IPTPP3/4512-117/15-4/UNR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważniania do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2015 r. (data wpływu 23 kwietnia 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 3 lipca 2015 r. (data wpływu 7 lipca 2015 r) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT w stawce 23% transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych w postaci działek - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT w stawce 23% transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych w postaci działek.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 lipca 2015 r. (data wpływu 7 lipca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny. (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku)

Spółka "w upadłości likwidacyjnej" (dalej: Wnioskodawca), działająca poprzez reprezentującego ją syndyka, będąca czynnym podatnikiem VAT, w dniu 31 marca 2015 r. na podstawie aktu notarialnego dokonała sprzedaży nieruchomości składającej się z dwóch niezabudowanych działek o numerach ewidencyjnych 86/45 i 86/32 położonych w K.

Zgodnie z warunkami określonymi w planie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta K., zatwierdzonego uchwałą Nr. Rady Miejskiej w K.z dnia 6 kwietnia 2000 r., ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa z dnia 24 maja 2005 r., Nr 70, poz. 376 działki gruntowe o numerach ewidencyjnych 86/45 i 86/32 określone są, jako działki oznaczone na rysunku planu symbolem P1, na których obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy, dopuszcza się na działkach lokalizację parkingów i niezadaszonych składów materiałów (z wyjątkiem zawierających substancje szkodliwe) i narzędzi (części maszyn).

Wnioskodawca dokonując transakcji sprzedaży powyższych działek naliczył od ich sprzedaży podatek VAT należny w wysokości 23%.

Postanowieniem Sądu Rejonowego Sąd Gospodarczy XIV Wydział Gospodarczy dla spraw Upadłościowych i Naprawczych z dnia 29 sierpnia 20I4 r. sygn. akt.... została ogłoszona upadłość spółki obejmująca likwidację majątku dłużnika.

Do listopada 2014 r. spółka prowadziła działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem działalności była produkcja pozostałych wyrobów z tworzyw sztucznych (PKD 2229Z). Od grudnia 2014 r. następuje likwidacja majątku i jego wyprzedaż w celu zgromadzenia środków do masy upadłości dla zaspokojenia wierzycieli spółki.

Działki o numerach 86/45 i 86/32 były wykorzystywane dla potrzeb działalności gospodarczej w tym:

* jako teren do składowania materiałów budowlanych przy rozbudowie firmy;

* jako parking dla pracowników i kontrahentów, teren jest wysypany gresem.

Teren ten nie jest ogrodzony.

Działki będące przedmiotem sprzedaży były wykorzystywane przez sprzedawcę do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem działek nr 86/45 i 86/32.

Plan zagospodarowania przestrzennego określa tylko, że dla terenu oznaczonego symboliką P1 obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy. Dopuszcza lokalizację parkingów i niezadaszonych składów materiałów (z wyjątkiem zawierających substancje szkodliwe) i narzędzi (części maszyn).

W przypadku Wnioskodawcy utwardzenie parkingu polegało na ubiciu ziemi i nasypaniu gresu wapiennego. Na te czynności nie była wymagana zgoda właściwego urzędu, dokonano jedynie zgłoszenia tego faktu do urzędu. Samo wyłożenie gresem terenu przeznaczonego na miejsce postoju samochodów nie można uznać za budowlę bądź obiekt budowlany.

Zdaniem Wnioskodawcy obiekty budowlane dla składowania niektórych materiałów bądź narzędzi mogą to być utwardzone bądź nieutwardzone place do składowania niebędące budowlami. Mogą też to być tymczasowe obiekty budowlane niepołączone trwale z gruntem jak barakowozy, kontenery itp.

Niezadaszone składy materiałów i narzędzi, których lokalizacja na przedmiotowych działkach jest dopuszczana zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego nie mogą stanowić budowli w myśl art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. (Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.).

Składy materiałów i narzędzi nie mogą stanowić urządzeń budowlanych w myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, bowiem na przedmiotowych działkach obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy.

Składy materiałów i narzędzi, których lokalizacja jest dopuszczana na przedmiotowych działkach nie powinny być budowlami, bowiem zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego działki gruntowe o numerach ewidencyjnych numer 86/45 i 86/32 określane są, jako działki oznaczone symbolem na rysunku planu P1, na których obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy.

Wnioskodawca dokonując transakcji sprzedaży powyższych działek naliczył od ich sprzedaży podatek VAT należny w wysokości 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo doliczając do ceny sprzedaży podatek VAT należny w wysokości 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca uważa, iż sprzedaż powyższych działek powinna być opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23% od wartości netto, ponieważ w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pomimo zakazu zabudowy dopuszcza się przeznaczenie tego gruntu na lokalizację parkingów i niezadaszonych składów materiałów i narzędzi, co powoduje, iż taki teren jest terenem przeznaczonym pod zabudowę, a co za tym idzie nie może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), dalej ustawa o VAT.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 146a pkt 1, z zastrzeżeniem art. 146f tej ustawy stawka podstawowa podatku VAT w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r. wynosi 23%. Ustawodawca przewidział jednak opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub też zwolnienie z podatku oraz określił warunki zastosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Jednym z takich zwolnień jest zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, który definiuje, iż zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Aby ustalić, co jest terenem budowlanym należy sięgnąć do art. 2 ust. 33 ustawy o VAT, który zawiera definicję terenów budowlanych, określając je, jako grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Jak wynika z powyżej przywołanych przepisów ustawy o VAT celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do zapisów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przepisy zawarte w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulują zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu.

Zgodnie z warunkami określonymi w planie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta K., zatwierdzonego uchwałą Nr. Rady Miejskiej w K. z dnia 6 kwietnia 2000 r., działki gruntowe o numerach ewidencyjnych 86/45 i 86/32 określone są, jako działki oznaczone symbolem na rysunku planu P1, na których obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy. Plan dopuszcza na działkach lokalizację parkingów i niezadaszonych składów materiałów (z wyjątkiem zawierających substancje szkodliwe) i narzędzi (części maszyn).

Rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy dopuszczenie do lokalizacji na działkach parkingów i niezadaszonych składów materiałów i narzędzi spełnia warunki uznania, iż są to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z art. 2 ust. 33 ustawy o VAT, w związku z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Ustawodawca nie sprecyzował w ustawie o VAT, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu, ustawa nie zawiera, bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

W takiej sytuacji, rozpatrując pojęcie gruntów przeznaczonych pod zabudowę należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.), dalej ustawa - Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 powyższej ustawy, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz obiekt małej architektury.

W myśl art. 3 pkt 3 przywołanej ustawy pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z powyższej definicji wynika, że jest to tylko przykładowy katalog obiektów będących budowlą i parking nie został w nim wprost wymieniony. Natomiast jest on podobny do obiektów wymienionych w tym katalogu, ponadto nie posiada on cech pozwalających na zaliczenie go do obiektów małej architektury lub budynków. Tym samym należy uznać, te parking należy do katalogu budowli zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Klasyfikację parkingu, jako budowli przyjął także Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 3 czerwca 2003 r., sygnatura II SA/Ka 1741/01, który stwierdził, że " (...) wybetonowany lub wyasfaltowany bądź wyłożony warstwą kamienno-żużlową związaną betonem parking, biorąc pod uwagę treść art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 z późn. zm.) i zawarty w nim podział obiektów budowlanych należy zaliczyć do budowli."

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na to, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony dla K. przewiduje dla sprzedanych gruntów możliwość ich zabudowy parkingiem, będącym budowlą, należy uznać, że grunty te są gruntami przeznaczonymi pod zabudowę, co zgodnie z art. 2 ust. 33 ustawy o VAT klasyfikuje je, jako grunty budowlane. Skutkiem tego są one wyłączone ze zwolnienia przewidzianego dla dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Gruntem przeznaczonym pod zabudowę jest grunt, na którym zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest dopuszczona i jest możliwa zabudowa budynkami bądź budowlami.

Potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy, co do traktowania, jako tereny przeznaczone pod zabudowę takich terenów, dla których przewidziano zabudowę budowlami można znaleźć w orzecznictwie, przykładowo w cytowanej poniżej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 20 stycznia 2011 r. o sygnaturze IPPP1-443-1144/10-4/EK uznał, że "W związku z tym, że ustawa o VAT nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie "tereny przeznaczone pod zabudowę" obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie".

Ponadto, należy podkreślić, iż zasadniczo art. 43 ust. 1 pkt 9 stosuje się do sprzedaży gruntów niezabudowanych o charakterze rolnym, leśnym czy działek rekreacyjnych, o innym przeznaczeniu niż budowlane, natomiast nie stosuje się do terenów z możliwością zabudowy obiektami budowlanymi, jakimi są budowle.

Takie stanowisko przyjął także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego z dnia 9 lipca 2010 r., o sygnaturze IBPP3/443-238/10/AB, który uznał, iż "należy stwierdzić, że czynność zbycia prawa użytkowania wieczystego działki niezabudowanej o nr 222/6, na której to działce zgodnie z funkcją zabudowy i zagospodarowania terenu przewidziany jest parking o nawierzchni utwardzonej, chodniki, lampy oświetleniowe, zieleń, maszt reklamowy, a więc jako teren przeznaczony pod zabudowę, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT".

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy ze względu na to, że przedmiotem planowanej dostawy będzie grunt położony na terenie przeznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę budowlą - parkingiem to w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT grunt ten jest przeznaczony pod zabudowę i w związku z tym jest terenem budowlanym, co skutkuje tym, że dostawa ta nie może korzystać ze zwolnienia na macy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT i transakcja ta powinna zostać opodatkowana stawką podstawową podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle powołanych powyżej przepisów grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jak również sprzedaż prawa użytkowania gruntu stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku VAT.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Definicja terenów budowlanych zawarta została w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością "w upadłości likwidacyjnej". Spółka działa poprzez reprezentującego ją syndyka. Spółka, będąca czynnym podatnikiem VAT, w dniu 31 marca 2015 r. na podstawie aktu notarialnego dokonała sprzedaży nieruchomości składającej się z dwóch niezabudowanych działek o numerach ewidencyjnych 86/45 i 86/32 położonych w K. Zgodnie z warunkami określonymi w planie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta K., działki gruntowe o numerach ewidencyjnych 86/45 i 86/32 określone są, jako działki oznaczone na rysunku planu symbolem P1, na których obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy, dopuszcza się na działkach lokalizację parkingów i niezadaszonych składów materiałów (z wyjątkiem zawierających substancje szkodliwe) i narzędzi (części maszyn). Działki o numerach 86/45 i 86/32 były wykorzystywane dla potrzeb działalności gospodarczej w tym:

* jako teren do składowania materiałów budowlanych przy rozbudowie firmy;

* jako parking dla pracowników i kontrahentów, teren jest wysypany gresem.

Teren ten nie jest ogrodzony. Działki będące przedmiotem sprzedaży były wykorzystywane przez sprzedawcę do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem działek nr 86/45 i 86/32. Utwardzenie parkingu przez Wnioskodawcę polegało na ubiciu ziemi i nasypaniu gresu wapiennego. Na te czynności nie była wymagana zgoda właściwego urzędu, dokonano jedynie zgłoszenia tego faktu do urzędu. Zdaniem Wnioskodawcy obiekty budowlane dla składowania niektórych materiałów bądź narzędzi mogą to być utwardzone bądź nieutwardzone place do składowania niebędące budowlami. Mogą też to być tymczasowe obiekty budowlane niepołączone trwale z gruntem jak barakowozy, kontenery itp. Niezadaszone składy materiałów i narzędzi, których lokalizacja na przedmiotowych działkach jest dopuszczana zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego nie mogą stanowić budowli w myśl art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Składy materiałów i narzędzi nie mogą stanowić urządzeń budowlanych w myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, bowiem na przedmiotowych działkach obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy. Składy materiałów i narzędzi, których lokalizacja jest dopuszczana na przedmiotowych działkach nie powinny być budowlami, bowiem zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego działki gruntowe o numerach ewidencyjnych numer 86/45 i 86/32 określane są, jako działki oznaczone symbolem na rysunku planu P1, na których obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy.

W pierwszej kolejności należy rozważyć, czy w przedstawionych okolicznościach sprawy mamy do czynienia ze sprzedażą gruntu niezabudowanego, czy też zabudowanego, gdyż Wnioskodawca wskazał, że na działkach znajdował się parking dla pracowników i kontrahentów.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "budowli". W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.).

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

* budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,

* budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,

* obiekt małej architektury.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

W myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z powyższych przepisów wynika, że parking nie stanowi budowli ani innego obiektu budowlanego. Stanowi on, w myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy - Prawo budowlane, urządzenie budowlane.

Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotem transakcji był grunt niezabudowany. Zatem zasadnym jest w niniejszej sprawie przeanalizowanie zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Jak wynika z wniosku, dla zbywanych nieruchomości został określony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym na przedmiotowych działkach obowiązuje zakaz jakiejkolwiek zabudowy, dopuszcza się na działkach lokalizację parkingów i niezadaszonych składów materiałów (z wyjątkiem zawierających substancje szkodliwe) i narzędzi (części maszyn).

Zatem w świetle przywołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że skoro z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określono zakaz jakiejkolwiek zabudowy, natomiast parkingi, których lokalizacja na przedmiotowych działkach jest dopuszczona, jak wyżej wskazano nie stanowią budowli oraz skoro - jak wskazał Wnioskodawca - niezadaszone składy materiałów nie mogą stanowić budowli, zatem dostawa przez Wnioskodawcę opisanych działek korzystała z ww. zwolnienia.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.