IPTPP1/443-755/12-2/MW - Określenie podatnika podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy spółka wykonuje czynności w zakresie zarządzania mieniem komunalnym we własnym imieniu, lecz na rachunek gminy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2012 r. (data wpływu 21 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Gminy za podatnika podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Gminy za podatnika podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Gmina jest właścicielem nieruchomości w postaci budynków, lokali mieszkalnych i użytkowych, garaży, pomieszczeń gospodarczych i innych, wraz z gruntami, na których budynki te (lokale, garaże) się znajdują.

Na podstawie zawartego przez Gminę z Zarządem Mienia Komunalnego Sp. z o.o. (dalej: Spółka) porozumienia ramowego w sprawie zasad administrowania i zarządzania zasobami mienia komunalnego Gminy wraz z aneksem do tego porozumienia, Spółka wykonuje wszelkie czynności związane z zarządzaniem przedmiotowymi nieruchomościami. Z dotychczas obowiązującej treści porozumienia, zmienionego aneksem wynika, iż czynności te Spółka wykonuje za Gminę we własnym imieniu, lecz na rachunek Gminy, przy czym świadczenia Spółki dotyczą zadań własnych Gminy. Spółka zobowiązana jest obecnie do wykonywania we własnym imieniu, ale na rzecz (rachunek) Gminy wszelkich praw i obowiązków dotyczących utrzymania stanu technicznego zarządzanych przez nią budynków i lokali, podejmowania decyzji i dokonywania czynności prawnych, faktycznych i procesowych określonych przepisami prawa, zmierzających do prawidłowego utrzymania zarządzanych nieruchomości.

Wiąże się to m.in. z:

* zawieraniem i rozwiązywaniem umów najmu w imieniu własnym na rzecz Gminy, na podstawie pełnomocnictw udzielonych przez Gminę jako właściciela nieruchomości;

* dochodzeniem i egzekwowaniem we właściwym trybie należności z tytułu czynszów z umów najmu i dzierżawy;

* pobieraniem i rozliczaniem świadczeń pieniężnych z dostawcami mediów;

* występowaniem przed sądem w sprawach o rozwiązywanie umów najmu, nakazu opróżnienia lokalu, zapłatę zaległości, wstąpienie w stosunek najmu i podobnych w oparciu o pełnomocnictwo Gminy;

W konsekwencji w gestii wyłącznie Spółki pozostają obecnie wszelkie czynności administracyjne, zarządcze, eksploatacyjne, dozoru technicznego i koordynacji remontów na zasadach określonych w porozumieniu w tym również czynności w zakresie inkasa należności za media. Czynności te są wykonywane przez Spółkę w jej imieniu ale na rachunek Gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy Spółka wykonuje czynności w zakresie zarządzania mieniem komunalnym we własnym imieniu (tekst jedn.: w szczególności Spółka zawiera w swoim imieniu umowy najmu/dzierżawy z odbiorcami usług, wystawia na ich rzecz w swoim imieniu faktury VAT), lecz na rachunek Gminy, Gmina jest podatnikiem VAT z tytułu wynajmu/dzierżawy lokali mieszkalnych i użytkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy Spółka wykonuje czynności w zakresie zarządzania mieniem komunalnym we własnym imieniu (tekst jedn.: w szczególności Spółka w swoim imieniu zawiera umowy najmu/dzierżawy z odbiorcami usług, wystawia na ich rzecz w swoim imieniu faktury VAT) lecz na rachunek Gminy, Gmina nie jest podatnikiem VAT z tytułu wynajmu/dzierżawy lokali mieszkalnych i użytkowych.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, "w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi."

Z treści powyższej regulacji, zdaniem Gminy wynika, iż w sytuacji, gdy wszelkie czynności faktyczne i obowiązki prawne określone w porozumieniu dotyczącym zarządzania mieniem komunalnym są wykonywane przez Spółkę w jej własnym imieniu, nie natomiast w imieniu Gminy, Gmina nie jest podatnikiem VAT z tytułu wynajmu/dzierżawy lokali mieszkalnych i użytkowych. W takiej sytuacji podatnikiem z tego tytułu jest Spółka, jako strona umów z odbiorcami usług.

W konsekwencji, zdaniem Gminy, za prawidłowe należałoby uznać wskazywanie na fakturach (paragonach fiskalnych) jako sprzedawcy danych Spółki a nie Gminy oraz dokonywanie przez Spółkę rozliczeń VAT należnego z tytułu wynajmu/dzierżawy przedmiotowych nieruchomości.

W takim przypadku bowiem to Spółka świadczy przedmiotowe usługi najmu/dzierżawy lokali na rzecz poszczególnych najemców/użytkowników.

Zdaniem Gminy na powyższe nie powinien mieć wpływu fakt, iż to Gmina jest właścicielem przedmiotowych nieruchomości. Gmina bowiem powierzyła ten majątek w zarządzanie Spółce, w której jest jedynym wspólnikiem ustalając, iż wszelkie czynności związane z jego utrzymaniem, eksploatacją, administrowaniem, wynajmem/dzierżawa Spółka będzie wykonywała we własnym imieniu, a nie w imieniu Gminy.

Również ustalony między stronami sposób wpływów z tytułu najmu/dzierżawy nieruchomości, nie powinien mieć jakiegokolwiek znaczenia w tym przypadku. Zgodnie bowiem z treścią cytowanej regulacji, decydującym jest fakt w czyim imieniu dane usługi są świadczone a nie na czyją rzecz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Gmina, w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu. Natomiast, zgodnie z art. 6 ust. 1 powoływanej wyżej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (...) - art. 7 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Podmioty takie są wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej, które prowadzą swoją działalność w formie zakładu lub jednostki budżetowej.

Gmina jest samorządową osobą prawną, która nie ma własnych struktur organizacyjnych, natomiast nałożone na nią zadania, w oparciu o art. 33 cyt. ustawy o samorządzie gminnym, wykonuje za pośrednictwem urzędu gminy. Zdolność prawną, jak i zdolność do wykonywania czynności prawnych ma jednostka samorządu terytorialnego - gmina, nie zaś urząd gminy. Urząd gminy jest jedynie aparatem pomocniczym gminy.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 45, poz. 236), gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego.

W świetle powyższego, prócz form będących jednostkami sektora finansów publicznych, do prowadzenia gospodarki komunalnej jednostki samorządu terytorialnego mogą wykorzystywać inne jeszcze formy. Wśród nich podstawową rolę odgrywają bez wątpienia kapitałowe spółki handlowe, czyli spółki z o.o. oraz spółki akcyjne. Są one przez jednostki samorządu terytorialnego tworzone i funkcjonują w oparciu o przepisy kodeksu spółek handlowych.

W świetle cytowanych powyżej przepisów należy wskazać, iż przedsiębiorstwo komunalne jest odrębnym od gminy podatnikiem podatku VAT i w związku z tym powinno dla celów rozliczeń z tytułu podatku VAT, rejestrować się jako odrębny podmiot tego podatku posiadający odrębne oznaczenie (numery) NIP i składający odrębną deklarację VAT-7.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, iż Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2, działa w charakterze podatnika podatku VAT, tym samym podlega rejestracji dla potrzeb tego podatku na zasadach ogólnych.

Podkreślić przy tym należy, iż inne niż urzędy gmin (powiatów) i urzędy marszałkowskie, gminne jednostki organizacyjne, działające w formie np.: samorządowych zakładów budżetowych i jednostek budżetowych, o ile oczywiście spełniają kryteria dotyczące statusu podatnika VAT przewidziane w powołanym wyżej art. 15 ustawy, powinny dla celów rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług rejestrować się jako odrębne podmioty tego podatku i posiadać odrębne dla potrzeb VAT oznaczenie (numery) NIP.

Należy wskazać, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności. Podkreślić przy tym należy, że działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny - niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest, oprócz osobie fizycznej czy prawnej, również wyodrębnionej jednostce organizacyjnej samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, iż niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek. Określenie samodzielności w tym znaczeniu ma charakter obiektywny, co oznacza, że ustalenia czy dana jednostka działa "samodzielnie" należy dokonać na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie w sposób o charakterze uznaniowym przez jednostkę nadrzędną dla danego podmiotu. Ponadto należy wskazać, iż ustaleń tych należy dokonywać na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wspólnotowych w oderwaniu od skutków konwencjonalnych na gruncie prawa cywilnego i przepisów samorządowych.

Jednym z kryteriów jest przede wszystkim ustalenie, czy dana jednostka ponosi ryzyko gospodarcze, czy też to ryzyko ponosi jednostka nadrzędna (por. pkt 35 wyroku TSUE w sprawie C-210/04). Kolejnym kryterium, według TSUE, decydującym o ustaleniu samodzielności, jest odpowiedzialność za szkody poniesione wobec osób trzecich (por. wyrok w sprawie C-202/90 pkt 15).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Gmina jest właścicielem nieruchomości w postaci budynków, lokali mieszkalnych i użytkowych, garaży, pomieszczeń gospodarczych i innych, wraz z gruntami, na których budynki te (lokale, garaże) się znajdują. Na podstawie zawartego przez Gminę z Zarządem Mienia Komunalnego porozumienia ramowego w sprawie zasad administrowania i zarządzania zasobami mienia komunalnego Gminy wraz z aneksem do tego porozumienia, wszelkie czynności związane z zarządzaniem przedmiotowymi nieruchomościami wykonuje Spółka. Czynności te Spółka wykonuje za Gminę we własnym imieniu, lecz na rachunek Gminy, przy czym świadczenia Spółki dotyczą zadań własnych Gminy. Spółka zobowiązana jest obecnie do wykonywania we własnym imieniu, ale na rzecz (rachunek) Gminy wszelkich praw i obowiązków dotyczących utrzymania stanu technicznego zarządzanych przez nią budynków i lokali, podejmowania decyzji i dokonywania czynności prawnych, faktycznych i procesowych określonych przepisami prawa, zmierzających do prawidłowego utrzymania zarządzanych nieruchomości.

Wiąże się to m.in. z:

* zawieraniem i rozwiązywaniem umów najmu w imieniu własnym na rzecz Gminy, na podstawie pełnomocnictw udzielonych przez Gminę jako właściciela nieruchomości;

* dochodzeniem i egzekwowaniem we właściwym trybie należności z tytułu czynszów z umów najmu i dzierżawy;

* pobieraniem i rozliczaniem świadczeń pieniężnych z dostawcami mediów;

* występowaniem przed sądem w sprawach o rozwiązywanie umów najmu, nakazu opróżnienia lokalu, zapłatę zaległości, wstąpienie w stosunek najmu i podobnych w oparciu o pełnomocnictwo Gminy;

W konsekwencji w gestii wyłącznie Spółki pozostają obecnie wszelkie czynności administracyjne, zarządcze, eksploatacyjne, dozoru technicznego i koordynacji remontów na zasadach określonych w porozumieniu, w tym również czynności w zakresie inkasa należności za media.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność jednostek samorządu terytorialnego określa ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, zarządzanie nieruchomościami jest działalnością zawodową wykonywaną przez zarządców nieruchomości na zasadach określonych w ustawie.

W myśl art. 185 ust. 1 cyt. ustawy o gospodarce nieruchomościami, zarządzanie nieruchomością polega na podejmowaniu decyzji i dokonywaniu czynności mających na celu w szczególności:

Natomiast w myśl art. 185 ust. 2 tej ustawy, zarządca nieruchomości lub podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 184 ust. 3, działa na podstawie umowy o zarządzanie nieruchomością, zawartej z jej właścicielem, wspólnotą mieszkaniową albo inną osobą lub jednostką organizacyjną, której przysługuje prawo do nieruchomości, ze skutkiem prawnym bezpośrednio dla tej osoby lub jednostki organizacyjnej. Umowa wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. W umowie wskazuje się w szczególności zarządcę nieruchomości odpowiedzialnego zawodowo za jej wykonanie, numer jego licencji zawodowej oraz oświadczenie o posiadanym ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z wykonywaniem czynności zarządzania nieruchomościami.

Stosownie do ust. 3. tego artykułu, zakres uprawnień i obowiązków zarządcy wynika z przepisów ustawy, z przepisów odrębnych ustaw oraz z umowy o zarządzanie nieruchomością. Sposób ustalenia lub wysokość wynagrodzenia za zarządzanie nieruchomością określa umowa o zarządzanie nieruchomością. (art. 185 ust. 4 cyt. ustawy).

Zarządca nieruchomości lub podmiot prowadzący działalność, o której mowa w art. 184 ust. 3, nie może czerpać korzyści z zarządzania nieruchomością oprócz pobierania wynagrodzenia, chyba że umowa o zarządzanie stanowi inaczej (art. 185 ust. 5 cyt. ustawy).

Podkreślić należy, że Wnioskodawca zawarł porozumienie ze Spółką ZMK, która wykonuje czynności wskazane we wniosku we własnym imieniu, ale na rzecz Gminy, zarządzając nieruchomościami gminnymi. W przedmiotowej sprawie stroną umów najmu jest Spółka, która również w swoim imieniu wystawia najemcom faktury.

W przedmiotowej sprawie Spółka, zarządzając nieruchomościami Gminy, wykonuje czynności stanowiące świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Zatem w świetle powoływanych przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu usług najmu jest podmiot świadczący te usługi. Tym samym Gmina nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Spółkę usług najmu nieruchomości należących do Gminy.

Reasumując, Gmina nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wynajmu/dzierżawy lokali mieszkalnych i użytkowych w sytuacji, gdy Spółka świadczy usługi najmu/dzierżawy - wykonuje czynności w zakresie zarządzania mieniem komunalnym we własnym imieniu (tekst jedn.: w szczególności Spółka w swoim imieniu zawiera umowy najmu/dzierżawy z odbiorcami usług, wystawia na ich rzecz w swoim imieniu faktury VAT) lecz na rachunek Gminy.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, że w przedmiotowej sprawie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z uwagi na treść art. 8 ust. 2a ustawy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Należy również podkreślić, iż zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślić należy, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Należy zauważy, iż w myśl art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy podkreślić, iż tut. Organ wydał niniejszą interpretację prawa podatkowego wyłącznie na pisemny wniosek Zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Tym samym z niniejszej interpretacji nie należy wywodzić skutków prawnopodatkowych dla Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.