IPTPB3/423-291/11-4/IR - Obowiązki płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z wypłatą należności na rzecz podmiotu zagranicznego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2012 r. (data wpływu 26 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności na rzecz podmiotu zagranicznego z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności na rzecz podmiotu zagranicznego z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego.

Z uwagi na braki formalne wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) pismem z dnia 13 stycznia 2012 r., wystąpił do Wnioskodawcy o uzupełnienie wniosku.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 26 stycznia 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 15 listopada 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą polegającą m in. na wytwarzaniu elementów metalowych do produkcji sprzętu agd. Od 2009 r. Wnioskodawca na podstawie umowy ze Spółką B. z siedzibą we Włoszech (dalej: Spółka B.) korzysta w ramach swojej działalności z Prasy mechanicznej (dalej - Prasa). Z tego tytułu w początkowym okresie korzystania z Prasy Wnioskodawca uiścił na rzecz Spółki B. 3 (słownie: trzy) większe opłaty, a następnie strony w drodze wymiany pism uzgodniły miesięczne płatności. Obecnie Wnioskodawca uiszcza więc Spółce B. miesięczne opłaty za używanie Prasy, aby regularnie otrzymywać specjalne kody umożliwiające mu dalsze korzystanie z maszyny.

Łączna suma opłat uiszczonych przez Wnioskodawcę w całym okresie korzystania z Prasy będzie wyższa od wartości początkowej Prasy, przy czym w stosunku do każdej z uiszczanych opłat możliwe jest wyodrębnienie dwóch części: kapitałowej i odsetkowej.

Wnioskodawca może w każdym momencie zgłosić chęć wykupu Prasy i następnie wykupić ją od Spółki B. za cenę ustaloną w umowie, która w miarę upływu okresu korzystania i kolejnych opłat za używanie jest coraz mniejsza.

Spółka B. jest rezydentem podatkowym Włoch i nie posiada na terenie Polski zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Prasa, którą Spółka B. udostępnia Wnioskodawcy jest własnością Spółki I. z siedzibą we Włoszech (dalej: Spółka I.) i została oddana do użytkowania Spółce B. w oparciu o odrębną umowę pomiędzy Spółką I. i Spółką B., potwierdzoną następnie na piśmie w dniu 15 grudnia 2009 r.

Na podstawie tej umowy Spółka B. uzyskała prawo do użytkowania maszyny do produkcji zlecanej w Polsce, w związku z tym uiszcza na rzecz Spółki I. okresowe opłaty, których łączna suma w całym okresie korzystania z Prasy będzie wyższa od wartości początkowej Prasy (opłaty te składają się bowiem z części kapitałowej i odsetkowej).

Ponadto, stosownie do postanowień zawartej umowy, w każdym momencie Spółka B. ma prawo wykupić Prasę od Spółki I. za cenę ustaloną w umowie, która w miarę upływu korzystania i kolejnych opłat za używanie jest coraz mniejsza (jest to skorelowane z uprawnieniem Wnioskodawcy do nabycia Prasy od Spółki B.).

W ramach prowadzonej przez Siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza w dalszym ciągu prowadzić działalność przy użyciu Prasy, dokonując comiesięcznych opłat na rzecz Spółki B., aż do wygaśnięcia umowy, a następnie dokonać wykupu Prasy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał następujące informacje:

Charakter prawny umowy pomiędzy Wnioskodawcą i Spółką B.

Wnioskodawca korzysta z Prasy mechanicznej na podstawie ustnej umowy zawartej w 2009 r. ze Spółką B. z siedzibą we Włoszech. Umowa ta wykazuje związek z prawem różnych państw, w związku z czym prawidłowa ocena jej charakteru prawnego wymaga w pierwszej kolejności ustalenia prawa właściwego dla tej umowy (nie zostało ono bowiem wskazane przez strony). W tym celu należy sięgnąć do przepisów Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych z dnia 19 czerwca 1980 r. (dalej: Konwencja rzymska), gdyż umowa pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką B. została zawarta jeszcze przed wejściem w życie tzw. rozporządzenia Rzym I.

Zgodnie z artykułem 4 Konwencji rzymskiej, "jeżeli wybór prawa właściwego dla umowy (...) nie został dokonany, umowa podlega prawu państwa, z którym wykazuje ona najściślejszy związek", przy czym "domniemywa się, że umowa wykazuje najściślejszy związek z tym państwem, w którym strona, na której spoczywa obowiązek spełnienia świadczenia charakterystycznego, w chwili zawarcia umowy ma miejsce zwykłego pobytu lub w przypadku spółki (...),siedzibę zarządu".

Wnioskodawca podał też, iż w przypadku umowy będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nie ulega wątpliwości, że podmiotem zobowiązanym do spełnienia świadczenia charakterystycznego (zapewnienia Prasy) jest Spółka B., a co za tym idzie charakter prawny tej umowy należy oceniać według prawa włoskiego. Umowy między Wnioskodawcą a Spółką B. nie da się zatem zakwalifikować do jednego z rodzajów umów nazwanych wymienionych w polskim Kodeksie cywilnym (np. jako umowę najmu, dzierżawy czy leasingu).

Wedle informacji przekazanych Wnioskodawcy przez włoskiego kontrahenta, umowa dotycząca Prasy ma charakter leasingu finansowego. Przemawia za tym również sposób, w jaki w umowie tej zostały określone prawa i obowiązki stron, w tym przede wszystkim okoliczność, że Wnioskodawca w każdym momencie może zgłosić chęć wykupu Prasy i następnie wykupić ją od Spółki B. za cenę ustaloną w umowie, która w miarę upływu okresu korzystania i kolejnych opłat za używanie jest coraz mniejsza.

Status włoskiego kontrahenta Wnioskodawcy.

Jak wynika ze złożonego wniosku, umowa nie została zawarta z właścicielem urządzenia. Prasa, którą Spółka B. udostępnia Wnioskodawcy jest własnością Spółki I. z siedzibą we Włoszech (dalej: Spółka I) i została oddana do używania Spółce B. w oparciu o odrębną umowę pomiędzy Spółką I. i Spółką B. (szczegółowo opisaną we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej).

Spółka I. jest uzyskującą należność (odbiorcą należności) z tytułu umowy zawartej przez Nią ze Spółką B. Natomiast Spółka B. jest uzyskującą należności (odbiorcą należności) z tytułu umowy zawartej z Wnioskodawcą i ich właścicielem.

Pojęcie właściciela należności w międzynarodowym prawie podatkowym obejmuje bowiem każdego, kto posiada tytuł prawny do poboru określonych świadczeń na własny rachunek (w przypadku Spółki B. tytułem tym jest umowa zawarta z Wnioskodawcą).

Nie jest ważne, czy dana osoba ma tytuł prawny do mienia lub praw, z tytułu których świadczenia takie są wypłacane, czy jest tylko faktycznym beneficjentem otrzymywanych wpłat. Wnioskodawca określił też, iż analizując sytuację Spółki B. w powyższym kontekście - niewątpliwym jest, iż posiada Ona tytuł prawny do otrzymywania od Wnioskodawcy wynagrodzenia z tytułu zawartej z Nim umowy. Ponadto, Spółka B. ma prawo decydowania o dysponowaniu Prasą przez inne podmioty.

Wypłaty należności.

Wnioskodawca podał ponadto, iż dokonuje na rzecz Spółki B. wypłat należności z tytułu umowy dotyczącej Prasy od czerwca 2010 r. (wypłaty miały miejsce w latach 2010 - 2011 i będą kontynuowane w następnych latach zgodnie z postanowieniami zawartej umowy).

Wypłaty były dokonywane przez Wnioskodawcę na podstawie faktur wystawionych przez Spółkę B., na których wskazany był następujący tytuł płatności: "obciążenie kosztami z tytułu korzystania przez Was w roku 2009 z Prasy, poniesionymi przez Nas wobec Spółki I., zgodnie z Naszym pismem z 26 kwietnia 2010 r.".

Certyfikat rezydencji włoskiego kontrahenta.

Wnioskodawca określił, iż był w posiadaniu certyfikatu rezydencji Spółki B. w momencie dokonywania wypłat na rzecz włoskiego kontrahenta z tytułu umowy dotyczącej Prasy.

Warunki wymienione w art. 21 ust. 3-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca poinformował, iż w przypadku będącym przedmiotem niniejszej interpretacji nie są spełnione warunki zastosowania zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 21 ust. 3-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawioną sytuacją Wnioskodawca jest zobowiązany pobierać od opisanych wyżej opłat dokonywanych na rzecz Spółki B. podatek u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w zw. z art. 12 ust. 1-3 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w wysokości 10% kwoty brutto tych opłat w przypadku gdy posiada certyfikat włoskiej rezydencji podatkowej Spółki B....

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty dokonywane na rzecz Spółki B. (rezydenta podatkowego Włoch) z tytułu umowy, na podstawie której Wnioskodawca korzysta z prasy, nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ nie stanowią one należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, ponieważ zyski przedsiębiorstwa włoskiej spółki, o których mowa w art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlegają opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech.

W związku z tym Wnioskodawca, dokonując płatności na rzecz Spółki B. nie ma obowiązku pobierać podatku u źródła od opłat uiszczanych na rzecz spółki włoskiej.

W uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawca podał, iż w przedmiotowej sprawie podmiotem uprawnionym do otrzymywania zapłaty za korzystanie z Prasy jest spółka włoska - Spółka B. nie posiadająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym od osób prawnych podlegają więc tylko te Jej dochody, które osiągane są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy - art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Generalnie dochody te są opodatkowane na zasadach ogólnych, z tym że w odniesieniu do niektórych kategorii dochodów ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera regulacje szczegółowe.

Dotyczą one m.in. przychodów zagranicznych osób prawnych osiąganych ze źródeł wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Te szczególne regulacje stosuje się jednak zawsze z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska (art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne dokonujące wpłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wpłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umowa jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od zagranicznego podatnika certyfikatem rezydencji.

W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że w przypadku gdy będzie On w posiadaniu certyfikatu włoskiej rezydencji podatkowej Spółki B., to zastosowanie powinny znaleźć unormowania umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 10-12 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, podatek u źródła pobiera się wyłącznie od płatności z tytułu: dywidend (art. 10 ww. umowy), odsetek (art. 11 ww. umowy), należności licencyjnych (art. 12. ww. umowy).

Według Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż dochody z tytułu opłat uiszczanych przez Niego na rzecz Spółki B. nie mieszczą się w kategorii dywidend ani odsetek. W żadnym wypadku nie można ich bowiem utożsamiać z dochodami z akcji, udziałów Spółki I. w rozumieniu art. 10 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz nie można traktować jako dochodów z odsetek w rozumieniu art. 11 ww. umowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W tym zakresie zdaniem Wnioskodawcy rozstrzygnąć należy, czy dochody Spółki B. z tytułu umowy zawartej z Wnioskodawcą mogą być uznane za należności uzyskiwane z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego.

W kontekście przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania dotyczących należności licencyjnych, przyjmuje się, że każda konkretna umowa z zagranicznym przedsiębiorcą winna być oceniana indywidualnie pod kątem tego, czy opłaty ponoszone przez polskiego podatnika (korzystającego z urządzenia przemysłowego) na rzecz rezydenta podatkowego innego kraju mają charakter ekwiwalentu wypłacanego z tytułu użytkowania przedmiotu umowy, czy też stanowią one wydatki na spłatę (nabycie) maszyny, w tym drugim przypadku opłaty otrzymywane przez zagranicznego przedsiębiorcę powinny być klasyfikowane jako dochód ze zbycia przedmiotu umowy opodatkowany na zasadach ogólnych, co w praktyce oznacza, że podlegają one na ogół opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby tego podmiotu, który urządzenie udostępnia (por. J. Marciniuk, "Podatek dochodowy od osób prawnych", Komentarz do art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pkt 4 "Leasing międzynarodowy" Legalis 2011 oraz "Model Konwencji OECD Komentarz" red. B. Brzeziński, s.841).

Przepis art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania posługując się terminem "opłat za użytkowanie urządzenia przemysłowego" zobowiązuje wypłacającego do poboru podatku u źródła tylko w stosunku do tych opłat, których meritum będzie uzyskanie prawa do korzystania z danego przedmiotu, nie zaś jego nabycie. W przypadku zakwalifikowania danej płatności jako płatności z tytułu spłaty wartości danego przedmiotu, płatność ta nie będzie za "użytkowanie", lecz de facto zakupem na raty. Od takiej płatności nie trzeba będzie pobierać podatku u źródła.

Zdaniem Wnioskodawcy, o tym czy opłaty dokonywane przez Niego na rzecz Spółki B. stanowią należności licencyjne lub nie decydować powinna więc treść zawartej przez strony umowy.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca uiszcza kolejne płatności na rzecz Spółki B. w tym celu, aby po uiszczeniu ostatniej opłaty stać się właścicielem przedmiotu umowy (umowa ta stanowi więc w istocie umowę o prawno-ekonomicznym skutku leasingu finansowego i prowadzić ma do nabycia prasy). Dla celów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania umowę zawartą przez Wnioskodawcę należy zatem kwalifikować jako "zakup na raty", a nie jako "użytkowanie" urządzenia przemysłowego.

Według Wnioskodawcy nie ma przy tym żadnego znaczenia, że opłaty uiszczane przez Niego na rzecz Spółki B. zawierają w sobie zarówno część kapitałową, jak i tzw. część odsetkową, czyli sposób kalkulacji opłaty jest typowy dla transakcji leasingu finansowego. Przyjmowanie różnych zasad opodatkowania tego rodzaju opłat w oparciu o powyższy podział jest sprzeczne z brzmieniem art. 12 ust. 3 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, który nie daje jakichkolwiek podstaw do rozdziału danego rodzaju świadczenia z pominięciem jego istoty i przyjęcia różnych zasad opodatkowania w stosunku do każdej z tak sztucznie wyodrębnionych części.

W rezultacie przychody Spółki B. z tytułu umowy zawartej z Wnioskodawcą należy zdaniem

Wnioskodawcy zaliczyć do zysków przedsiębiorstwa włoskiej spółki, które stosownie do art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podlegają opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech.

Konsekwentnie w ocenie Wnioskodawcy, nie jest On zobowiązany na gruncie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do pobierania podatku u źródła z tytułu opłat wypłacanych na rzecz Spółki B.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, iż w świetle uzupełnionego opisu stanu faktycznego podtrzymuje swoje stanowisko dotyczące odpowiedzi na pytanie dotyczące interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty dokonywane na rzecz Spółki B. (rezydenta podatkowego Włoch) z tytułu umowy, na podstawie której Wnioskodawca korzysta z Prasy, nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ nie stanowią one należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, ale zyski przedsiębiorstwa włoskiej spółki, o których mowa w art. 7 ust. 1 ww. umowy, podlegające opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech. W związku z tym Wnioskodawca, dokonując płatności na rzecz Spółki B., nie ma obowiązku pobierać podatku u źródła od opłat uiszczanych na rzecz spółki włoskiej.

Opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu umowy zawartej ze Spółką B. stanowią bowiem w istocie wydatki na spłatę (nabycie) maszyny. Wnioskodawca uiszcza kolejne płatności na rzecz Spółki B. w tym celu, aby po uiszczeniu ostatniej opłaty stać się właścicielem przedmiotu umowy, a zatem jest to w istocie umowa o prawno-ekonomicznym skutku leasingu finansowego. W rezultacie po stronie włoskiego kontrahenta powinny być one klasyfikowane jako dochód ze zbycia przedmiotu umowy opodatkowany na zasadach ogólnych jako zyski przedsiębiorstwa włoskiej spółki, które stosownie do art. 7 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podlegają opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca od 2009 r. na podstawie umowy zawartej ze Spółką B. z siedzibą we Włoszech korzysta w ramach działalności z Prasy mechanicznej. Z tego tytułu w początkowym okresie korzystania z Prasy Wnioskodawca uiścił na rzecz Spółki B. trzy większe opłaty, a następnie strony uzgodniły miesięczne płatności. Wypłaty miały miejsce w latach 2010 - 2011.

Wnioskodawca określił, iż łączna suma opłat uiszczonych przez Niego w całym okresie korzystania z prasy będzie wyższa od wartości początkowej prasy, przy czym w stosunku do każdej z uiszczanych opłat możliwe jest wyodrębnienie dwóch części: kapitałowej i odsetkowej. Wnioskodawca wskazał, iż może w każdym momencie zgłosić chęć wykupu Prasy i następnie wykupić ją od Spółki B. za cenę ustaloną w umowie.

Prasa, którą Spółka B. udostępnia Wnioskodawcy jest własnością Spółki I. z siedzibą we Włoszech i została oddana do użytkowania tej Spółce w oparciu o odrębną umowę pomiędzy Spółką I. i Spółką B. Stosownie do postanowień zawartej umowy, w każdym momencie Spółka B. ma prawo wykupić prasę od Spółki I. za cenę ustaloną w umowie.

Z analizy opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka B., która udostępniła Wnioskodawcy Prasę do używania na podstawie zawartej umowy nie jest właścicielem tego urządzenia. Prasa ta jest własnością Spółki I. z siedzibą we Włoszech i została oddana do użytkowania Spółce B. na podstawie odrębnej umowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

W myśl ww. przepisu podatkiem dochodowym opodatkowane są również przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne, które nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu - za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Przepis art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. Umowy jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

W tym miejscu należy wyjaśnić, iż w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania używa się sformułowania, że dane dochody podatnika "mogą być opodatkowane w drugim umawiającym się państwie", bowiem o tym, czy będą tam opodatkowane zdecyduje już wyłącznie dane państwo, którego prawa taki zapis dotyczy i które z prawa do opodatkowania takich dochodów może zrezygnować.

Użyte w powyższym przepisie określenie "mogą być opodatkowane" oznacza zatem prawo danego państwa, będącego stroną takiej umowy międzynarodowej, do opodatkowania określonych dochodów, nie zaś prawo podatnika do "wyboru" miejsca opodatkowania jego dochodów.

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. Umowy zawiera definicję określenia "należności licencyjne", za które uważa się wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Literalne brzmienie art. 12 ust. 3 ww. Umowy wskazuje, że za należności licencyjne uważa się też należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Dodać należy, iż polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia urządzenia przemysłowego. Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia, należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych. I tak, według "Słownika Języka Polskiego" (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575), urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik "przemysłowy" oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

Dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych pojęcie umowy leasingu zostało zdefiniowane w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym przepisem przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z powyższej definicji wynika, że nazwana umowa leasingu, uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jest jedną z wielu umów, które mieszczą się w katalogu określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatkową umową leasingu może być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 ustawy - niezależnie od nazwy.

Stronami podatkowej umowy leasingu są finansujący i korzystający.

Finansującym nazywana jest ta strona umowy, która oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z powyższego, jak też z definicji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zawartej w art. 16a i 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że finansującym jako stroną podatkowej umowy leasingu może być wyłącznie:

* właściciel lub współwłaściciele środków trwałych, a także gruntów,

* właściciele lub współwłaściciele wartości niematerialnych i prawnych, a także uprawnieni do korzystania z tych wartości.

Umowa leasingu musi dotyczyć składników majątku, które spełniają przesłankę uznania ich za środki trwałe w zakresie ich własności, czy współwłasności finansującego.

Spółka B., z którą Wnioskodawca zawarł umowę na podstawie której korzysta z Prasy nie jest właścicielem Prasy.

W tej sytuacji skutki podatkowe umowy zawartej między Wnioskodawcą a Spółką B. są takie jak w przypadku umowy podnajmu, a płacone należności są należnościami z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego, a nie należnościami z tytułu umowy leasingu.

Wobec powyższego przychodów wypłacanych przez Wnioskodawcę Spółce B. z tytułu użytkowania Prasy nie można uznać za zyski przedsiębiorstwa.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. Umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

W związku z tym w przedmiotowej sprawie nie będą więc miały zastosowania postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa określone w przepisie art. 7 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, iż należności z tytułu użytkowania Prasy stanowią dla podatnika mającego ograniczony obowiązek podatkowy przychód za użytkowanie urządzenia przemysłowego, tj. przychód o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mieszczą się w pojęciu należności licencyjnych zdefiniowanym w art. 12 ust. 3 polsko - włoskiej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca podał, iż nie są spełnione warunki zastosowania zwolnienia z opodatkowania przewidziane w art. 21 ust. 3-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533), zgodnie z którym podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

Na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1 i 2 pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, iż w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż dysponuje certyfikatem rezydencji Spółki B. Ponadto Wnioskodawca podał, iż kontrahent ten nie posiada na terenie Polski zakładu w rozumieniu art. 5 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, wypłacane przez Wnioskodawcę podmiotowi zagranicznemu należności za użytkowanie urządzenia przemysłowego (Prasy) podlegają opodatkowaniu w Polsce (u źródła) jako należności licencyjne, zgodnie z treścią art. 12 ust. 2 i ust. 3 polsko-włoskiej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i stosownie do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2. W związku z tym Wnioskodawca jest obowiązany jako płatnik do obliczania, pobierania i odprowadzania podatku dochodowego stosownie do postanowień art. 26 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stawka podatku wynosi 10%, podstawą opodatkowania jest kwota brutto wypłacanych należności licencyjnych.

Wnioskodawca jako płatnik ma również zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek przesłania podmiotowi zagranicznemu i właściwemu urzędowi skarbowemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku sporządzonej według ustalonego wzoru w terminie określonym w art. 26 ust. 3a ww. ustawy.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena charakteru prawnego zawartej przez strony umowy cywilno-prawnej lecz skutki podatkowe wynikające z przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku stanu faktycznego.

W związku z tym odnosząc się do wskazanej przez Wnioskodawcę Konwencji rzymskiej w celu ustalenia prawa właściwego dla zawartej przez Wnioskodawcę umowy (nie zostało ono bowiem wskazane przez strony w umowie) wskazać należy, iż Konwencja rzymska z 19 czerwca 1980 r. ratyfikowana w Polsce w dniu 28 marca 2007 r., weszła w życie 22 stycznia 2008 r. i ustanawia jednolite normy kolizyjne Państw członków Unii Europejskiej, dotyczące zobowiązań umownych. Konwencja obejmuje zobowiązania umowne w obrocie profesjonalnym, konsumenckim oraz dotyczące pracy.

Przepisy te nie mają więc zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.