IPTPP2/443-231/11-4/IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2011 r. (data wpływu 9 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu i jego udokumentowania - jest prawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu i jego udokumentowania.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) o doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści pytania Nr 3.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest administratorem targowiska. Teren targowiska podzielony jest na stanowiska handlowe, z których korzystają kupcy na podstawie umowy dzierżawy części nieruchomości gruntowej stawiając na niej przenośne kioski kontenerowe. W dniu 30 sierpnia 2010 r. zawarta została na okres 3 lat umowa dzierżawy z firmą handlową, przedmiotem której była część nieruchomości gruntowej należącej do Wnioskodawcy położonej na targowisku, w celu postawienia na niej kiosku kontenerowego.

Zgodnie z warunkami umowy Dzierżawca zobowiązany jest do zapłacenia czynszu dzierżawnego do ostatniego dnia miesiąca na następny miesiąc na podstawie faktury wystawionej przez Wydzierżawiającego. W przypadku zaś nie dokonania zapłaty czynszu za co najmniej okres jednego miesiąca Wydzierżawiający może odstąpić od umowy bez potrzeby wyznaczania dodatkowego terminu do zapłaty. Oświadczenie o odstąpieniu od umowy Wydzierżawiający złoży na piśmie i doręczy Dzierżawcy. Odstąpienie od umowy może nastąpić ze skutkiem na ostatni dzień miesiąca, za który nie dokonano zapłaty. W przypadku gdy Dzierżawca dokona zapłaty zaległego czynszu wraz z umownymi odsetkami oraz bieżącego czynszu przed rozwiązaniem umowy odstąpienie jest bezskuteczne, a umowa nie ulega rozwiązaniu.

Do dnia 30 stycznia 2011 r. Dzierżawca nie zapłacił czynszu za Iuty 2011 r., a więc w dniu 17 lutego 2011 r. wysłano do niego wezwanie do zapłaty należności w terminie do 25 lutego 2011 r. Wezwanie odebrane zostało w dniu następnym. W związku z brakiem zapłaty kolejnego czynszu, w dniu 23 marca 2011 r. wysłano do Dzierżawcy pismo z oświadczeniem o odstąpieniu od umowy na dzień 31 marca 2011 r. wraz z ostatecznym wezwaniem do zapłaty pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismo to jednak odebrane zostało po terminie ewentualnego rozwiązania umowy, uznano więc rozwiązanie umowy za nieskuteczne. Wnioskodawca pismem z dnia 14 kwietnia 2011 r. odstąpił od umowy oraz wezwał Dzierżawcę do uiszczenia zaległości wraz z odsetkami w terminie do dnia 30 kwietnia 2011 r. Przedmiotowe pismo dnia 19 kwietnia 2011 r. zostało skutecznie doręczone. Odstąpienie stałoby się bezskuteczne w przypadku zapłaty zaległych należności oraz czynszu za kolejny miesiąc przed upływem terminu rozwiązania umowy. Dzierżawca, również tym razem, nie zastosował się do wezwania, tak więc umowa rozwiązała się. Dzierżawca nie zabrał swojego kiosku kontenerowego i od 1 maja 2011 r. korzysta bezumownie z nieruchomości Wnioskodawcy pomimo nie obowiązywania umowy.

Umowa dzierżawy zawierana jest zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego i jest w niej klauzula o treści: "...Dzierżawca jest zobowiązany do...uiszczania kary umownej za korzystanie z przedmiotu dzierżawy bez tytułu prawnego w przypadku nie usunięcia kiosku kontenerowego w terminie określonym w § 9 punkt 5 umowy tj. za dany miesiąc z dołu najpóźniej do 10 dnia następnego miesiąca. Wysokość kary umownej strony ustalają na 150% aktualnie obowiązującego czynszu dzierżawnego brutto."

Do czasu rozwiązania umowy dzierżawy tj. do dnia 30 kwietnia 2011 r. Dzierżawca obciążany był na podstawie faktur VAT za usługę"dzierżawa gruntu", natomiast za maj 2011 r. powinien być obciążony kwotą 150% aktualnie obowiązującego czynszu dzierżawnego brutto z dołu z tytułu kary umownej za korzystanie z przedmiotu dzierżawy bez tytułu prawnego.

W maju 2011 r. Wnioskodawca wystąpił na drogę postępowania sądowego przeciwko byłemu Dzierżawcy o zapłatę należności z tytułu umowy dzierżawy, zaś w miesiącu czerwcu 2011 r. skierowany zostanie pozew o wydanie gruntu i usunięcie naniesień. W przypadku nie dokonania zapłaty należności z tytułu kary umownej również ta sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego.

Aktualnie nieruchomość jest nadal użytkowana bez zgody właściciela, a umowa przewidując taką sytuację nakłada na byłego dzierżawcę karę umowną za bezumowne korzystanie przy czym zapłata kary umownej nie powoduje skutku zawarcia przez strony nowego kontraktu.

W piśmie z dnia 24 sierpnia 2011 r. (data wpływu 29 sierpnia 2011 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (pytanie nr 3 ostatecznie zredagowane w piśmie z dnia 24 sierpnia 2011 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszelkie transakcje realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy. Skoro umowa została skutecznie rozwiązana, a od dnia 1 maja 2011 r. powstał obowiązek zapłaty kary umownej, zdaniem Wnioskodawcy nie świadczy zatem od ww. terminu usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym począwszy od dnia 1 maja 2011 r. powinien wystawiać co miesiąc notę księgową jako dokument finansowy potwierdzający fakt korzystania bez tytułu prawnego z jego nieruchomości. Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, iż kara umowna uregulowana w art. 483 § 1 k.c. nie jest opłatą pobieraną przez właściciela, a surogatem zobowiązania, ma więc charakter odszkodowawczy. Pobierana jest zatem przez Wnioskodawcę za korzystanie z gruntu stanowiącego jego własność przez byłego Dzierżawcę bez tytułu prawnego.

W ocenie Wnioskodawcy istotne znaczenie ma również fakt, że w czerwcu 2011 r. zostanie skierowana sprawa do sądu o wydanie gruntu, bowiem wszczęcie sporu sądowego dodatkowo potwierdza brak akceptacji właściciela na zajmowanie gruntu bez tytułu prawnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że ze świadczeniem usług w rozumieniu przepisów ustawy mamy do czynienia wówczas, gdy dochodzi do wykonania określonej czynności (świadczenia), istnieje jej odbiorca oraz, w zamian za to świadczenie, występuje odpłatność. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia "bezumownego korzystania". Kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują przepisy art. 224, 225 oraz art. 674 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Stosownie do zapisów art. 224 i 225 k.c. w przypadku bezumownego korzystania z lokalu korzystający w złej lub dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy obowiązany jest do wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zwrotu pożytków oraz odszkodowania z powodu zużycia, pogorszenia lub utraty rzeczy. Wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy objęte jest wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby odpłatnie, na podstawie odpowiedniego stosunku prawnego oddał rzecz do odpłatnego korzystania innemu podmiotowi.

Z art. 693 k.c. wynika, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Zgodnie natomiast z art. 674 k.c. jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nie oznaczony.

W warunkach zatem określonych normą art. 224 i art. 225 Kodeksu cywilnego właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z jego rzeczy.

Do chwili zaprzestania korzystania z rzeczy (bez umowy najmu lub dzierżawy) zachodzi po stronie korzystającego tzw. bezumowne korzystanie z rzeczy. Zapłata w tym przypadku określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej dla właściciela rzeczy szkody z tytułu bezprawnego używania rzeczy. Żądane wynagrodzenie - kara umowna (roszczenie pieniężne) może stanowić w istocie odszkodowanie. Przepisy prawa przyznają bowiem właścicielowi prawo do roszczenia o odszkodowanie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel by uzyskał, gdyby rzecz wynajął. Utratą korzyści jest w szczególności szkoda polegająca na nie uzyskaniu pożytków (czynszu z najmu, dzierżawy), które rzecz przynosi.

Przepisy podatkowe w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Zgodnie z treścią art. 471 k.c., dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależnym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem i zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie, której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

O tym, czy bezumowne korzystanie z rzeczy (gruntu) po zakończeniu umowy najmu/ dzierżawy bądź jej wypowiedzenia podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

W sytuacji, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego najemca (dzierżawca) nie chce opuścić gruntu, a wynajmujący (wydzierżawiający) dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wynajmującym (wydzierżawiającym) i korzystającym bezumownie z tego gruntu nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania gruntem i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuacje, gdy po zakończeniu umowy dotychczasowy najemca (dzierżawca) nadal użytkuje grunt za zgodą właściciela (nawet dorozumianą), płacąc z tego tytułu określone kwoty. Uwzględnić w takim przypadku należy, że na podstawie art. 674 Kodeksu cywilnego, jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzecz za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. Taka sytuacja wskazuje na kontynuację dotychczasowego stosunku zobowiązaniowego, który podlegał i dalej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z rzeczy (gruntu) mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące przedłużenie umowy najmu (dzierżawy) - czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Z opisu sprawy przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług jest administratorem targowiska. Teren targowiska podzielony jest na stanowiska handlowe, z których korzystają kupcy na podstawie umowy dzierżawy części nieruchomości gruntowej stawiając na niej przenośne kioski kontenerowe. W dniu 30 sierpnia 2010 r. zawarta została na okres 3 lat umowa dzierżawy z firmą handlową. Przedmiotem umowy była dzierżawa części nieruchomości gruntowej należącej do Wnioskodawcy położonej na targowisku, w celu postawienia na niej kiosku kontenerowego. Zgodnie z warunkami umowy Dzierżawca zobowiązany jest do zapłacenia czynszu dzierżawnego do ostatniego dnia miesiąca na następny miesiąc na podstawie faktury wystawionej przez Wydzierżawiającego. W przypadku zaś nie dokonania zapłaty czynszu za co najmniej okres jednego miesiąca Wydzierżawiający może odstąpić od umowy bez potrzeby wyznaczania dodatkowego terminu do zapłaty. Odstąpienie od umowy może nastąpić ze skutkiem na ostatni dzień miesiąca, za który nie dokonano zapłaty. Do dnia 30 stycznia 2011 r. Dzierżawca nie zapłacił czynszu za Iuty 2011 r., a więc w dniu 17 lutego 2011 r. Wnioskodawca wysłał do Dzierżawcy wezwanie do zapłaty należności w terminie do 25 lutego 2011 r. Wezwanie odebrane zostało w dniu następnym. W związku z brakiem zapłaty kolejnego czynszu, w dniu 23 marca 2011 r. wysłano do Dzierżawcy pismo z oświadczeniem o odstąpieniu od umowy na dzień 31 marca 2011 r. wraz z ostatecznym wezwaniem do zapłaty pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismo to jednak odebrane zostało po terminie ewentualnego rozwiązania umowy, uznano więc rozwiązanie umowy za nieskuteczne. Wnioskodawca pismem z dnia 14 kwietnia 2011 r. odstąpił od umowy oraz wezwał Dzierżawcę do uiszczenia zaległości wraz z odsetkami w terminie do dnia 30 kwietnia 2011 r. Przedmiotowe pismo zostało skutecznie doręczone dnia 19 kwietnia 2011 r. Odstąpienie stałoby się bezskuteczne w przypadku zapłaty zaległych należności oraz czynszu za kolejny miesiąc przed upływem terminu rozwiązania umowy. Dzierżawca, również tym razem, nie zastosował się do wezwania, tak wiec umowa rozwiązała się. Dzierżawca nie zabrał swojego kiosku kontenerowego i od 1 maja 2011 r. korzysta bezumownie z nieruchomości Wnioskodawcy pomimo nie obowiązywania umowy. W maju 2011 r. Wnioskodawca wystąpił na drogę postępowania sądowego przeciwko byłemu Dzierżawcy o zapłatę należności z tytułu umowy dzierżawy, zaś w miesiącu czerwcu 2011 r. skierowany zostanie pozew o wydanie gruntu i usunięcie naniesień. W przypadku nie dokonania zapłaty należności z tytułu kary umownej również ta sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego. Aktualnie nieruchomość jest nadal użytkowana bez zgody Wnioskodawcy, a umowa przewidując taką sytuację nakłada na byłego Dzierżawcę karę umowną za bezumowne korzystanie przy czym zapłata kary umownej nie powoduje skutku zawarcia przez strony nowego kontraktu.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz okoliczności przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż w przypadku gdy nieruchomość jest użytkowana bez zgody Wnioskodawcy, a umowa przewidując taką sytuację nakłada na byłego Dzierżawcę karę umowną za bezumowne korzystanie z rzeczy (gruntu) to odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie będzie płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie Wnioskodawcy prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody. Zatem opłata za bezumowne korzystanie z nieruchomości mająca w tym przypadku charakter odszkodowawczy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym od dnia rozwiązania umowy tj. 1 maja 2011 r. nie powstanie u Wnioskodawcy obowiązek udokumentowania tej opłaty poprzez wystawienie faktury VAT, o której mowa w art. 106 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, iż w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak obowiązku udokumentowania kary umownej - odszkodowania fakturą, nie jest uwarunkowany terminem wytoczenia powództwa.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.