IPTPP2/443-194/14-2/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 10 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* ustalenia podstawy opodatkowania w związku z opłatami za tzw. "media" - jest prawidłowe,

* ustalenia podstawy opodatkowania w związku z obciążaniem Najemcy równowartością przypadającej na niego opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi - jest nieprawidłowe,

* sposobu dokumentowania kwoty stanowiącej równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w związku z opłatami za tzw. "media", ustalenia podstawy opodatkowania w związku z obciążaniem Najemcy równowartością przypadającej na niego opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz sposobu dokumentowania kwoty stanowiącej równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadząc działalność gospodarczą jako osoba fizyczna Wnioskodawca jest właścicielem kilku budynków. Jeden z nich wynajmuje na podstawie umowy najmu lokalu podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą (dalej: Najemca). Zgodnie z umową Najemca zobowiązuje się do comiesięcznego regulowania kwoty czynszu oraz do ponoszenia opłat i kosztów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem lokalu. Koszty te ponosi Najemca na podstawie "refaktur" wystawianych przez Wnioskodawcę (dalej: Wynajmujący) w następujący sposób: 1. koszty energii elektrycznej - w pełnej wysokości zużycia energii elektrycznej, wynikającej ze wskazań licznika, w oparciu o faktury otrzymane przez Wynajmującego od dostawcy energii elektrycznej; 2. koszty zużycia wody - w pełnej wysokości zużycia wody, wynikającej ze wskazań wodomierzy zamontowanych w wynajmowanym budynku, w oparciu o faktury otrzymane przez Wynajmującego od dostawcy wody (na podstawie tych samych wskazań dokonuje się obciążenia za odbiór ścieków do kanalizacji miejskiej). W sporządzonej umowie istnieje również zapis, iż Najemca zobowiązuje się we własnym zakresie podpisać umowę z firmą "zewnętrzną" na wywóz nieczystości stałych.

W związku jednak z późn. zm. dotyczącymi gospodarowania odpadami komunalnymi, które weszły w życie 1 lipca 2013 r., Wnioskodawca zobowiązany był jako właściciel nieruchomości złożyć stosowną deklarację we właściwym Urzędzie Miasta, zgodnie z którą minimalna wysokość opłat uzależniona jest od ilości zatrudnionych osób (uwzględniając w niej również osoby zatrudnione w firmie Najemcy). W związku z tą zmianą umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą nie została zmieniona, ale na podstawie zadeklarowanej ilości pojemników na odpady komunalne przez Najemcę, Wnioskodawca dokonuje comiesięcznego obciążenia Najemcy odpowiednią kwotą wystawiając "notę obciążeniową".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowym jest wliczanie przez Wnioskodawcę do podstawy opodatkowania opłat dodatkowych za tzw. "media" (woda, energia elektryczna, ścieki).

2. Czy prawidłowym postępowaniem jest niewliczanie do podstawy opodatkowania opłat za wywóz odpadów komunalnych i czy sytuacja przedstawiałaby się inaczej, gdyby istniał odpowiedni zapis o ww. opłacie w umowie najmu.

3. Czy pomimo braku faktury za gospodarowanie odpadami komunalnymi (opłata stała wnoszona comiesięcznie na podstawie deklaracji złożonej jednorazowo), można daną opłatę "refakturować".

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ przedmiotem umowy najmu jest usługa główna, tj. najem lokalu użytkowego, który opodatkowany jest stawką podstawową w wysokości 23%, a z umowy najmu wynika, iż oprócz czynszu Najemca zobowiązany jest ponosić dodatkowe opłaty za "media", koszty dodatkowych opłat Wynajmujący wlicza do podstawy opodatkowania (23%, pomimo iż np. dostawa wody opodatkowana jest stawką 8%), traktując je jako element składowy usługi, którą świadczy w ramach umowy. W związku z tym, iż comiesięczna opłata za wywóz odpadów komunalnych nie stanowi przedmiotu umowy, nie jest bowiem w niej ujęta, a Wnioskodawca nie otrzymuje za tę usługę faktury (comiesięczna opłata na podstawie deklaracji złożonej jednorazowo), nie jest wliczana do podstawy opodatkowania, Najemca obciążany jest jedynie kwotą do zapłaty na podstawie "noty obciążeniowej".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* ustalenia podstawy opodatkowania w związku z opłatami za tzw. "media" - jest prawidłowe,

* ustalenia podstawy opodatkowania w związku z obciążaniem Najemcy równowartością przypadającej na niego opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi - jest nieprawidłowe,

* sposobu dokumentowania kwoty stanowiącej równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.). Zgodnie z tym artykułem, w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z treści art. 29a ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 powyższej ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

Z przedstawionego wyżej przepisu wynika zatem, że podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzyma z tytułu sprzedaży od usługobiorcy. Jednocześnie ustawodawca precyzuje, że za taką zapłatę należy uznać wszelkie dotacje, subwencje oraz inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę. Nie ulega wątpliwości, że koszty mediów mają charakter cenotwórczy i bezsprzecznie stanowią istotny element usług związanych z korzystaniem z nieruchomości (użyczenia, użytkowania, najmu, dzierżawy). W konsekwencji powyższego, do podstawy opodatkowania wlicza się wszystko co ma cenotwórczy charakter.

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca, prowadząc działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, jest właścicielem kilku budynków. Jeden z nich wynajmuje na podstawie umowy najmu lokalu podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą. Zgodnie z umową Najemca zobowiązuje się do comiesięcznego regulowania kwoty czynszu oraz do ponoszenia opłat i kosztów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem lokalu. Koszty te ponosi Najemca na podstawie "refaktur" wystawianych przez Wnioskodawcę w następujący sposób: 1. koszty energii elektrycznej - w pełnej wysokości zużycia energii elektrycznej, wynikającej ze wskazań licznika, w oparciu o faktury otrzymane przez Wynajmującego od dostawcy energii elektrycznej; 2. koszty zużycia wody - w pełnej wysokości zużycia wody, wynikającej ze wskazań wodomierzy zamontowanych w wynajmowanym budynku, w oparciu o faktury otrzymane przez Wynajmującego od dostawcy wody (na podstawie tych samych wskazań dokonuje się obciążenia za odbiór ścieków do kanalizacji miejskiej). W sporządzonej umowie istnieje również zapis, iż Najemca zobowiązuje się we własnym zakresie podpisać umowę z firmą "zewnętrzną" na wywóz nieczystości stałych. W związku jednak z późn. zm. dotyczącymi gospodarowania odpadami komunalnymi, które weszły w życie 1 lipca 2013 r., Wnioskodawca zobowiązany był jako właściciel nieruchomości złożyć stosowną deklarację we właściwym Urzędzie Miasta, zgodnie z którą minimalna wysokość opłat uzależniona jest od ilości zatrudnionych osób (uwzględniając w niej również osoby zatrudnione w firmie Najemcy). W związku z tą zmianą umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą nie została zmieniona, ale na podstawie zadeklarowanej ilości pojemników na odpady komunalne przez Najemcę, Wnioskodawca dokonuje comiesięcznego obciążenia Najemcy odpowiednią kwotą wystawiając "notę obciążeniową".

Należy zauważyć, iż umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Ponadto należy wskazać, iż w związku ze zmianą przepisów ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1399) od dnia 1 lipca 2013 r. obowiązują nowe zasady gospodarowania odpadami.

W rozdziale 3a tej ustawy - "Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę" wskazano, iż gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c pkt 1 i 2).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o właścicielach nieruchomości - rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

W myśl art. 6h tej ustawy właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Rada gminy określi, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, szczegółowy sposób i zakres świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości i zagospodarowania tych odpadów, w zamian za uiszczoną przez właściciela nieruchomości opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi, w szczególności ilość odpadów komunalnych odbieranych od właściciela nieruchomości, częstotliwość odbierania odpadów komunalnych od właściciela nieruchomości i sposób świadczenia usług przez punkty selektywnego zbierania odpadów komunalnych (art. 6r. ust. 3 ww. ustawy).

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek deklarowania i uiszczania na rzecz gminy opłat za wywóz nieczystości co do zasady ciąży na właścicielu nieruchomości, za którego - zgodnie z definicją zawartą w ww. art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - uznaje się również m.in. współwłaścicieli oraz inne podmioty władające nieruchomością.

Zauważyć należy, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

W świetle powyższego uznać należy, iż opisana usługa najmu lokalu użytkowego jest usługą złożoną, tzn. taką, która łączy w sobie usługę sensu stricte wynajem lokalu i przyporządkowane do niego usługi związane z zapewnieniem możliwości pełnowartościowego użytkowania wynajmowanego lokalu, takie jak: dostawa energii elektrycznej, wody, odprowadzanie ścieków i wywóz odpadów komunalnych, które są nierozerwalnie ze sobą związane.

W konsekwencji wszystkie świadczenia powinny być opodatkowane na takich samych zasadach jak usługa podstawowa, która nadaje całości zasadniczy charakter.

Wskazać należy, iż ww. koszty związane z wywozem odpadów komunalnych oraz dostarczaniem mediów (energii elektrycznej, wody, odprowadzania ścieków) nie są odrębnymi elementami, ale tworzą całość, stanowiącą z ekonomicznego punktu widzenia opłatę za jedno świadczenie. Bez usługi podstawowej - usługi najmu lokalu użytkowego - "odsprzedaż" równowartości przypadającej na Najemcę opłaty za wywóz odpadów komunalnych oraz mediów (energii, wody, opłaty za odprowadzanie ścieków) utraciłaby swój sens. Należności z tytułu kwoty stanowiącej równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za wywóz odpadów komunalnych oraz dostawy mediów służą tylko zapewnieniu prawidłowego wykonania i korzystania z usługi głównej.

Należy także podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy dana czynność podlega opodatkowaniu, nie jest istotna nazwa zastosowana przez dostawcę towarów czy świadczącego usługę dla wykonywanej czynności, lecz najistotniejsze jest to, czym dana czynność jest w rzeczywistości i jakie skutki wywiera na gruncie przepisów ustawy o VAT.

Strony stosunku cywilnoprawnego mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie, co do rozliczenia kosztów równowartości przypadającej z tytułu opłaty za wywóz odpadów komunalnych oraz co do rozliczania dostarczania mediów (energii elektrycznej, wody, odprowadzanie ścieków). A zatem stanowi to zobowiązanie cywilnoprawne, uregulowane w zawartej umowie (porozumieniu), a więc należy je traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia ww. usługi. Należy jednakże zaznaczyć, iż postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów, najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu. Usługi i dostawy pomocnicze, takie jak dostawa energii, wody czy zapewnienie wywozu odpadów komunalnych, nie stanowią celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Mając na uwadze opis sprawy i powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie usługą podstawową jest usługa najmu lokalu użytkowego świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Najemcy, natomiast kwoty opłat z tytułu kosztów związanych z zapewnieniem mediów (woda, energia elektryczna, odprowadzanie ścieków), jak również kwota stanowiąca równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za wywóz odpadów komunalnych, pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy. Stanowią one integralną część świadczonej przez Wnioskodawcę usługi. Pełnią funkcję pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej jaką jest wynajem lokalu. W konsekwencji, przy ustalaniu podstawy opodatkowania Wnioskodawca jest zobowiązany wliczać zarówno opłaty za tzw. "media" (woda, energia elektryczna, ścieki), jak i kwotę stanowiącą równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za wywóz odpadów komunalnych, stanowiące element cenotwórczy kompleksowej usługi polegającej na wynajmie lokalu użytkowego.

Bez względu na uregulowania umowne pomiędzy Wnioskodawcą a Najemcą, Najemca - w świetle przepisów prawa dotyczących gospodarowania odpadami komunalnymi, które weszły w życie 1 lipca 2013 r. - nie jest odpowiedzialny za gospodarowanie odpadami komunalnymi związanymi z nieruchomością, którą wykorzystuje. W związku z nowymi regulacjami, to wyłącznie na Wnioskodawcy, jako właścicielu wynajmowanego lokalu, spoczywa obowiązek deklarowania i wpłacania na rzecz Gminy opłat wynikających z ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej ustalenia podstawy opodatkowania w związku z opłatami za tzw. "media" uznać należy za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej ustalenia podstawy opodatkowania w związku z obciążaniem Najemcy kwotą stanowiącą równowartość przypadającej na niego opłaty za wywóz odpadów komunalnych, należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się z kolei do pytania nr 3 należy zauważyć, iż celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo, że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Skoro równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi jest - jak wyżej wskazano - częścią świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu użytkowego i tym samym powinna być wliczana do podstawy opodatkowania, to Wnioskodawca nie może przerzucać kosztów tej opłaty na Najemcę w drodze refakturowania ani na podstawie "noty obciążeniowej".

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu dokumentowania kwoty stanowiącej równowartość przypadającej na Najemcę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.