IPTPB3/423-464/12-2/GG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem albo dzierżawę samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu zapłaty czynszu za najem albo dzierżawę samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi na terenie całej Polski oraz niektórych krajów Europy działalność w zakresie m.in. świadczenia usług izolacji w przemyśle, świadczenia usług montażowych w przemyśle i budownictwie, produkcji elementów i prefabrykatów do izolacji oraz świadczenia innych usług specjalistycznych.

Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera umowy najmu i dzierżawy samochodów osobowych. W umowach tych został określony czynsz z tytułu najmu albo dzierżawy samochodów. Samochody te są wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wydatki z tytułu czynszu stanowią wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów z działalności prowadzonej przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna zaliczać wydatki z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych w całości do kosztów uzyskania przychodów, czy też powinna to robić zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych do wysokości limitu wynikającego z tzw. kilometrówki.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Na tle powyższego przepisu uznaje się, że kosztami podatkowymi mogą być wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, za wyjątkiem tych określonych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym także kiedy służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i te pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody w przyszłości. Wobec powyższego należy stwierdzić, że koszty wynajmu samochodów wykorzystywanych przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością mieszczą się w ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W niniejszej sprawie najistotniejsza jest jednak interpretacja art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. Przepis ten stanowi, że "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu". Natomiast art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p. określa zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Zgodnie z nim: "przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów".

W cytowanym art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. mowa jest o kosztach z tytułu używania samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. W związku z tym, że przepisy u.p.d.o.p. nie definiują terminu "koszty używania" należy w tym zakresie odwołać do językowego znaczenia tego zwrotu. Termin "używanie" można definiować za Słownikiem Języka Polskiego jako "posłużyć się czymś", "zastosować coś jako środek, narzędzie", "zrobić z czegoś użytek". Definicja tego terminu wskazuje na element dynamizmu i aktywności. Używanie ma zatem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek, itp. Używanie samochodu oznaczać będzie korzystanie z jego funkcji, czyli posługiwanie się nim jako środkiem transportu. Z posługiwaniem się samochodem związane będą koszty, które są normalną konsekwencją używania samochodu (np. koszty paliwa, koszty napraw, itd.).

W świetle powyższego, językowego rozumienia terminu "używanie" sama sytuacja posiadania rzeczy lub samo tylko uprawnianie do korzystania z niej nie może być utożsamiane z używaniem.

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 kodeksu cywilnego). Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a i dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz (art. 693 § I Kodeksu cywilnego).

Z treści przytoczonych przepisów kodeksu cywilnego wynika wyraźnie, że poprzez zawarcie umowy najmu albo dzierżawy dochodzi do nabycia uprawnienia do używania przedmiotu umowy (przedmiot umowy zostaje pozostawiony do dyspozycji najemcy albo dzierżawcy). Tym samym umowa najmu albo dzierżawy jest czynnością cywilnoprawną, która poprzedza używanie samochodu. Umowa najmu albo dzierżawy (a w konsekwencji obowiązek płacenia czynszu) jest warunkiem późniejszego zaistnienia sytuacji używania samochodów oraz powstania kosztów używania samochodów. Czynsz stanowi wynagrodzenie za oddanie rzeczy do używania (za prawo do korzystania z samochodów) i jest ponoszony bez względu na zakres używania samochodów. Tym samym wydatków z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych nie należy utożsamiać z "kosztami używania" tych samochodów. Za takie koszty należy uznać wyłącznie wydatki związane z bieżącym, faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodów, jak np. koszty paliwa, koszty napraw, itd.

W przedstawionej sytuacji należy odróżniać wydatek za nabycie prawa od używania samochodów (koszt czynszu za najem albo dzierżawę) oraz wydatki związane z używaniem samochodów (koszty związane z eksploatacją samochodów, takie jak paliwo, naprawy, itd.). Te pierwsze będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w całości, zaś te drugie w granicach limitu wynikającego z tzw. kilometrówki, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p.

Należy także zdaniem Spółki, zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p. Przepis ten określa zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Można z niego pośrednio wywnioskować, że czynsz najmu lub dzierżawy nie powinien być zaliczany w koszty podatkowe na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. w granicach limitu wynikającego z tzw. kilometrówki. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Z przepisu tego wynika, że dla potrzeb zastosowania regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. istotne są te dane, które zostały wymienione w art. 16 ust. 5, a te w sposób oczywisty związane są faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodu.

Na zakończenie Spółka podkreśla, że wszelkie wątpliwości jakie pojawiają się w związku ze stosowaniem art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. nie mogą być interpretowane na niekorzyść podatnika. W analizowanej sytuacji ustawodawca posłużył się niedookreślonym zwrotem "koszty używania". Zwrot ten nie został zdefiniowany w przepisach podatkowych. Zgodnie z utrwalonym poglądem wątpliwości związane z interpretacją przepisów prawa podatkowego powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika (w myśl reguły in dubio pro tributario). Niedopuszczalne jest dokonywanie wykładni sytuacji niejasnych na niekorzyść podatnika (zakaz stosowania zasady in dubio profisco). Powyższe reguły stanowią konsekwencję zasady demokratycznego państwa prawnego zawartej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z tym Spółka uważa, że interpretacja wskazanych przepisów nie może być dokonywana na niekorzyść podatnika, tj. nie może ograniczać jego prawa do całkowitego zaliczenia w koszty podatkowe wydatków z tytuły czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych.

Wnioskodawca podkreśla ponadto, że zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wyroki sądów nie są oczywiście źródłem prawa, ale zawierają cenne wskazówki w zakresie interpretacji prawa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 lutego 2010 r. (sygn. III SA/Wa 1502/09) stwierdził: "zdaniem Sądu, czynsz najmu samochodu, który jak twierdzi Skarżąca, jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. i zgodnie ze stanowiskiem Skarżącej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy".

Wnioskodawca w pełni podziela stanowisko i argumentację przedstawione w tym wyroku. Należy dodać, że stanowisko to zostało potwierdzone także przez Naczelny Sąd Administracyjny, który oddalił w tej sprawie skargę kasacyjną (wyrok z dnia 16 marca 2012 r., sygn. II FSK 2030/10).

Podobne stanowisko, jak wskazuje Wnioskodawca, znajdziemy w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2012 r. (sygn. II FSK 467/11), gdzie oddalając skargę kasacyjną Ministra Finansów stwierdzono: "Zarzut błędnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. polegającej na przyjęciu, że podatnik dokonujący wydatków (raczej: ponoszący wydatki) z tytułu używania samochodów osobowych nie ma obowiązku stosować ograniczenia wskazanego w tym przepisie, jest chybiony ze względu na mylne założenie, stanowiące jego podstawę. Ograniczenie wynikające z cytowanego przepisu obowiązuje, ale dotyczy tylko wydatków ponoszonych z tytułu używania samochodu, a więc wydatków o charakterze eksploatacyjnym. Ograniczenie to nie odnosi się natomiast do wydatków innego typu, poniesionych na uzyskanie możliwości używania samochodu w postaci nabycia określonego tytułu, uprawniającego do jego używania; takim wydatkiem może być, między innymi, czynsz najmu samochodu. Zatem twierdzenie, że limitowaniu w sposób określony w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. podlegają wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy, uprawnione jest tylko wtedy, gdy towarzyszy mu istotne zastrzeżenie, że nie dotyczy to sum wydatkowanych na nabycie uprawnienia do posługiwania się rzeczą lub korzystania z rzeczy, jako wykraczającego poza pojęcie jej «używania»".

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p., wydatki z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych mogą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów w całości, bez limitów wynikających z tzw. kilometrówki; wynika to z faktu, że czynsz najmu albo dzierżawy nie jest kosztem używania (eksploatacji) samochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Wnioskodawca przedstawiając zdarzenie przyszłe wskazał, iż Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera umowy najmu i dzierżawy samochodów osobowych. W umowach tych został określony czynsz z tytułu najmu albo dzierżawy samochodów. Samochody te są wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wydatki z tytułu czynszu stanowią wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów z działalności prowadzonej przez Spółkę.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Koszty uzyskania przychodów to element konstrukcyjny podatku. Wysokość kosztów wpływa bowiem na podstawę opodatkowania, którą jest dochód, czyli przychód pomniejszony o koszty uzyskania tego przychodu.

Definiując pojęcie "koszt uzyskania przychodów", ustawodawca posłużył się kilkoma kryteriami.

Po pierwsze, aby móc mówić o koszcie w sensie podatkowym, musi być spełniony warunek "celowości" tego kosztu. Koszt podatkowy ma bowiem służyć osiąganiu przychodów oraz zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. W doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów tak, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Po drugie, koszt nie może być wymieniony na liście negatywnej kosztów tj. art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty wymienione na tej liście nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, mimo wykazywania związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem, przyczyną nieuznania wydatku za koszt podatkowy może być uwzględnienie kosztu na liście negatywnej kosztów (art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W tym zamkniętym katalogu kosztów zostały ujęte wydatki, które niezależnie od celu, w jakim zostały poniesione, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że co do zasady, wydatki związane z użytkowanymi w prowadzonej działalności gospodarczej samochodami osobowymi stanowią koszty uzyskania przychodów. Niemniej jednak przepisy zawierają w tej kwestii ograniczenia. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą one m.in. kosztów używania samochodów osobowych niebędących własnością podatnika.

Ograniczenie wynika expressis verbis z art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy, zgodnie z którym, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Sposób prowadzenia ewidencji - w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika - został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z jego treścią, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazd, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Powyższe ograniczenie ma zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku (np. używania samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy etc.; przepis ten nie ma jednak zastosowania w przypadku używania samochodów na podstawie umowy leasingu - art. 16 ust. 3b ustawy).

Ograniczenie to ma zastosowanie do wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego. W tym miejscu, należy podkreślić, że możliwość korzystania z cudzej rzeczy z zasady wynika z istnienia tytułu prawnego. Jeżeli uprawnienie to wynika z umowy, a umowa ta ma charakter odpłatny (tak jak w niniejszej sprawie) to uznać należy, że wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów używania tej rzeczy. Wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy, stanowią niewątpliwie wydatek związany z używaniem tej rzeczy (wyrok NSA z dnia 25 października 2010 r. sygn. akt II FSK 890/08).

Ponieważ Ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia "wydatków z tytułu używania" odwołać należy się do Słownika Języka Polskiego, w którym przez wydatek należy rozumieć "sumę, która ma być wydana albo sumę wydaną na coś", natomiast "używać" oznacza "stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek" (zob. Słownik Współczesnego Języka Polskiego pod red. Bogusława Dunaja, Warszawa 1996, str. 1200,1262).

Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą korzystaniem z rzeczy. Zatem, koszty używania cudzej rzeczy obejmują wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane. Koszty używania rzeczy są pojęciem szerszym niż koszty eksploatacyjne.

Do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego własności podatnika zalicza się zatem wszystkie wydatki poniesione w związku z posługiwaniem się rzeczą (samochodem osobowym), korzystaniem z rzeczy - a więc również czynsz z tytułu najmu rzeczy (samochodu osobowego). Wynagrodzenie za korzystanie (możliwość korzystania) z cudzej rzeczy jest kosztem jej używania.

Skoro wydatki z tytułu czynszu najmu za używanie samochodów osobowych niestanowiących własności Wnioskodawcy będą Jego wydatkami z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej - to podatnik może zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodów przy uwzględnieniu limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe uregulowania, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie ograniczenia zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wydatki związane z wynajmem i eksploatacją samochodu osobowego (koszty paliwa, parkingów), jednakże wyłącznie do wysokości limitu, który stanowi kwota wynikająca z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika i stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, przy czym Spółka obowiązana jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zawierającej dane wskazane w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych należy zauważyć, iż są orzeczeniami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszących. Orzeczenia sądów administracyjnych nie stanowią powszechnie obowiązującego prawa podatkowego, przy czym dodać należy, iż orzecznictwo sądów w zakresie będącym przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest niejednolite.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.