IPTPB3/423-447/12-6/MF - Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych kwot uzyskanych przez bank tytułem spłaty długu wynikającego z zawartej z bankiem ugody dotyczącej rozliczenia należności z tytułu transakcji opcji walutowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2012 r. (data wpływu 6 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2013 r. (data wpływu 8 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych kwot uzyskanych przez bank tytułem spłaty długu wynikającego z zawartej z bankiem ugody dotyczącej rozliczenia należności z tytułu transakcji opcji walutowych - jest prawidłowe.

W dniu 6 grudnia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), pismem z dnia 26 lutego 2013 r., nr IPTPB3/423-447/12-2/MF, (doręczonym w dniu w 28 lutego 2013 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 8 marca 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 7 marca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Dnia 23 maja 2007 r. zawarł z Bankiem umowę ramową, umowę dodatkową oraz umowę zabezpieczającą, wraz z suplementem. Ponadto, dnia 4 listopada 2008 r. pomiędzy tymi stronami został zawarty aneks do tych umów.

Na podstawie wskazanych wyżej umów, w dniu 9 lipca 2008 r. oraz w dniu 24 lipca 2008 r. strony zawarty transakcję opcji walutowych.

W związku z niekorzystnym ukształtowaniem się dla Wnioskodawcy kursu walutowego, musiał On wnosić depozyt zabezpieczający transakcję. Wobec tego, że nie uzupełnił On depozytu, bank wypowiedział umowy opcji. Jednocześnie, zgodnie z zawartymi umowami, dokonał on rozliczenia opcji na dzień rozwiązania umowy, zaś kwota tego rozliczenia wyniosła 5.742.887,41 zł.

Na tle wskazanych wyżej umów oraz ich rozliczenia dokonanego przez bank, doszło pomiędzy stronami do sporu sądowego. Jednakże dnia 18 października 2012 r. Wnioskodawca zawarł z Bankiem ugodę.

Na jej mocy Wnioskodawca uznał wobec banku swój dług, którego przedmiotem jest zapłata na rzecz banku:

co daje łączną kwotę 8.361.345,68 zł.

W ugodzie strony postanowiły, że na kwotę długu w wysokości 8.254.954,45 zł, bank skutecznie zaliczył:

Ponadto strony postanowiły, że Wnioskodawca uiści na rzecz banku kwotę 500.000,00 zł. Co do pozostałej kwoty w wysokości 5.242.877,41 zł, bank złożył oświadczenie, iż umarza ją poprzez zwolnienie Wnioskodawcy z długu, zaś Wnioskodawca złożył oświadczenie, że przyjmuje to zwolnienie.

Ponadto, bank zrzekł się wszelkich istniejących lub mogących powstać w przyszłości roszczeń oraz praw wobec Wnioskodawcy związanych z zawarciem, wykonywaniem i rozwiązaniem umowy ramowej, umowy dodatkowej, umowy zabezpieczającej wraz z suplementem, oraz zawartych na ich podstawie transakcji opcji walutowych, w tym transakcji - innych niż roszczenia i prawa objęte ugodą.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż Spółka jest zarówno eksporterem jak i importerem. Dokonuje rozliczeń w walutach obcych, przy czym nie jest zachowana równość między płatnościami dokonywanymi w walucie obcej a płatnościami otrzymywanymi w tej walucie.

W celu zabezpieczenia ryzyka z tytułu ewentualnych różnic kursowych wynikających z tychże transakcji, Spółka zawarła umowy opcji walutowych. Umowy zostały polecone przez bank jako narzędzie mające uchronić Spółkę przed tym ryzykiem. Umowy opcji walutowych dotyczyły transakcji sprzedaży lodów zagranicę, a także zakupu surowców i opakowań do produkcji lodów przywożonych z zagranicy.

Umowy opcji walutowych zostały rozwiązane przez bank oświadczeniem z dnia 4 czerwca 2009 r. o wcześniejszym rozwiązaniu umowy ramowej, umowy dodatkowej, umowy zabezpieczającej oraz transakcji. Oświadczenie to zostało doręczone Spółce w dniu 15 czerwca 2009 r.

Kwota długu w części dotyczącej należności głównej z tytułu rozliczenia transakcji opcji walutowych nie obejmuje kar umownych ani innych należności związanych z nienależytym wykonaniem umowy przez Spółkę.

Kwoty uzyskane przez bank tytułem spłaty długu wynikającego z zawartej ugody Spółka ujęła w księgach jako koszt podatkowy w momencie faktycznej spłaty (w tym również poprzez zaliczenia na spłatę kwot pobranych z depozytu zabezpieczającego) - jednocześnie wykazując tę kwotę jako należność dochodzoną od Banku tytułem niesłusznie pobranych kwot. Należność ta została objęta odpisem aktualizującym niestanowiącym kosztów uzyskania przychodów w momencie zaksięgowania należności od banku.

Spółka ujmowała w księgach rachunkowych poszczególne kwoty składające się na wartość całkowitego długu w sposób następujący:

* kwota należności głównej po wypowiedzeniu umów została zaksięgowana jako rezerwa na ewentualne straty wynikające z rozliczenia opcji w roku 2009, a następnie w części po 1/60 rozliczała co miesiąc w koszty rachunkowe, nie zaliczając ich jednocześnie do kosztów uzyskania przychodów,

* kwotę odsetek od należności głównej - została rozliczona po podpisaniu ugody,

* kwotę kosztów dochodzenia należności przez bank - została rozliczona po podpisaniu ugody

Spółka zaliczyła do przychodów wartość umorzonego przez bank zobowiązania w ramach zwolnienia z długu po podpisaniu ugody z bankiem w 2012 r.

Nabyte przez Spółkę opcje walutowe nie dotyczyły transakcji nabycia środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 3. W zakresie pytania nr 1 i nr 2 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 8.361.345,68 zł powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 4d ustawy, tj. w dacie ich poniesienia.

Z przepisów art. 15 ust. 4-4d ustawy wynika, że koszty uzyskania przychodów dzielą się na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz inne koszty. Jak można wywieść z brzmienia art. 15 ust. 4 ustawy, koszty bezpośrednio związane z przychodami są koszty, których bezpośrednim efektem było osiągnięcie odpowiadających im przychodów. Natomiast koszty inne, to takie, których poniesienie nie spowodowało osiągnięcia przychodów, co do których można byłoby orzec, iż zostały osiągnięte dzięki poniesionym kosztom.

W sytuacji, w jakiej znalazł się Wnioskodawca, poniesione przez Niego koszty nie mogą być powiązane z żadnymi przychodami. Stąd też nie może do nich znaleźć zastosowania przepis art. 15 ust. 4 ustawy. Zatem, poniesione przez Niego koszty zostaną rozliczone w dacie ich poniesienia, tj. w dacie zapłaty w przypadku kwot pobranych przez bank oraz dacie dopłaty kwoty wynikającej z zawartej ugody, a dla pozostałej kwoty wynikającej z rozliczenia transakcji w dacie, w której ujęto koszt w księgach rachunkowych - tj. w dacie rozliczenia ugody zawartej z Bankiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Odnosząc się do kwestii momentu potrącalności kosztów uzyskania przychodów, należy wskazać, iż został on przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Przepisy ust. 4b-4c odnoszą się do zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio związanych z przychodami, dotyczących przychodów danego roku podatkowego, a poniesionych po zakończeniu tego roku podatkowego, przy czym ust. 4b reguluje sytuacje, gdy wydatki zostały poniesione przed dniem sporządzenia sprawozdania finansowego (złożenia zeznania rocznego), natomiast ust. 4c - gdy zostały poniesione po tym dniu.

Kwestię zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków innych niż bezpośrednio związanych z przychodami określa art. 15 ust. 4d ustawy, zgodnie z którym, koszty te są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl natomiast art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wynika z treści cytowanych powyżej przepisów, dla momentu uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów istotny pozostaje moment ujęcia go w księgach rachunkowych, na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości. Oznacza to, że ujmowanie wydatków jako kosztów zgodnie z zasadami rachunkowości przyjętymi przez podatnika przekłada się na moment ich potrącalności dla celów podatkowych.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem pochodnych instrumentów finansowych - do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia - o ile wydatki te, stosownie do art. 16g ust. 3 i 4, nie powiększają wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Definicja pojęcia "pochodnych instrumentów finansowych" ujęta została w przepisie art. 16 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych, rozumie się przez to prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny towarów, walut obcych, waluty polskiej, złota dewizowego, platyny dewizowej lub papierów wartościowych, albo od wysokości stóp procentowych lub indeksów, a w szczególności opcje i kontrakty terminowe.

Zatem, generalna zasada wynikająca z regulacji art. 16 ust. 1 pkt 8b ww. ustawy stanowi, iż wydatki związane z nabyciem instrumentów pochodnych podlegają zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie:

* realizacji praw wynikających z danego instrumentu,

* rezygnacji z realizacji tych praw,

* odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych.

Tym samym, koszty uzyskania przychodów powstają dopiero w dacie realizacji (albo rezygnacji z realizacji) praw z instrumentu pochodnego lub w momencie ich odpłatnego zbycia.

Należy jednak przy tym wspomnieć, że jeżeli nabycie pochodnego instrumentu finansowego służy zabezpieczeniu transakcji nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to stosownie do art. 16g ust. 3 tej ustawy wszelkie wydatki poniesione w celu nabycia tego instrumentu oraz jego realizacji powiększają wartość środka trwałego lub wartości niematerialnej czy prawnej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 23 maja 2007 r. zawarł z bankiem umowę ramową, umowę dodatkową oraz umowę zabezpieczającą, wraz z suplementem. Ponadto, dnia 4 listopada 2008 r. pomiędzy tymi stronami został zawarty aneks do tych umów. Na podstawie wskazanych wyżej umów, strony zawarty transakcję opcji walutowych.

W związku z niekorzystnym ukształtowaniem się dla Wnioskodawcy kursu walutowego, musiał On wnosić depozyt zabezpieczający transakcję. Wobec tego, że nie uzupełnił On depozytu, bank wypowiedział umowy opcji. Jednocześnie, zgodnie z zawartymi umowami, dokonał rozliczenia opcji na dzień rozwiązania umowy, zaś kwota tego rozliczenia wyniosła 5.742.887,41 zł.

Na tle wskazanych wyżej umów oraz ich rozliczenia dokonanego przez bank, doszło pomiędzy stronami do sporu sądowego. Jednakże dnia 18 października 2012 r. Wnioskodawca zawarł z Bankiem ugodę.

Na jej mocy Wnioskodawca uznał wobec banku swój dług, którego przedmiotem jest zapłata na rzecz banku:

co daje łączną kwotę 8.361.345,68 zł.

W ugodzie strony postanowiły, że na kwotę długu w wysokości 8.254.954,45 zł, bank skutecznie zaliczył:

Ponadto strony postanowiły, że Wnioskodawca uiści na rzecz banku kwotę 500.000,00 zł. Co do pozostałej kwoty w wysokości 5.242.877,41 zł, bank złożył oświadczenie, iż umarza ją poprzez zwolnienie Wnioskodawcy z długu, zaś Wnioskodawca złożył oświadczenie, że przyjmuje to zwolnienie.

Ponadto bank zrzekł się wszelkich istniejących lub mogących powstać w przyszłości roszczeń oraz praw wobec Wnioskodawcy związanych z zawarciem, wykonywaniem i rozwiązaniem umowy ramowej, umowy dodatkowej, umowy zabezpieczającej wraz z suplementem, oraz zawartych na ich podstawie transakcji opcji walutowych, w tym transakcji - innych niż roszczenia i prawa objęte ugodą.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż Spółka jest zarówno eksporterem jak i importerem. Dokonuje rozliczeń w walutach obcych, przy czym nie jest zachowana równość między płatnościami dokonywanymi w walucie obcej a otrzymywanymi płatnościami w tej walucie.

W celu zabezpieczenia ryzyka z tytułu ewentualnych różnic kursowych wynikających z tychże transakcji, Spółka zawarła umowy opcji walutowych. Umowy zostały polecone przez bank jako narzędzie mające uchronić Spółkę przed tym ryzykiem. Umowy opcji walutowych dotyczyły transakcji sprzedaży lodów zagranicę, a także zakupu surowców i opakowań do produkcji lodów przywożonych z zagranicy.

Umowy opcji walutowych zostały rozwiązane przez bank oświadczeniem z dnia 4 czerwca 2009 r. o wcześniejszym rozwiązaniu umowy ramowej, umowy dodatkowej, umowy zabezpieczającej oraz transakcji. Oświadczenie to zostało doręczone Spółce w dniu 15 czerwca 2009 r.

Kwota długu w części dotyczącej należności głównej z tytułu rozliczenia transakcji opcji walutowych nie obejmuje kar umownych ani innych należności związanych z nienależytym wykonaniem umowy przez Spółkę.

Kwoty uzyskane przez bank tytułem spłaty długu wynikającego z zawartej ugody Spółka ujęła w księgach jako koszt podatkowy w momencie faktycznej spłaty (w tym również poprzez zaliczenia na spłatę kwot pobranych z depozytu zabezpieczającego) - jednocześnie wykazując tą kwotę jako należność dochodzoną od Banku tytułem niesłusznie pobranych kwot. Należność ta została objęta odpisem aktualizującym niestanowiącym kosztów uzyskania przychodów w momencie zaksięgowania należności od banku.

Spółka ujmowała w księgach rachunkowych poszczególne kwoty składające się na wartość całkowitego długu w sposób następujący:

* kwota należności głównej po wypowiedzeniu umów została zaksięgowana jako rezerwa na ewentualne straty wynikające z rozliczenia opcji w roku 2009, a następnie w części po 1/60 rozliczała co miesiąc w koszty rachunkowe, nie zaliczając ich jednocześnie do kosztów uzyskania przychodów,

* kwotę odsetek od należności głównej - została rozliczona po podpisaniu ugody,

* kwotę kosztów dochodzenia należności przez bank - została rozliczona po podpisaniu ugody.

Wobec powyższego, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poszczególne kwoty uzyskane przez bank tytułem spłaty długu wynikającego z zawartej z bankiem ugody dotyczącej rozliczenia należności z tytułu transakcji opcji walutowych, zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w momencie realizacji praw wynikających z transakcji opcji walutowych bądź rezygnacji z realizacji tych praw.

Uwzględniając natomiast fakt, iż poniesienie kwot nie miało na celu osiągnięcia przychodów lecz zabezpieczenie ich źródła, uznać należy, że stanowią one koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami (art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zatem o zaliczeniu tych kwot do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie moment ich ujęcia jako kosztu w księgach rachunkowych.

Jednocześnie odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej pozostałej kwoty wynikającej z rozliczenia transakcji z bankiem, tutejszy Organ wskazuje, iż zagadnienie to wykracza poza postawione we wniosku pytania i tym samym nie stanowi przedmiotu rozstrzygnięcia w niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.