IPTPB3/423-19/11-2/KJ - Określenie skutków wydania przez Ministra Finansów indywidualnej interpretacji podatkowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2011 r. (data wpływu 22 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa Wnioskodawcy do korekty zeznań podatkowych dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie interpretacji podatkowej wydanej dla innego podatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa Wnioskodawcy do korekty zeznań podatkowych dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie interpretacji podatkowej wydanej dla innego podatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis stanu faktycznego:

W roku obrotowym 2006 wspólniczka Spółki udzieliła Wnioskodawcy dwóch pożyczek w wysokości 2.000.000 PLN na rozpoczęcie działalności gospodarczej Spółki po zakończeniu działalności przez osobę fizyczną i wniesieniu całego przedsiębiorstwa osoby fizycznej do nowo powstałej spółki. Powyższe było spowodowane koniecznością stawania do przetargów spółek kapitałowych, z uwagi na preferencje uczestnictwa w walce o roboty budowlane osób prawnych. Strony umów podjęły decyzję o zaniechaniu naliczania odsetek od pożyczek, ze względu na trudną i kosztowną sytuację przejęcia i uruchomienia działalności gospodarczej nowej Spółki. W wyniku przeprowadzonej kontroli skarbowej za 2006 r. naliczony został przychód w wysokości 125.590 PLN i od tak ustalonego przychodu obliczony podatek w wysokości 23.862 PLN od kwoty niespłaconej pożyczki (1.900.000 PLN) jako przychód z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń w wysokości odsetek jakie Spółka musiałaby zapłacić gdyby korzystała z kredytu od innego niż wspólnik pożyczkodawcy, bądź kredytodawcy. Decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej i Izby Skarbowej zostały uwzględnione przez WSA. W roku obrotowym 2007 dokonano częściowej spłaty pożyczki w wysokości 100.000 PLN, a w roku obrotowym 2008 już całkowitej spłaty w wysokości 1.800.000 PLN. W trakcie postępowania odwoławczego oraz przed WSA Wnioskodawca wielokrotnie podkreślał, iż Spółka nie osiągnęła żadnych korzyści finansowych w postaci wirtualnie naliczonych odsetek od udzielonych pożyczek, a udzielenie pożyczki stało się nieodzowne do podjęcia i prowadzenia działalności gospodarczej Spółki, a zatem nie powstał przychód z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń. Potwierdzeniem takiego stanowiska stało się stanowisko Ministra Finansów wydane w interpretacji indywidualnej w dniu 16 kwietnia 2010 r. nr DD3/033/14/RYM/10/PK-1632/2009, zmieniającej z urzędu interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej, który uznał, że pożyczka może mieć charakter zarówno odpłatny, jak i nieodpłatny. Jeżeli strony w umowie zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek, to fakt ten nie rodzi skutków podatkowych zarówno u otrzymującego jak i udzielającego takiej pożyczki. Nie ma w takim przypadku mowy o uzyskaniu przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia. Stanowisko ww. załączono do niniejszego wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie już wydanego korzystnego dla podatników i odmiennego od wielu dotychczasowych interpretacji podatkowych stanowiska Ministra Finansów Wnioskodawca powinien skorygować zeznania podatkowe CIT-8 za 2007 r. i 2008 r. i od wielkości niespłaconych pożyczek naliczyć odsetki oraz ww. przychody opodatkować jako przychody z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia wejścia w życie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 nie uległ zmianie, a jego interpretacja jest różna na tle działania poszczególnych organów podatkowych w Polsce, co jest niezgodne z art. 32 ust. 1 ustawy zasadniczej jaką jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej: "Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne". Dlaczego zatem ten sam stan faktyczny może różnicować sytuację prawną podatników w bardzo odmienny sposób.

Z treści art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż do przychodów zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. O otrzymaniu nieodpłatnego świadczenia można mówić tylko wtedy, gdy w wyniku świadomego i celowego działania świadczeniodawcy podatnik realnie uzyskał bezpłatną korzyść majątkową. Można zatem tylko i wyłącznie powiedzieć, iż ze świadczeniem takim mamy do czynienia wówczas, gdy na rzecz podatnika (świadczeniobiorcy) nastąpiło faktyczne wykonanie usługi czy też faktyczne udostępnienie określonej rzeczy lub prawa, przeniesienie praw do rzeczy lub praw majątkowych, przy czym działania świadczeniodawca zrealizował bez żadnego wynagrodzenia. Korzyść oznacza w języku powszechnym "pożytek", "zysk", natomiast mianem przysporzenia określa się "powiększenie liczby (ilości) czegoś, dołożenie, przydanie, przyczynienie czegoś". W nauce prawa podatkowego trafnie zauważa się, że warunkiem powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń musi być zgoda świadczeniobiorcy na jej otrzymanie. Z punktu widzenia przepisów prawnopodatkowych jedynym źródłem nieodpłatnych świadczeń mogą być wykonane nieodpłatnie umowy cywilnoprawne, skutkiem których jest udostępnienie podatnikowi określonych rzeczy i praw, zrealizowanie usług, lub gdy podatnikiem jest osoba prawna - przeniesienie na niego praw do rzeczy lub praw majątkowych (przesądza o tym zapis, że przychód wywołuje otrzymanie nieodpłatnego świadczenia, co eliminuje świadczenia polegające na zaniechaniu). Stanowisko Wnioskodawcy uzasadniają też argumenty natury praktycznej. W bardzo wielu przypadkach pożyczki udzielane są przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Nie sposób więc uznać, iż okazjonalnie udzielona pożyczka może być porównywana z działalnością kredytową wykonywaną w celu osiągnięcia zysku przez wyspecjalizowane w tej dziedzinie podmioty, czyli banki. Również dlatego oprocentowanie kredytów nie powinno być brane pod uwagę przy ustalaniu wartości nieodpłatnego świadczenia, które wynika z otrzymania omawianej pożyczki. Z dotychczasowej praktyki organów podatkowych wynika, iż organy te stosując prawo interpretują przepisy normujące reguły ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń w sposób ewidentnie pro-fiskalny, starając się objąć opodatkowaniem również te świadczenia, dla których nie można wskazać odpowiednich świadczeń - mierników, czyli opodatkować "za wszelką cenę" jak zostało to wykonane w rozpatrywanej sprawie.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdza jednoznacznie, iż art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stosować bardzo ostrożnie, wnikliwie i indywidualnie w stosunku do sytuacji prawnej podatnika, zachowując odpowiednią wobec tego podatnika politykę finansową, a zatem uważa, że korzystna w tej sprawie interpretacja wydana przez Ministra Finansów winna stanowić przełom w błędnym pojmowaniu "wartości nieodpłatnie otrzymanych świadczeń" i zapewnić jednolitość stosowania przepisów podatkowych zgodnie z art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa w zgodzie z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca uważa, że nie powinien korygować zeznań podatkowych CIT-8 za lata 2007-2008.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż skutki interpretacji indywidualnej dotyczą tylko tego podmiotu, dla którego została ona wydana (indywidualność interpretacji).

Interpretacja indywidualna wydawana jest na podstawie okoliczności faktycznych ujawnianych przez zainteresowanego w treści wniosku o jej wydanie.

Należy zauważyć, że interpretacja przepisów prawa podatkowego to czynność uprawnionego organu, która w odróżnieniu od aktu administracyjnego (decyzji) nie jest co do zasady skierowana wprost na wywołanie skutków prawnych, lecz stanowi ocenę stanowiska wnioskodawcy bądź wskazanie prawidłowego stanowiska, z uzasadnieniem prawnym, przy uwzględnieniu stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych przedstawionych przez zainteresowanego we wniosku o interpretację. Wydając interpretację organ nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach podatkowych wnioskodawcy wynikających z danego stanu faktycznego czy przyszłego zdarzenia, a jedynie czy dany podmiot, w danych warunkach, w istniejącym stanie prawnym, postąpił lub postąpi prawidłowo, a więc zgodnie z prawem podatkowym. Celem interpretacji jest przekazanie informacji o zastosowaniu przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego przedstawionego przez podmiot składający wniosek o wydanie interpretacji. Organ udzielając interpretacji przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez wnioskodawcę.

Interpretacja nie jest aktem stanowiącym o obowiązkach płynących z określonej normy prawnej, nie zawiera wyraźnie wyodrębnionych i skonkretyzowanych obowiązków nałożonych na podatnika, a odnosi się jedynie do ocen prawnych dokonanych wcześniej przez tego podatnika. Tym bardziej, nie może stanowić podstawy do zmiany stanowiska w sprawie zakończonej decyzją podatkową. Decyzja taka może być bowiem zmieniona jedynie w trybie przewidzianym w rozdziale 17 "Wznowienie postępowania", rozdziale 18 "Stwierdzenie nieważności decyzji" lub rozdziale 19 "Uchylenie lub zmiana decyzji ostatecznej" ww. ustawy - Ordynacja podatkowa.

Skoro interpretacja indywidualna nie zawiera rozstrzygnięć stanowiących i kształtujących, a jedynie ocenę prawną stanowiska podatnika, dopiero jej wykonanie wywiera określone skutki wobec podatnika i ewentualnie organu podatkowego. Trzeba podkreślić, że co do zasady podatnik nie ma obowiązku zastosowania się do interpretacji. Dopiero stosując się do interpretacji jest chroniony przed negatywnymi skutkami ich ewentualnej zmiany.

Odnośnie powoływania się przez Wnioskodawcę na stanowisko Ministra Finansów, zawarte w interpretacji z dnia 16 kwietnia 2010 r., nr DD3/033/14/RYM/10/PK-1632/2009, która zmienia z urzędu interpretację organu podatkowego w indywidualnej sprawie, stwierdzić należy, że nie wywołuje ono zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników. Wydana przez Ministra Finansów interpretacja indywidualna może bowiem, zgodnie z art. 14e Ordynacji podatkowej, zostać przez niego z urzędu zmieniona, jeżeli Minister stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.