IPTPP2/443-532/14-2/IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy, będącego czynnym podatnikiem VAT, jest produkcja i sprzedaż elementów do stolarki z tworzyw sztucznych. Dokonując zamówienia nabywca wybiera sposób i miejsce odebrania towaru. Miejscem odbioru towaru może być:

W tej drugiej sytuacji możliwe są dwa sposoby dostarczenia towaru:

1. Wnioskodawca dostarcza towar do nabywcy własnym transportem (do miejsca wskazanego przez nabywcę),

2. towar dostarczany jest do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy (najczęściej stosowany przez Wnioskodawcę sposób dostarczania towaru).

W zdecydowanej większości przypadków nabywcy wybierają dostarczenie towaru do ich magazynu, a transport towaru odbywa się z wykorzystaniem wskazanego przez Wnioskodawcę przewoźnika. Wnioskodawca zleca przewoźnikowi transport, pokrywając jego koszty (przewoźnik wystawia fakturę, w której jako nabywcę wskazuje Wnioskodawcę). W następnej kolejności Wnioskodawca "przenosi" koszty transportu na swojego klienta zamawiającego towar (koszty transportu uwzględniane są w fakturze dokumentującej dostawę towaru - jako wartość wkalkulowana w cenę towaru lub jako odrębna pozycja na fakturze). W niektórych przypadkach Wnioskodawca nie obciąża nabywców kosztami transportu.

W ramach stałej współpracy Wnioskodawca korzysta z usług przewoźnika...., zwanego dalej: X lub Przewoźnikiem. Zgodnie z obowiązującym Regulaminem Świadczenia Usług przez X, zwanym dalej: Regulaminem, zawarcie umowy o świadczenie usług przewozowych następuje przez przyjęcie przez X przesyłki do przemieszczenia i doręczenia. W Pkt VI Regulaminu szczegółowo zostały określone obowiązki obciążające nadawcę przesyłki (tutaj: Wnioskodawcę), wśród których najważniejsze to: obowiązek właściwego zaadresowania, opakowania i zabezpieczenia paczki. Niedopełnienie któregokolwiek z tych obowiązków przez nadawcę skutkuje zwolnieniem Przewoźnika z odpowiedzialności. Zgodnie z Pkt IX Regulaminu, Przewoźnik odpowiada z tytułu niewykonania (utrata przesyłki) lub nienależytego wykonania (uszkodzenie przesyłki, zwłoka w doręczeniu) Umowy o świadczenie usług. Niewykonanie lub nienależyte wykonanie usługi przewozu uprawnia Wnioskodawcę do wszczęcia postępowania reklamacyjnego. Odpowiedzialność Przewoźnika sprowadza się do zapłaty na rzecz zamawiającego usługę (tutaj: Wnioskodawcy) odszkodowania w określonej wysokości.

Odnosząc się do kwestii pozostałych warunków dokonywanych dostaw, należy wskazać, że Wnioskodawca nie podpisuje umów z odbiorcami. Dostawy realizowane są na podstawie indywidualnych zamówień. Nie ma również regulaminu określającego sposób realizacji dostaw oraz moment przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przez które rozumie się przeniesienie na nabywcę władztwa ekonomicznego nad rzeczą oraz ryzyka utraty bądź uszkodzenia rzeczy. Na fakturach, ani na żadnych innych dokumentach nie są wskazywane warunki dostaw Incoterms. Wnioskodawca zaznacza jednocześnie, że z chwilą skompletowania towaru na podstawie zamówienia nabywcy i przekazania go Przewoźnikowi, Wnioskodawca uznaje dany towar za "sprzedany", w tym sensie, że towar ten nie może być przekazany innemu kontrahentowi i jednocześnie nabywca może już od tego momentu swobodnie dysponować towarem, np. sprzedać go swoim klientom.

Zgodnie ze zwyczajowo stosowanymi przez Wnioskodawcę zasadami, Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za utratę lub uszkodzenie towaru, które nastąpiły podczas transportu dokonywanego przez nabywcę lub wskazanego przez niego przewoźnika. W sytuacji natomiast, gdy do utraty lub uszkodzenia towaru dojdzie podczas transportu wykonywanego bezpośrednio przez Wnioskodawcę lub działającego na jego zlecenie Przewoźnika, nabywca ma prawo do wszczęcia postępowania reklamacyjnego, które kończy się wystawieniem przez Wnioskodawcę faktury korygującej zmniejszającej wartość pierwotnej faktury oraz ponownym wysłaniem i "zafakturowaniem" towaru niewadliwego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym momencie powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy towar dostarczany jest do nabywcy za pośrednictwem Przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy towar dostarczany jest do nabywcy za pośrednictwem Przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy - wówczas momentem dokonania dostawy towaru, a tym samym momentem powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, jest moment wydania towaru Przewoźnikowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przyjęcie przez ustawodawcę powyższej konstrukcji oznacza, że dostawa (gospodarczo sprzedaż) ma miejsce w chwili, gdy nabywca nabywa prawo do swobodnego dysponowania towarem, niezależnie od tego, czy jednocześnie samo prawo własności pozostaje przy dostawcy, czy przechodzi na nabywcę. W świetle powyższego można postawić tezę, że nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel wiąże się z przeniesieniem prawa własności. Każde zaś przeniesienie prawa własności oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Przez "rozporządzanie" należy rozumieć "korzystanie z przysługującego prawa", "wydanie polecenia co do sposobu wykonywania czegoś", "posiadanie do własnej dyspozycji". Chodzi zatem o taką czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Otrzymujący może zatem ten towar np. magazynować, zużyć do produkcji, odsprzedać swojemu kontrahentowi.

Reasumując, przyjąć należy, że dostawa towarów następuje w momencie, gdy nabywca uzyskuje prawo do swobodnego dysponowania towarem jak właściciel, rozumianego jako posiadanie, wykorzystywanie, dalsze zbywanie.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę - art. 19a ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że nie posiada umów, regulaminów ani innych dokumentów, które w sytuacji dostawy towaru przez Przewoźnika regulowałyby kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Brak tego rodzaju zapisów w umowach handlowych lub regulaminie sprzedaży wskazuje, ze strony transakcji świadomie poddały ten aspekt regulacjom ogólnym, czyli w tym przypadku regulacjom wynikającym z Kodeksu Cywilnego.

Odwołując się do przepisów prawa cywilnego, podkreślić należy, że zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto, jak stanowi art. 548 § 1 k.c., z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez Wnioskodawcę Przewoźnikowi, z poleceniem dostarczenia jej do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona Przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez Wnioskodawcę, a na kupującego przechodzi prawo do dysponowania rzeczą.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydanych na gruncie art. 19a ustawy o VAT. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 22 kwietnia 2014 r., nr ILPP5/443-11/14-5/KG, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że: "moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi "wydania towarów", o którym mowa w art. 544 k.c. W sytuacji zatem, gdy towar jest wysyłany przez dostawcę do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (spedytora, kuriera) dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. W świetle powyższego w sprawie będącej przedmiotem wniosku Wnioskodawca dostarczając towar przez kuriera jest zobowiązany jako datę sprzedaży (dokonania dostawy) na fakturze przyjąć datę wydania towaru kurierowi".

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika zatem, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi, z poleceniem dostarczenia jej do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześnie z kupującym. Zdaniem Wnioskodawcy, chwilą, w której rzecz zostaje powierzona Przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą. Od tej chwili bowiem kupujący ma prawo do swobodnego dysponowania towarem, zwłaszcza prawo dalszej odsprzedaży. Dostarczając towar przez Przewoźnika, Wnioskodawca jest zobowiązany przyjąć na fakturze datę wydania towaru Przewoźnikowi jako datę sprzedaży (dokonania dostawy towaru).

Reasumując, w sytuacji, gdy towar jest wysyłany przez Wnioskodawcę do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (spedytora, kuriera), dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności w sensie ekonomicznym", podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie "przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel" dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności".

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Z opisu sprawy wynika, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy, będącego czynnym podatnikiem VAT, jest produkcja i sprzedaż elementów do stolarki z tworzyw sztucznych. Dokonując zamówienia nabywca wybiera sposób i miejsce odebrania towaru. Miejscem odbioru towaru może być:

W tej drugiej sytuacji możliwe są dwa sposoby dostarczenia towaru:

1. Wnioskodawca dostarcza towar do nabywcy własnym transportem (do miejsca wskazanego przez nabywcę),

2. towar dostarczany jest do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy (najczęściej stosowany przez Wnioskodawcę sposób dostarczania towaru)

W zdecydowanej większości przypadków nabywcy wybierają dostarczenie towaru do ich magazynu, a transport towaru odbywa się z wykorzystaniem wskazanego przez Wnioskodawcę przewoźnika. Wnioskodawca zleca przewoźnikowi transport, pokrywając jego koszty (przewoźnik wystawia fakturę, w której jako nabywcę wskazuje Wnioskodawcę). W następnej kolejności Wnioskodawca "przenosi" koszty transportu na swojego klienta zamawiającego towar (koszty transportu uwzględniane są w fakturze dokumentującej dostawę towaru - jako wartość wkalkulowana w cenę towaru lub jako odrębna pozycja na fakturze). W niektórych przypadkach Wnioskodawca nie obciąża nabywców kosztami transportu. Wnioskodawca nie podpisuje umów z odbiorcami. Dostawy realizowane są na podstawie indywidualnych zamówień. Nie ma również regulaminu określającego sposób realizacji dostaw oraz moment przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przez które rozumie się przeniesienie na nabywcę władztwa ekonomicznego nad rzeczą oraz ryzyka utraty bądź uszkodzenia rzeczy. Na fakturach, ani na żadnych innych dokumentach nie są wskazywane warunki dostaw Incoterms. Wnioskodawca zaznacza jednocześnie, że z chwilą skompletowania towaru na podstawie zamówienia nabywcy i przekazania go Przewoźnikowi, Wnioskodawca uznaje dany towar za "sprzedany", w tym sensie, że towar ten nie może być przekazany innemu kontrahentowi i jednocześnie nabywca może już od tego momentu swobodnie dysponować towarem, np. sprzedać go swoim klientom.

Zgodnie ze zwyczajowo stosowanymi przez Wnioskodawcę zasadami, Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za utratę lub uszkodzenie towaru, które nastąpiły podczas transportu dokonywanego przez nabywcę lub wskazanego przez niego przewoźnika. W sytuacji natomiast, gdy do utraty lub uszkodzenia towaru dojdzie podczas transportu wykonywanego bezpośrednio przez Wnioskodawcę lub działającego na jego zlecenie Przewoźnika, nabywca ma prawo do wszczęcia postępowania reklamacyjnego, które kończy się wystawieniem przez Wnioskodawcę faktury korygującej zmniejszającej wartość pierwotnej faktury oraz ponownym wysłaniem i "zafakturowaniem" towaru niewadliwego.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w oparciu o tak przedstawiony opis sprawy, z którego wynika, iż Zainteresowany nie podpisuje umów z odbiorcami i nie ma również regulaminu określającego sposób realizacji dostaw oraz moment przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, uznać należy, że strony transakcji świadomie poddały tą kwestię regulacjom ogólnym, czyli w tym przypadku regulacjom wynikającym z Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zwanej dalej k.c., jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 k.c. z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że generalnie moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi "wydania towarów", o którym mowa w art. 544 k.c.

Mając powyższe na uwadze jak również okoliczność, iż Wnioskodawca z chwilą skompletowania towaru i przekazania go przewoźnikowi, uznaje dany towar za "sprzedany", gdyż nabywca może już od tego momentu swobodnie dysponować towarem stwierdzić należy, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany przez dostawcę do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.