IPTPP2/443-333/11-2/AW - Sposób opodatkowania podatkiem VAT usług nabywania wierzytelności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2011 r. (data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 8 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności i ustalenia podstawy opodatkowania - jest prawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2011 r. do Izby Skarbowej w Poznaniu (do BKIP w Lesznie 27 czerwca 2011 r.) wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności i ustalenia podstawy opodatkowania.

W związku z § 5a ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, pismem z dnia 5 lipca 2011 r. przesłał ww. wniosek Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 8 lipca 2011 r.), celem załatwienia zgodnie z właściwością miejscową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny.

B. Sp. z o.o. zawarła dziewiętnaście warunkowych umów sprzedaży nieruchomości i wpłaciła na poczet ceny określonej w umowach sprzedaży kwotę w wysokości 2 506 323 zł (słownie: dwa miliony pięćset sześć tysięcy trzysta dwadzieścia trzy złote).

Dnia 2 lutego 2011 r. w Łodzi została zawarta umowa przeniesienia praw między B. Sp. z o.o. a A. Sp. z o.o. Przedmiotem umowy były wierzytelności pieniężne wobec sprzedających nieruchomości z tytułu zwrotu świadczeń uzyskanych tytułem części ceny w postaci dokonanych wpłat na poczet ceny nieruchomości oraz wierzytelności niepieniężne cedenta wobec sprzedających w postaci roszczenia o zawarcie umów przeniesienia własności w wykonaniu warunkowych umów sprzedaży.

Niniejszą umową cedent przeniósł na cesjonariusza wierzytelności pieniężne w kwocie 2 506 323 zł i wierzytelności niepieniężne będące obliczone na kwotę 2 175 510,89 zł.

W zamian za wyżej wymienione wierzytelności pieniężne i niepieniężne A. Sp. z o.o. uiścił cenę w wysokości 4 681 833,89 zł. Wartość rynkowa powyższych wierzytelności pieniężnych i niepieniężnych wynosi 4 691 833,89 zł.

Wierzytelność niepieniężna dotyczy praw do zawarcia umów przenoszących własność nieruchomości. Jej wartość została obliczona w oparciu o różnicę między wartością rynkową nieruchomości a zawartą w umowie ceną, która będzie musiała być uiszczona przez A. Sp. z o.o. przy realizacji umów nabycia nieruchomości z poszczególnymi sprzedającymi.

Celem zawarcia tej umowy jest wykonanie warunkowych umów sprzedaży nieruchomości przez Sp. z o.o. jako kupującego. Innymi słowy wnioskodawca nabędzie nieruchomości po uiszczeniu ceny przewidzianej w pierwotnych umowach, na których poczet B. Sp. z o.o. uiściła zaliczki. Tym samym dojdzie do zrealizowania nabytych wierzytelności pieniężnych oraz niepieniężnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odnośnie pytania nr 1:

Nabycie wierzytelności w celu jej windykacji lub dalszej odsprzedaży co do zasady może być uznane za świadczenie usług. Zgodnie z dominującym poglądem w literaturze i judykaturze umowa cesji wypełnia znamiona określone w przepisie art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem polega na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Co do zasady świadczenie usług jest opodatkowane, chyba że przepis szczególny przewiduje zwolnienie przedmiotowe bądź podmiotowe.

Przepis art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług przewiduje zwolnienia przedmiotowe. Dnia 1 stycznia 2011 r. weszła w życie nowelizacja uchylająca załącznik nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług i zmieniająca przepis art. 43 ust. 1 pkt 40. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 stanowi, że usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług są zwolnione od podatku VAT.

Umowa cesji nie jest usługą w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługą pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W niniejszej sprawie dochodzi do przejścia wierzytelności, które znacznie różni się od przekazów i transferów pieniężnych i długów. Pojęcia te nie powinny być utożsamiane ze sobą.

Wyliczenie jest enumeratywne i w związku z tym nie należy interpretować go rozszerzająco. Zgodnie z powyższym w zakresie przedmiotowego zwolnienia od podatku VAT określonego w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 nie mieści się umowa przeniesienia wierzytelności pieniężnych i niepieniężnych. Dzieje się tak z uwagi na to, że umowa zawierana między cedentem a cesjonariuszem polega na przelewie wierzytelności. Cesjonariusz, który przejmuje wierzytelność, zostaje obarczony ciężarem egzekwowania wierzytelności. Zdaniem Wnioskodawcy kwestia cesji i jej następstwo w postaci egzekwowania należności nie wchodzi w zakres przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług, która weszła w życie dnia 1 stycznia 2011 r. polegała na zrezygnowaniu z ogólnego sformułowania"usług pośrednictwa finansowego" i zastąpienia go enumeratywnym wyliczeniem w pkt 40 ust. 1 art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym pozostają aktualne interpretacje podatkowe wydane na tle dotychczas obowiązującego stanu prawnego, chociażby w postaci interpretacji podatkowej Izby Skarbowej w Kielcach z dnia 14 listopada 2005 r., PP1-443/170/05 czy Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 lipca 2010 r., IPPP1-443-379/10-4/MP stanowiące wprost, że obrót wierzytelnościami nie jest zwolniony od podatku VAT. Takie stanowisko jest potwierdzone także orzecznictwem sadów administracyjnych. Wyraźnie stwierdzono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 października 2007 r. w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 1201/07, że świadczenie podmiotu nabywającego wierzytelność należy uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz w wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 marca 2008 r. w sprawie o sygnaturze akt III SA/Gl 1417/07, że usługi nabywania wierzytelności innych podmiotów, niemające charakteru usług faktoringu, lecz realizowane w celu ściągania (windykacji) długów (niezależnie od stopnia przejętego ryzyka wypłacalności dłużnika), podlegają opodatkowaniu VAT według stawki 22%.

Powyższa nowelizacja zbliża zawarte w polskiej ustawie podatkowej regulacje w zakresie zwolnienia od podatku VAT usługi depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług z przepisami prawa unijnego. Artykuł 135 ust. 1 pkt d Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada w 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej zwalnia od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Podsumowując w każdym przypadku, gdy celem działania podmiotu jest przejęcie wierzytelności innego podmiotu to usługę tę należy opodatkować podatkiem VAT. Usługa polegająca na zwolnieniu cedenta przez cesjonariusza z czynności zmierzającej do odzyskania długu, bez względu na to czy dług ten jest przed terminem wymagalności czy termin ten już upłynął, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy w niniejszym stanie faktycznym nabywca wierzytelności winien wystawić fakturę VAT na wykonaną przez siebie usługę ze stawką podatku w wysokości 23%.

Odnośnie pytania nr 2:

Nabycie wierzytelności winno być udokumentowane fakturą VAT. Wartością usługi w niniejszej sprawie jest korzyść nabywcy (usługodawcy). W tym wypadku korzyścią jest kwota różnicy pomiędzy ceną nabycia wierzytelności pieniężnych i niepieniężnych a ich wartością rynkową. Różnica ta stanowi wynagrodzenie cesjonariusza za usługę świadczoną na rzecz cedenta. W przedmiotowej sprawie jest to kwota 10 000 zł i kwota ta stanowi całe wynagrodzenie jakie uzyskał usługodawca. Zdaniem wnioskodawcy kwota ta jest kwotą brutto już po opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się, zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Jednocześnie wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego.

Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podmiotem świadczącym usługę jest nabywca wierzytelności. Wynika to z okoliczności, iż tego typu transakcja powoduje "uwolnienie" przedsiębiorcy (zbywcy wierzytelności) od ciężaru egzekwowania wierzytelności we własnym zakresie oraz dostarczenie mu niezbędnych środków finansowych.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno - gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno - gospodarczych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Z dniem 1 stycznia 2007 r. weszła w życie Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) ww. Dyrektywy, Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł w dniu 2 lutego 2011 r. umowę przeniesienia praw z B. Sp. z o.o. Przedmiotem umowy były wierzytelności pieniężne wobec sprzedających nieruchomości z tytułu zwrotu świadczeń uzyskanych tytułem części ceny w postaci dokonanych wpłat na poczet ceny nieruchomości oraz wierzytelności niepieniężne cedenta wobec sprzedających w postaci roszczenia o zawarcie umów przeniesienia własności w wykonaniu warunkowych umów sprzedaży.

Niniejszą umową cedent przeniósł na cesjonariusza wierzytelności pieniężne w kwocie 2 506 323 zł i wierzytelności niepieniężne obliczone na kwotę 2 175 510,89 zł W zamian za wyżej wymienione wierzytelności pieniężne i niepieniężne Wnioskodawca uiścił cenę w wysokości 4 681 833,89 zł. Wartość rynkowa powyższych wierzytelności pieniężnych i niepieniężnych wynosi 4 691 833,89 zł.

Wierzytelność niepieniężna dotyczy praw do zawarcia umów przenoszących własność nieruchomości. Jej wartość została obliczona w oparciu o różnicę między wartością rynkową nieruchomości a zawartą w umowie ceną, którą Wnioskodawca będzie musiał uiścić przy realizacji umów nabycia nieruchomości z poszczególnymi sprzedającymi. Celem zawarcia tej umowy jest wykonanie warunkowych umów sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawcę jako kupującego. Wnioskodawca nabędzie nieruchomości po uiszczeniu ceny przewidzianej w pierwotnych umowach. Tym samym dojdzie do zrealizowania nabytych wierzytelności pieniężnych oraz niepieniężnych.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w związku z dokonaniem czynności polegającej na nabyciu przez Wnioskodawcę przedmiotowych wierzytelności (wierzytelności pieniężnych wobec sprzedających nieruchomości z tytułu zwrotu świadczeń uzyskanych tytułem części ceny w postaci dokonanych wpłat na poczet ceny nieruchomości oraz wierzytelności niepieniężnych cedenta w postaci roszczenia o zawarcie umów przeniesienia własności w wykonaniu warunkowych umów sprzedaży), świadczy on na rzecz zbywcy usługę polegającą na uwolnieniu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia.

W konsekwencji należy uznać, iż usługa nabycia wierzytelności nie korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, bowiem przedmiotowa czynność polegająca na obrocie wierzytelnościami, stanowi usługę polegającą na uwolnieniu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia, która nie korzysta - w myśl art. 43 ust. 15 ustawy - ze zwolnienia od podatku VAT. Zatem ww. czynność winna zostać opodatkowana stawką podstawową w wysokości 23%.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, co do zasady, jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej (...).

Obrotem (podstawą opodatkowania) jest zatem wartość "netto" towaru (bez należnego podatku). Zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku.

Wynagrodzenie z tytułu sprzedaży najczęściej wyrażone jest w formie ceny. W art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.) wskazano, że cena jest to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Zasadą zatem jest, że w ramach ustalonych cen zawarty jest już podatek od towarów i usług, jeżeli dana transakcja podlega temu podatkowi, chyba że strony w umowie wyraźnie wskażą inaczej. W tak skonstruowanej cenie zawiera się zatem podstawa opodatkowania (tzw. wartość netto) oraz podatek. Jeżeli zatem strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie tenże podatek (tzw. wartość brutto).

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z zasadą swobody umów, to strony umowy rozstrzygają czy do kwoty określonej w umowie należy doliczyć podatek od towarów i usług, czy też podatek ten zawiera się w przyjętej wartości kwotowej. Analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że podstawą opodatkowania przedmiotowej czynności polegającej na nabyciu wierzytelności pieniężnych i niepieniężnych jest różnica pomiędzy wartością rynkową wierzytelności, a wartością, którą Wnioskodawca zapłacił wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku (odpowiadająca kwocie wynagrodzenia cesjonariusza za usługę świadczoną na rzecz cedenta). W sytuacji, gdy strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć podatek VAT, uznać należy, że jest to cena zawierająca w sobie podatek (tzw. wartość brutto).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.