IPTPP4/443-224/14-6/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2014 r. (data wpływu 25 marca 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 26 maja 2014 r. (data wpływu 28 maja 2014 r.) i z dnia 12 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości prawnych nie wliczania do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 obrotu z tytułu sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości prawnych nie wliczania do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 obrotu z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 26 maja 2014 r. (data wpływu 28 maja 2014 r.) i z dnia 12 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką budżetową finansowaną przez Samorząd Województwa i zgodnie z ustawą z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa, zobowiązany jest do wykonywania określonych ustawami zadań publicznych.

Przedmiotem działania Wnioskodawcy jest zarządzanie nieruchomościami lub udziałami w nieruchomościach będących własnością Województwa, a także pozostających w jego wieczystym użytkowaniu i w samoistnym posiadaniu nie oddanymi w trwały zarząd, użytkowanie, bądź użytkowanie wieczyste wojewódzkim samorządowym jednostkom organizacyjnym lub osobom prawnym, przekazanymi Wnioskodawcy na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego przez dotychczasowych władających.

Zakres działania Wnioskodawcy obejmuje zarządzanie nieruchomościami w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) oraz obowiązującymi zasadami gospodarowania nieruchomościami Województwa.

Jednostka budżetowa o nazwie... została utworzona na mocy Uchwały nr.... Sejmiku Województwa z dnia...i działa w oparciu o Statut nadany przez Zarząd Województwa.

Zgodnie ze Statutem do zakresu działania jednostki należy w szczególności: prowadzenie ewidencji nieruchomości zgodnie z przyjętymi zasadami gospodarowania nieruchomościami; prowadzenie spraw administracyjnych związanych z gospodarowaniem nieruchomościami przekazanymi do zarządzania Wnioskodawcy; przygotowywanie dokumentacji i przeprowadzanie przetargów, rokowań i negocjacji w sprawie zbywania i nabywania nieruchomości; podejmowanie czynności mających na celu zapewnienie właściwej gospodarki ekonomiczno-finansowej zarządzanych nieruchomości; podejmowanie czynności zmierzających do utrzymania zarządzanych nieruchomości w stanie niepogorszonym, w tym przeprowadzanie napraw i remontów; wykonywanie czynności związanych z naliczaniem należności za udostępnianie zarządzanych nieruchomości.

W szczególności w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca m.in. świadczy usługi w zakresie dzierżawy gruntów, wynajmu nieruchomości zabudowanych, lokali mieszkalnych, lokali użytkowych, miejsc na reklamę, dokonuje odpłatnego zbycia mienia województwa oraz odpłatnego zbycia gruntów, a także zarządza i administruje zasobem nieruchomości.

Zbywane są wyłącznie nieruchomości zbędne w działalności statutowej Województwa, przekazane do zarządzania Wnioskodawcy. Nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży są zaliczane do środków trwałych podlegających amortyzacji i używanych przez Województwo częściowo na potrzeby działalności statutowej samorządu i podległych mu jednostek - potrzeby lokalowe, siedziby oraz częściowo na pobieranie pożytków z najmu, dzierżawy. Ponadto przedmiotem sprzedaży jest część zasobu przekazanego do zarządzania, która z różnych przyczyn (np. zły stan techniczny, nieatrakcyjność gospodarcza) jest niewykorzystywana w ogóle i stanowi pustostan.

W przypadku zbycia nieruchomości Dyrektor.... otrzymuje Uchwałę wyrażającą zgodę Zarządu Województwa na zawarcie umowy sprzedaży.

W powyższy sposób Wnioskodawca realizuje dochody majątkowe ze sprzedaży lokali mieszkalnych i nieruchomości, których prognoza zawierana jest w uchwale budżetowej na dany rok budżetowy.

Faktury dokumentujące sprzedaż nieruchomości wystawiane są przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 czerwca 2014 r.).

Czy na podstawie obowiązujących przepisów Wnioskodawca ma możliwości prawne nie wliczania do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ust., obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących sprzedaży nieruchomości, w celu ustalenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2, z uwzględnieniem ust. 5 art. 90 stanowiącego, że do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca wlicza do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 obrót z tytułu transakcji dotyczących sprzedaży nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 90 ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), dla celów kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, Wnioskodawca nie powinien uwzględniać obrotu z tytułu sprzedaży nieruchomości do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 obrót z tytułu transakcji dotyczących sprzedaży nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym czynnym podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

* wykorzystywanych do czynności nie objętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),

* wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Istnienie bezpośredniego związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347.1 z późn. zm.). Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie TSUE.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, zaś jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Jednakże ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, na określonych zasadach pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Artykuł 88 ust. 4 ustawy stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 (wyłączenie w przypadku Wnioskodawcy nie ma zastosowania).

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni lub pośredni związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W przypadku, gdy podatnik dokonuje zakupów związanych zarówno z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ustawy.

Zgodnie zatem z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jednocześnie, według ust. 2 ww. artykułu, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl przepisu art. 90 ust. 3 ustawy proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Z konstrukcji cytowanych wyżej przepisów wynika, iż obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli do zakupów kwalifikowanych jako "zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną".

Ponadto, w świetle powołanych wyżej regulacji prawnych stwierdzić należy, że czynności pozostające poza zakresem działania ustawy nie mają wpływu na ustalenie proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, bowiem nie stanowią obrotu w rozumieniu ustawy.

Należy również podkreślić, iż przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ust. 2 ustawy oraz następnych ustępach tego artykułu, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. A zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu. Natomiast nie dotyczą czynności, których wykonanie nie powoduje konsekwencji podatkowych, gdyż nie podlegają one przepisom ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż proporcja wyliczana jest jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem, w liczniku tak ustalonej proporcji uwzględnia się obrót z czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego, tzn. wartości transakcji, od których - zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy - przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast uwzględnia się całkowity obrót uzyskany z czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwoty z licznika) oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje to prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, tak więc nie uwzględnia się ich w proporcji).

Natomiast, stosownie do art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Zatem, na podstawie ww. przepisu należy stwierdzić, że do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z:

* dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji,

* gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika.

Powyższe środki trwałe muszą być używane przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Wskazać należy, iż ww. przepis art. 90 ust. 5 ustawy, jest bezpośrednią implementacją regulacji wynikającej z art. 174 ust. 2 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którą, w drodze odstępstwa od ust. 1 (sposób wyliczenia proporcji stosowanej przy odliczaniu podatku naliczonego), przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa.

Pojęcie "dóbr inwestycyjnych", z których korzysta podatnik w swoim przedsiębiorstwie nie może obejmować tych dóbr, których sprzedaż ma dla danego podatnika charakter zwykłej działalności gospodarczej. Gdy sprzedaż ta stanowi zwykłą i podlegającą opodatkowaniu działalność podatnika, należy uwzględnić uzyskany z niej obrót przy obliczaniu części podlegającej odliczeniu.

Artykuł 90 ust. 5 ustawy nie budzi wątpliwości, że podstawowym kryterium wyłączającym obrót uzyskany z dostawy dóbr inwestycyjnych z mianownika współczynnika sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy - jest użycie tych dóbr inwestycyjnych przez podatnika na potrzeby jego działalności gospodarczej (przedsiębiorstwa). Kryterium to, obok konieczności zaliczenia towarów do środków trwałych podatnika oraz ubocznego (okazjonalnego) charakteru dostawy tych dóbr w ramach podejmowanej przez niego działalności, ma kluczowe znaczenie dla zakwalifikowania obrotu do zakresu stosowania wspomnianych norm podatkowych i systemu VAT. Ustawodawca krajowy i prawodawca unijny nie przewidział w tym wypadku żadnego innego kryterium, które mogłoby stanowić o zastosowaniu wspomnianego odstępstwa przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu

Sformułowanie z art. 90 ust. 5 ustawy "używanych na potrzeby działalności podatnika" dotyczące środków trwałych należy rozumieć jako niebędących przedmiotem jego zwykłej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z kolei na mocy art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się również obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

Powyższe regulacje dotyczące proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego stanowią implementację do polskiego porządku prawnego prawa unijnego, bowiem w świetle art. 174 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, proporcja podlegająca odliczeniu jest kwotą ułamkową złożoną z następujących kwot:

* w liczniku, całkowitej wysokości obrotu w danym roku, z wyłączeniem VAT, uzyskanego z transakcji, które dają prawo do odliczenia zgodnie z art. 168 i 169;

* w mianowniku, całkowitej wysokości obrotu w danym roku, z wyłączeniem VAT, uzyskanego z transakcji uwzględnionych w liczniku oraz transakcji, które nie dają prawa do odliczenia.

Państwa członkowskie mogą uwzględnić w mianowniku wysokość subwencji innych niż subwencje bezpośrednio związane z ceną dostaw towarów lub świadczenia usług, o których mowa w art. 73.

Natomiast w świetle art. 174 ust. 2 Dyrektywy w drodze odstępstwa od ust. 1, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest jednostką budżetową finansowaną przez Samorząd Województwa i zgodnie z ustawą o samorządzie województwa, zobowiązany jest do wykonywania określonych ustawami zadań publicznych. Przedmiotem działania Wnioskodawcy jest zarządzanie nieruchomościami lub udziałami w nieruchomościach będących własnością Województwa, a także pozostających w jego wieczystym użytkowaniu i w samoistnym posiadaniu nie oddanymi w trwały zarząd, użytkowanie, bądź użytkowanie wieczyste wojewódzkim samorządowym jednostkom organizacyjnym lub osobom prawnym, przekazanymi Wnioskodawcy przez dotychczasowych władających. Zakres działania Wnioskodawcy obejmuje zarządzanie nieruchomościami w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz obowiązującymi zasadami gospodarowania nieruchomościami Województwa. Wnioskodawca został utworzony na mocy Uchwały Sejmiku Województwa i działa w oparciu o Statut nadany przez Zarząd Województwa. Zgodnie ze Statutem do zakresu działania Wnioskodawcy należy w szczególności: prowadzenie ewidencji nieruchomości zgodnie z przyjętymi zasadami gospodarowania nieruchomościami; prowadzenie spraw administracyjnych związanych z gospodarowaniem nieruchomościami przekazanymi do zarządzania Wnioskodawcy; przygotowywanie dokumentacji i przeprowadzanie przetargów, rokowań i negocjacji w sprawie zbywania i nabywania nieruchomości; podejmowanie czynności mających na celu zapewnienie właściwej gospodarki ekonomiczno-finansowej zarządzanych nieruchomości; podejmowanie czynności zmierzających do utrzymania zarządzanych nieruchomości w stanie niepogorszonym, w tym przeprowadzanie napraw i remontów; wykonywanie czynności związanych z naliczaniem należności za udostępnianie zarządzanych nieruchomości. W szczególności w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca m.in. świadczy usługi w zakresie dzierżawy gruntów, wynajmu nieruchomości zabudowanych, lokali mieszkalnych, lokali użytkowych, miejsc na reklamę, dokonuje odpłatnego zbycia mienia województwa oraz odpłatnego zbycia gruntów, a także zarządza i administruje zasobem nieruchomości. Zbywane są wyłącznie nieruchomości zbędne w działalności statutowej Województwa, przekazane do zarządzania Wnioskodawcy. Nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży są zaliczane do środków trwałych podlegających amortyzacji i używanych przez Województwo częściowo na potrzeby działalności statutowej samorządu i podległych mu jednostek - potrzeby lokalowe, siedziby oraz częściowo na pobieranie pożytków z najmu, dzierżawy. Ponadto przedmiotem sprzedaży jest część zasobu przekazanego do zarządzania, która z różnych przyczyn (np. zły stan techniczny, nieatrakcyjność gospodarcza) jest niewykorzystywana w ogóle i stanowi pustostan. W przypadku zbycia nieruchomości Dyrektor Zarządu otrzymuje Uchwałę wyrażającą zgodę Zarządu Województwa na zawarcie umowy sprzedaży.

W powyższy sposób Wnioskodawca realizuje dochody majątkowe ze sprzedaży lokali mieszkalnych i nieruchomości, których prognoza zawierana jest w uchwale budżetowej na dany rok budżetowy.

Faktury dokumentujące sprzedaż nieruchomości wystawiane są przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, iż obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości, w części wykorzystywanej do pobierania pożytków z najmu, dzierżawy oraz nieruchomości nie wykorzystywanych w ogóle (stanowiące pustostan), Wnioskodawca winien uwzględnić przy obliczaniu proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy. W powyższych przypadkach, pomimo, że nieruchomości te są zaliczane przez Wnioskodawcę do środków trwałych, to jednak w przypadku tych nieruchomości nie został spełniony warunek wykorzystywania w drodze używania przedmiotowych środków trwałych na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Natomiast obrotu z tytułu sprzedaży nieruchomości używanych przez Województwo na potrzeby działalności statutowej samorządu i podległych mu jednostek - na potrzeby lokalowe, siedziby, nie należy uwzględniać przy obliczeniu proporcji, z uwagi na fakt, iż ww. nieruchomości są zaliczane - jak wskazano we wniosku - do środków trwałych podlegających amortyzacji i są używane przez Województwo do prowadzonej działalności.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przytoczone przepisy należy stwierdzić, że obrót uzyskany z tytułu sprzedaży nieruchomości wykorzystywanych dla celów pobierania z nich pożytków z najmu, dzierżawy oraz niewykorzystywanych w ogóle, winien być uwzględniany w kalkulacji proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, natomiast obrotu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości używanych przez Województwo na potrzeby działalności statutowej samorządu i podległych mu jednostek - potrzeby lokalowe, siedziby (zaliczanych do środków trwałych podlegających amortyzacji), nie należy wliczać do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 w związku z art. 90 ust. 5 ustawy.

W świetle powyższego rozstrzygnięcia, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawca nie powinien uwzględniać obrotu z tytułu sprzedaży nieruchomości do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3, należało je uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.