IPTPP1/443-996/11-2/MS - Zwolnienie z podatku sprzedaży niezabudowanej nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatu przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2011 r. (data wpływu 30 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku sprzedaży niezabudowanej nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 30 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* zwolnienia z podatku sprzedaży niezabudowanej nieruchomości;

* obowiązku zwrotu pobranego podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży nieruchomości niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Powiat aktem notarialnym z dnia 13 lutego 2008 r., po przeprowadzeniu w dniu 17 grudnia 2007 r. przetargu ustnego nieograniczonego, dokonał sprzedaży Państwu M. niezabudowanej nieruchomości powiatowej, oznaczonej działką ewidencyjną nr 210/22 o powierzchni 0,1030 ha.

Osiągnięta w wyniku przetargu cena nieruchomości - 15.900,00 zł została powiększona o podatek od towarów i usług według stawki 22% w kwocie 3.498,00 zł Łącznie z tytułu nabycia nieruchomości Państwo M. wpłacili na konto tut. Starostwa kwotę 19.398,00 zł (słownie: dziewiętnaście tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt osiem złotych).

W dacie sprzedaży dla ww. nieruchomości obowiązywały jedynie zapisy Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy z dnia 27 czerwca 2000 r., w którym przedmiotowa działka położona była na terenach o następującym oznaczeniu:

* tereny, dla których jest obowiązkowe sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

* obszar wielofunkcyjny - centrum gminy z preferowaną funkcją usług publicznych,

* teren rozwoju osadnictwa wiejskiego o charakterze wielofunkcyjnym.

W tym czasie w rejestrach ewidencji gruntów dla całej powierzchni działki nr 210/11-0,1030 ha, położonej w obrębie przypisany był użytek PsII - pastwiska trwałe.

Jednak trudno uznać, że działka ta leżała na terenach niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z końcem grudnia 2003 r. przestał obowiązywać Miejscowy Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, zgodnie z którym działka nr 210/22, powstała z geodezyjnych podziałów pierwotnej działki nr 210/14, a następnie nr 210/16, leżała na terenach oznaczonych symbolem A2-RPP o ustaleniach: "Tereny Gospodarstwa Ogrodniczego przy Państwowym Domu Dziecka. Adaptacja istniejącej zabudowy produkcyjno - gospodarczej, z możliwością jej modernizacji. Wyklucza się lokalizację budownictwa mieszkaniowego. Wymagany plan realizacyjny."

W 2006 r. Powiat zwrócił się do Wójta Gminy z wnioskiem w sprawie nieruchomości do terenów budowlanych w opracowywanym przez Gminę planie zagospodarowania przestrzennego. Jednak nowy plan zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowego terenu został uchwalony dopiero w 2010 r.

Nabywcy nieruchomości Państwo M. w dniu 16 listopada 2009 r. (już po nabyciu nieruchomości) uzyskali od Wójta Gminy decyzję o warunkach zabudowy ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr 210/22. W uzasadnieniu decyzji wpisano, że "z uwagi na zbieżności wniosku inwestorów z ustaleniami ww. Studium, uznaje się, że realizacja budynku mieszkalnego jednorodzinnego, nie będzie naruszać ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w tym rejonie (mpzp w opracowaniu)".

Pismem z dnia 15 września 2011 r. Pan M. wystąpił do Powiatu o zwrot kwoty podatku VAT w wysokości 3.498,00 zł, jego zdaniem niesłusznie zapłaconego od ceny zakupionej nieruchomości. Wniosek uzasadnił tym, iż zakupiona przez niego niezabudowana nieruchomość podlegała zwolnieniu od podatku, ponieważ w dacie sprzedaży brak dla niej obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, a nieruchomość w ewidencji gruntów była sklasyfikowana jako PsII.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż niezabudowanej nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów działką nr 210/22 o pow. 0,1030 ha, dokonana aktem notarialnym w dniu 13 lutego 2008 r. powinna być zwolniona z podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od towarów i usług w kwocie 3.498,00 zł został prawidłowo naliczony od ceny sprzedaży w dniu 13 lutego 2008 r. powiatowej nieruchomości niezabudowanej, oznaczonej działką nr 210/22 o powierzchni 0,1030 ha

Wprawdzie w dacie sprzedaży w odniesieniu do ww. nieruchomości brak było miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale zapis w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, który przestał obowiązywać z końcem grudnia 2003 r. wskazywał, że nieruchomość ta była położona na terenie zabudowanym, oznaczonym symbolem A2-RPP o następujących ustaleniach: "Tereny Gospodarstwa Ogrodniczego przy Państwowym Domu Dziecka, adaptacja istniejącej zabudowy produkcyjno - gospodarczej, z możliwością jej modernizacji. Wyklucza się lokalizację budownictwa mieszkaniowego. Wymagany plan realizacyjny".

Obowiązujące w dacie sprzedaży Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy zakładało, że działka nr 210/22 leży na "terenach, dla których jest obowiązkowe sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, obszarze wielofunkcyjnym - centrum gminy z preferowaną funkcją usług publicznych, terenie rozwoju osadnictwa wiejskiego o charakterze wielofunkcyjnym".

Państwo M. w 2009 r. - tj. już po zakupie nieruchomości, a przed uchwaleniem aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (uchwalono w 2010 r.), uzyskali dla nieruchomości nr 210/22 decyzję Wójta Gminy o warunkach zabudowy, w której wpisano, że z uwagi na zbieżność wniosków inwestorów z ustaleniami ww. Studium, uznaje się, że realizacja budynku mieszkalnego jednorodzinnego, nie będzie naruszać ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w tym rejonie.

Wobec powyższego Powiat uważa, że podatek od towarów i usług od ceny sprzedaży nieruchomości oznaczonej działką nr 210/22, został prawidłowo naliczony i nie ma podstaw do zwrotu Państwu M. kwoty 3.498,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 13 powołanego wyżej rozporządzenia.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy.

Stosownie do art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego i decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. W myśl art. 9 ust. 1 cyt. ustawy polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu/lokalizacji inwestycji celu publicznego decyduje przeznaczenie określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z kolei dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być stosowane wyłącznie posiłkowo, gdyż nie zawierają danych o "przeznaczeniu" danego gruntu, co jest warunkiem decydującym o zwolnieniu od podatku w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a jedynie obejmują dane dotyczące ich aktualnego wykorzystania - art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.).

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wyjaśnić należy, iż sama polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Co prawda przepis art. 9 cyt. ustawy stanowi, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla organów gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu. Z kolei ewidencja gruntów i budynków stosowana przy ocenie nieruchomości, jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych a ponadto również nie jest aktem prawa miejscowego.

W konsekwencji, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości.

Podkreślenia wymaga, że według przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, kryterium wyłączającym ze zwolnienia od podatku jest przeznaczenie terenu pod zabudowę, nie zaś rzeczywisty sposób wykorzystania działek lub rodzaj gruntu wynikający z wypisu z ewidencji gruntów.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Powiat po przeprowadzeniu przetargu ustnego nieograniczonego dokonał aktem notarialnym sprzedaży niezabudowanej nieruchomości powiatowej oznaczonej działką ewidencyjną nr 210/22. Osiągnięta cena została powiększona o podatek od towarów i usług według stawki 22%.

W dacie sprzedaży dla ww. nieruchomości obowiązywały jedynie zapisy Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, w którym przedmiotowa działka położona była na terenach o oznaczeniu:

W tym czasie w rejestrach ewidencji gruntów dla całej powierzchni działki nr 210/22 przypisany był użytek PsII - pastwiska trwałe. Z końcem grudnia 2003 r. przestał obowiązywać Miejscowy Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, zgodnie z którym działka powstała z geodezyjnych podziałów pierwotnej działki nr 210/14, a następnie nr 210/16, leżała na terenach oznaczonych symbolem A2-RPP o ustaleniach: "Tereny Gospodarstwa Ogrodniczego przy Państwowym Domu Dziecka. Adaptacja istniejącej zabudowy produkcyjno - gospodarczej, z możliwością jej modernizacji. Wyklucza się lokalizację budownictwa mieszkaniowego. Wymagany plan realizacyjny". W 2006 r. Powiat zwrócił się do Wójta Gminy z wnioskiem o wpisanie ww. nieruchomości do terenów budowlanych w opracowywanym przez Gminę planie zagospodarowania przestrzennego. Nowy plan dla przedmiotowej działki został uchwalony w 2010 r. Nabywcy działki (po nabyciu nieruchomości) uzyskali od Wójta Gminy decyzję o warunkach zabudowy, ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego. W uzasadnieniu decyzji wpisano, że "z uwagi na zbieżności wniosku inwestorów z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, uznaje się, że realizacja budynku mieszkalnego jednorodzinnego nie będzie naruszać ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w tym rejonie (mpzp w opracowaniu)". Nabywca wystąpił do Powiatu o zwrot kwoty podatku VAT, jego zdaniem niesłusznie zapłaconego od ceny zakupionej nieruchomości. Zdaniem nabywcy ww. nieruchomość podlegała zwolnieniu, gdyż w dacie sprzedaży nieruchomości brak było dla niej obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, a nieruchomość w ewidencji gruntów była sklasyfikowana jako PsII.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, iż dostawa opisanej we wniosku działki nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż przedmiotowa nieruchomość w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy została przeznaczona pod osadnictwo wiejskie, obszar wielofunkcyjny, co wyklucza całkowicie rolny lub leśny charakter działki. W konsekwencji dokonując sprzedaży działki, która nie spełnia przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku VAT określonych w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zastosowanie miał art. 41 ust. 1, obligujący Powiat do opodatkowania transakcji według obowiązującej stawki, tj. 22%.

Reasumując, należy stwierdzić, że sprzedaż niezabudowanej nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów działką nr 210/22, dokonana aktem notarialnym w dniu 13 lutego 2008 r. nie korzystała ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym podlegała opodatkowaniu stawką podstawową obowiązującą w dacie czynności, tj. 22%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie zwolnienia z podatku sprzedaży niezabudowanej nieruchomości. Natomiast wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie obowiązku zwrotu pobranego podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży nieruchomości niezabudowanej został załatwiony rozstrzygnięciem nr IPTPP1/443-996/11-3/MS.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.