IPTPP1/443-902/13-4/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia z dnia 2 grudnia 2013 r. (data wpływu 4 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 12 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korekty podatku należnego z tytułu wierzytelności uznanych za nieściągalne - jest prawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do korekty podatku należnego z tytułu wierzytelności uznanych za nieściągalne.

Pismem z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 12 lutego 2014 r.) uzupełniono wniosek o doprecyzowanie stanu faktycznego, zadanie pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która zajmuje się wykonywaniem zadań z zakresu gospodarki wodno-ściekowej, wykonuje kompleksowe uzbrajanie terenu w sieci wodno-kanalizacyjne, gazownicze i ciepłownicze. Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności, na podstawie umów z dnia 5 maja 2011 r., zostało zlecone wykonanie robót budowlanych w postaci budowy kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej oraz przebudowy sieci wodociągowej.

Zarówno Zamawiający jak i Wykonawca pozostają czynnymi płatnikami VAT. Wnioskodawca jest w trakcie likwidacji. Przeciwko Zamawiającemu nie toczy się postępowanie upadłościowe oraz nie jest w trakcie likwidacji.

Zamawiający i Wykonawca zawarli dwie umowy. Umowy te przewidywała terminy zakończenia robót oraz kary umowne za opóźnienia. Ze względu na konieczność prowadzenia robót inną metodą, opóźnienie po stronie Zamawiającego oraz długość okresu zatwierdzenia materiałów przez Zamawiającego, Wnioskodawca złożył wniosek o przedłużenie terminów na realizacje umowy, który został rozpatrzony przez Zamawiającego negatywnie. W toku wykonywania prac nastąpiła również konieczność wykonania prac dodatkowych wskutek rozbieżności w dokumentacji projektowej. Okoliczności te doprowadziły do powstania opóźnień nie z winy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca za wykonane prace wystawił faktury VAT na łączną kwotę 6.292.085,91 PLN, stanowiącą wynagrodzenie wynikające z zawartej umowy. Zamawiający złożył oświadczenia o potrąceniu kar umownych naliczonych za opóźnienie w wykonaniu umów z wynagrodzenia przysługującego Wnioskodawcy.

Dokonując potrąceń Zamawiający nie dokonał zapłaty kwoty 1.066.049,00 PLN z dwóch faktur wystawionych przez Wnioskodawcę:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kary umowne zostały naliczone niesłusznie i potrącona należność jest w całości należna Wnioskodawcy.

W celu wyegzekwowania roszczenia między Wnioskodawcą a Zamawiającym toczy się obecnie spór przed Sądem Okręgowym. Przedmiotem sporu jest m.in. ustalenie, czy dłużnik nabył roszczenie o karę umowną przeciwko Wnioskodawcy. Wnioskodawca wykonał wszystkie prace przewidziane w umowie. Opóźnienie, na wypadek którego zastrzeżono karę umowną, powstało z wyłącznej winy dłużnika. W związku z czym, zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2010 r. (sygn. akt...) Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty kary umownej. Skuteczność potrącenia w zaistniałym stanie faktycznym może zostać stwierdzona jedynie prawomocnym orzeczeniem Sądu.

Z uwagi na długie terminy rozpatrywania spraw w ww. przedmiocie istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że przed zakończeniem postępowania sądowego upłynie termin umożliwiający skorygowanie podatku należnego z tytułu dostaw i świadczenia usług od wierzytelności uznanych za nieściągalne. Możliwość skorygowania tego podatku upływa po dwóch latach od końca roku, w którym faktura została wystawiona, a więc w tym przypadku upłynie z końcem 2014 r. Jak wskazuje praktyka, postępowanie sądowe nie zakończy się do końca tego okresu.

Świadczenie usług było dokonane na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub likwidacyjnego. Wierzytelność została wykazana w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny. Wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty są zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT. Wierzytelności nie zostały zbyte. Wnioskodawca, będący wierzycielem, pismem z dnia 21 października 2013 r. zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia (tekst jedn.: od dnia 22 października 2013 r.) nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie, co więcej, należność pozostaje niezaspokojona do dnia sporządzenia niniejszego pisma. Między Wnioskodawcą a dłużnikiem nie istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4 ustawy o podatku od towarów i usług. O tym, czy należność objęta przedmiotem zapytania Dyrektora Izby Skarbowej jest uregulowana ostatecznie orzeknie sąd orzekając we wskazanej wyżej sprawie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca może skorygować podstawę opodatkowania i podatek należny z tytułu świadczenia usług w sposób określony w art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku) dokonanie korekty w sposób określony w art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r. jest dopuszczalne, gdyż zostały spełnione wszystkie ustawowe przesłanki.

Przepisy regulujące korygowanie podatku VAT w przypadku wierzytelności uznanych za nieściągalne zmieniły się z dniem 1 stycznia 2013 r. W stosunku do wierzytelności powstałych przed dniem 1 stycznia 2013 r. stosuje się co do zasady przepisy sprzed zmiany. Jednakże w przypadku, gdy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona po dniu 21 grudnia 2012 r., stosuje się przepisy w nowym brzmieniu.

W powyższym stanie faktycznym istotne jest, że nieściągalność należności wynikających z dwóch wystawionych przez Wnioskodawcę faktur, tj. faktur nr 54 i 55, została uprawdopodobniona przed dniem 31 grudnia 2012 r. (od dnia wymagalności upłynęło 180 dni) - w stosunku do tych faktur stosowane będą zatem przepisy obowiązujące do dnia 31 grudnia 2012 r.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT obowiązującej do dnia 31 grudnia 2012 r. podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towaru lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Dotyczy to również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której wierzytelność została uprawdopodobniona.

Artykuł 89a ust. 1a tejże ustawy w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r. wskazuje, iż nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Aby stosować art. 89a ust. 1 w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r. należy spełnić następujące warunki:

Wnioskodawca oraz stan faktyczny w zakresie wierzytelności wynikającej z faktur VAT o nr 54 i 55 spełniają wszystkie warunki określone w pkt 1-6, tj.:

3. Wnioskodawca i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1 są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;

Wnioskodawca nie uznał dokonanego potrącenia i w tym zakresie wystosował do Zamawiającego (dłużnika) stosowne oświadczenie o bezpodstawnym naliczeniu kar umownych. Tym samym nie doszło również do umorzenia wierzytelności. Zatem wierzytelność Wnioskodawcy jest wymagalna i nieściągalna, natomiast po stronie Zamawiającego brak jest podstaw dla dochodzenia roszczeń z kar umownych.

W celu wyegzekwowania nieuiszczonego wynagrodzenia między Wnioskodawcą a Zamawiającym toczy się obecnie spór przed Sądem Okręgowym. Przedmiotem sporu jest m.in. ustalenie, czy dłużnik nabył roszczenie o karę umowną przeciwko Wnioskodawcy. Wnioskodawca wykonał wszystkie prace przewidziane w umowie. Opóźnienie, na wypadek którego zastrzeżono karę umowną, powstało z wyłącznej winy dłużnika, w związku z czym, zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2010 r. (sygn. akt II CSK 180/10) Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty kary umownej. O tym, czy należność objęta przedmiotem zapytania Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi jest uregulowana ostatecznie stwierdzi dopiero sąd orzekając we wskazanej wyżej sprawie.

Wobec toczącego się postępowania sądowego kwoty przedstawione przez Zamawiającego do potrącenia będzie można uznać za wymagalne dopiero w momencie rozstrzygnięcia sporu przez sąd. Tym samym w odniesieniu do wierzytelności, w stosunku do której toczyć się będzie spór sądowy należy stwierdzić, iż w myśl przepisów art. 89a ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2013 r., nieściągalność wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy wobec Zamawiającego należy uznać za uprawdopodobnioną, gdyż wierzytelność ta nie została uregulowana odpowiednio w ciągu 180 dni od upływu terminów jej płatności określonych na fakturach, a Wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki wskazane w art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż w zaprezentowanym stanie faktycznym nie jest możliwe skorzystanie z uregulowań zawartych w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem brak takiego prawa będzie wynikać dopiero z prawomocnego wyroku sądu uznającego, iż Wnioskodawcy nie przysługuje wynagrodzenie, wynikające z ww. faktur z uwagi na skuteczność potrącenia. Natomiast brak możliwości skorzystania z prawa do skorygowania podatku należnego z tytułu wierzytelności uznanych za nieściągalne do czasu zakończenia postępowania sądowego może spowodować upływ terminu na skorzystanie z uprawnienia z art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem do faktur o nr 54 i 55 zachodzą ustawowe przesłanki do dokonania korekty podatku należnego z tytułu ww. wierzytelności uznanych za nieściągalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ podatkowy pragnie wskazać, iż w świetle art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), do wierzytelności powstałych przed dniem 1 stycznia 2013 r. stosuje się przepisy art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu dotychczasowym, z zastrzeżeniem ust. 2. Przy czym art. 23 ust. 2 ww. ustawy zmieniającej stanowi, iż przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, stosuje się również do wierzytelności powstałych przed dniem 1 stycznia 2013 r., których nieściągalność została, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy zmienianej, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, uprawdopodobniona po dniu 31 grudnia 2012 r.

Mając na uwadze przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy, należy wskazać, iż w niniejszej sprawie będą miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), obowiązujące do 31 grudnia 2012 r.

Kwestie dotyczące rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności regulują przepisy art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2012 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z brzmieniem art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast, w myśl art. 89a ust. 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

Zgodnie z art. 89a ust. 3 ustawy, korekta może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku, gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 89a ust. 5 ustawy podatnik obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty podatku należnego określonej w ust. 1, zawiadomić o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwy dla podatnika urząd skarbowy wraz z podaniem kwot korekty podatku należnego.

W myśl ust. 7 ww. artykułu przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Powołane wyżej przepisy dopuszczają zatem możliwość dokonania przez podatnika korekty podatku należnego, który powstał w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju, w sytuacji gdy nabywca towaru bądź usługi, nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy. Zauważyć należy także, iż podstawowym warunkiem umożliwiającym korektę jest dokonanie transakcji na rzecz podatnika, który w momencie jej dokonywania był podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy, a więc podatnikiem prowadzącym samodzielnie działalność gospodarczą, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, niebędącym w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

Wobec powyższego, tylko łączne spełnienie wszystkich warunków wymienionych w art. 89a ust. 2 ustawy, daje prawo do skorygowania podatku należnego.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która zajmuje się wykonywaniem zadań z zakresu gospodarki wodno-ściekowej, wykonuje kompleksowe uzbrajanie terenu w sieci wodno-kanalizacyjne, gazownicze i ciepłownicze. Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności, na podstawie umów z dnia 5 maja 2011 r., zostało zlecone wykonanie robót budowlanych w postaci budowy kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej oraz przebudowy sieci wodociągowej.

Zarówno Zamawiający jak i Wykonawca pozostają czynnymi płatnikami VAT. Wnioskodawca jest w trakcie likwidacji. Przeciwko Zamawiającemu nie toczy się postępowanie upadłościowe oraz nie jest w trakcie likwidacji.

Zamawiający i Wykonawca zawarli dwie umowy. Umowy te przewidywała terminy zakończenia robót oraz kary umowne za opóźnienia. Ze względu na konieczność prowadzenia robót inną metodą, opóźnienie po stronie Zamawiającego oraz długość okresu zatwierdzenia materiałów przez Zamawiającego, Wnioskodawca złożył wniosek o przedłużenie terminów na realizacje umowy, który został rozpatrzony przez Zamawiającego negatywnie. W toku wykonywania prac nastąpiła również konieczność wykonania prac dodatkowych wskutek rozbieżności w dokumentacji projektowej. Okoliczności te doprowadziły do powstania opóźnień nie z winy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca za wykonane prace wystawił faktury VAT na łączną kwotę 6.292.085,91 PLN, stanowiącą wynagrodzenie wynikające z zawartej umowy. Zamawiający złożył oświadczenia o potrąceniu kar umownych naliczonych za opóźnienie w wykonaniu umów z wynagrodzenia przysługującego Wnioskodawcy.

Dokonując potrąceń Zamawiający nie dokonał zapłaty kwoty 1.066.049,00 PLN z dwóch faktur wystawionych przez Wnioskodawcę:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kary umowne zostały naliczone niesłusznie i potrącona należność jest w całości należna Wnioskodawcy.

W celu wyegzekwowania roszczenia miedzy Wnioskodawcą a Zamawiającym toczy się obecnie spór przed Sądem Okręgowym. Przedmiotem sporu jest m.in. ustalenie, czy dłużnik nabył roszczenie o karę umowną przeciwko Wnioskodawcy. Wnioskodawca wykonał wszystkie prace przewidziane w umowie. Opóźnienie, na wypadek którego zastrzeżono karę umowną, powstało z wyłącznej winy dłużnika. W związku z czym, zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2010 r. (sygn. akt...) Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty kary umownej. Skuteczność potracenia w zaistniałym stanie faktycznym może zostać stwierdzona jedynie prawomocnym orzeczeniem Sądu.

Z uwagi na długie terminy rozpatrywania spraw w ww. przedmiocie istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że przed zakończeniem postępowania sądowego upłynie termin umożliwiający skorygowanie podatku należnego z tytułu dostaw i świadczenia usług od wierzytelności uznanych za nieściągalne. Możliwość skorygowania tego podatku upływa po dwóch latach od końca roku, w którym faktura została wystawiona, a więc w tym przypadku upłynie z końcem 2014 r. Jak wskazuje praktyka, postępowanie sądowe nie zakończy się do końca tego okresu.

Świadczenie usług było dokonane na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub likwidacyjnego. Wierzytelność została wykazana w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny. Wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty są zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT. Wierzytelności nie zostały zbyte. Wnioskodawca, będący wierzycielem, pismem z dnia 21 października 2013 r. zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia (tekst jedn.: od dnia 22 października 2013 r.) nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie, co więcej, należność pozostaje niezaspokojona do dnia sporządzenia niniejszego pisma. Między Wnioskodawcą a dłużnikiem nie istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4 ustawy o podatku od towarów i usług. O tym, czy należność objęta przedmiotem zapytania Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi jest uregulowana ostatecznie orzeknie sąd orzekając we wskazanej wyżej sprawie.

Mając na uwadze przepisy powołane na wstępie, należy stwierdzić, iż aby podatnik mógł dokonać korekty określonej w art. 89a ust. 1 ustawy, warunki określone w art. 89a ust. 1a i ust. 2 ustawy muszą być spełnione łącznie. Brak któregokolwiek z wymienionych warunków stanowi przesłankę do braku takiego prawa.

W stosunku do wierzytelności, w których termin płatności został określony na fakturze lub w umowie na dzień przypadający przed 4 sierpnia 2012 r. znajdą zastosowanie przepisy art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. Zatem, skoro Wnioskodawca spełnił warunki określone w art. 89a ust. 2 ustawy, to tym samym może skorygować podatek należny.

Prawo do korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego jest możliwa wyłącznie do wierzytelności, do których zastosowanie znajdują przepisy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca uprawniony jest wyłącznie do korekty podatku należnego.

Jednocześnie wskazać należy, że w przypadku, gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność zostanie uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, obowiązany będzie zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność zostanie uregulowana.

Reasumując, Wnioskodawca może skorygować podatek należny z tytułu wierzytelności uznanych za nieściągalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie odnosi się wyłącznie do kwestii objętej pytaniem Wnioskodawcy Jednocześnie należy zauważyć, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii czy wierzytelność została uregulowana, lecz oparto się na opisie sprawy, w którym wskazano, iż "dłużnik (...) nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie."

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.