IPTPP4/443-143/13-2/UNR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2013 r. (data wpływu 6 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki VAT dla sprzedaży mieszkań wraz z pomieszczeniem przynależnym oraz udziałem w nieruchomości wspólnej - jest prawidłowe.

W dniu 6 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki VAT dla sprzedaży mieszkań wraz z pomieszczeniem przynależnym oraz udziałem w nieruchomości wspólnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, składającej się z działek gruntu o numerach ewidencyjnych 2344/8 i 2343/17, zawierających łącznie powierzchni 5117 m.kw., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą oraz jest właścicielem zabudowanej działki gruntu nr 2357 zawierającej obszar 1381 metrów kwadratowych, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą: "...", wpisaną do ewidencji działalności gospodarczej pod nr 13 przez Burmistrza i w zakresie tej działalności gospodarczej realizuje inwestycję budowlaną polegającą na przebudowie i nadbudowie istniejącego budynku po dawnym banku, na budynek mieszkalny wielorodzinny z usługami w parterze wraz z parkingami, wewnętrzną drogą dojazdową, pasażem pieszym i oświetleniem terenu, na działkach gruntu nr 2344/8 i 2343/17 zwany dalej "budynkiem pierwszym" oraz na budowie nowego budynku mieszkalno - garażowego na działce gruntu nr 2357, zwanego dalej "budynkiem drugim".

Wielorodzinny budynek mieszkalno - usługowy w budowie, obecnie w stanie surowym zamkniętym, mający powierzchni zabudowy 806,44 m.kw, o powierzchni użytkowej 2643,46 m. kw. wzniesiony jest na działce nr 2344/8, a na działce 2343/7 znajdują się parkingi i pasaż pieszy (działkę nr 2343/17 Wnioskodawca planuje odłączyć z KW). Budynek ww. zostanie wyposażony w instalacje: wodociągową, kanalizacyjną, centralnego ogrzewania, ciepłej wody i elektryczną, posiada cztery kondygnacje naziemne i jedną kondygnację podziemną, przeznaczone do używania przez właścicieli lokali, a także pomieszczenia wspólne, takie jak węzeł cieplny, pomieszczenie przyłącza wody i inne pomieszczenia gospodarcze.

W budynku pierwszym znajduje się dwadzieścia jeden lokali mieszkalnych i dziewięć usługowych oraz pomieszczenia przynależne do lokali znajdujących się w budynku pierwszym i drugim, a w budynku drugim dwadzieścia dwa lokale mieszkalne i dwupoziomowy garaż na 37 miejsc postojowych z tym, że inne miejsca postojowe zostaną wyznaczone na działkach wyżej wymienionych.

Wnioskodawca jest w trakcie projektowania zamiennego zagospodarowania terenu (zmiana obszaru opracowania obejmująca działki nr 2344/8 i 2357 zapewniająca wystarczającą ilość miejsc parkingowych i postojowych dla mieszkańców). Wnioskodawca będzie ustanawiać odrębną własność lokali w opisanych budynkach i sprzedawać wszystkie lub niektóre z tych lokali w taki sposób, że właściciele wydzielonych i niewydzielonych lokali położonych w obu budynkach będą członkami jednej wspólnoty mieszkaniowej (dwubudynkowej).

Przedmiotem każdej z przedwstępnych umów sprzedaży jest lokal mieszkalny usytuowany w opisanym wyżej budynku pierwszym. Z własnością przedmiotowego lokalu mieszkalnego związany będzie udział we współwłasności nieruchomości wspólnej, to jest w działkach gruntu pod budynkiem pierwszym (nr 2344/8) i drugim (nr 2357) oraz w tych częściach obu budynków i innych urządzeń, znajdujących się na tych działkach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, przy czym wielkość tego udziału w nieruchomości wspólnej zostanie wyliczona zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Z własnością przedmiotowego lokalu związane będzie pomieszczenie przynależne w postaci komórki znajdującej się w piwnicy budynku pierwszego oraz prawo do wyłącznego korzystania z balkonów i tarasów przyległych do tego lokalu.

Ze wskazanymi lokalami związane będzie prawo wyłącznego korzystania z miejsca postojowego w garażu znajdującym się w "budynku drugim" - albo w ramach podziału do używania właścicieli nieruchomości wspólnej, albo w ramach podziału do używania właścicieli wyodrębnionego lokalu garażu wielostanowiskowego (zależnie od późniejszych ustaleń), które to prawo powstanie po wybudowaniu budynku drugiego i po oddaniu go do użytku, odrębnym aktem notarialnym za określoną cenę.

Powierzchnia użytkowa sprzedawanych mieszkań nie przekracza 150 m. kw.

Wnioskodawca zgodnie z przepisami ustawy VAT wystawia faktury VAT na wpłacone zaliczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż mieszkań wraz z pomieszczeniem przynależnym - komórką oraz udziałem w nieruchomości wspólnej, to jest w działkach gruntu pod budynkiem pierwszym i drugim oraz w tych częściach obu budynków i innych urządzeń, znajdujących się na tych działkach, które nie służą, wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, będzie opodatkowana jednolitą obniżoną stawką podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w świetle art. 7 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże przepisy o podatku od towarów i usług przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1, przy czym zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W myśl ust. 12a tegoż artykułu, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczące usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ww. ustawy o VAT, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, nie zalicza się:

* budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m^2,

* lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W oparciu o regulację ust. 12c tegoż artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 12 cyt. ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Ponadto, w świetle art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku budynków i budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 50 Kodeksu Cywilnego za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei art. 47 § 1 k.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

W przedmiotowej sprawie dla sprzedawanych części obiektów budownictwa mieszkaniowego, tj. lokali mieszkalnych wraz z pomieszczeniem przynależnym - komórką lokatorską, prawem do wyłącznego korzystania z balkonu oraz udziałem w częściach wspólnych budynku, to jest w działkach gruntu pod budynkiem pierwszym (nr 2344/8) i drugim (nr 2357) oraz w tych częściach obu budynków i innych urządzeń, znajdujących się na tych działkach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, przy czym wielkość tego udziału w nieruchomości wspólnej zostanie wyliczona zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali zastosowanie znajdzie stawka podatku VAT obniżona do wysokości 8%.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy są wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1136/10 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 492/11.

Jak wskazał Sąd, art. 6 ustawy z dnia 6 lipca 1994 r. prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) stanowi, że dla działek budowlanych lub terenów, na których jest przewidziana budowa obiektów budowlanych lub funkcjonalnie powiązanych zespołów obiektów budowlanych, należy zaprojektować odpowiednie zagospodarowanie, zgodnie z wymaganiami art. 5, zrealizować je przed oddaniem tych obiektów (zespołów) do użytkowania oraz zapewnić utrzymanie tego zagospodarowania we właściwym stanie techniczno - użytkowym przez okres istnienia obiektów (zespołów) budowlanych. Natomiast jakim warunkom technicznym powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie określa rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), dalej zwane jako rozporządzenie z dnia 12 kwietnia 2002 r. Stosownie do § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r., do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m. Natomiast zgodnie z § 18 ust. 1 cyt. rozporządzenia, zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne.

Na podstawie analizy cyt. wyżej przepisów Sąd stwierdził, że działka budowlana musi mieć zapewniony nie tylko grunt pod budowę budynku mieszkalnego, ale również drogę dojazdową oraz odpowiednią ilość miejsc parkingowych dla użytkowników nieruchomości w zależności od sposobu zabudowy. Powyższe warunki z pewnością dotyczą budynku mieszkalnego, którego mieszkańcy powinni mieć zapewniony dojazd oraz miejsce postojowe dla użytkowanych przez nich samochodów. W ocenie Sądu, ze wskazanych przepisów wynika zatem, że do sprzedaży lokalu mieszkalnego konieczna jest również sprzedaż udziału w gruncie w części wyznaczonej na drogę dojazdową oraz w części wyznaczonej na miejsca postojowe dla pojazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, według art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W tym miejscu należy zauważyć, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy stawki podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej "lokalami", mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 2 ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Treść powyższych przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspakajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia "lokal użytkowy" zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Natomiast zgodnie z § 3 pkt 13 ww. rozporządzenia, pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych. Zaś pomieszczeniem technicznym jest pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12 cyt. rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne zawarte we wskazanym rozporządzeniu stwierdza się, że komórka lokatorska znajdująca się w części budynku spełnia definicję pomieszczenia gospodarczego jako pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż komórki lokatorskie, które co do zasady mogą przynależeć do lokali mieszkalnych, nie powinny być traktowane jako lokale użytkowe, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokali mieszkalnych służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu. Wobec tego, komórki lokatorskie nie mogą być przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż stanowią część przynależną lokalu mieszkalnego.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości. Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej realizuje inwestycję budowlaną polegającą na przebudowie i nadbudowie istniejącego budynku po dawnym banku, na budynek mieszkalny wielorodzinny z usługami w parterze wraz z parkingami, wewnętrzną drogą dojazdową, pasażem pieszym i oświetleniem terenu, dalej "budynkiem pierwszym" oraz na budowie nowego budynku mieszkalno - garażowego, zwanego dalej "budynkiem drugim". Wielorodzinny budynek mieszkalno - usługowy w budowie, obecnie w stanie surowym zamkniętym, zostanie wyposażony w instalacje: wodociągową, kanalizacyjną, centralnego ogrzewania, ciepłej wody i elektryczną, posiada cztery kondygnacje naziemne i jedną kondygnację podziemną, przeznaczone do używania przez właścicieli lokali, a także pomieszczenia wspólne, takie jak węzeł cieplny, pomieszczenie przyłącza wody i inne pomieszczenia gospodarcze. W budynku pierwszym znajduje się dwadzieścia jeden lokali mieszkalnych i dziewięć usługowych oraz pomieszczenia przynależne do lokali znajdujących się w budynku pierwszym i drugim, a w budynku drugim dwadzieścia dwa lokale mieszkalne i dwupoziomowy garaż na 37 miejsc postojowych z tym, że inne miejsca postojowe zostaną wyznaczone na działkach wyżej wymienionych. Wnioskodawca będzie ustanawiać odrębną własność lokali w opisanych budynkach i sprzedawać wszystkie lub niektóre z tych lokali w taki sposób, że właściciele wydzielonych i niewydzielonych lokali położonych w obu budynkach będą członkami jednej wspólnoty mieszkaniowej (dwubudynkowej). Przedmiotem każdej z przedwstępnych umów sprzedaży jest lokal mieszkalny usytuowany w opisanym wyżej budynku pierwszym. Z własnością przedmiotowego lokalu mieszkalnego związany będzie udział we współwłasności nieruchomości wspólnej, to jest w działkach gruntu pod budynkiem pierwszym i drugim oraz w tych częściach obu budynków i innych urządzeń, znajdujących się na tych działkach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali. Z własnością przedmiotowego lokalu związane będzie pomieszczenie przynależne w postaci komórki znajdującej się w piwnicy budynku pierwszego oraz prawo do wyłącznego korzystania z balkonów i tarasów przyległych do tego lokalu. Powierzchnia użytkowa sprzedawanych mieszkań nie przekracza 150 m. kw.

Z przedstawionych okoliczności wynika zatem, że przedmiotem sprzedaży obok własności lokalu mieszkalnego jest pomieszczenie przynależne w postaci komórki oraz udział we współwłasności nieruchomości wspólnej, to jest w działkach gruntu pod budynkiem pierwszym i drugim oraz w tych częściach obu budynków i innych urządzeń, znajdujących się na tych działkach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali. Prawo własności do komórki przynależnej oraz udziały w nieruchomości wspólnej są integralnie związane z prawem własności lokalu mieszkalnego. W tym konkretnym przypadku nie ma możliwości osobnego zbycia m.in. komórki. Komórki są przypisane danemu lokalowi, przy niezniesionej współwłasności nieruchomości pomiędzy lokatorami, nie mogą być bowiem przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż nie stanowią samodzielnych lokali użytkowych. Tak więc, dokonując dostawy lokalu mieszkalnego wraz z przeniesieniem udziału we własności nieruchomości wspólnej i ustaleniem prawa do wyłącznego, samodzielnego korzystania z komórki Wnioskodawca dokonuje czynności, w której występuje jeden przedmiot umowy sprzedaży.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do analizowanej transakcji sprzedaży mieszkań wraz z pomieszczeniem przynależnym - komórką oraz udziałem w nieruchomości wspólnej, tj. w działkach gruntu pod budynkiem pierwszym i drugim oraz w tych częściach obu budynków i innych urządzeń, znajdujących się na tych działkach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, zastosowanie ma jednolita stawka podatku VAT w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2, w związku z art. 146a oraz z art. 41 ust. 12 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie stawki VAT dla sprzedaży mieszkań wraz z pomieszczeniem przynależnym oraz udziałem w nieruchomości wspólnej. Natomiast wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie stawki VAT dla sprzedaży mieszkań wraz z pomieszczeniem przynależnym oraz udziałem w nieruchomości wspólnej został rozpatrzony interpretacją nr IPTPP4/443-143/13-3/UNr.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.