczających towary lub świadczących usługi na ich terytorium żadnych innych obowiązków ani formalności związanych z przesyłaniem lub udostępnianiem faktur drogą elektroniczną.

Z łącznej analizy powyższych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE wynikają dwa wnioski. Po pierwsze, Państwa członkowskie mogą dopuścić - jako inną metodę - przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej bez wykorzystania żadnej z dwóch wskazanych w art. 233 ust. 1 metod, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym (art. 233 ust. 1 zdanie 2 Dyrektywy). Po drugie, Państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej wyłącznie do sytuacji, w których również przechowywanie tych faktur będzie następowało w formie elektronicznej (art. 234 Dyrektywy).

Odnosząc powyższe rozważania do wskazanych wyżej dwóch typów sytuacji, jakie mogą występować w obrocie gospodarczym, należy zatem z jednej strony stwierdzić, że w świetle prawa wspólnotowego podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie, z drugiej strony natomiast, krajowe rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych (przy braku innych regulacji w tym zakresie) wprost reguluje wyłącznie sytuacje, w których zarówno sporządzenie, jak i przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej. Prowspólnotowa wykładnia prowadzi zatem z jednej strony do wniosku, że prawodawca krajowy uregulował kwestię wystawiania i przekazywania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności ich przechowywania w tej samej formie, tyle że nie uczynił tego wprost, z drugiej zaś strony wskazuje, że skoro w odniesieniu do faktur przechowywanych w formie elektronicznej wprowadzono wymóg ich kwalifikowanego uwierzytelnienia to - a contrano - w przypadku faktur elektronicznych nieprzechowywanych w tej formie, wymóg taki nie istnieje w przeciwnym razie byłby bowiem wprost wyrażony. Powyższe stanowisko Spółki zostało w pełni podzielone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w dniu 20 maja 2010 r. wyroku o sygn. akt I FSK 1444/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem, które określa szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia wskazuje, iż zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Stosownie do przepisu § 19 ust. 1 rozporządzenia, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Zgodnie z § 19 ust. 2 przepisu ust. 1 nie stosuje się do faktur i faktur korygujących przesyłanych w formie elektronicznej. W przypadku tych faktur sprzedawca przesyła je, w tym udostępnia, nabywcy, zachowując je jednocześnie w swojej dokumentacji.

Podatnicy są obowiązani przechowywać faktury oraz faktury korygujące, a także duplikaty tych dokumentów, do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego - § 21 ust. 1 rozporządzenia.

Zgodnie z § 21 ust. 2 rozporządzenia, podatnicy przechowują faktury, faktury korygujące, a także duplikaty tych dokumentów, w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób zapewniający:

Autentyczność pochodzenia, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oznacza pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury - § 21 ust. 3 rozporządzenia.

W myśl § 21 ust. 4 rozporządzenia, integralność treści, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Należy zwrócić uwagę, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych przewidują dwie formy faktur, tzw.: papierową i elektroniczną.

Zasady regulujące kwestie faktur elektronicznych zawarte zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661), zwane dalej rozporządzeniem w sprawie faktur elektronicznych, wydanym na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 10 i 11 ustawy.

Rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych określa sposób i warunki przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także zasady przechowywania oraz tryb udostępniania organowi podatkowemu lub kontroli skarbowej faktur przesyłanych tą formą.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, przez autentyczność pochodzenia faktury, rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

Natomiast w pkt 2 ww. przepisu wskazano, iż przez integralność treści faktury rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury są zachowane, w szczególności, w przypadku wykorzystania:

Jednakże zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, faktury mogą być przesyłane, w tym udostępniane, w formie elektronicznej w dowolnym formacie elektronicznym, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tego sposobu przesyłania faktur przez odbiorcę faktury, zwanej dalej "akceptacją".

Akceptacja albo jej cofnięcie może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej (§ 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych).

W myśl § 4 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, faktury mogą być przesyłane w formie elektronicznej pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury.

Faktury przesłane drogą elektroniczną, na mocy § 6 rozporządzenia, są przechowywane w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób zapewniający:

Zgodnie z przepisem art. 232 Dyrektywy 2006/112/WE faktury mogą zostać przesłane w formie papierowej lub mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Zatem udostępniając fakturę poprzez pocztę elektroniczną, Zainteresowany niewątpliwie dokonuje elektronicznego przekazu treści tego dokumentu zapisanej w języku informatycznym.

W myśl art. 233 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L nr 189) Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

Faktury mogą być jednak przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z powyższego wynika, iż przepis art. 233 Dyrektywy VAT 2006/112/WE dopuszcza możliwość stosowania innych (mniej zaawansowanych technicznie) sposobów zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści przesyłanej e-faktury. Jednakże państwa członkowskie dokonują akceptacji sposobu przesyłania faktur drogą elektroniczną.

Nowa redakcja art. 233 Dyrektywy 112 regulująca ww. kwestie, została dokonana w taki sposób, aby kwestie techniczne wystawiania, przesyłania i przechowywania faktur całkowicie pozostawić w gestii podatnika, ograniczając rolę państw członkowskich do funkcji weryfikatora przyjętych przez podatników procedur umożliwiających kontrolę prawidłowości rozliczania podatku VAT.

Zatem ocena "prawidłowości" faktury jako dowodu ma być dokonywana z perspektywy "autentyczności" jej pochodzenia oraz zachowania "integralności treści".

W związku z tym, faktury takie muszą spełniać wymogi określone w cytowanym wyżej rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur.

Z uwagi zaś na specyfikę tego rodzaju faktur, ustawodawca nakazał - w przypadku ich wystawiania - dochowanie wymogu autentyczności i integralności, które zostały również przewidziane regulacjami dotyczącymi faktur papierowych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie otrzymywał za pośrednictwem poczty elektronicznej elektroniczne faktury VAT, faktury korygujące oraz duplikaty tych dokumentów od kontrahenta. Następnie Zainteresowany wydrukuje przesłany w formacie PDF dokument i zaksięguje go w swoim programie komputerowym (w ewidencji zakupów prowadzonej dla potrzeb VAT), oraz zarchiwizuje ten dokument tak jak pozostałe faktury VAT i inne dokumenty otrzymywane w formie papierowej od innych kontrahentów. Wystawca nie będzie drukował faktury.

Wnioskodawca nie będzie traktował dokumentu przesłanego za pośrednictwem poczty elektronicznej jako faktury elektronicznej w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur elektronicznych. Zainteresowany nie będzie zatem również udzielał zgody kontrahentowi na przesyłanie tych faktur za pośrednictwem poczty elektronicznej w formacie PDF, ponieważ zgoda ta jest niezbędna wyłącznie w przypadku faktur elektronicznych.

Pierwotne faktury, faktury korygujące oraz duplikaty faktur otrzymane od kontrahenta będą przechowywane na serwerach Wnioskodawcy w podziale na okresy rozliczeniowe jednak nie będą zapewniać:

* autentyczności ich pochodzenia, integralności treści (czytelność natomiast będą zapewniać) od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia,

* ich łatwe odszukanie;

* organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej umożliwiający tym organom również przetwarzanie danych w nich zawartych.

Zaznaczyć należy, iż dla uznania danego dokumentu za fakturę elektroniczną w rozumieniu przepisów rozporządzania w sprawie faktur elektronicznych, konieczne jest zapewnienie autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury, zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, a więc zagwarantowanie, iż faktura została wystawiona przez konkretnego podatnika oraz że treść dokumentu nie zmieniła się w trakcie przesyłu do odbiorcy.

Należy zauważyć, iż obecnie obowiązujące regulacje prawne nie narzucają podatnikom żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego. Faktury muszą odzwierciedlać faktyczne transakcje, dlatego też konieczne jest zapewnienie ich autentyczności, integralności i czytelności, jednakże można gwarantować autentyczność pochodzenia i integralność treści faktur wg metody określonej przez podatnika.

Zarówno bezpieczny podpis elektroniczny, jak i elektroniczna wymiana danych (EDI) zostały wskazane jedynie jako rozwiązania fakultatywne w celu zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury. Zatem jest to katalog otwarty i dopuszczalne są wszelkie metody gwarantujące spełnienie powyższych wymogów. Ww. rozporządzenie nie precyzuje, czy autentyczność pochodzenia i integralność treści należy zapewnić stosując rozwiązania informatyczne czy też odpowiednio opisane rozwiązania biznesowe (np. zapisane w umowie procedury).

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, że podstawą do odliczenia podatku naliczonego są otrzymane przez podatnika podatku od towarów i usług faktury VAT dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Najistotniejsza w kontekście rozpatrywanej sprawy jest norma wynikająca z § 19 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia, zgodnie z którym faktura winna być wystawiona w dwóch egzemplarzach - oryginał oraz kopia, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że jeżeli faktura została wystawiona w formie papierowej (niebędąca fakturą elektroniczną) to musi ona być przesłana do kontrahenta w takiej samej formie. Ustawodawca w żadnym przepisie wyżej cytowanego rozporządzenia, jak też w żadnym innym akcie prawnym nie dopuścił możliwości otrzymywania faktur elektronicznie w formie pliku PDF, które nie spełniają wymogów określonych w § 4 i § 6 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r., które są po otrzymaniu przez Wnioskodawcę drukowane.

Planowany sposób dostarczania faktur drukowanych po otrzymaniu przez Wnioskodawcę, nie spełnia wymogu przewidzianego w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT oraz nie wypełnia wszystkich regulacji przepisów ustawy o VAT oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, bowiem faktury te nie będą spełniały wymogów określonych wyżej cytowanymi przepisami.

Reasumując, faktury, które zostaną otrzymane przez Wnioskodawcę w formie elektronicznej - następnie wydrukowane przez Wnioskodawcę - nie stanowią oryginału faktur, o którym mowa w art. 86 ust. 2 punkt 1 ustawy o VAT. Otrzymanie faktury poprzez systemy elektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię, powoduje, że wystawione faktury nie są uznane na gruncie ustawy o VAT za dokumenty wprowadzone do obrotu prawnego. Skoro zaś nie zostały wprowadzone, nie mogą korzystać z ochrony prawnej.

Z uwagi na powyższe, ww. faktury nie spełniają warunków ww. rozporządzenia uprawniających do odliczenia podatku naliczonego w nich zawartego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Powyższe rozstrzygnięcie wydano w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego, w którym Spółka wskazała, że przyjęty przez Nią system otrzymywania faktur drogą elektroniczną nie pozwoli na spełnienie wymogów określonych w powołanych § 4 i § 6 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. Ocena kryteriów technicznych w zakresie zapewnienia integralności i autentyczności otrzymywanych przez Spółkę faktur nie jest rolą tut. Organu.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahentów Wnioskodawcy.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Odnosząc się do wyroków wskazanych przez Wnioskodawcę, które stanowią element argumentacji Wnioskodawcy, należy wskazać, iż są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tej konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne choćby podobne lub zbieżne sprawy. Ponadto zauważyć należy, że powołane wyroki zapadły w odmiennych od opisanego we wniosku, stanach faktycznych.

Ponadto tut. Organ podatkowy informuje, iż w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi na pytanie nr 2 i nr 4 przedmiotowego wniosku. Natomiast w zakresie pytania nr 1 i nr 3 zostały wydane odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47. ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.