IPTPP2/443-128/13-4/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2013 r. (data wpływu 15 lutego 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 kwietnia 2013 r. (według daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczonych usług agencyjnych na rzecz banku - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 lutego 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczonych usług agencyjnych na rzecz banku.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 kwietnia 2013 r. (według daty wpływu) poprzez doprecyzowanie opisu sprawy, jednoznaczne wskazanie zakresu zadanych pytań oraz o podpis Wnioskodawczyni.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku).

Jako dodatkowa forma działalności, została otwarta placówka agencyjna Banku X na podstawie umowy agencyjnej dla partnera prowadzącego placówkę partnerską. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym w K.N.F. agentem bankowym. Na podstawie wyżej wymienionej umowy placówka zajmuje się między innymi przyjmowaniem wniosków, podpisywaniem w imieniu banku umów kredytowych o prowadzenie rachunków ROR oraz przyjmuje polecenia wpłat kasowych wewnętrznych oraz do innych banków. Od klienta Zainteresowana otrzymuje zapłatę, np. za fakturę telekomunikacyjną, którą wraz z opłatą manipulacyjną przekazuje na rachunek bankowy prowadzony przez Bank X, z którego bank przekazuje wpłaty na konta docelowe odbiorców. Bank bezpłatnie udostępnia systemy służące do zakładania rachunków, udzielania kredytów oraz płatny system do przetwarzania wpłat kasowych. Bank pobiera również na podstawie faktury VAT miesięcznie opłatę agencyjną uzależnioną od sumy wpłat realizowanych przez klientów. Potwierdzenie pobrania prowizji jest wystawiane na dokumencie bankowym, na którym widnieją dane banku oraz stempel banku, z którym jest podpisana umowa agencyjna. Bank potrąca należną sobie prowizję z rachunku Wnioskodawczyni przypisanego do umowy agencyjnej. Prowizja należna dla Zainteresowanej pozostaje do Jej dyspozycji na rachunku bankowym po potrąceniu należnej dla banku prowizji uzależnionej od ilości wpłat kasowych. Aby rozliczyć i zaewidencjonować przychód z tytułu pozostawionej prowizji dla Wnioskodawczyni, Zainteresowana wystawia w okresach miesięcznych, na koniec każdego miesiąca, fakturę VAT sprzedażową na bank. Jako czynny płatnik podatku, Wnioskodawczyni uważa, że jest zobowiązana, jeżeli żadna z ustaw nie precyzuje w jakiej formie rozliczać prowizję, do wystawiania faktur, nawet na czynności zwolnione z VAT, na rzecz banku. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w myśl przytoczonych przepisów, Wnioskodawczyni ma prawo do wystawienia faktury VAT na bank za uzyskane prowizje z tytułu prowadzonej działalności agencyjnej. Czy inne przepisy zakazują Zainteresowanej wystawiania faktury na rozliczenie uzyskanej prowizji.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni jednoznacznie wskazała, że zakres zadanych pytań dotyczy wyłącznie wystawienia faktury za świadczone usługi na rzecz banku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo do wystawienia faktury VAT za usługi agencyjne od całości opłat pobranych od klientów oraz innych czynności przewidzianych umową z bankiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w myśl z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić jednak należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, m.in. w treści art. 43 ustawy oraz w rozdziale 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.) wymieniono zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz szczegółowe warunki ich stosowania.

Zgodnie natomiast z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z przytoczonego powyżej przepisu podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym powyżej artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), regulujące m.in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania zawarto w rozdziale 3 ww. rozporządzenia.

I tak, na mocy § 4 ust. 1 powołanego powyżej rozporządzenia, fakturę wystawia:

W myśl ust. 2 ww. paragrafu rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r., faktury mogą również wystawiać zarejestrowani podatnicy VAT zwolnieni.

Z kolei § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że faktura powinna zawierać:

Zgodnie § 5 ust. 2 pkt 6 cytowanego rozporządzenia, faktura powinna zawierać dodatkowo, w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez podatnika, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, lub zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy - wskazanie:

Faktura może nie zawierać, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 6 - danych określonych w ust. 1 pkt 5, 12 i 14 (§ 5 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r.).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni będąca zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, jest zarejestrowanym w K.N.F. agentem bankowym. Zainteresowana otworzyła placówkę agencyjną Banku X na podstawie umowy agencyjnej dla partnera prowadzącego placówkę partnerską, jako dodatkową formę działalności. Na podstawie ww. umowy placówka zajmuje się między innymi przyjmowaniem wniosków, podpisywaniem w imieniu banku umów kredytowych o prowadzenie rachunków ROR oraz przyjmuje polecenia wpłat kasowych wewnętrznych oraz do innych banków. Od klienta Zainteresowana otrzymuje zapłatę, np. za fakturę telekomunikacyjną, którą wraz z opłatą manipulacyjną przekazuje na rachunek bankowy prowadzony przez bank, z którego bank przekazuje wpłaty na konta docelowe odbiorców. Bank bezpłatnie udostępnia systemy służące do zakładania rachunków, udzielania kredytów oraz płatny system do przetwarzania wpłat kasowych. Bank pobiera również na podstawie faktury VAT miesięcznie opłatę agencyjną uzależnioną od sumy wpłat realizowanych przez klientów. Potwierdzenie pobrania prowizji jest wystawiane na dokumencie bankowym. Bank potrąca należną sobie prowizję z rachunku Wnioskodawczyni przypisanego do umowy agencyjnej. Prowizja należna dla Zainteresowanej pozostaje do Jej dyspozycji na rachunku bankowym po potrąceniu należnej dla banku prowizji uzależnionej od ilości wpłat kasowych. Aby rozliczyć i zaewidencjonować przychód z tytułu pozostawionej prowizji dla Wnioskodawczyni, Zainteresowana wystawia w okresach miesięcznych, na koniec każdego miesiąca, fakturę VAT sprzedażową na bank. Wnioskodawczyni uważa, że jest zobowiązana, jeżeli żadna z ustaw nie precyzuje w jakiej formie rozliczać prowizję, do wystawiania faktur, nawet na czynności zwolnione z VAT, na rzecz banku.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis sprawy, wskazać należy, że Wnioskodawczyni świadcząca na rzecz banku usługi w ramach prowadzonej działalności agencyjnej, będąca zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, jest zobowiązana do udokumentowania ww. usług, w oparciu o przepisy art. 106 ust. 1 ustawy oraz uregulowania rozdziału 3 rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. Przy czym, w przypadku świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy, wystawiając fakturę, Zainteresowana winna wskazać przepis ustawy albo aktu wydanego na podstawie ustawy, na podstawie którego stosuje zwolnienie od podatku, przepis dyrektywy, który zwalnia od podatku takie świadczenie usług, lub inną podstawę prawną wskazującą na to, że świadczenie usług korzysta ze zwolnienia.

Reasumując, w świetle powołanego art. 106 ust. 1 ustawy oraz przepisów rozporządzenia w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni jest zobowiązana do wystawienia faktury na bank tytułem świadczonych na jego rzecz usług.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawczyni, w którym stwierdza, że ma prawo do wystawienia faktury VAT za usługi agencyjne, należało uznać za nieprawidłowe. Wskazać bowiem należy, że dokumentowanie dokonania sprzedaży przez podatników, o których mowa w art. 15 ustawy, jest ich obowiązkiem, wynikającym z wyżej powołanych przepisów, a nie prawem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zauważyć, że od dnia 1 kwietnia 2013 r. przepis art. 15 ust. 2 ustawy obowiązuje w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto wskazać należy, że od dnia 21 lutego 2013 r. obowiązuje ogłoszony obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 3 stycznia 2013 r. jednolity tekst rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 247 z późn. zm.).

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.