IPTPP2/443-895/13-4/KW - Prawo gminy do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z utrzymaniem, budową i remontami przystanków komunikacyjnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 stycznia 2014 r. (data wpływu 15 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych przewoźnikom oraz prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z utrzymaniem, budową i remontami przystanków komunikacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 18 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności udostępniania przystanków komunikacyjnych przewoźnikom oraz prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z utrzymaniem, budową i remontami przystanków komunikacyjnych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 stycznia 2014 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina X (Wnioskodawca) jest jednostką samorządu terytorialnego oraz - od maja 2010 r. - zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina odprowadza do urzędu skarbowego należny podatek VAT od przychodów, głównie związanych z najmem i dzierżawą. Wszystkie faktury VAT zakupu wystawiane są na Gminę X, a na fakturach VAT sprzedaży, jako sprzedawca, widnieje Gmina X.

Zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.) oraz art. 15 ust. 2, art. 16 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.) do zadań własnych gminy należy utrzymanie oraz budowa, przebudowa i wykonywanie remontów przystanków komunikacyjnych, wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, a źródłem finansowania tych zadań są m.in. opłaty za korzystanie z przystanków wnoszone przez przewoźników uprawnionych do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób. Rada Gminy w... podjęła uchwałę, która określa stawkę opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych w wysokości 0,02 zł za jedno zatrzymanie. Na tej podstawie zawierane są z przewoźnikami korzystającymi z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, umowy cywilnoprawne. Umowy te określają czas trwania umowy, stawkę netto za jedno zatrzymanie środka transportu, sposób wyliczenia opłaty w skali roku oraz termin płatności opłaty. Dla przewoźników, którzy zawierają takie umowy z Gminą, Wnioskodawca raz w roku wystawia fakturę VAT sprzedaży, na której opłata jest traktowana jako świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług i jest opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%. Zainteresowany ponosi koszty utrzymania przystanków komunikacyjnych, do których zalicza się przede wszystkim utrzymanie czystości oraz budowa i remonty wiat przystankowych wraz z ich otoczeniem.

W bieżącym roku Gmina otrzymała dofinansowanie z Programu Operacyjnego "..." na realizację operacji polegającej m.in. na zagospodarowaniu terenu wokół przystanków autobusowych (wykonanie zatok przystankowych i chodników obok przystanków, wykonanie wiat przystankowych, tablic informacyjnych, koszy na śmieci, stojaków na rowery). Przyznana na podstawie umowy pomoc wynosi do 85% poniesionych wydatków kwalifikowalnych; pozostała część wydatków kwalifikowalnych będzie finansowana z dochodów Gminy. Podatek VAT w wymienionym projekcie nie jest kosztem kwalifikowalnym.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wychodzi z założenia, że ma prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur VAT zakupu dotyczących utrzymania czystości oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że Rada Gminy podjęła uchwałę określającą stawkę opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych dnia 28 grudnia 2012 r. Wydatki dotyczące utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych były ponoszone w 2013 r. W kolejnych latach będą ponoszone wydatki związane z bieżącym utrzymaniem przystanków. Nabywane towary i usługi dotyczące utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych są związane wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Budowane przystanki komunikacyjne są trwale związane z gruntem. Ww. przystanki komunikacyjne należy zakwalifikować do klasy 1274 "Pozostałe budynki, gdzie indziej nie wymienione" Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opłaty przewoźników za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządcą jest Gmina, naliczane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych należy opodatkować 23% stawką VAT.

2. Czy Gmina - jako czynny podatnik podatku od towarów i usług - ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT zakupu dotyczących utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z kolei w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Gmina stoi na stanowisku, że opłata za korzystanie z przystanków mieści się w katalogu świadczenia usług i jest wnoszona na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, więc powinna zostać opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 19 oraz art. 124. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W przypadku zakupów towarów i usług związanych z utrzymaniem przystanków komunikacyjnych oraz ich budową i remontami (również tymi, które są realizowane w ramach środków pomocowych) będą one służyły czynnościom opodatkowanym po podpisaniu z przewoźnikami umów cywilnoprawnych, dotyczących opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych. Zdaniem Wnioskodawcy, Gminie przysługuje obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego dotyczącego ww. zakupów lub prawo do zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT - jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, iż czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. (...) (art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięgu przewozów jest gmina:

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

Natomiast art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, iż określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym - w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest jednostką samorządu terytorialnego oraz zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina odprowadza do urzędu skarbowego należny podatek VAT od przychodów, głównie związanych z najmem i dzierżawą. Wszystkie faktury zakupu wystawiane są na Gminę i na fakturach sprzedaży, jako sprzedawca, widnieje Gmina. Zainteresowany wskazał, że zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym oraz ustawą o publicznym transporcie zbiorowym do zadań własnych gminy należy utrzymanie oraz budowa, przebudowa i wykonywanie remontów przystanków komunikacyjnych, wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, a źródłem finansowania tych zadań są m.in. opłaty za korzystanie z przystanków wnoszone przez przewoźników uprawnionych do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób. Rada Gminy podjęła dnia 28 grudnia 2012 r. uchwałę, która określa stawkę opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych w wysokości 0,02 zł za jedno zatrzymanie. Na tej podstawie zawierane są z przewoźnikami korzystającymi z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, umowy cywilnoprawne. Umowy te określają czas trwania umowy, stawkę netto za jedno zatrzymanie środka transportu, sposób wyliczenia opłaty w skali roku oraz termin płatności opłaty. Dla przewoźników, którzy zawierają takie umowy z Gminą, Wnioskodawca raz w roku wystawia fakturę, na której opłata jest traktowana jako świadczenie usług zgodnie z art. 8 ustawy i jest opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%. Zainteresowany ponosi koszty utrzymania przystanków komunikacyjnych, do których zalicza się przede wszystkim utrzymanie czystości oraz budowa i remonty wiat przystankowych wraz z ich otoczeniem.

W bieżącym roku Gmina otrzymała dofinansowanie z Programu Operacyjnego "..." na realizację operacji polegającej m.in. na zagospodarowaniu terenu wokół przystanków autobusowych (wykonanie zatok przystankowych i chodników obok przystanków, wykonanie wiat przystankowych, tablic informacyjnych, koszy na śmieci, stojaków na rowery). Przyznana na podstawie umowy pomoc wynosi do 85% poniesionych wydatków kwalifikowalnych; pozostała część wydatków kwalifikowalnych będzie finansowana z dochodów Gminy. Wydatki dotyczące utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych były ponoszone w 2013 r. W kolejnych latach będą ponoszone wydatki związane z bieżącym utrzymaniem przystanków. Nabywane towary i usługi dotyczące utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych są związane wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Ponadto Zainteresowany wskazał, że budowane przystanki komunikacyjne są trwale związane z gruntem i należy je zakwalifikować do klasy 1274 "Pozostałe budynki, gdzie indziej nie wymienione" Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że pomiędzy działaniami Gminy - czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych, a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez przewoźników, występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Do ponoszenia ww. opłat zobowiązany jest przewoźnik korzystający z przystanków komunikacyjnych. W związku z tym ww. działania Gminy stanowią odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ustawy, a otrzymana od przewoźnika opłata jest konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze - opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie - przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

Zatem odnośnie pytania nr 1 wniosku stwierdzić należy, że opłaty pobierane przez Gminę od przewoźników za możliwość zatrzymywania się na przystankach komunikacyjnych, na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, stanowią wynagrodzenie za usługi, polegające na udostępnieniu tychże przystanków. Wobec powyższego, Wnioskodawca z tytułu czynności, za które pobiera opłaty, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te stanowią odpłatne świadczenie usług, które - zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy czym ani w ustawie o podatku od towarów i usług ani w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca nie przewidział dla ww. usług wykonywanych przez Gminę opodatkowania obniżoną stawką podatku VAT lub zwolnienia z opodatkowania tym podatkiem. W konsekwencji przedmiotowe czynności podlegają opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii poruszonej w pytaniu nr 2 wniosku należy wskazać, że zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa sprawy stwierdzić należy, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych. W przedmiotowej sprawie warunki uprawniające do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego są spełnione, ponieważ - jak wskazał Wnioskodawca - nabywane towary i usługi dotyczące utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych są związane wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, a Zainteresowany jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego w zakresie pytania nr 2 wniosku należy wskazać, że Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków dotyczących utrzymania oraz budowy i remontów przystanków komunikacyjnych, ponieważ ww. wydatki mają związek wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Przy czym prawo to przysługuje, pod warunkiem niewystąpienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy.

Zatem, stanowisko Gminy w zakresie pytania nr 2 wniosku, uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, w szczególności nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pojęcie "kosztu kwalifikowalnego" nie jest pojęciem podatkowym i organy podatkowe nie są właściwe do rozstrzygania wątpliwości podatników odnośnie możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowalnych. Kwestię tę rozstrzygają bowiem przepisy regulujące zasady korzystania ze środków pomocowych. Zasady i przepisy podatkowe przywołane w uzasadnieniu niniejszej interpretacji mogą być jedynie pomocne Wnioskodawcy przy dokonywaniu oceny, czy podatek VAT w tej sytuacji powinien być kosztem kwalifikowalnym. W związku z powyższym nie zajęto stanowiska w tej sprawie.

Końcowo należy wskazać, że od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy brzmi następująco: kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Ponadto stosownie do art. 88 ust. 4 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. - obniżenie kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7. Zgodnie zaś z art. 146a pkt 1 ustawy od 1 stycznia 2014 r., w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.