IPTPP4/443-161/14-4/UNR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 5 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 kwietnia 2014 r. (data wpływu 18 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 kwietnia 2014 r. w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe. (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

W dniu 30 października 2008 r. Wnioskodawca nabył wraz z małżonką od Wojskowej Agencji Mieszkaniowej do majątku wspólnego (nabycie nie nastąpiło w ramach działalności gospodarczej) prawo własności nieruchomości - działek o numerze 67/5, i 67/7 o łącznej powierzchni 0,0708 ha, na których posadowiony był budynek gospodarczy po byłej stolarni. Obie działki, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta, stanowiły w momencie ich zakupu teren zabudowy mieszkaniowej i usługowej (aktualnie ten stan się nie zmienił).

W dniu 21 lipca 2009 r. Wnioskodawca uzyskał decyzje nr 465/2009, którą to Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na wykonanie robót budowlanych na inwestycję, polegająca na przebudowie i nadbudowie budynku byłej stolarni na budynek mieszkalny, wielorodzinny z lokalami w przyziemiu.

Małżonkowie przystąpili do realizacji inwestycji, kończąc ją i uzyskując pozwolenie na użytkowanie w dniu 13 marca 2012 r. wydane przez PINB.

Zgodnie z projektem, w ramach przebudowy uzyskano cztery lokale mieszkalne i dwa lokale użytkowe w przyziemiu.

Zgodnie z początkowym zamysłem plany małżonków skupiały się na ich rodzinie i cały obiekt miał służyć na ich potrzeby (Wnioskodawca ma z żoną dwie zamężne córki i dorastającego syna), ale plany się zmieniły i od ponad pół roku mieszkają wraz z małżonką w jednym lokalu, drugi zajmuje jedna z córek.

Wnioskodawca z małżonką zdecydowali się sprzedać w roku 2014 dwa lokale mieszkalne oraz jeden lokal użytkowy wraz z ułamkową częścią gruntu, przynależną do każdego z nich. Zbycie tych lokali nie nastąpi w wyniku wykonywania działalności gospodarczej. Wnioskodawca wyjaśnił, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, lecz nabyta nieruchomość nie ma związku z prowadzoną działalnością.

Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży działek bądź nieruchomości. Lokale przed sprzedażą nie były udostępniane innym osobom i Wnioskodawca nie zamierza ich udostępniać.

Zakup działek nie był dokonywany w celu odsprzedaży, a przy nabyciu działek nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Wnioskodawca nie będzie poszukiwał nabywców i w tym zakresie nie będzie podejmował żadnych działań. Potencjalni nabywcy - wiedząc o posiadanych nieruchomościach Wnioskodawcy - sami dopytują się o możliwość ich nabycia.

Wnioskodawca dokonał przebudowy i nadbudowy budynku byłej stolarni na budynek mieszkalny wielorodzinny z lokalami w przyziemiu i w ramach przebudowy wykonywane było ogrodzenie. Nie wykonywano zaś remontu, czy też modernizacji, nie sporządzano również ogłoszenia o sprzedaży, ani nie dokonywano innych czynności związanych ze sprzedażą nieruchomości.

Lokale mieszkalne zadeklarowane do sprzedaży miały być pierwotnie zamieszkałe przez członków najbliższej rodziny, którzy jednak nie zdecydowali się na ich objęcie. Obecnie zarówno lokale mieszkalne, jak i lokal użytkowy pozostają niezamieszkałe i niewykorzystane generując koszty związane z ich utrzymaniem (ogrzewanie, podatki, itp.), w związku z czym zasadne jest ich zbycie. Budynek sklasyfikowany jest jako "Budynki o trzech i więcej mieszkaniach" PKOB 1122.

W piśmie z dnia 17 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest instalatorstwo wodno-kanalizacyjne, cieplne, gazowe i klimatyzacyjne. Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT od wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji polegającej na przebudowie i nadbudowie budynku byłej stolarni na budynek mieszkalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając lokale mieszkalne oraz lokal użytkowy Wnioskodawca powinien naliczyć podatek VAT należny od ich sprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Dla stwierdzenia zaś, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, osoby fizyczne dokonujące sprzedaży towarów stanowiących część ich majątku osobistego, takiego który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie są zaliczane - w myśl przepisów ustawy - do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie, dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Powyższe stanowisko potwierdza linia interpretacyjna organów podatkowych, m.in. jedne z ostatnich interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi: z dnia 3 lutego 2014 r. nr IPTPP2/443-1034/12-5/14-S/PR i z dnia 10.01.20I4 r. nr IPTPP4/443-749/13-4/OS: "Dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym".

W orzecznictwie sądowym wskazuje się, iż działalność handlowa nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Z tego powodu nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży. Jeżeli sprzedane nieruchomości stanowiły majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za podatnika w tym zakresie - wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2010 r. (I FSK 1626/03, LEX nr 558842). W każdym przypadku decydujące znaczenie powinien mieć zamiar nabycia przedmiotowych nieruchomości, które są później sprzedawane przez takiego nabywcę. Jeśli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie nieruchomości, to należałoby takiego sprzedawcę uznać za podatnika VAT w zakresie takiej sprzedaży (wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 czerwca 2007 r., I SA/Bk 399/06, LEX nr 940160). Jeśli natomiast sprzedawca nieruchomości nabywał je do majątku prywatnego, lecz odsprzedaż nie była jego głównym celem, wówczas co do zasady w zakresie dokonywanej sprzedaży nie powinien być traktowany jako podatnik VAT. Podobnie przyjął NSA w wyroku z dnia 23 stycznia 2009 r. (I FSK 1629/07, LEX nr 508260), w którym podkreślił, że decydujące znaczenie mają zamiar i okoliczności nabycia składników majątku, w szczególności to, czy nabycie dotyczyło zaspokojenia własnych (prywatnych) potrzeb podatnika, czy też miało związek z prowadzoną działalnością.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 oraz C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie stanowią kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Wszystkie powyższe elementy odnoszą się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Inaczej jest, w ocenie Trybunału, w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9. ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem, za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży nieruchomości angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca stoi na stanowisku, że uznanie, danego podmiotu w odniesieniu do konkretnej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy, zaś w opisanym wyżej stanie faktycznym, uzupełnionym odpowiedziami na pytanie Dyrektora Izby Skarbowej, nie można Wnioskodawcy uznać za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z czym sprzedaż opisana na wstępie nie będzie opodatkowana podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie zatem ww. przepisów, zarówno grunty, jak i budynki i budowle na nich posadowione spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

I tak, na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem, w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości lub lokali podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.U.UE.L 347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym".

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 140 Kodeks cywilny, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 Kodeksu cywilnego uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzania. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzania. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzania testamentowego (...) (Edward Gniewek, Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 30 października 2008 r. nabył wraz z małżonką od Wojskowej Agencji Mieszkaniowej do majątku wspólnego prawo własności nieruchomości - działek o numerze 67/5, i 67/7 o łącznej powierzchni 0,0708 ha, na których posadowiony był budynek gospodarczy po byłej stolarni. W dniu 21 lipca 2009 r. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, lecz nabyta nieruchomość nie ma związku z prowadzoną działalnością. Wnioskodawca uzyskał decyzje nr 465/2009, którą to Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na wykonanie robót budowlanych na inwestycję, polegająca na przebudowie i nadbudowie budynku byłej stolarni na budynek mieszkalny, wielorodzinny z lokalami w przyziemiu. Małżonkowie przystąpili do realizacji inwestycji, kończąc ją i uzyskując pozwolenie na użytkowanie w dniu 13 marca 2012 r. wydane przez PINB. Zgodnie z projektem, w ramach przebudowy uzyskano cztery lokale mieszkalne i dwa lokale użytkowe w przyziemiu. Zgodnie z początkowym zamysłem plany małżonków skupiały się na ich rodzinie i cały obiekt miał służyć na ich potrzeby (małżonkowie mają dwie zamężne córki i dorastającego syna), ale plany się zmieniły i od ponad pół roku Wnioskodawca mieszka wraz z małżonką w jednym lokalu, drugi zajmuje jedna z córek. Wnioskodawca wraz z małżonką zdecydowali się sprzedać w roku 2014 dwa lokale mieszkalne oraz jeden lokal użytkowy wraz z ułamkową częścią gruntu, przynależną do każdego z nich. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży działek bądź nieruchomości. Lokale przed sprzedażą nie były udostępniane innym osobom i Wnioskodawca nie zamierza ich udostępniać. Zakup działek nie był dokonywany w celu odsprzedaży, a przy nabyciu działek nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego. Wnioskodawca nie będzie poszukiwał nabywców i w tym zakresie nie będzie podejmował żadnych działań. Potencjalni nabywcy - wiedząc o posiadanych nieruchomościach Wnioskodawcy - sami dopytują się o możliwość ich nabycia. Wnioskodawca dokonał przebudowy i nadbudowy budynku byłej stolarni na budynek mieszkalny wielorodzinny z lokalami w przyziemiu i w ramach przebudowy wykonywane było ogrodzenie. Nie wykonywano zaś remontu, czy też modernizacji, nie sporządzano również ogłoszenia o sprzedaży, ani nie dokonywano innych czynności związanych ze sprzedażą nieruchomości. Lokale mieszkalne zadeklarowane do sprzedaży miały być pierwotnie zamieszkałe przez członków najbliższej rodziny, którzy jednak nie zdecydowali się na ich objęcie. Obecnie zarówno lokale mieszkalne, jak i lokal użytkowy pozostają niezamieszkałe i niewykorzystane generując koszty związane z ich utrzymaniem (ogrzewanie, podatki, itp.), w związku z czym zasadne jest ich zbycie. Budynek sklasyfikowany jest jako "Budynki o trzech i więcej mieszkaniach" PKOB 1122. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest instalatorstwo wodno-kanalizacyjne, cieplne, gazowe i klimatyzacyjne. Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT od wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji polegającej na przebudowie i nadbudowie budynku byłej stolarni na budynek mieszkalny

W kontekście powyższego istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania, które można uznać za charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Wnioskodawca nie podjął bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, wykorzystywanej w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Zainteresowany nie udostępniał przedmiotowej nieruchomości innym osobom na podstawie umów najmu, dzierżawy, użyczenia. Z opisu sprawy wynika także, że Wnioskodawca nigdy nie dokonywał sprzedaży innych nieruchomości.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego Wnioskodawca będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość z zamiarem wykorzystania jej w celu zaspokojenia potrzeb mieszkalnych. Zatem, w stosunku do dostawy lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego, należy uznać, iż Zainteresowany będzie wykonywał czynności w ramach zarządu majątkiem własnym. W powyższym przypadku, Wnioskodawca nie podejmował aktywnie działań, które można uznać za charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. W konsekwencji stwierdzić należy, iż dla transakcji zbycia lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego Wnioskodawca nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Reasumując, w odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż sprzedaż lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego nie będzie stanowiło działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany, w związku z dostawą lokali mieszkalnych oraz lokalu użytkowego będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie będzie wypełniał przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, pod warunkiem, że przed dokonaniem sprzedaży nie będzie podejmował działań wykraczających poza zakres zarządu majątkiem prywatnym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Ponadto podkreślić należy, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów w indywidualnych sprawach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.