IPTPP2/443-916/13-4/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2013 r. (data wpływu 27 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2014 r. (według daty wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy towarów dokonanej w ramach transakcji łańcuchowej, stawki podatku VAT oraz udokumentowania tej transakcji - jest prawidłowe.

W dniu 27 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy towarów dokonanej w ramach transakcji łańcuchowej, stawki podatku VAT oraz udokumentowania tej transakcji.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 10 lutego 2014 r. (według daty wpływu) o doprecyzowanie stanu faktycznego, własnego stanowiska oraz brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A. (zwana dalej: "Podatnik" lub "Fabryka"), dokonuje sprzedaży wyrobów gotowych na rzecz kontrahenta belgijskiego, który następnie sprzedaje zakupiony towar firmie białoruskiej. Organizacja transportu leży w gestii ostatecznego odbiorcy, w tym wypadku Białorusi, który sam dokonuje odbioru towaru bezpośrednio od "Fabryki". Pierwsza, tzw. "dostawa nieruchoma" występuje między Wnioskodawczynią a spółką belgijską, która zamawia towar, ale nie następuje jego przemieszczenie.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że:

9. Zainteresowana otrzyma dokument celny potwierdzający wywóz towarów poza terytorium UE przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy transakcję tę należy rozpatrywać jako transakcję łańcuchową.

Czy miejsce opodatkowania dostawy Wnioskodawczyni do spółki belgijskiej będzie potwierdzone fakturą ze stawką 23% VAT, czy może Zainteresowana powinna potraktować tę dostawę jako eksport.

Firma belgijska widnieje na fakturze jako płatnik, czy firma białoruska powinna widnieć na fakturze jako odbiorca.

Zdaniem Wnioskodawczyni, sposób fakturowania opisanej transakcji powinien być potwierdzony fakturą ze stawką 23% VAT, ponieważ nie nastąpi przemieszczenie towaru między Polską a Belgią, jej miejsce świadczenia to terytorium RP, czyli tę dostawę Wnioskodawczyni nie może traktować jako WDT. Biorąc pod uwagę, iż w rzeczywistości transport towaru nastąpi po tej dostawie, to miejsce opodatkowania - Zainteresowanej do spółki belgijskiej - będzie znajdować się w Polsce zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Na fakturze tej zarówno odbiorcą, jak i płatnikiem powinna być firma belgijska.

Odrębną fakturą powinna być udokumentowana dostawa między kontrahentem belgijskim a białoruskim, który jest docelowym odbiorcą towaru. W ramach tej transakcji wywóz poza terytorium UE oznacza, że dostawa ta powinna być rozpatrywana przez firmę belgijską w Polsce jako eksport pośredni, zgodnie z art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że w opisanym stanie faktycznym dochodzi do dwóch dostaw tego samego towaru:

* między Wnioskodawczynią a kontrahentem belgijskim oraz

* między kontrahentem belgijskim a firmą białoruską.

Jednocześnie jednak, towar będący przedmiotem dostaw jest wydawany bezpośrednio przez Wnioskodawczynię kontrahentowi białoruskiemu. W efekcie, w ocenie Wnioskodawczyni, w przedmiotowym stanie faktycznym ma miejsce transakcja łańcuchowa, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.; dalej jako "ustawa o VAT"). Zgodnie z tym przepisem, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju należy rozumieć terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej - stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Podstawowa stawka podatku VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z kolei art. 41 ust. 4 ustawy stanowi, iż w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Zgodnie z ust. 6 ww. artykułu ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, według art. 41 ust. 6a ustawy, jest w szczególności:

Zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu (art. 41 ust. 8 ustawy).

W myśl art. 41 ust. 9 ustawy, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio (art. 41 ust. 11 ustawy).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, że dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia).

Wskazać należy, że miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy, uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z postanowień zawartych w ust. 2 powołanego artykułu wynika, że w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę "ruchomą" towarów, pozostałe zaś są dostawami "nieruchomymi".

Zauważyć w tym miejscu należy, że wprowadzona od dnia 1 kwietnia 2013 r. zmiana cytowanego przepisu art. 22 ust. 2 ustawy oznacza, że przyporządkowanie wysyłki lub transportu będzie bezpośrednio wynikać z warunków dostawy. Powyższa zmiana tego przepisu ma zatem charakter doprecyzowujący dotychczasowe jego brzmienie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni, zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, dokonuje sprzedaży wyrobów gotowych na rzecz kontrahenta belgijskiego, który następnie sprzedaje zakupiony towar firmie białoruskiej. Organizacja transportu leży w gestii ostatecznego odbiorcy, w tym wypadku Białorusi, który sam dokonuje odbioru towaru bezpośrednio od "Fabryki". Pierwsza, tzw. "dostawa nieruchoma" występuje między Wnioskodawczynią a spółką belgijską, która zamawia towar, ale nie następuje jego przemieszczenie.

Kontrahent belgijski nabywa prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terenie Polski, choć nie dysponuje towarem fizycznie. Wydanie towaru z magazynu Wnioskodawczyni następuje bezpośrednio przewoźnikowi wynajętemu przez firmę białoruską.

Wydanie towaru dokonywane jest według Incoterms FOB (franco punkt dostawy), co oznacza, że zgodnie z umową zawartą między kontrahentami, towar uważa się za dostarczony w momencie wydania towaru z magazynu przez Zainteresowaną. Zgodnie z umową, kontrahent belgijski jest zobowiązany do odbioru towaru samochodem ciężarowym z magazynu Wnioskodawczyni. Dostawa jest dokonywana najpóźniej na 10 lub 15 dni roboczych po złożeniu zamówienia przez kontrahenta belgijskiego drogą telefoniczną lub e-mailem (termin dostawy uzależniony jest od rodzaju wyrobu mającego być jej przedmiotem). Przed wydaniem towaru przez Wnioskodawczynię dokonywana jest przedpłata bądź zapłata za zamówienie przez kontrahenta belgijskiego. Posiadane przez Zainteresowaną dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium UE to dokument CMR transportowy oraz dokumenty odprawy celnej IE529 i IE599. Z dokumentów celnych potwierdzających wywóz towarów poza terytorium UE wynika tożsamość towarów będących przedmiotem dostawy i wywozu. Zainteresowana otrzyma dokument celny potwierdzający wywóz towarów poza terytorium UE przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z transakcją łańcuchową w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy, ponieważ występują dwie dostawy tego samego towaru, tj. dostawa pomiędzy Wnioskodawczynią a kontrahentem belgijskim i dostawa pomiędzy kontrahentem belgijskim a firmą białoruską. Ponadto towary te są wydane przez Wnioskodawczynię bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy.

W odniesieniu do kwestii opodatkowania tej transakcji należy wskazać, że z analizy całokształtu warunków dostawy przedstawionych w opisie sprawy nie wynika, aby transport towaru przyporządkować dostawie realizowanej przez Wnioskodawczynię na rzecz kontrahenta belgijskiego. Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel kontrahent belgijski nabywa na terenie Polski, zgodnie z umową towar uważa się za dostarczony w momencie wydania towaru, wydanie towaru z magazynu Wnioskodawczyni następuje bezpośrednio przewoźnikowi wynajętemu przez firmę białoruską. Organizacja transportu leży w gestii ostatecznego odbiorcy, czyli firmy białoruskiej. Zatem w opisanej transakcji należy uznać, że dostawą "ruchomą" jest dostawa pomiędzy kontrahentem belgijskim a tym ostatecznym odbiorcą. Natomiast dostawa pomiędzy Wnioskodawczynią a kontrahentem belgijskim jest dostawą "nieruchomą". Tym samym miejscem świadczenia przedmiotowej dostawy towarów dokonanej pomiędzy Zainteresowaną a kontrahentem belgijskim, ustalonym na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy, jest miejsce rozpoczęcia transportu towarów, czyli w przedmiotowej sprawie w Polsce.

W konsekwencji powyższego, skoro dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawczynią a spółką belgijską stanowi dostawę "nieruchomą", to wówczas w ramach dostawy towarów dokonanej przez Zainteresowaną, nie dojdzie do wywozu tych towarów poza terytorium Polski. Wywóz ww. towarów bowiem zostanie przyporządkowany do dostawy towarów pomiędzy kontrahentem belgijskim a ostatecznym odbiorcą spoza terytorium Unii Europejskiej. Zatem w tym przypadku nie zostaną spełnione przesłanki, aby transakcję dostawy realizowaną przez Wnioskodawczynię uznać za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy oraz za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, ponieważ brak jest na tym etapie przemieszczenia towarów. Tak więc Wnioskodawczyni nie ma możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% na podstawie art. 41 ust. 4 i ust. 11 oraz art. 41 ust. 3 ustawy. Wobec powyższego Zainteresowana winna opodatkować swą dostawę 23% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Z kolei w odniesieniu do kwestii wskazania podmiotu, jaki powinien widnieć na fakturze wystawionej przez Wnioskodawczynię należy wskazać, że w myśl obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r. art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie natomiast z art. 106 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Zasady wystawiania faktur do dnia 31 grudnia 2013 r. regulowało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, z późn. zm.), zwanym dalej rozporządzeniem.

Jak wynika z § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:

Z kolei w świetle § 5 ust. 4 pkt 5 rozporządzenia, faktura może nie zawierać, w przypadku, o którym mowa w § 26a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa, należy zauważyć, że z powyższych przepisów regulujących kwestie wystawiania faktur wynika, że faktura powinna zawierać m.in. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy. Jednocześnie wskazać należy, że Wnioskodawczyni wystawiając fakturę dokumentującą przedmiotową dostawę może na niej umieścić określenie "odbiorca", ponieważ przepisy nie sprzeciwiają się umieszczaniu na fakturze dodatkowych adnotacji. Przy czym w okolicznościach niniejszej sprawy na fakturze jako odbiorca powinna być wskazana firma białoruska.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wskazać należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie zaznacza się, że od 1 stycznia 2014 r. przepis art. 13 ust. 6 ustawy otrzymał brzmienie: wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Z kolei art. 146a pkt 1 ustawy brzmi następująco: w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast zasady wystawiania faktur od dnia 1 stycznia 2014 r. regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.