IPTPP2/443-393/14-2/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2014 r. (data wpływu 23 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczania transakcji jako WNT lub WDT i składania deklaracji VAT UE - jest prawidłowe.

W dniu 23 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczania transakcji jako WNT lub WDT i składania deklaracji VAT UE.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Głównym przedmiotem działalności firmy jest fryzjerstwo i zabiegi kosmetyczne. Od 2009 r. firma prowadzi również działalność handlową poza terytorium kraju. Zakupuje towary (środek do depilacji i słodycze) we Francji i Włoszech i przewozi je własnym środkiem transportu do Niemiec i Austrii, gdzie sprzedaje je na targach osobom fizycznym. Podatek VAT od tych transakcji firma płaci w Niemczech i Austrii, gdzie jest zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT. Towar nigdy nie przekracza granicy Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy firma powinna składać deklaracje VAT UE i rozliczać ww. transakcje w kraju jako wewnątrzwspólnotowe nabycia i wewnątrzwspólnotowe dostawy mimo, że płaci podatek VAT w innych niż Polska państwach UE.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle artykułu 22 ust. 1 pkt 2 firma nie dokonuje rozliczenia transakcji w kraju. Nie składa deklaracji VAT UE i nie pokazuje wewnątrzwspólnotowych nabyć i dostaw w deklaracji VAT-7. Podatek VAT rozlicza w Niemczech i Austrii, gdzie jest zarejestrowanym podatnikiem czynnym dla potrzeb tego rozliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wskazać należy, iż podatek od towarów i usług ma charakter terytorialny, bowiem opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia było/jest lub będzie terytorium kraju (tekst jedn.: Rzeczypospolitej Polskiej).

Miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstaje obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności opodatkowanej podatkiem VAT.

Regulacje dotyczące tzw. miejsca świadczenia przy dostawie towarów, zostały zawarte w art. 22 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z opisu sprawy wynika, iż głównym przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię jest fryzjerstwo i zabiegi kosmetyczne. Od 2009 r. firma Wnioskodawczyni prowadzi również działalność handlową poza terytorium kraju. Zakupuje towary (środek do depilacji i słodycze) we Francji i Włoszech i przewozi je własnym środkiem transportu do Niemiec i Austrii, gdzie sprzedaje je na targach osobom fizycznym. Podatek VAT od tych transakcji firma Wnioskodawczyni płaci w Niemczech i Austrii, gdzie jest zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT. Towar nigdy nie przekracza granicy Polski.

Z ww. przepisu art. 9 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy wynika, iż przez uznanie za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium kraju z terytorium innego państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu. Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, uznanie za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów związane jest z czynnością wywozu czy przemieszczenia towarów pomiędzy Polską a innymi państwami członkowskimi. Przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni są transakcje polegające na zakupie przez firmę Wnioskodawczyni towarów na terytorium Francji i Włoch, a następnie ich odsprzedaży na terytorium Niemiec i Austrii, a zatem czynność sprzedaży towarów nabytych na terytorium innych państw członkowskich na rzecz osób fizycznych na terenie krajów Unii. Wnioskodawczyni nie dokonuje wywozu towarów z terytorium kraju, ani nabywane przez nią we Francji i Włoszech towary nie są przywożone na terytorium Polski.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie dojdzie do sprzedaży towarów uprzednio nabytych na terytorium innych państw członkowskich (Francja, Włochy) na rzecz odbiorców detalicznych na terytorium krajów Unii Europejskiej innych niż Polska (Niemcy, Austria). A zatem zgodnie z powołanym przepisem art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy tych towarów, a tym samym miejscem jej opodatkowania, będą poszczególne państwa członkowskie, na terenie których firma Wnioskodawczyni dokona sprzedaży towarów. Tym samym, przedmiotowe transakcje nie spełniają warunków do uznania ich za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie na terytorium Polski. W konsekwencji sprzedaż ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju (nie będzie rodziła obowiązku podatkowego w Polsce).

W myśl art. 100 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

- zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Skoro zatem - jak wyżej wskazano - przedmiotowe transakcje nie spełniają warunków do uznania ich za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie na terytorium Polski, to firma Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do składania "informacji podsumowujących" w urzędzie skarbowym w kraju.

Oceniając stanowisko Wnioskodawczyni uznać je należy za prawidłowe, gdyż pomimo odmiennej argumentacji niż tut. Organ, wywiodła prawidłowy skutek prawny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowaną. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.