IPTPP1/443-1048/11-3/12/S/MS - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za nieruchomość gruntową wywłaszczoną z przeznaczeniem pod budowę drogi.

W związku ze skargą otrzymaną w dniu 25 maja 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt, doręczonej w dniu 13 marca 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku z § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie decyzji Burmistrza Miasta zatwierdzającej podział nieruchomości stanowiącej własność osób fizycznych, zostały wydzielone m.in. działki przeznaczone pod budowę dróg, które zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) przeszły z mocy prawa na własność Gminy Miasta. Przejęta działka o powierzchni 843 m ² należała do osoby fizycznej, niebędącej zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Stosownie do art. 98 ust. 3 ww. ustawy, za działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. Natomiast, zgodnie z art. 131 ust. 1 ww. ustawy, w ramach odszkodowania właścicielowi nieruchomości może być przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna.

Właściciele w protokole uzgodnień z dnia 9 sierpnia 2011 r. wyrazili zgodę na przyznanie im działki zamiennej o pow. 823 m ^2, bez dopłat pieniężnych, w ramach przysługującego im odszkodowania za grunt przejęty pod budowę dróg. Na powyższe przyznanie nieruchomości zamiennej również wyraziła zgodę w swojej uchwale Rada Miejska.

Zaproponowana przez Gminę Miasta działka do zamiany jest niezabudowana. Jej wartość wg. sporządzonego operatu szacunkowego wynosi 44.647 zł netto. Dla powyższej działki brak jest obowiązujących ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta zatwierdzonego uchwałą rady Miejskiej z dnia 25 kwietnia 2002 r., działka ta znajduje się w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Z rejestru ewidencji gruntów i budynków wynika, że jest to grunt rolny sklasyfikowany jako RVI.

Aktualnie czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku o towarów i usług jest powołany do obsługi Gminy - Urząd Miejski, który posiada nadany numer NIP. Gmina Miasta nie posiada własnego numeru NIP i nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług. Urząd rozlicza podatek VAT od wszystkich czynności podlegających opodatkowaniu oraz składa miesięczne deklaracje VAT-7. Faktury VAT sprzedaży wystawiane są przez Urząd a na fakturach będących dowodem zakupu jako nabywca również występuje Urząd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieruchomość oznaczona w ewidencji gruntów jako grunt rolny, ale dla której nie ma aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, nie jest opodatkowana podatkiem VAT, korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do treści powołanego przepisu, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W przypadku braku aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego działki będącej przedmiotem zamiany w ramach przysługującego odszkodowania, wiążące powinny być zapisy w ewidencji gruntów i budynków. Nieruchomość w ewidencji gruntów sklasyfikowana jest jako grunt rolny, dla celów podatku VAT uznać należy, iż jest to teren niezabudowany inny niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę i dostawa przedmiotowej działki będzie zwolniona z podatku VAT.

Nie mają znaczenia zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, gdyż studium nie jest przepisem prawa miejscowego i może być w dowolnym momencie zmienione przez Radę Miasta. W razie braku aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego wiążące są zapisy w ewidencji gruntów i budynków. Stanowisko takie potwierdza NSA w następujących orzeczeniach, np. z 15 kwietnia 2008 r. (II FSK 372/07), z 29 czerwca 2006 r. (II FSK 1505/05) oraz WSA w Rzeszowie w wyroku z 9 sierpnia 2011 r. (I SA/Rz 368/11).

Podobna sprawa była przedmiotem sporu, który rozstrzygnął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2011 r. (sygn. I FSP 8/10). Omawiany problem wyglądał następująco.

W dniu 8 lipca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak: IPPP1/443-1120/08-2/AW, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe wskazując, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Powyższa transakcja winna być opodatkowana na zasadach ogólnych stawką podstawową zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, z uwagi, iż studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywany na szczeblu gminnym wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma nastąpić wiążące, zarówno władze, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy.

Przedmiotowa interpretacja była przedmiotem skargi, złożonej przez Wnioskodawcę. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 1423/08 uchylono zaskarżoną interpretację.

W wydanym orzeczeniu Sąd uznał, że " (...) w momencie dokonywania sprzedaży dla przedmiotowego terenu nie było obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, co wynika zarówno z wniosku skarżącego, jak i interpretacji organu. W tej sytuacji, decydujące znaczenie w sprawie będzie miał wypis z rejestru gruntów, z którego wynika, że przedmiotowa działka stanowi grunt orny." Opierając swe orzeczenie na powyższym założeniu WSA uznał, iż przedmiotowa dostawa spełnia wymogi uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT i uznał zaprezentowane w wydanej interpretacji indywidualnej stanowisko za sprzeczne z powołanym przepisem.

Powyższy wyrok był przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż skarga kasacyjna Organu nie zasługuje na uwzględnienie. Ponadto wskazał, że "w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Brak zatem podstaw aby uznać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w zaskarżonym wyroku dokonał błędnej wykładni art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT".

Z podobnym stanowiskiem zgodził się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej interpretacji nr IPPP1/443-1120/08/11-6/S/AW z dnia 1 lipca 2011 r., w której Gmina powołała się na ten sam wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W dniu 9 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W treści interpretacji stwierdzono, że zamianę nieruchomości w świetle ustawy o podatku od towarów i usług traktuje się jako odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Natomiast w celu określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Jednocześnie stwierdzono, że w celu prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy.

W myśl art. 4 ust. 1 powołanej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie art. 4 ust. 2 ww. ustawy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego i decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do jej zadań własnych. W myśl art. 9 ust. 1 cyt. ustawy polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu/lokalizacji inwestycji celu publicznego decyduje przeznaczenie określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia studium są bowiem wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Natomiast, ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Mając na względzie powołane przypisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazano, że przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ przedmiotowa działka jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta.

Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem tut. Organu w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt, Gmina pismem z dnia 26 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 29 marca 2012 r.), wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi z dnia 17 kwietnia 2012 r. znak: IPTPP1/443W-14/12-2/EOG na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS podtrzymując jednocześnie swoje stanowisko.

Wobec powyższego, w dniu 23 maja 2012 r. (data stempla pocztowego) za pośrednictwem Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim Pełnomocnik Skarżącej wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na interpretację indywidualną z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPTPP1/443-1048/11-2/MS. Skarga została wniesiona w ustawowym terminie.

Zaskarżonej interpretacji Pełnomocnik Strony Skarżącej zarzuca:

* nieocenienie charakteru prawnego Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego;

* błędne zakwalifikowanie przeznaczenia gruntu;

* niewypełnienie dyspozycji art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa.

W uzasadnieniu skargi Pełnomocnik wskazuje, iż organ wydający indywidualną interpretację nie wziął po uwagę charakteru prawnego Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego. Nie jest to bowiem akt prawa miejscowego, a jedynie akt "kierownictwa wewnętrznego". Oznacza to, że jest to dokument "wiążący" wyłącznie dla organów gminy oraz jej jednostek organizacyjnych, które są bezpośrednio zaangażowane w procesie zagospodarowania przestrzeni na terenie gminy i to wyłącznie przy sporządzaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Taka interpretacja art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest w pełni uzasadniona w oparciu o wykładnię językową tej normy prawa. Ustawodawca formułując treść tego przepisu określił w sposób niebudzący wątpliwości w jakich sytuacjach ustalenia studium są wiążące dla organów gminy. Akt ten nie może być podstawą dla określania sposobu wykonywania prawa własności, a co za tym idzie dla określenia przeznaczenia danego terenu, a tym bardziej dla określenia czy możliwym jest skorzystanie ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Studium nie może również stanowić materialno prawnej podstawy odmowy dopuszczenia przedsięwzięć inwestycyjnych (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2009 r.; II OSK 1728/2008). Oznacza to, że nie można powoływać się na treść studium przy określaniu sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości.

Jednocześnie wskazano, iż w przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma właściwe zakwalifikowanie przeznaczenia gruntu, a decydują o tym zgodnie ze stanowiskiem reprezentowanym przez Gminę, zapisy ewidencji gruntów i budynków zgodnie z ustawą - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Dane zawarte w ewidencji mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem stanowią one dowód tego, co zostało w nich stwierdzone. Ustalenia oparte o treść tych dokumentów urzędowych stanowią istotny element określenia podatkowego stanu faktycznego. Zgodnie z art. 21 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę do planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń (potwierdza tę tezę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 1995 r.; SA/Wr 1703/94; Wspólnota 1995 r. Nr 42, poz. 24, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 1994 r.; III SA 1685/93; Wspólnota 1994 r. Nr 40, poz. 14). Ponadto w ocenie Skarżącej Dyrektor Izby Skarbowej nie wskazał w swojej interpretacji dlaczego nie uznaje za prawidłowe stanowisko reprezentowane przez Gminę i potwierdzające jego słuszność orzecznictwo sądów, stwierdzające w sposób autorytarny, że przytoczone przez Skarżącą argumenty "nie mogą mieć znaczącego wpływu na ocenę prawną przedmiotowej sprawy". Organ podatkowy nie wykazał również, różnicy jaka zachodzi według niego przy określaniu źródeł przeznaczenia terenu na potrzeby podatku od nieruchomości, rolnego, itd., a podatku VAT powodująca, że przy ustalaniu tych należności podatkowych dla określenia przeznaczenia gruntu stosuje się raz przepisy ewidencji gruntów a w innym przypadku studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a więc nie dokonał ich interpretacji przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, czyli nie wypełnił dyspozycji art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa.

Wobec powyższego Pełnomocnik Skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w całości.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym przeanalizowaniu opisanego zdarzenia przyszłego uwzględnia w całości skargę wniesioną dnia 23 maja 2012 r. i stwierdza, że stanowisko Strony Skarżącej przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 19 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany, w ramach odszkodowania za przejęty grunt - jest prawidłowe.

Wobec powyższego Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdza co następuje:

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy (rada miasta) i wójt (burmistrz, prezydent).

W świetle art. 33 ust. 1 cyt. wyżej ustawy o samorządzie gminnym, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy (miasta).

Urząd gminy (miasta) jest więc jedynie aparatem pomocniczym wójta (burmistrza, prezydenta), którego jedyną funkcją jest zapewnienie sprawnej realizacji zadań tego organu gminy (miasta). Ustawa o samorządzie gminnym nie nadaje urzędowi gminy (miasta) statusu jednostki organizacyjnej (jednostki organizacyjnej sektora finansów publicznych), zatem brak jest podstaw do upodmiotowienia urzędu gminy (miasta), jako podatnika. Zatem wydając interpretację zmieniającą w wyniku skargi Gminy Miasta reprezentowanej przez pełnomocnika, z uwagi na treść wniosku ORD-IN, tut. Organ dokonał prawidłowego oznaczenia Wnioskodawcy tj. Gminę Miasto.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ilekroć w ustawie o podatku od towarów i usług jest mowa o sprzedaży należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Przez towary - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem dostawy towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Z przywołanych przepisów wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

W sytuacji przedstawionej we wniosku uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów (gruntu) w zamian za odszkodowanie. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną - objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Z przytoczonych przepisów nie wynika jednak, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Na podstawie art. 131 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651), w ramach odszkodowania właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu wywłaszczonej nieruchomości może być przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna.

Jak stanowi ust. 4 tego przepisu, różnicę między wysokością odszkodowania ustalonego w decyzji a wartością nieruchomości zamiennej wyrównuje się przez dopłatę pieniężną.

Na podstawie art. 131 ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami przeniesienie praw do nieruchomości zamiennej na rzecz osoby, której zostało przyznane odszkodowanie, następuje z dniem, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna. Decyzja ta stanowi podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej.

Przez umowę zamiany, zgodnie z art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując jednocześnie w charakterze dostawcy, jak i nabywcy.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna.

Tak więc w swojej funkcji ekonomicznej umowa zamiany jest zbliżona do umowy sprzedaży, stąd art. 604 ustawy - Kodeks cywilny, nakazuje stosować do niej odpowiednio przepisy o sprzedaży. Zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

Biorąc pod uwagę powyższe, zamianę nieruchomości w świetle ustawy o podatku od towarów i usług traktuje się jako odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz. Urz. UE L Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przenosząc własność nieruchomości Gmina nie realizuje ani zadań własnych, ani zleconych. Wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że ani organ władzy publicznej (wójt, burmistrz, prezydent miasta) ani urząd obsługujący ten organ (urząd gminy, czy też urząd miasta) wydając nieruchomość nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Zarówno organy władzy publicznej, jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, iż czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W rozpatrywanym przypadku nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane.

Gmina, nie może również skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie. Dokonując przeniesienia prawa do rozporządzania nieruchomością, jak już powyżej wskazano Gmina nie realizuje zadań własnych, ani zleconych przez organ administracji rządowej.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy (rada miasta) i wójt (burmistrz, prezydent).

W myśl art. 33 ust. 1 cyt. wyżej ustawy o samorządzie gminnym, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy (miasta).

Jak wynika z powyższego, urząd gminy nie jest jednostką organizacyjną w rozumieniu ww. art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Jest wyłącznie zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu. Urząd gminy jest jednostką pomocniczą służącą do wykonywania zadań gminy oraz obsługi techniczno-organizacyjnej gminy. Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe gminy i urzędu gminy, również na gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości gminy podmiotowość urzędu miasta. Zatem urząd gminy działając w imieniu Gminy realizuje zadania własne Gminy jednakże osobowość prawną oraz zdolność do czynności prawnych ma wyłącznie Gmina.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Jeśli chodzi o zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu niezabudowanego to ustawodawca przewidział takie w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy jedynie w przypadku, gdy przedmiotem dostawy są tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu.

Zatem kluczowym elementem pozwalającym stwierdzić, czy dostawa nieruchomości niezabudowanych może skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT jest określenie przeznaczenia gruntu.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu).

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego: miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W myśl art. 9 ust. 1 i 4 ustawy o planowaniu, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 5 cyt. ustawy, studium nie jest aktem prawa miejscowego, co z kolei oznacza, że studium nie na mocy aktu powszechnie obowiązującego.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowi de facto akt kierownictwa zewnętrznego i jako taki jest wiążący tylko dla kierownictwa gminy w zakresie sporządzania projektu przyszłego planu zagospodarowania przestrzennego. Studium w żadnej mierze nie ma wpływu na sytuację prawną właściciela nieruchomości. W związku z powyższym na gruncie przepisów podatku od towarów i usług, zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, nie mogą warunkować o przeznaczeniu nieruchomości pod zabudowę.

Natomiast stosowanie do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że na podstawie decyzji Burmistrza Miasta zatwierdzającej podział nieruchomości stanowiącej własność osób fizycznych, zostały wydzielone działki przeznaczone pod budowę dróg, które zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami przeszły z mocy prawa na własność Gminy. Za działki i grunty wydzielone pod drogi publiczne przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. w ramach odszkodowania właścicielowi nieruchomości może być przyznana nieruchomość zamienna. Właściciele nieruchomości wyrazili zgodę na przyznanie im działki zamiennej bez dopłat pieniężnych w ramach przysługującego im odszkodowania za grunt przejęty pod budowę dróg. Działka do zamiany zaproponowana przez Gminę jest niezabudowana. Dla działki tej brak jest obowiązujących ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta działka ta znajduje się na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Natomiast z ewidencji gruntów i budynków wynika, że jest to grunt rolny.

W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której w zamian za przejętą działkę, Gmina na wniosek właścicieli wywłaszczonej działki zamierza przyznać działkę zamienną na podstawie art. 131 ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Działka zamienna, która ma być przyznana w ramach odszkodowania, jest działką z zasobu nieruchomości Wnioskodawcy. Tym samym Gmina, w ramach odszkodowania, dokona na rzecz dotychczasowych właścicieli wywłaszczonej nieruchomości przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel w stosunku do innej działki zamiennej. Przedmiotową czynność, która zostanie dokonana przez Gminę, należy uznać za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. Jednakże dla działki tej brak jest obowiązujących ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy czy lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta działka ta znajduje się na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Natomiast z ewidencji gruntów i budynków wynika, że jest to grunt rolny.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż dla zamierzonej czynności przeniesienia prawa własności nieruchomości zamiennej Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność dostawy nieruchomości zamiennej będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Jednakże na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy przedmiotowa transakcja będzie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Reasumując, przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zamiany będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ przedmiotowa działka zgodnie z zapisami ewidencji gruntów i budynków jest gruntem rolnym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa.

Mając powyższe na uwadze tut. Organ uznaje skargę w całości i uwzględniając zarzuty niniejszą interpretacją zmienia interpretację indywidualną z dnia 9 marca 2012 r. nr IPTPP1/443-1048/11-2/MS i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku jest prawidłowe. Ponadto uwzględniając skargę, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że wydanie powyższej interpretacji z dnia 9 marca 2012 r. nie nastąpiło bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejsze rozstrzygniecie. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie trzydziestu dni od dnia jej doręczenia za pośrednictwem organu, który wydał decyzję (art. 54 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, 97-300 Piotrków Trybunalski ul. Wronia 65.