IPTPP1/443-582/13-9/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2013 r. (data wpływu 29 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismami z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 24 października 2013 r.) oraz z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 6 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

* prawa do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych i bieżących dotyczących dworca autobusowego i przystanków;

* odliczenia ww. podatku naliczonego w drodze korekty deklaracji

- jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania podatkiem VAT odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych i dworca;

* momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. usług;

* obowiązku dokumentowania świadczonych usług fakturą;

* prawa do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych i bieżących dotyczących dworca autobusowego i przystanków;

* odliczenia ww. podatku naliczonego w drodze korekty deklaracji.

Pismem z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 24 października 2013 r.) uzupełniono wniosek w zakresie doprecyzowania opisu zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz w zakresie uiszczenie dodatkowej opłaty.

Natomiast pismem z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 6 listopada 2013 r.) doprecyzowano opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 5 listopada 2013 r.).

Gmina (dalej: "Gmina", "Wnioskodawca") jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: "VAT").

Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z dnia 7 stycznia 2011 r. Nr 5, poz. 13; dalej "Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym"). Zgodnie z tym aktem za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłat ustalana jest w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Na podstawie art. 16 ust. 1, 4 i 5 pkt 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym Rada Miejska, jako organ stanowiący Gminy, podjęła w dniu 30 marca 2011 r. uchwałę w sprawie ustalenia stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworca, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina. W przedmiotowej uchwale zawarto postanowienia, iż za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych autobusowych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, będą pobierane opłaty w wysokości 0,02 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku oraz 0,50 zł za jedno zatrzymanie na dworcu.

W celu umożliwienia operatorom lub przewoźnikom (dalej: "Przewoźnicy") korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworca Gmina zawiera z nimi stosowne umowy cywilnoprawne w tym zakresie. Na podstawie tych umów Gmina zezwala Przewoźnikowi na korzystanie z dworca i przystanków autobusowych. Umowa przewiduje, że korzystanie z przystanków jest płatne oraz określa formę, termin oraz sposób obliczenia miesięcznej opłaty, jaką Przewoźnik zobowiązany jest uiszczać.

Opłata ma charakter miesięczny i jest obliczana jako iloczyn liczby zatrzymań pojazdu na przystanku lub dworcu w danym miesiącu oraz stawki za jedno zatrzymanie wynikającej z powyższej uchwały Rady Miejskiej. Miesięczna liczba zatrzymań pojazdu przewoźnika wynika z rozkładu jazdy i jest wskazana w umowie. Opłatę Przewoźnik ma obowiązek uiścić na konto Gminy w terminie 14 dni od otrzymania faktury VAT wystawionej przez Gminę.

Powyższe czynności odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych autobusowych operatorom i przewoźnikom Gmina dokumentuje fakturami VAT, na których kwoty opłat za korzystanie z przystanków i dworca stanowią kwoty netto i są powiększane o wartość podatku VAT według stawki podstawowej (obecnie 23%). Gmina wykazuje powyższy obrót w swoich rejestrach sprzedaży i deklaracjach VAT oraz rozlicza z tego tytułu VAT należny.

Zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym środki finansowe z opłat za korzystanie z przystanków stanowią dochód Gminy z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych i dworca oraz budowę, przebudowę i remonty dworca, przystanków, wiat itd.

Gmina ponosi wydatki inwestycyjne związane z budową i modernizacją przystanków oraz dworca.

W szczególności, w roku 2010 Gmina zakończyła inwestycję pn. "...". Inwestycja ta polegała na budowie nowego budynku dworca autobusowego. Inwestycja została odebrana 8 października 2010 r. na podstawie odpowiedniego protokołu odbioru podpisanego przez przedstawicieli Gminy oraz przedstawicieli wykonawcy robót. Gmina przyjęła przedmiotową inwestycję na stan środków trwałych w dniu 31 grudnia 2010 r. (data dokumentu OT).

Po dokonaniu odbioru od wykonawcy budynek dworca nie mógł być jeszcze przekazany do użytkowania z uwagi na brak uzyskania przez Gminę pozwolenia na użytkowanie wymaganego przez przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623). Pozwolenie na użytkowanie zostało wydane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w dniu 29 kwietnia 2011 r., po spełnieniu przez Gminę wszystkich wymaganych w tym celu warunków, w szczególności przedstawieniu protokołów z odpowiednich badań i kontroli jak np. kontrola przewodów kominowych, oporności izolacji elektrycznej, drożności kanalizacji deszczowej, zgodności w zakresie ochrony przeciwpożarowej, szczelności i ciśnienia wewnętrznej instalacji gazowej itd.

Po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie Gmina wykorzystuje nowy dworzec autobusowy w sposób opisany powyżej, tj. udostępnia go odpłatnie Przewoźnikom.

Ponadto, Gmina wynajmuje przeznaczone do tego pomieszczenia w budynku dworca dla potrzeb komercyjnych (np. lokal gastronomiczny, kiosk).

Poza wydatkami inwestycyjnymi Gmina ponosi również bieżące wydatki związane z utrzymaniem przystanków i dworca, np. na utrzymanie czystości, oświetlenie, drobne remonty etc. Zarówno inwestycja w nowy budynek dworca, jak i powyższe wydatki bieżące są dokumentowane wystawianymi na Gminę przez dostawcóww.ykonawców fakturami VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT naliczonego.

Gmina jak dotąd nie dokonywała odliczenia VAT naliczonego z tytułu powyższych wydatków inwestycyjnych i bieżących.

Fakt niedokonywania przez Gminę odliczenia podatku VAT naliczonego związanego z przedmiotową inwestycją wynikał z ostrożności procesowej Gminy i chęci uzyskania potwierdzenia prawidłowości przyjętej metodologii w drodze wiążącej interpretacji podatkowej Ministra Finansów przed dokonaniem takiego odliczenia.

Gmina wyjaśnia, że tak jak to zostało podniesione we wniosku jej intencją jest aby przystanki komunikacyjne oraz dworzec były wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT. Niemniej jednak, nie można wykluczyć, że zarówno przystanki jak i dworzec są i będą również wykorzystywane do czynności pozostających poza reżimem VAT, stanowiących działalność własną Gminy jako jednostki samorządu terytorialnego (przykładowo, może to być dowóz dzieci do szkół). Niemniej jednak, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w żadnym wypadku przystanki komunikacyjne oraz dworzec nie będą wykorzystywane do czynności podlegających zwolnieniu z VAT. W takiej sytuacji, zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. I FPS 9/10, uznaje się, że proporcja, o której wspomina DIS w wezwaniu wynosi 100%, a w konsekwencji Gmina ma pełne prawo do odliczenia VAT.

Na etapie realizacji inwestycji Gmina zakładała, że część pomieszczeń dworca będzie wykorzystywana do celów komercyjnych (np. najem dla potrzeb gastronomii - opodatkowany VAT). Odnośnie odpłatnego udostępnienia przystanków i dworca przewoźnikom odpowiednia ustawa (ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o transporcie zbiorowym, Dz. U. z 7 stycznia 2011 r. Nr 5, poz. 13) weszła w życie dopiero w marcu 2011 r., a więc przed oddaniem inwestycji do użytkowania, ale już po jej fizycznym wybudowaniu. Tym samym, na etapie realizacji inwestycji Gmina nie miała jeszcze sprecyzowanych planów w tym zakresie - w braku odpowiednich przepisów Gmina ani nie wykluczała wykorzystywania przystanków i dworca do czynności opodatkowanych VAT ani też nie przesądzała ostatecznie, że takie wykorzystanie nastąpi. Niemniej jednak, niezwłocznie po pojawieniu się ustawy o transporcie zbiorowym, Gmina podjęła odpowiednią uchwałę (30 marca 2011 r.), która stworzyła ramy do odpłatnego wykorzystania przystanków i dworca, co miało miejsce przed oddaniem inwestycji do użytkowania. W ocenie Gmina takie odpłatne wykorzystanie jest opodatkowane VAT.

Gmina pragnie wyjaśnić, iż podana data 29 kwietnia 20011 r. była wynikiem błędu pisarskiego. Gmina pragnie sprostować ww. błąd i wskazać, że oddanie dworca do użytkowania nastąpiło dnia 29 kwietnia 2011 r.

Przystępując do budowy dworca Gmina miała zamiar wykorzystywać go w dwojaki sposób - udostępniając go przewoźnikom do świadczenia usług przewozu oraz wynajmując jego powierzchnię przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie dworca (np. lokal gastronomiczny, kiosk) i reklamodawcom.

W szczególności, na terenie dworca, zgodnie z projektem, miały znajdować się lokale użytkowe. Gmina planowała po zakończeniu inwestycji dokonać ich odpłatnego najmu i plan ten jest realizowany obecnie, podobnie jak odpłatne udostępnianie powierzchni dla celów reklamowych. Czynności te są w ocenie Gminy opodatkowane VAT i Gmina miała zamiar wykorzystywania dworca w ten sposób już w momencie przystąpienia do inwestycji.

Jeżeli chodzi o podstawową funkcję dworca jako miejsca zatrzymań pojazdów świadczących usługi przewozu, Gmina w momencie przystąpienia do budowy dworca nie planowała poboru opłat od przewoźników, gdyż nie było po temu odpowiednich podstaw prawnych. Niemniej jednak, w momencie wejścia w życie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13), która wprowadziła możliwość poboru takich opłat, Gmina podjęła decyzję, że opłaty takie będą pobierane. W efekcie Rada Miejska niezwłocznie pojęła stosowną uchwałę (30 marca 2011 r.), która stworzyła ramy do odpłatnego wykorzystywania dwora. Miało to miejsce przed oddaniem inwestycji do użytkowania. W konsekwencji od momentu oddania dworca do użytkowania Gmina pobiera na podstawie zawieranych umów opłaty od przewoźników, co w ocenie Gminy stanowi czynność opodatkowaną VAT.

Inne sposoby wykorzystywania dworca (poza dwoma opisanymi powyżej) nie były brane przez Gminę pod uwagę ani na etapie przystąpienia do inwestycji ani też obecnie.

Dworzec po oddaniu go do użytkowania był i jest wykorzystywany wyłącznie do odpłatnego najmu pomieszczeń użytkowych, odpłatnego udostępniania powierzchni reklamowej oraz odpłatnego udostępniania przewoźnikom do świadczenia usług przewozu. W ocenie Gminy są to czynności opodatkowane VAT. Dworzec nie jest wykorzystywany do innych czynności. Na tej podstawie Gmina uważa, że dworzec nie jest i nigdy nie był wykorzystywany do czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Gmina w chwili obecnej wykorzystuje dworzec do odpłatnego najmu pomieszczeń użytkowych, odpłatnego udostępniania powierzchni reklamowej oraz odpłatnego udostępniania przewoźnikom do świadczenia usług przewozu. W ocenie Gminy są to czynności opodatkowane VAT.

Przystanki są obecnie wykorzystywane wyłącznie do odpłatnego udostępniania przewoźnikom do świadczenia usług przewozu. W ocenie Gminy są to czynności opodatkowane VAT.

Dworzec i przystanki nie są wykorzystywane do innych czynności niż wymienione wyżej. Na tej podstawie Gmina uważa, że dworzec i przystanki nie są wykorzystywane do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT.

W ocenie Gminy, wydatki związane z budową dworca są związane wyłącznie z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Inwestycja w dworzec skutkowała powstaniem środka trwałego o wartości powyżej 15.000 zł. Inwestycja w poszczególne przystanki autobusowe stanowią oddzielne środki trwale. Ich wartość, co do zasady, nie przekracza 15.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 5 listopada 2013 r.),

Ad. 1

Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych dotyczących dworca autobusowego i przystanków, w tym wydatków na budowę dworca autobusowego, jak również od bieżących wydatków związanych z utrzymaniem dworca autobusowego oraz przystanków.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami, które nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Z treści powyższej regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT w sytuacji, gdy towary i usługi, przy nabyciu których został naliczony podatek, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku istotne jest więc ustalenie, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

* zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz

* pozostają w bezspornym związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Odnosząc się do pierwszego ze wskazanych powyżej warunków, tj. nabywania towarów i usług przez podatnika, jak wskazano powyżej, kwestia ta została uregulowana w art. 15 ustawy o VAT. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do ust. 6 tej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle powyższego uznać należy, iż z tytułu odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych oraz dworca Gmina jest podatnikiem VAT, gdyż świadczenia wykonywane są na podstawie umów o charakterze cywilnoprawnym zawieranych pomiędzy Gminą a Przewoźnikami. W konsekwencji uznać należy, iż Gmina dokonuje odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto, jak wskazano powyżej, zdaniem Gminy usługi te nie korzystają ze zwolnienia z VAT. W konsekwencji, zdaniem Gminy, pierwszy z ww. warunków zawartych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT należy uznać za spełniony.

Identyczny wniosek można wyciągnąć biorąc po uwagę wykonywane przez Gminę usługi wynajmu powierzchni dworca.

Odnosząc się natomiast do drugiej ze wskazanych powyżej przesłanek warunkujących możliwość skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, tj. związku ponoszonych wydatków z wykonywaniem czynności opodatkowanych, jak już zostało wskazane powyżej, Gmina, która w związku z zawieraniem umów o udostępnianie dworca i przystanków komunikacyjnych autobusowych, działa w roli podatnika, zobligowana jest do odprowadzania podatku należnego z tego tytułu. Zdaniem Gminy istnieje zatem bezsprzeczny i bezpośredni związek pomiędzy ponoszonymi na przystanki oraz dworzec wydatkami inwestycyjnymi i bieżącymi a wykonywaniem czynności opodatkowanych w postaci usług odpłatnego ich udostępniania. Analogiczna sytuacja ma miejsce w związku z wynajmem powierzchni dworca.

Gdyby bowiem Gmina nie ponosiła wydatków na ich budowę, nie powstałby przedmiot świadczenia i tym samym Gmina nie miałaby w ogóle możliwości świadczenia podlegających opodatkowaniu VAT usług. Również wydatki ponoszone na utrzymanie przystanków i dworca są ściśle związane ze świadczonymi usługami. Udostępnianie przystanków i dworca np. zaniedbanych, zniszczonych byłoby znacznie utrudnione lub wręcz niemożliwe.

Co istotne, należy podkreślić, że zarówno dworzec autobusowy, jak i budowane obecnie przystanki autobusowe są od razu wykorzystywane przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, tj. od momentu, kiedy jest to technicznie i prawnie wykonalne (uzyskanie odpowiednich pozwoleń wymaganych prawem). Nie dochodzi zatem do sytuacji, gdzie pierwotnie te środki trwałe wykorzystywane były do innych czynności (np. zwolnionych z VAT), a dopiero po jakimś czasie nastąpiła zmiana ich przeznaczenia.

Wobec powyższego, w ocenie Gminy także drugą z ww. przesłanek, warunkującą możliwość skorzystania z prawa do odliczenia VAT, należy uznać za całkowicie spełnioną.

Tym samym Gminie przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych dotyczących dworca autobusowego i przystanków, w tym wydatków na budowę dworca autobusowego, jak również od bieżących wydatków związanych z utrzymaniem dworca autobusowego oraz przystanków.

Gmina uważa, iż przysługuje jej pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych dotyczących dworca autobusowego i przystanków, w tym wydatków na budowę dworca autobusowego, jak również od bieżących wydatków związanych z utrzymaniem dworca autobusowego oraz przystanków.

Gmina pragnie przy tej okazji doprecyzować, iż jej stwierdzenie dotyczące prawa do pełnego odliczenia podatku VAT z tytułu inwestycji w przystanki dotyczy jedynie przystanków oddanych do użytkowania po wejściu w życie uchwały Rady Miejskiej wprowadzającej opłaty z tytułu zatrzymań autobusów na przystankach komunikacyjnych.

Ad.2

W zakresie wydatków dotyczących budowy dworca autobusowego, w braku dotychczasowego odliczenia VAT naliczonego z tytułu ich poniesienia, Gmina powinna dokonać odliczenia takiego VAT naliczonego w drodze korekty okresów, w których otrzymała poszczególne faktury zakupowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

W oparciu o powyższy przepis, w zakresie wydatków dotyczących budowy dworca autobusowego, w braku dotychczasowego odliczenia VAT naliczonego z tytułu ich poniesienia, Gmina powinna dokonać odliczenia takiego VAT naliczonego w drodze korekty okresów, w których otrzymała poszczególne faktury zakupowe, bowiem w tych właśnie okresach wystąpiło pierwotnie prawo do obniżenia podatku należnego.

Z kolei w sytuacji, gdyby data otrzymania faktur zakupowych przypadała wcześniej niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym Gmina otrzymała taką fakturę, korekta taka nie będzie już możliwa.

W zakresie wydatków dotyczących budowy dworca autobusowego, w braku dotychczasowego odliczenia VAT naliczonego z tytułu ich poniesienia, Gmina powinna dokonać odliczenia takiego VAT naliczonego w drodze korekty okresów, w których otrzymała poszczególne faktury zakupowe - zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, iż formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. "niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego". Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo - prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W oparciu o art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, iż organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba, że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż zwolnieniem od podatku VAT nie są objęte czynności realizowane przez jednostki samorządu terytorialnego, wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie art. 16 ust. 1, 4 i 5 pkt 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym Rada Miejska, podjęła w dniu 30 marca 2011 r. uchwałę w sprawie ustalenia stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworca, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina. W przedmiotowej uchwale zawarto postanowienia, iż za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych autobusowych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, będą pobierane opłaty w wysokości 0,02 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku oraz 0,50 zł za jedno zatrzymanie na dworcu.

W celu umożliwienia operatorom lub przewoźnikom korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworca Gmina zawiera z nimi stosowne umowy cywilnoprawne w tym zakresie. Na podstawie tych umów Gmina zezwala Przewoźnikowi na korzystanie z dworca i przystanków autobusowych. Umowa przewiduje, że korzystanie z przystanków jest płatne oraz określa formę, termin oraz sposób obliczenia miesięcznej opłaty, jaką Przewoźnik zobowiązany jest uiszczać. Opłata ma charakter miesięczny i jest obliczana jako iloczyn liczby zatrzymań pojazdu na przystanku lub dworcu w danym miesiącu oraz stawki za jedno zatrzymanie wynikającej z powyższej uchwały Rady Miejskiej.

Powyższe czynności odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych autobusowych operatorom i przewoźnikom Gmina dokumentuje fakturami VAT, na których kwoty opłat za korzystanie z przystanków i dworca stanowią kwoty netto i są powiększane o wartość podatku VAT według stawki podstawowej (obecnie 23%).

Gmina ponosi wydatki inwestycyjne związane z budową i modernizacją przystanków oraz dworca. W szczególności, w roku 2010 Gmina zakończyła inwestycję pn. "...". Inwestycja ta polegała na budowie nowego budynku dworca autobusowego. Inwestycja została odebrana 8 października 2010 r. na podstawie odpowiedniego protokołu odbioru podpisanego przez przedstawicieli Gminy oraz przedstawicieli wykonawcy robót. Gmina przyjęła przedmiotową inwestycję na stan środków trwałych w dniu 31 grudnia 2010 r. Po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie Gmina wykorzystuje nowy dworzec autobusowy w sposób opisany powyżej, tj. udostępnia go odpłatnie Przewoźnikom. Ponadto, Gmina wynajmuje przeznaczone do tego pomieszczenia w budynku dworca dla potrzeb komercyjnych (np. lokal gastronomiczny, kiosk).

Poza wydatkami inwestycyjnymi Gmina ponosi również bieżące wydatki związane z utrzymaniem przystanków i dworca, np. na utrzymanie czystości, oświetlenie, drobne remonty etc. Zarówno inwestycja w nowy budynek dworca, jak i powyższe wydatki bieżące są dokumentowane wystawianymi na Gminę przez dostawcóww.ykonawców fakturami VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT naliczonego.

Gmina jak dotąd nie dokonywała odliczenia VAT naliczonego z tytułu powyższych wydatków inwestycyjnych i bieżących.

Przystępując do budowy dworca Gmina miała zamiar wykorzystywać go w dwojaki sposób - udostępniając go przewoźnikom do świadczenia usług przewozu oraz wynajmując jego powierzchnię przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie dworca (np. lokal gastronomiczny, kiosk) i reklamodawcom.

Jeżeli chodzi o podstawową funkcję dworca jako miejsca zatrzymań pojazdów świadczących usługi przewozu, Gmina w momencie przystąpienia do budowy dworca nie planowała poboru opłat od przewoźników, gdyż nie było po temu odpowiednich podstaw prawnych. W momencie wejścia w życie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o transporcie zbiorowym, Gmina podjęła decyzję, że opłaty takie będą pobierane. Miało to miejsce przed oddaniem inwestycji do użytkowania. W konsekwencji od momentu oddania dworca do użytkowania Gmina pobiera na podstawie zawieranych umów opłaty od przewoźników. Dworzec po oddaniu go do użytkowania był i jest wykorzystywany wyłącznie do odpłatnego najmu pomieszczeń użytkowych, odpłatnego udostępniania powierzchni reklamowej oraz odpłatnego udostępniania przewoźnikom do świadczenia usług przewozu. Gmina uważa, że dworzec nie jest i nigdy nie był wykorzystywany do czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Przystanki są obecnie wykorzystywane wyłącznie do odpłatnego udostępniania przewoźnikom do świadczenia usług przewozu. Dworzec i przystanki nie są wykorzystywane do innych czynności niż wymienione wyżej. Na tej podstawie Gmina uważa, że dworzec i przystanki nie są wykorzystywane do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu wskazać należy, iż w interpretacji indywidualnej o sygn. ITPPP1/443-337/582/13-4/MG stwierdzono, iż Gmina udostępniając odpłatnie przystanki komunikacyjne oraz dworzec przewoźnikom działa/będzie działała jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, wykonujący działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W związku z powyższym przedmiotowa czynność, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy warunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w przypadku wydatków inwestycyjnych i bieżących związanych z utrzymaniem dworca autobusowego i przystanków Zainteresowany będący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług ma/będzie miał prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego, bowiem - jak twierdzi Wnioskodawca - intencją Gminy jest aby przystanki komunikacyjne oraz dworzec były wykorzystywane do czynności opodatkowanych VAT (odpłatne udostępnienie na podstawie umowy cywilnoprawnej).

Prawo do odliczenia podatku może zostać zrealizowane w terminach określonych w art. 86 ust. 10-13 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Natomiast jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminie określonym w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

W myśl art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Podatek od towarów i usług należy do grupy podatków powstających z mocy prawa, który pobierany jest w trybie tzw. samoobliczenia. Dlatego też szczególnie istotną rolę w tym podatku odgrywają deklaracje podatkowe. Przy ich pomocy podatnik określa i zgłasza organowi podatkowemu (deklaruje) wysokość zobowiązania podatkowego.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu. Może ona dotyczyć każdej pozycji deklaracji, np. określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości kwoty zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu jej formularza, z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Skorzystanie przez podatnika z wprowadzonej przez ustawodawcę instytucji korekty deklaracji powoduje, że złożona przez niego deklaracja korygująca zastępuje pierwotną (korygowaną) deklarację i pociąga za sobą skutki prawne, pozbawiające jednocześnie pierwotną deklarację mocy prawnej.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zwana dalej Ordynacją podatkową, zawiera ogólne zasady korygowania deklaracji, także dotyczące deklaracji składanych dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, niezależnie od regulacji zawartych w samej ustawie.

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Na podstawie art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Przy tym w myśl art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Reasumując, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego od wydatków inwestycyjnych dotyczących dworca autobusowego i przystanków oraz bieżących wydatków związanych z ich utrzymaniem, ponieważ, jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy ww. obiekty wykorzystywane są do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego uzależnione jest od braku przesłanek negatywnych, wynikających z art. 88 ustawy.

W przypadku, gdy Gmina do tej pory nie odliczała podatku VAT naliczonego od poszczególnych ww. zakupów, obecnie ma prawo dokonać korekty (korekt) deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług przy uwzględnieniu regulacji zawartych w przepisach: art. 86 ust. 10-13 ustawy oraz unormowań art. 81b Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, a w szczególności wykorzystywania przez Gminę dworca lub przystanków do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków inwestycyjnych oraz bieżących związanych z utrzymaniem dworca i przystanków oraz odliczenia podatku naliczonego w drodze korekty deklaracji. Natomiast pozostałe kwestie zostały załatwione odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.