IPTPP1/443-42/14-4/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2014 r. (data wpływu 20 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 17 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynszów z najmu lokali zarządzanych przez zarządcę sądowego za obrót Wnioskodawcy, będącego współwłaścicielem zarządzanej nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynszów z najmu lokali zarządzanych przez zarządcę sądowego za obrót Wnioskodawcy, będącego współwłaścicielem zarządzanej nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony w dniu 17 kwietnia 2014 r. w zakresie doprecyzowania okoliczności stanu faktycznego, skorelowania pytania i własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Przedmiotowa nieruchomość jest współwłasnością kilku osób fizycznych (współwłasność ułamkowa), jeden z współwłaścicieli został ustanowiony poprzez Sąd Rejonowy zarządcą sądowym tej nieruchomości. Spod zarządu zarządcy sądowego wyłączone są lokale, które współwłaściciele mają do wyłącznego użytkowania (quoad usum).

Podział ten nie znajduje odzwierciedlenia w wysokościach udziałów poszczególnych współwłaścicieli w przedmiotowej nieruchomości.

Dochody z najmu lokali użytkowych i mieszkalnych podlegających zarządowi sądowemu oraz koszty utrzymania budynku, zarządca rozlicza ze współwłaścicielami raz na rok, sporządzając dla sądu sprawozdanie. Sąd Rejonowy od szeregu lat z różnych powodów - w szczególności z niepoprawności tych rozliczeń - odmawia postanowieniem zatwierdzenia przedłożonych sprawozdań przez zarządcę.

Zarządca wystawia faktury VAT dla najemców lokali użytkowych oraz reguluje zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości i podatku VAT. Podatkowa księga przychodów i rozchodów jak i rejestry i ewidencje obiektu prowadzone są przez zarządcę sądowego, który nie posiada certyfikatu księgowego, nie jest wpisany na listę doradców podatkowych lub też do rejestru biegłych rewidentów.

Zarządca ujawnia przed organem podatkowym w swoich rozliczeniach rocznych przychody uzyskane z całej zarządzanej przez niego nieruchomości (tekst jedn.: też z części nienależących do niego), jak i koszty-uzyskania tych przychodów jako swoje źródło przychodu. W wspomnianych kosztach uzyskania przychodów uwzględnia amortyzację całego zarządzanego przez niego budynku.

Wnioskodawca, będąc czynnym podatnikiem podatku VAT, uzyskuje przychody z najmu lokali w przedmiotowej nieruchomości, które posiada do swojego wyłącznego użytkowania. Wynajem lokali prowadzi w formie pozarolniczej działalności gospodarczej i tak uzyskane dochody rozlicza na zasadach ogólnych. Przy sporządzaniu kwartalnego rozliczenia podatku VAT, jak i rozliczenia rocznego, pomija uzyskane przychody i koszty uzyskania tych przychodów z pozostałej części nieruchomości zarządzanej przez zarządcę sądowego, pomimo iż posiada w niej udziały.

Opisany w wniosku ORD-IN z dnia 17 stycznia 2014 r. stan faktyczny dotyczy następujących okresów podatkowych: 2009 r., 2010 r., 2011 r., 2012 r. i 2013 r.

"Przedmiotową nieruchomością" jest nieruchomość położona w K., dla której w Sądzie Rejonowym prowadzona jest księga wieczysta XXX.

Około połowy powierzchni zabudowanej nieruchomości jest przydzielona do wyłącznego użytkowania poszczególnym współwłaścicielom, resztą powierzchni zarządza zarządca sądowy. Z tej powierzchni, na podstawie orzeczenia sądowego, zarządca ma rozliczać uzyskane pożytki pomiędzy współwłaścicielami zgodnie z ich udziałami w tej nieruchomości.

Wnioskodawca nie jest zarządcą sądowym tejże nieruchomości, jest nim inny współwłaściciel Y.

Wnioskodawca ma z jednej strony dochody z najmu z przypadających mu lokali do wyłącznego użytkowania w przedmiotowej nieruchomości (tak samo jak i inni współwłaściciele), jak i pożytki z najmu lokali zarządzanych przez zarządcę sądowego w wysokości udziałów Wnioskodawcy w nieruchomości.

Przedmiotem wniosku są dochody z najmu lokali zarządzanych przez zarządcę sądowego przypadające Wnioskodawcy w wysokości jego udziałów w nieruchomości.

Lokale przypadające poszczególnym współwłaścicielom do ich wyłącznego użytkowania, w tym Wnioskodawcy, są wyłączone spod zarządu zarządcy sądowego.

Wnioskodawca nie jest zarządcą sądowym przedmiotowej nieruchomości, występuje jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali będących przedmiotem wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy czynsze z najmu lokali zarządzanych przez zarządcę sądowego są obrotem Wnioskodawcy i wskutek tego na nim, jako czynnym podatniku podatku VAT, spoczywa obowiązek rozliczenia podatku od towarów i usług z tych czynszów - stosownie do swoich udziałów w przedmiotowej nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, na skutek ustanowienia zarządu sądowego Wnioskodawca nie traci prawa własności swojego majątku i prawa do pobierania z niego pożytku. Zarządca sądowy nie ma uprawnień do zatrzymywania uzyskanych pożytków z zarządzanej nieruchomości dla siebie, pobiera on należności z najmu na rachunek współwłaścicieli zarządzanej nieruchomości, to oni świadczą usługi najmu. Obrót zarządcy sądowego stanowi jedynie jego wynagrodzenie za sprawowany zarząd, a nie należności z umów najmu. Sytuacja jego w takim przypadku nie odbiega od sytuacji syndyka, którego obrotem jest wynagrodzenie przyznane mu przez sąd (por. wyrok WSA w Lublinie z dn. 27 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Lu 372/12). Tak samo rozstrzygnął NSA w wyroku z dn. 2 kwietnia 2011 r. sygn. I FSK 820/11 ". Wynagrodzeniem zarządcy sądowego jest wynagrodzenie przyznane jemu przez sąd, to więc wynagrodzenie stanowi jego obrót, a nie należności z umów najmu, z których zobowiązany jest się wyliczyć wobec współwłaścicieli nieruchomości. Sytuacja jego w tym przypadku nie odbiega więc od sytuacji syndyka, co do którego nie ma wątpliwości, że obrotem jego jest wynagrodzenie przyznane jemu przez sąd...".

W rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemąjące osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 99 ust. 1 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe podatku VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę, to należności z najmu lokali, których zarząd prowadzi osoba ustanowiona przez sąd są obrotem Wnioskodawcy i on powinien rozliczać podatek VAT - stosownie do swoich udziałów w danej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w świetle postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że w kontekście treści przepisu art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, status danego podmiotu, jako podatnika VAT determinowany jest cechami samodzielności prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy), odpowiedzialności za jej efekty oraz odpłatności.

Wszystkie te cechy dostrzec można w czynnościach wykonywanych przez sądowego zarządcę nieruchomości.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca uzyskuje dochody z najmu z przypadających mu lokali do wyłącznego użytkowania w nieruchomości (tak samo jak i inni współwłaściciele), jak i pożytki z najmu lokali zarządzanych przez zarządcę sądowego w wysokości udziałów Wnioskodawcy w nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość jest współwłasnością kilku osób fizycznych (współwłasność ułamkowa), jeden ze współwłaścicieli został ustanowiony przez Sąd Rejonowy zarządcą sądowym tej nieruchomości. Spod zarządu zarządcy sądowego włączone są lokale, które współwłaściciele mają do wyłącznego użytkowania. Dochody z najmu lokali użytkowych i mieszkalnych podlegających zarządowi sądowemu oraz koszty utrzymania budynku, zarządca rozlicza ze współwłaścicielami raz na rok, sporządzając dla sądu sprawozdanie. Zarządca wystawia faktury VAT dla najemców lokali użytkowych oraz reguluje zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości i podatku VAT. Zarządca ujawnia przed organem podatkowym w swoich rozliczeniach rocznych przychody uzyskane z całej zarządzanej przez niego nieruchomości (tekst jedn.: też z części nienależących do niego), jak i koszty-uzyskania tych przychodów jako swoje źródło przychodu. Wnioskodawca, będąc czynnym podatnikiem podatku VAT, uzyskuje przychody z najmu lokali w przedmiotowej nieruchomości, które posiada do swojego wyłącznego użytkowania. Wynajem lokali prowadzi w formie pozarolniczej działalności gospodarczej i tak uzyskane dochody rozlicza na zasadach ogólnych. Przy sporządzaniu kwartalnego rozliczenia podatku VAT, jak i rozliczenia rocznego, pomija uzyskane przychody i koszty uzyskania tych przychodów z pozostałej części nieruchomości zarządzanej przez zarządcę sądowego, pomimo iż posiada w niej udziały. Lokale przypadające poszczególnym współwłaścicielom do ich wyłącznego użytkowania, w tym Wnioskodawcy, są wyłączone spod zarządu zarządcy sądowego. Wnioskodawca nie jest zarządcą sądowym przedmiotowej nieruchomości, występuje jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali będących przedmiotem wniosku.

W niniejszej sprawie istotnym jest ustalenie czy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu obrotów uzyskiwanych przez zarządcę sądowego z tytułu najmu lokali objętych zarządem, przypadających Wnioskodawcy, czy podatnikiem z ww. tytułu jest zarządca sądowy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Udział we współwłasności, w aspekcie regulacji zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego, wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej (także w stosunku do pozostałych współwłaścicieli) i jest określony odpowiednim ułamkiem. Każdy ze współwłaścicieli - stosownie do art. 198 Kodeksu cywilnego - może swym udziałem swobodnie rozporządzać, bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Wyjątki wynikać mogą jedynie z przepisów prawa. Zatem w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej.

Podstawę prawną działalności sądowego zarządcy nieruchomości stanowi przepis art. 203 Kodeksu cywilnego oraz przepisy art. 933-941 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.).

Na mocy art. 203 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może wystąpić do sądu o wyznaczenie zarządcy, jeżeli nie można uzyskać zgody większości współwłaścicieli w istotnych sprawach dotyczących zwykłego zarządu albo jeżeli większość współwłaścicieli narusza zasady prawidłowego zarządu lub krzywdzi mniejszość.

Zgodnie z art. 935 § 1 k.p.c. zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany.

W myśl art. 935 § 2 k.p.c. zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione.

Natomiast czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą (art. 935 § 3 k.p.c.).

Zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków (art. 938 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

Zgodnie z art. 939 § 1 k.p.c. zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu, co tym samym oznacza wyłączenie właściciela od możliwości dokonywania takich czynności.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość. W pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości bądź sądu. Ograniczenie to wiąże się jednak z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter oceny. Poza tym, gdy do udzielenia stosownej zgody już dojdzie, to także w tym przypadku "na zewnątrz", tj. wobec osób trzecich, działać będzie ustanowiony zarządca występujący pod własnym imieniem, tak jak ma to miejsce w sytuacji czynności niewykraczających poza zwykły zarząd.

Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu.

Zarządca obowiązany jest zatem wykonywać czynności potrzebne do prawidłowej gospodarki. Jest uprawniony do pobierania, zamiast współwłaścicieli, wszelkich pożytków z nieruchomości, spieniężania ich w granicach zwykłego zarządu oraz do prowadzenia spraw, które przy wykonywaniu zarządu okażą się potrzebne.

Zarządca nie jest przedstawicielem współwłaścicieli, lecz działa w imieniu własnym na podstawie umocowania sądowego. Względem właściciela czy współwłaścicieli jest odpowiedzialny za należyte wypełnianie swoich obowiązków. Za wykonywane czynności zarządca sądowy otrzymuje wynagrodzenie, które określa i przyznaje sąd.

Wobec tego należy uznać, że sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie, odpłatnie, a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich, jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go sądu.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego wskazać należy, że czynności wykonywane przez sądowego zarządcę nieruchomości, w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 i 3 ustawy wypełniają przesłanki przemawiające za uznaniem go za podatnika podatku od towarów i usług.

Konsekwencją posiadania statusu podatnika podatku od towarów i usług są wskazane w przepisach dotyczących tego podatku zarówno obowiązki, jak i uprawnienia (m.in. obowiązek dokonywania rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług wg zasad właściwych dla tego typu działalności).

Wskazać należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Każda czynność wykonywana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi.

Tym samym usługi najmu lokali nieruchomości, w odniesieniu do której ustanowiony został zarządca sądowy nieruchomości, wykonywane przez sądowego zarządcę podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zarządca sądowy w zakresie należności jakie pobiera z tytułu wynajmu, jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, tak więc podlega obowiązkowi podatkowemu z tytułu wykonanych przez siebie czynności wynajmu nieruchomości.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że zarządca sądowy jest podatnikiem VAT z tytułu wykonywanych przez niego czynności w związku z zarządem nieruchomością, w tym z tytułu należności z najmu, zarówno w sytuacji, gdy właściciele (współwłaściciele) nie są znani (np. przed zakończeniem postępowania spadkowego), jak i w sytuacji, gdy właściciele (współwłaściciele) zarządzanej nieruchomości są znani. Bez znaczenia dla uznania zarządcy sądowego za podatnika podatku VAT w zakresie należności z tytułu czynszu jest również kwestia, czy znani właściciele zarządzanej przez zarządcę na zlecenie sądu części nieruchomości są podatnikami podatku VAT czy część z nich jest tymi podatnikami, czy też żaden nie jest podatnikiem VAT. Niezależnie bowiem od tego czy właściciele (współwłaściciele) są znani, czy nie, oraz niezależnie od tego, czy znani właściciele są podatnikami VAT, czy nie są, podatnikiem podatku VAT w zakresie należności z tytułu czynszu, jaki zarządca pobiera od najemców lokali jest zarządca sądowy. To on wystawia faktury z tytułu najmu lokali i on rozlicza obrót uzyskany z tego tytułu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności stanu faktycznego, obowiązujące przepisy oraz fakt, że to na zarządcy sądowym ciąży obowiązek uwzględniania w swoich rozliczeniach obrotu z tytułu najmu lokali pozostających w zarządzie sądowym, należy stwierdzić, że brak podstaw, by czynsze z najmu lokali będących w zarządzie sądowym odpowiadające udziałom Wnioskodawcy stanowiły obrót Zainteresowanego, będącego podatnikiem podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i świadczenie usług. Obrotem, będącym podstawą opodatkowania, jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Z wniosku wynika, że usługi w zakresie najmu lokali podlegających zarządowi sądowemu, świadczy zarządca sądowy, będący odrębnym od Wnioskodawcy podatnikiem podatku od towarów i usług. To on dokonuje świadczenia ww. usług, co potwierdzają wystawiane przez niego faktury VAT.

Tym samym czynsze z najmu lokali zarządzanych przez zarządcę sądowego nie są obrotem Wnioskodawcy i nie ma on obowiązku rozliczenia podatku od towarów i usług z tych czynszów, stosownie do swoich udziałów w przedmiotowej nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Należy zauważyć, iż w myśl art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy podkreślić, iż tut. Organ wydał niniejszą interpretację prawa podatkowego wyłącznie na pisemny wniosek Zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Tym samym z niniejszej interpretacji nie należy wywodzić skutków prawnopodatkowych dla zarządcy sądowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.