IPTPP1/443-866/11-2/IG - Możliwość opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2011 r. (data wpływu 10 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży gruntu na rzecz użytkownika wieczystego - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży gruntu na rzecz użytkownika wieczystego

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego oddawała i będzie oddawać grunty w użytkowanie wieczyste na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) - który to akt prawny reguluje problematykę gospodarowania nieruchomościami przez Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego. Z tego tytułu pobiera się opłatę wstępną oraz opłaty roczne. Obie opłaty są opodatkowane podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy użytkowanie wieczyste zostało ustanowione po dniu 1 maja 2004 r.

Problematyka ww. opodatkowania była przedmiotem interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) z dnia 25 marca 2011 r. znak IPPP3/443-1269/10-2/KB skierowanej do Gminy, w której stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe. Kolejnym problemem, który pojawił się ostatnio są wątpliwości na tle przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności.

Tematyka ta jest przedmiotem sprzecznych interpretacji Ministra Finansów. Wskazać należy, iż przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności może nastąpić albo na podstawie decyzji administracyjnej albo na podstawie umowy cywilnoprawnej. Ww. przekształcenie na podstawie decyzji administracyjnej nie budzi wątpliwości, gdyż nie ma charakteru cywilnoprawnego. Prawo takiego przekształcenia na podstawie decyzji administracyjnej starosty albo wójta, burmistrza, prezydenta miasta, zarządu powiatu albo zarządu województwa (w zależności kto jest właścicielem nieruchomości) daje ustawa z 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1459 z późn. zm.). W tym przypadku Gmina korzysta z wyłączenia, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT lub zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392). Nadmienić należy, iż pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego a Ministrem Finansów trwa spór co do charakteru Gminy - a mianowicie, czy jest ona podmiotem, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, czy podmiotem, o którym mowa w przepisach wykonawczych do niej.

Kwestie tą dla Gminy rozstrzygnął WSA w dniu 5 stycznia 2011 r. sygn. sprawy I SA/Lu 590/10, który uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów (organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) z dnia 16 marca 2010 r. znak IPPP3/443-1195/09-4/KB i uznał Gminę za organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy. W związku ze skargą kasacyjną złożoną przez Ministra Finansów sprawa czeka na rozstrzygnięcie w Naczelnym Sądzie Administracyjnym w Warszawie.

Odmiennie sprawa wygląda ze sprzedażą prawa własności nieruchomości gruntowej dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu, w myśl przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej w formie aktu notarialnego. Nadmienić należy, iż Wnioskodawca do chwili obecnej czynności takie opodatkowywał traktując je jako odpłatną dostawę towaru zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Taka praktyka znajdowała przez lata poparcie w konsekwentnym i jednolitym stanowisku Ministra Finansów publikowanym nadal na stronie internetowej Ministerstwa Finansów (np. IPPP1/443-219/10-2/PR z dnia 9 marca 2010 r. - organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, ITPP1/443-128/10/JJ z 27.04 2010 r. - organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy). Sytuacja uległa jednak zmianie i budzi wątpliwości, w związku z wyrokiem WSA w Warszawie z 27 stycznia 2011 r. sygn. akt. III SA/Wa 1430/10, w którym uznano wbrew stanowisku Ministra Finansów, iż taka sprzedaż nie stanowi dostawy towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zwrócić należy w tym miejscu uwagę, iż Minister Finansów zapewne złożył skargę kasacyjną, gdyż z informacji ze strony internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych wynika, iż orzeczenie ma charakter nieprawomocny - nie było też przedmiotem rozstrzygnięcia przez skład Naczelnego Sądu Administracyjnego ani w składzie zwykłym ani poszerzonym 7 sędziów.

Tymczasem z interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej) znak ITPP1/443-776/IK z 28 września 2011 r. uznano, iż w przypadku sprzedaży gruntu jego dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu w ogóle nie powstaje obowiązek podatkowy w VAT. Nie ma bowiem dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Podobne stanowisko zajął Minister Finansów (organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej znak IPPP3/443-704/10/IB z dnia 5 października 2010 r., w której wyjaśnił, że sprzedaż nieruchomości w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi w istocie jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na "władztwo do rzeczy", które użytkownik wieczysty uzyskał już w dacie ustanowienia użytkowania wieczystego.

W konsekwencji organ wyjaśnił, że planowana transakcja nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu VAT i pozostaje poza zakresem ustawy.

Biorąc pod uwagę rozbieżności w tak istotnej sprawie wskazujące na zmianę stanowiska Ministra Finansów w tym zakresie Wnioskodawca jest zmuszony poprosić o zajęcie stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej który począwszy od 1 kwietnia 2011 r. jest właściwy dla podatników mających siedzibę w województwie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu mamy do czynienia z opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług dostawą towaru, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w związku z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 przez dostawę towarów i o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Zgodnie z art. 19 ust. 16b ustawy w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu.

W chwili oddania przez Gminę lub Skarb Państwa nieruchomości w użytkowanie wieczyste następuje więc odpłatna dostawa towaru związana z wydaniem gruntu do rozporządzania jak właściciel, jedynie obowiązek podatkowy rozłożony jest w bardzo długim okresie czasu. Zgodnie z zapisami ustawy o gospodarce nieruchomościami w przypadku oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste pobiera się opłatę wstępną oraz opłaty roczne.

W oparciu o cytowany zapis art. 19 ust. 16b ustawy o VAT w powiązaniu z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami powstaje on więc w przypadku otrzymania całości lub części zapłaty z ww. tytułu lub upływu terminu płatności pierwszej opłaty, co w praktyce ma miejsce nie później niż w dniu podpisania aktu notarialnego (art. 71 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami). W przypadku opłat rocznych obowiązek ten powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, zaś w przypadku jej braku w dniu 31 marca każdego roku (art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

Po wnikliwej analizie opisanego problemu Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku sprzedaży prawa własności dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu nie podlega ono przepisom ustawy. Tym samym Wnioskodawca zajmuje stanowisko analogiczne z zaprezentowanym w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r. sygnatura sprawy III SA/Wa 1430/10 oraz w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie znak IPPP3/443-704/10/IB z dnia 5 października 2010 r. oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 sierpnia 2011 r. znak ITPP1/443-776/11/IK. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyjaśnił, że sprzedaż nieruchomości w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi w istocie jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na" władztwo do rzeczy", które użytkownik wieczysty uzyskał już w dacie ustanowienia użytkowania wieczystego.

Organ stanął też na stanowisku, że planowana transakcja nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu VAT i pozostaje poza zakresem ustawy. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił uwagę z kolei, iż w przypadku sprzedaży gruntu jego dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu w ogóle nie powstaje obowiązek podatkowy w VAT. Nie ma bowiem dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, polegającej na przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako"prawo własności". Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadku nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru, jest co do zasady, wydanie towaru.

Reasumując, Wnioskodawca - Gmina - stoi na stanowisku, iż sprzedaż prawa własności nieruchomości dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 7 ustawy - zgodnie z przywołanym wyrokiem sądowym oraz ostatnimi zacytowanymi interpretacjami Dyrektorów Izb Skarbowych w Warszawie i Bydgoszczy, które świadczą o zmianie stanowiska prezentowanego wcześniej w tym zakresie przez Ministra Finansów.

Jednocześnie - w konsekwencji uznania takiego stanowiska za prawidłowe - podkreślić należy, iż Budżet Państwa uzyska zmniejszone wpływy. Przy tego typu transakcji uzyska jedynie podatek od ewentualnej opłaty wstępnej oraz opłat rocznych za lata stanowiące okres użytkowania wieczystego (art. 19 ust. 16b ustawy o VAT). Po sprzedaży prawa własności na rzecz użytkownika wieczystego prawo to wygasa wskutek kontuzji (art. 247 Kodeksu cywilnego), w następnych latach nie ma już w związku z tym obowiązku uiszczania opłat rocznych przez dotychczasowego użytkownika, który stał się właścicielem - tym samym obowiązek podatkowy z tytułu opłat rocznych nie powstanie już w przyszłości, a transakcja samej sprzedaży prawa własności jako nie uznana za dostawę towaru również takiego obowiązku nie zrodzi.

W roku zaś w którym prawo użytkowania wieczystego wygasło na skutek sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej jej dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu opłata roczna jest naliczana proporcjonalnie za ten rok (art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami) i tylko w tym zakresie powstanie obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 16b ustawy o VAT.

Konsekwencją uznania takiego stanowiska za prawidłowe będzie - nie pobieranie w przyszłości podatku przy sprzedażach prawa własności gruntu jego dotychczasowym użytkownikom wieczystym oraz dopuszczalność wystawienia faktur korygujących"na minus" zmniejszających kwotę podatku w sytuacji, gdyby nabywca zwróciłby się z prośbą o wystawienie takiego dokumentu i zwrot kwoty stanowiącej równowartość podatku w cenie zapłaconej przy transakcjach tego typu w przeszłości - o ile nie minął już pięcioletni okres przedawnienia zobowiązania podatkowego, liczony od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku od takiej transakcji gdyż wtedy nie było by już podstawy do realizacji takiego wniosku złożonego przez dawnego nabywcę (art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jak również oddanie gruntu w użytkowanie stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy wskazać, iż przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie "dostawa towarów" nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności". Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie "dostawa towarów" oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel", ustawodawca uznał, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtują uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3. W myśl art. 32 ust. 2 cyt. ustawy, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej, wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W myśl art. 37 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego oddawała i będzie oddawać grunty w użytkowanie wieczyste na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) - który to akt prawny reguluje problematykę gospodarowania nieruchomościami przez Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego. Z tego tytułu pobiera się opłatę wstępną oraz opłaty roczne. Obie opłaty są opodatkowane podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy użytkowanie wieczyste zostało ustanowione po dniu 1 maja 2004 r. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku sprzedaży prawa własności dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu nie podlega ono przepisom ustawy.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w opisanym we wniosku przypadku dostawę towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, stanowiło ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu na rzecz użytkownika wieczystego. Z tą bowiem chwilą użytkownik ten otrzymał prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem. Sprzedaż nieruchomości, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności gruntu, nie będzie mogła być traktowana jako ponowna dostawa tego samego towaru, bowiem nie będzie spełniać dyspozycji art. 7 ust. 1 ustawy. Stanowi bowiem jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na "władztwo do rzeczy", które użytkownik wieczysty uzyskał już w dacie ustanowienia użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym zbycie nieruchomości gruntowej na rzecz użytkowników wieczystych dokonane na podstawie umowy cywilnoprawnej, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, gdyż nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.