IPTPP2/443-383/11-2/JN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2011 r. (data wpływu 22 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania podatkiem VAT pożyczek wraz z odsetkami udzielonych osobom uprawnionym ze środków ZFŚS na cele mieszkaniowe - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania podatkiem VAT pożyczek wraz z odsetkami udzielonych osobom uprawnionym ze środków ZFŚS na cele mieszkaniowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Z dniem 1 września 2010 r. nastąpiło połączenie kilkunastu spółek Grupy Kapitałowej. Połączenie odbyło się na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu Spółek Handlowych (połączenie przez przejęcie) poprzez przeniesienie całego majątku spółek przejmowanych na rzecz spółki przejmującej w zamian za akcje, które spółka przejmująca wydała dotychczasowym wspólnikom spółki przejmowanej. Spółka składa się z Centrali i 11 Oddziałów.

Spółka jako spółka przejmująca wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejętych na podstawie art. 494 k.s.h. natomiast spółki przejęte otrzymały status oddziałów.

Dotychczasowi pracownicy spółek przejętych oraz większość pracowników spółki przejmującej na mocy art. 231 Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 j.t. z późn. zm.) stali się odpowiednio pracownikami wyżej wskazanych oddziałów, które tym samym stały się ich pracodawcą. Pozostała część pracowników spółki przejmującej została pracownikami centrali, a ich pracodawcą jest Spółka.

Ponieważ oddziały i centrala stały się odrębnymi pracodawcami w rozumieniu art. 3 Kodeksu pracy, to tym samym są zobowiązane do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS, fundusz) w oparciu o przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 j. t. z późn. zm. dalej: ustawa o ZFŚS).

Ponadto pracownicy oddziałów zachowali prawa wynikające z postanowień Zakładowych Układów Zbiorowych Pracy, które obowiązywały w łączonych spółkach przed dniem konsolidacji.

Zatem na skutek połączenia funkcjonuje dwanaście Zakładowych Funduszy Świadczeń Socjalnych (11 w oddziałach i 1 w centrali).

Zasady tworzenia i gospodarowania środkami funduszu socjalnego określają Regulaminy ZFŚS obowiązujące w poszczególnych oddziałach i centrali. Ze środków ZFŚS jest finansowana działalność socjalna na rzecz osób uprawnionych, w tym pracowników i członków ich rodzin oraz byłych pracowników i ich rodzin w formie finansowania różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej, rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W ramach działalności socjalnej udzielane są pracownikom oprocentowane pożyczki na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Odsetki spłacane są wraz z ratami pożyczki nie stanowią przychodu Spółki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wpływy z oprocentowania pożyczek udzielonych na cele mieszkaniowe zwiększają środki ZFŚS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udzielanie pożyczek na cele mieszkaniowe osobom uprawnionym ze środków ZFŚS nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym odsetki, które pożyczkobiorca ma obowiązek uiścić nie będą stanowiły przedmiotu opodatkowania podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, po dokonaniu analizy przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: ustawa VAT) oraz ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, w przypadku udzielania pożyczek osobom uprawnionym ze środków funduszu Centrala / Oddział występuje jako podmiot administrujący środkami funduszu i dlatego Spółka nie jest w tym zakresie podatnikiem podatku VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawa VAT określa co należy rozumieć przez działalność gospodarczą. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Wnioskodawcy, działania podejmowane przez Spółkę w ramach ZFŚS w zakresie udzielania pożyczek nie podlegają przepisom ustawy VAT, gdyż nie są przejawem działalności gospodarczej, lecz jedynie działalnością socjalną, do której obliguje podatnika odrębna ustawa. A zatem Spółka nie ma obowiązku uwzględniania udzielonych pożyczek w obliczaniu udziału sprzedaży opodatkowanej w sprzedaży ogółem zgodnie z art. 90 ustawy o VAT.

Pracodawca występuje bowiem jedynie jako administrator środków zgromadzonych na wyodrębnionym rachunku bankowym ZFŚS i nie nabywa prawa własności do kwot zgromadzonych na tym rachunku. Pracodawca nie wykorzystuje środków ZFŚS na działalność gospodarczą; środki ZFŚS są wydzielone na osobnym koncie bankowym, a odsetki zwiększają ZFŚS, w żadnym razie nie są więc one wynagrodzeniem pracodawcy.

Cała operacja gospodarcza związana z funduszem przebiega poza sferą aktywności biznesowej Spółki. Spółka w tym przypadku nie świadczy usługi finansowej ze środków własnych jako podatnika podatku od towarów i usług i z tego względu nie można utożsamiać tego rodzaju pożyczek z pożyczkami udzielanymi przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, które świadczą usługi finansowe. Również odsetki, które pożyczkobiorca ma obowiązek uiścić, nie będą stanowiły przedmiotu opodatkowania podatkiem VAT. W związku z powyższym odsetki od pożyczki udzielonej z ZFŚS na cele mieszkaniowe nie będą wykazywane w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, oraz w sporządzanej na jej podstawie deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7, jak również brak jest podstaw do wystawienia z tego tytułu faktury.

Zgodnie z przepisami Ustawy o ZFŚS pracodawca zatrudniający więcej niż 20 osób jest zobowiązany do utworzenia funduszu socjalnego a następnie administrowania nim. Pracodawca zatem wykonuje jedynie czynności techniczno - administracyjne do których obliguje go cytowana ustawa, a Spółka nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym, aby w jego ramach udzielać świadczeń socjalnych. Środkami funduszu są m.in. wpływy z oprocentowania pożyczek udzielonych na cele mieszkaniowe, które nie stanowią przychodu Spółki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka nie nabywa prawa własności ani prawa do rozporządzania jak właściciel kwotami zwróconych pożyczek oraz kwotami odsetek od nich. Stąd też w ocenie Spółki powyższe czynności nie podlegają regulacjom ustawy o VAT.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. W myśl pkt 5 powołanego przepisu, osobami uprawnionymi do korzystania z funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ww. ustawy, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z funduszu. Z powołanych przepisów wynika, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika, i tylko te świadczenia mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto, fundusz jest tworzony na rzecz załogi pracodawcy i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z funduszu jest kolektywnym prawem załogi.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o ZFŚS, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu. Jak stanowi ust. 2 cyt. przepisu, zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalonym zgodnie z art. 27 ust. 1 ww. ustawy albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 j.t. z późn. zm.).

W myśl natomiast art. 10 i art. 12 ustawy o ZFŚS, środkami funduszu administruje pracodawca i gromadzi je na odrębnym rachunku bankowym.

Zakres czynności i rola pracodawcy w przypadku wykonywania przez niego obowiązków nałożonych przez ustawę o Zakładowym Funduszy Świadczeń Socjalnych zostały wyjaśnione w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 maja 2010 r., podzielając stanowisko zawarte w wyroku NSA z dnia 2 września 2008 r., i w wyroku WSA z dnia 18 września 2009 r., stwierdził, że "administrowanie przez pracodawcę środkami funduszu socjalnego oznacza wykonywanie obowiązków i uprawnień określonych dla pracodawcy w ustawie o ZFŚS, a w szczególności: zapewnienie obsługi technicznej, kadrowej i finansowej niezbędnej do funkcjonowania funduszu w zakładzie oraz odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów ustawy o ZFŚS.

Administrowanie nie jest tożsame z wyłącznym dysponowaniem. ZFŚS jest funduszem specjalnym, co oznacza, że pracodawca jest administratorem funduszu i nie może dowolnie dysponować środkami socjalnymi, które są prawnie rachunkowo wyodrębnione z innych jego środków finansowych. Właścicielem środków zgromadzonych na rachunku funduszu jest ZFŚS, a nie zakład pracy".

W analogicznej, jak przedstawiona we wniosku sprawę, orzekał Wojewódzki Sąd Administracyjny: "podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym nie dokonuje działań w charakterze podatnika podatku VAT, w którego zakresie działalności leży działalność gospodarcza obejmująca odpłatne udzielanie pożyczek. Podmiot ten wykonuje czynności nieodpłatnie, gdyż odsetki uzyskane z udzielonych pożyczek w ramach ZFŚS powiększają środki funduszu, co powoduje, iż warunek odpłatności za świadczenie usług na terytorium kraju nie jest spełniony (z dnia 29 kwietnia 2009) jak również Naczelny Sąd Administracyjny, który stwierdził, iż "podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym i aby w jego ramach udzielać pracownikom pożyczek mieszkaniowych. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując czynności związane z udzielaniem swoim pracownikom zwrotnych pożyczek na cele mieszkaniowe z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT" (z dnia 2 września 2008).

Powyższe stanowisko zostało poparte w jednym z ostatnich wyroków NSA z 18 stycznia 2011 r., (orzeczenie prawomocne) "w orzecznictwie ETS podkreśla się element dochodowości (odpłatności) jako element konieczny uznania działalności podatnika za działalność gospodarczą w rozumieniu VI Dyrektywy. Całkowity brak odpłatności eliminuje podmiot z systemu VAT, który obejmuje działalność gospodarczą, a nie wszelką działalność. Ten element, zdaniem Sądu, świadczy o tym, że podmiot dokonując czynności związanej z Funduszem nie wykonuje w tym zakresie czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z treści art. 15 ust. 3 ustawy wynika, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

* z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.);

* z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Z przywołanej regulacji wynika więc, że pojęcie podmiotu o statusie podmiotu podatnika VAT jest zobiektywizowaną kategorią normatywną. Podkreślić również należy, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca operując pojęciem "działalności gospodarczej", czyni to w sposób w pełni autonomiczny. W kontekście normatywnej treści przepisu art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy, status danego podmiotu, jako podatnika VAT determinowany jest więc prawnie relewantnymi cechami: samodzielności prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług), odpowiedzialności za jej efekty, a także, co w przedmiotowej sprawie ma podstawowe znaczenie, odpłatności.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zwanej dalej ustawą o ZFŚS (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.).

Przedmiotem działania Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS), zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o ZFŚS, jest finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Jak wynika z treści art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl pkt 5 powołanego przepisu, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści - byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Fundusz ten, zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS, tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Ponadto zasoby Funduszu zwiększa się o wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 1 do 9 tej ustawy, dochody. Wśród nich wymienione zostały m.in. wpływy z oprocentowania pożyczek udzielonych na cele mieszkaniowe.

Z powołanych przepisów wynika, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika i tylko te świadczenia mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Fundusz, ponadto jest tworzony na rzecz załogi pracodawcy i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z funduszu jest kolektywnym prawem załogi.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 ustawy o ZFŚS, Fundusz tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Ustawa przewiduje także inne przypadki utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w dalszych regulacjach.

Powołany przepis ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie tworzy jednak żadnych praw podmiotowych do świadczeń dla osób uprawnionych do korzystania z Funduszu.

W myśl natomiast art. 10 oraz art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, środkami Funduszu administruje pracodawca i gromadzi je na odrębnym rachunku bankowym.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat do Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. Jak stanowi ust. 2 cyt. przepisu, zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności socjalnej udziela pracownikom oprocentowane pożyczki na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Odsetki spłacane są wraz z ratami pożyczki nie stanowią przychodu Spółki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Wpływy z oprocentowania pożyczek udzielonych na cele mieszkaniowe zwiększają środki ZFŚS.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem VAT udzielanych pożyczek na cele mieszkaniowe osobom uprawnionym ze środków ZFŚS i odsetek od tych pożyczek.

Podmiot zobowiązany na podstawie ustawy o ZFŚS do utworzenia Funduszu i administrowania nim, podejmuje w tym zakresie jedynie działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza zakresem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - nie podejmuje on i nie prowadzi bowiem, jako odrębnej i równoległej, działalności gospodarczej w przedmiocie i w celu dysponowania środkami z ZFŚS.

Mając na uwadze powyższy opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa, w przypadku gdy czynność udzielania pożyczek na cele mieszkaniowe jest działaniem o charakterze techniczno-administracyjnym, podejmowanym dodatkowo, całkowicie poza sferą prowadzanej przez pracodawcę działalności gospodarczej (poza sferą jego aktywności biznesowej), to czynność ta nie jest podejmowana przez pracodawcę w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji należy stwierdzić, że nie jest on podatnikiem tego podatku w tym zakresie.

Zatem w sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawca nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług, a w konsekwencji działalność w zakresie administrowania funduszem socjalnym nie podlega opodatkowaniu VAT.

Wobec powyższego, udzielanie pożyczek na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a tym samym opodatkowaniu podatkiem VAT nie podlegają odsetki od tych pożyczek.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.