IPTPB3/423-232/14-2/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia lub podwyższenia stawek amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia lub podwyższenia stawek amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest producentem rozwiązań w zakresie mat wejściowych, produktów reklamowych, jak i mat specjalnego przeznaczenia. Spółka na podstawie udzielonego jej zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.) prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej "Y", korzystając z przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), zwolnienia dochodów osiąganych z prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej działalności gospodarczej z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Spółka co do zasady dokonuje odpisów amortyzacyjnych środków trwałych, niezależnie od tego, czy wykorzystywane są one do tzw. działalności strefowej, zgodnie z regulacją zawartą w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. przy zastosowaniu amortyzacji liniowej i stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych #8722; Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych; dalej: Wykaz).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może, począwszy od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego, dokonywać dowolnego obniżenia bądź podwyższenia stawek amortyzacyjnych stosowanych dla dokonania odpisów amortyzacyjnych środków trwałych, zarówno tych wykorzystywanych do tzw. działalności strefowej, jak i środków trwałych wykorzystywanych do pozostałej działalności, jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Warunkiem uznania kosztu za koszt uzyskania przychodu jest więc istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy nim a osiągnięciem przychodu, tj. wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne). Odpisów tych dokonuje się wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 cytowanej wyżej ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wywieść więc należy, że poprzez amortyzację podatkową podatnik rozkłada w czasie koszty podatkowe w związku z używanymi w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotami, o których Ustawodawca mówił w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochdowoym od osób prawnych. Przy czym, okres amortyzacji winien być współmierny do oczekiwanego okresu używania danego rodzaju środków trwałych, co uwzględnione zostało przez Ustawodawcę przy określaniu wysokości stawek amortyzacyjnych w Wykazie.

W myśl art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Artykuł 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym osób prawnych stanowi natomiast, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-I6m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Ustawodawca, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w art. 16h ust. 2 tejże ustawy, pozostawił podatnikowi prawo wyboru metody amortyzacji spośród metod przedstawionych w art. 16i-16k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wybrana przed rozpoczęciem amortyzacji metoda stosowana ma być do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Indywidualnej decyzji podatnika podlega również zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy będzie on dokonywał odpisów w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Jednakże w myśl art. 16i ust. 5 cytowanej wyżej ustawy, podatnicy mogą dokonywać obniżenia podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawek dla poszczególnych środków trwałych. Takiej zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Stosowanie przez podatnika obniżonych stawek równoznaczne jest z dłuższym całkowitym okresem amortyzacji danego środka trwałego i winno iść w parze ze stosownym wydłużeniem oczekiwanego przez podatnika okresu użytkowania danego środka trwałego. W ściśle określonych przypadkach wynikające z Wykazu stawki amortyzacyjne mogą być też przez podatnika podwyższane, jak wynika z art. 16i ust. 2-4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle przytoczonych przepisów nie podlega dyskusji, że podatnikom pozostawiono wybór metody amortyzacji, i w konsekwencji również wybór samej stawki amortyzacyjnej, która wynika z przyjętej metody amortyzacji i co do zasady nie powinna ulec zmianie w trakcie trwania amortyzacji. Jednakże Ustawodawca dopuszcza również możliwość podwyższania i obniżania stosowanych przez podmiot stawek amortyzacyjnych, przy czym ich podwyższenie ponad poziom wynikający z Wykazu możliwe jest tylko w sytuacji, o której mowa w art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy, zawarte w art. 16i ust. 5 cytowanej wyżej ustawy, uprawnienie podatnika do obniżenia stosowanej przez niego dla danego środka trwałego stawki amortyzacyjnej nie jest uprawnieniem, z którego skorzystać on może wyłącznie raz (przepis nie zabrania bowiem wielokrotnego obniżania stawki amortyzacyjnej). Co więcej, przepis nie wyłącza także możliwości podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej. Z powyższego wywieść więc należy, że podatnik może dokonywać zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej począwszy od miesiąca, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji, bądź też począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Tak więc podatnikowi, który nie dokonuje amortyzacji stosując stawki podwyższone w związku ze spełnieniem warunków określonych w art. 16i ust. 2-4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przysługuje prawo do dowolnego kształtowania wysokości stosowanych przez niego stawek amortyzacyjnych, przy czym górny pułap wysokości stosowanej dla danego środka trwałego stawki amortyzacyjnej określony został przez Ustawodawcę w Wykazie i nie może on być przez podatnika przekroczony.

Jednocześnie Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w świetle przytoczonego brzmienia art. 16i ust. 5 możliwe jest w pewnych okolicznościach nawet obniżenie stosowanej stawki amortyzacyjnej do poziomu 0%.

Stanowisko takie potwierdzają organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. ITPB3/423-595/09/MK, czy też Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 28 sierpnia 2013 r., sygn. ILPB4/423-182/13-2/DS. Analogicznej do prezentowanej przez Wnioskodawcę wykładni przepisów dokonał także właściwy dla Wnioskodawcy tutejszy organ podatkowy #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 7 lutego 2014 r., sygn. IPTPB3/423-416/13-6/PM.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że korzystając z przedmiotowego uprawnienia do kształtowania wysokości stosowanych stawek amortyzacyjnych podatnik winien uwzględnić pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a przede wszystkim przepisy przesądzające o kwalifikowalności danego kosztu jako kosztu uzyskania przychodu. Niemniej, to w gestii podatnika pozostaje w świetle wskazanych przepisów decyzja, czy stosowane stawki amortyzacyjne obniżyć, czy też podwyższyć (do limitów wskazanych w Wykazie), oraz - w jakiej wysokości takiej zmiany dokonać. Podatnik może więc obniżać wynikającą z Wykazu stawkę amortyzacyjną dla danego środka trwałego, bądź też dokonywać podwyższenia (maksymalnie do poziomu wynikającego z Wykazu) uprzednio obniżonej stawki począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Wszelkie zmiany dokonywane przez podatnika w tym zakresie winny być jednak dokonywane z uwzględnieniem zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów wskazanej w art. 7 cytowanej wyżej ustawy, czy też z uwzględnieniem przewidywanego przez podatnika okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego.

Jednocześnie Spółka stoi na stanowisku, że podatnikowi korzystającemu na mocy art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ze zwolnienia osiąganych przez niego z tytułu prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej dochodów z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych przysługują takie same prawa w zakresie kształtowania wysokości stosowanych przez niego stawek amortyzacyjnych, jak każdemu innemu nieprowadzącemu działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej podmiotowi. Brak jest bowiem norm prawnych, które uzależniałby uprawnienia podatnika w zakresie regulacji wysokości stosowanych przez niego stawek amortyzacyjnych w zależności od tego, czy podatnik ten wykorzystuje dany środek trwały do prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Taka dywersyfikacja podatników stanowiłaby w ocenie Wnioskodawcy rażące naruszenie przez Ustawodawcę konstytucyjnej zasady równości podmiotów wobec prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy poinformować, że w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 maja 2014 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw z dnia 27 czerwca 2014 r., poz. 851 ogłoszony został jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację-w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu-do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi-Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach-art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.